Ταξίδι "Daytona East": Λίβανος-Τουρκία (ΣΤ' Ανταπόκριση)

21/1/2022

Περνώντας την συνοριακή γέφυρα του Έβρου, το “Daytona East” άγγιξε την ολοκλήρωσή του. Έλεγχος διαβατηρίου, επίδειξη αρνητικού PCR, συμπλήρωση PLF εισόδου και… καλωσορίσατε στην Ελλάδα. Η επιστροφή στο κλεινόν άστυ της Αθήνας ήταν πλέον θέμα ωρών, ενώ καθοδόν στο μυαλό μου είχε ήδη ξεκινήσει η διαδικασία της επανεκτίμησης και της αρχειοθέτησης των πιο δυνατών ταξιδιωτικών στιγμών του “Daytona East”.

Επέστρεφα από τόπους "ζυμωμένους" με μύθους και θρύλους, που μόλις πάτησα το πόδι μου εκεί αισθάνθηκα το άρωμα της Ιστορίας να αναδύεται ασυγκράτητο και να με τυλίγει από το πρώτο κιόλας χιλιόμετρο. Στην Τουρκία και στον Λίβανο, που στο διάβα των αιώνων διατέλεσαν μια πολιτισμική πλατφόρμα παγκόσμιας ακτινοβολίας, ευτύχισα να πραγματοποιήσω με την μαύρη Daytona Maverick 500 ένα δίτροχο σεργιάνι στα μονοπάτια του χρόνου και της τοπικής Ιστορίας…

Daytona Maverick 500

Μια ολοκληρωμένη μοτοσυκλέτα

Ταξιδεύοντας για 22 ημέρες στους δρόμους της Τουρκίας και του Λιβάνου, το κοντέρ της κατέγραψε περί τα 7.000 χλμ. Ο λόγος για την πρωταγωνίστρια του "Daytona East", την Daytona Maverick 500, το μεσαίο on-off μοντέλο της Daytona.

Με σημείο αναφοράς τον δικύλινδρο εν σειρά κινητήρα των 46 ΗΡ, η Daytona Maverick 500 με κέρδισε με την άνεση, την αξιοπιστία και την ποιοτική κατασκευή της. Η άριστη εργονομία και η άνετη θέση οδήγησης με ξεκούρασαν στις πολύωρες διαδρομές του ταξιδιού, ενώ απόλυτα ευχαριστημένος έμεινα από την συνεργασία του πλαισίου και των ρυθμιζόμενων αναρτήσεων. Το χαμηλό κέντρο βάρους, η ικανοποιητική προστασία που πρόσφεραν οι χούφτες και η ρυθμιζόμενη ζελατίνα, η αναπαυτική σέλα, τα εξαιρετικά φρένα και η ευκολία στην αλλαγή κατεύθυνσης ήταν τα δυνατά στοιχεία της μοτοσυκλέτας που ξεχώρισα.

Η Daytona Maverick 500 ταξίδευε σταθερά και απροβλημάτιστα στον αυτοκινητόδρομο με ταχύτητες 120–130 km/h, ενώ η οδήγηση στο επαρχιακό δίκτυο ήταν μια διασκεδαστική απόλαυση χάρη στην ευελιξία της μοτοσυκλέτας. Κι όσον αφορά την κατανάλωση, αυτή κυμάνθηκε σε αρκετά οικονομικά επίπεδα (3,4 – 4,8 lt/100 km), αναλόγως της διάθεσης του δεξιού μου χεριού και της κατηγορίας του οδικού δικτύου.

Κωνσταντίνος Μητσάκης

ΧΟΡΗΓΟΙ & ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ

Θερμές ευχαριστίες στους χορηγούς και υποστηρικτές που συμμετείχαν στο ταξιδιωτικό εγχείρημα "Daytona East":

1) DAYTONA MOTORS / ΓΚΟΡΓΚΟΛΗΣ Α.Ε (παραχώρηση της DAYTONA MAVERICK 500)

2) IPONE – Λιπαντικά μοτοσυκλετών

3) MOTO MARKET (tank bag GIVI / σαμάρια GIVI)

4) KASSIMIS RACING (βάσεις στήριξης σαμαριών)

5) DAINSE S.A (ένδυση - υπόδηση)

6) AGV (Κράνος)

7) "PHOTOAGORA. GR" - Κατάστημα φωτογραφικών ειδών

8) Περιοδικό μοτοσυκλέτας "ΜΟΤΟ" & www.motomag.gr

9) Καθημερινό περιοδικό μοτοσυκλέτας www.bikeit.gr

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

24/10/2022

Δυο ορεινά περάσματα είχαν πλέον απομείνει για την ολοκλήρωση της αλπικής διαδρομής του “RIDE THE CLASSIC WAY”: το Umbrail Pass (2.503 μ.) και το Passo dello Stelvio (2.764 μ.) – τα καλύτερα μάς περίμεναν στο τέλος!

Αφού ανεφοδιαστήκαμε σε καύσιμα στην κωμόπολη Santa Maria, ξεκινήσαμε σβέλτα για την κορυφή του Umbrail Pass που βρισκόταν πάνω στη συνοριακή γραμμή Ελβετίας – Ιταλίας. Παρεμπιπτόντως, ο δρόμος των 13,2 χιλιομέτρων που θα μας οδηγούσε στην κορυφή ήταν ο ψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος της Ελβετίας.

Έχοντας δανειστεί το όνομά του από την κοντινή βουνοκορφή Piz Umbrail, το Umbrail Pass μάς έδειξε από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα τα «δόντια» του, αφού βρεθήκαμε αντιμέτωποι με 35 απανωτές ανηφορικές φουρκέτες και μέγιστη κλίση δρόμου στο 14%!

Το παλέψαμε γενναία και λίγη ώρα αργότερα, στη συνοριακή γραμμή Ελβετίας–Ιταλίας, ολοκληρώσαμε σε υψόμετρο 2.503 μ. την ανάβαση του ορεινού περάσματος Umbrail Pass. Αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά στις πινακίδες του χώρου, μια σύντομη ανάσα ξεκούρασης και πορεία κατόπιν για την τελευταία κορυφή.

Ακούγεται παράδοξο, αλλά η κορυφή του περάσματος Umbrail Pass απείχε μόλις 3,5 χλμ. από την αντίστοιχη του Passo Dello Stelvio – πριν καλα καλά το καταλάβουμε, βάλαμε ρόδα στο θεαματικότερο ορεινό πέρασμα της Ευρώπης και δεύτερο ψηλότερο των Άλπεων (2.757 μ.). Οι ιδανικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν (ηλιοφάνεια με 18^ο C) ήταν η αιτία της κοσμοσυρροής που συναντήσαμε στη κορυφή του περάσματος Stelvio. Εκατοντάδες ντόπιοι –αλλά και ξένοι– μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες ανεβοκατέβαιναν την φιδίσια ασφάλτινη λωρίδα, απολαμβάνοντας την εκπληκτική διαδρομή και το υπέροχο αλπικό τοπίο.

Κατασκευασμένο μέσα σε 5 χρόνια (1820–1825), το διάσημο Passo dello Stelvio αποτελεί για τους Ιταλούς σήμερα έναν “must to go” προορισμό με εμβληματικό χαρακτήρα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η Alfa Romeo και η Moto Guzzi έδωσαν την ονομασία STELVIO σ’ ένα μοντέλο τους. Παρεμπιμπόντως, το συγκεκριμένο βορειο-ιταλικό πάσο αποτελεί από το 1953 ετάπ ανάβασης στον ποδηλατικό « Γύρο της Ιταλίας».

Αφού παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες και περπατήσαμε χαλαρα στην κορυφή του Stelvio, γευματίσαμε κατόπιν σ’ ένα καφέ-εστιατόριο σχολιάζοντας τις όμορφες εικόνες και τις δυνατές εμπειρίες που αποκομίσαμε καθόδον από τη Ζυρίχη στο Passo dello Stelvio. Και η κουβέντα μας καλά κρατούσε!

Κάποια στιγμή όμως έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Ανανεώνοντας το επόμενο ραντεβού μας για τα μέσα Νοεμβρίου στην Ελλάδα, ο Στέλιος ξεκίνησε την επιστροφή του στη Ζυρίχη κι εγώ άρχισα να κατηφορίζω στη νότια πλευρά του Passo dello Stelvio με προορισμό την ιταλική κωμόπολη Bormio, όπου και θα διανυκτέρευα. Και τελικά, μετά από 13 ώρες ημερήσιας οδήγησης, κατέβηκα από την σέλα της BMW R18 CLASSIC και κατέλυσα σ’ ένα γραφικό αγροτόσπιτο, κάπου στα νότια προάστια της Bormio. Η αλπική διαδρομή του “RIDE THE CLASSIC WAY” μόλις είχε ρίξει τίτλους τέλους: τέσσερα θεαματικά αλπικά πάσο, μια στιβαρή μοτοσυκλέτα, ένας ενθουσιασμένος αναβάτης...