Ταξίδι “Daytona East”: Τουρκία - Λίβανος (Α' Ανταπόκριση)

3/1/2022

Ακόμα δεν είχε κατακάτσει η σκόνη από τους χωματόδρομους του Αμαζονίου και οι χάρτες είχαν ήδη ξεδιπλωθεί και είχε αρχίσει ο σχεδιασμός του τέταρτου –και τελευταίου για το 2021– δίτροχου ταξιδιού. Η χρονική περίοδος των Χριστουγέννων ήταν η μικρή “χαραμάδα” διαφυγής που αναζητούσα, προκειμένου να οδοιπορήσω με μια μοτοσυκλέτα Daytona Maverick 500 (ευγενική χορηγία της ΓΚΟΡΓΚΟΛΗΣ Α.Ε.) στην Κεντρική Τουρκία και στην περιοχή της Μέσης Ανατολής (Λίβανος). Επρόκειτο για μια συγκινησιακή περιπλάνηση σε τόπους μυθικούς και ιστορικούς, που τους χαρακτηρίζει η μακραίωνη παρουσία του προγονικού μας πολιτισμού, ο οποίος άφησε ανεξίτηλη εδώ την πολιτισμική –και όχι μόνο– σφραγίδα του.

Με συνεπιβάτη το τσουχτερό κρύο του καταχείμωνου, ξεκίνησα αμέσως μετά τα Χριστούγεννα την υλοποίηση της ταξιδιωτικής απόδρασης “Daytona East”. Αφού κατάφερα να ξεπεράσω την θανάσιμη μονοτονία των 860 χλμ. που με χώριζαν από την συνοριακή έξοδο των Κήπων (Τουρκία), αποχαιρέτησα τα πάτρια εδάφη σφραγίζοντας το διαβατήριο και έβαλα ρόδα στην Τουρκία αργά το βράδυ. Εκείνη την δύσκολη μέρα, η μαύρη Daytona Maverick 500 μού είχε πρόσφερε μια ξεκούραστη, όσο και άνετη οδηγική εμπειρία.

Στους δρόμους της Τουρκίας είχα να διανύσω περίπου 1.200 χλμ., ακολουθώντας την διαδρομή Kesan-Gelibolu-Bursa-Afyon-Konya-Karaman-Tasucu. Φτάνοντας στο λιμάνι Tasucu (Νότια Τουρκία), ένα πλοίο θα με μετέφερε κατόπιν στην Τρίπολη του Λιβάνου. Κι όσον αφορά τα οικονομικά μεγέθη του τουρκικού σκέλους του “ Daytona East” (με την ισοτιμία Ευρώ-τουρκική Λίρα στο 1 προς 12 και την βενζίνη στα 0,80 Ευρώ/λίτρο), χρειάστηκε να δαπανήσω ένα σχετικά χαμηλό budget!

Μετά το ακτοπλοϊκό πέρασμα των Στενών των Δαρδανελλίων (Ελλήσποντος), βρέθηκα να διασχίζω την τιμημένη μικρασιατική γη. Όσο πιο ανατολικά πήγαινα τόσο δυνάμωνε το κρύο, ενώ τα πρώτα (αναμενόμενα) χιόνια με υποδέχτηκαν στη διαδρομή Kutahya-Afyon. Είχα μπει για τα καλά στα οροπέδια της Κεντρικής Τουρκίας.

Η Konya (Ικόνιο) με καλωσόρισε με χιονοθύελλα και -2 °C. Κάτω από αυτές τις καιρικές συνθήκες βρήκα ωστόσο το κουράγιο να επισκεφθώ στο κέντρο της πόλης το Μουσείο–Μαυσωλείο του φιλόσοφου-ποιητή Mevlana Rumi, τον ιδρυτή του περιστροφικού χορού των Δερβίσηδων.

Η λύτρωση από τον εφιάλτη του κρύου δεν άργησε πάντως να έρθει, αφού η διαδρομή Konya-Karaman-Tasucu (260 χλμ.) οδήγησε την μαύρη Daytona East 500 στις γαλάζιες ακτές της Ανατολικής Μεσογείου. Εκεί έβγαλα πια τα ισοθερμικά, μιας και ο υδράργυρος άγγιζε τους 17 C!

Με την ψυχή στο στόμα κατάφερα να βγάλω τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια και να κάνω το απαραίτητο PCR Test στο τοπικό νοσοκομείο. Και τελικά επιβιβάστηκα λίγο πριν σαλπάρει ο σκυλοπνίχτης για την Τρίπολη του Λιβάνου, μεταφέροντας στην σιδερένια "κοιλιά" του 65 νταλίκες και μια ελληνική μοτοσυκλέτα.

Κωνσταντίνος Μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_671

7/7/2017

Δεκαπέντε μέρες αφότου είχα αποχαιρετήσει τα πάτρια εδάφη, και με καταγεγραμμένα 4.350 χιλιόμετρα στο κοντέρ της λευκής Honda, περνούσα –φανερά αγχωμένος– τα σύνορα του Πακιστάν. Ήταν η δεύτερη φορά μέσα στα τελευταία τρία χρόνια που επισκεπτόμουν με μοτοσυκλέτα την "Χώρα των Αγνών". Η τελευταία φορά που πέρασα τα ίδια ιρανο-πακιστανικά σύνορα (Taftan) ήταν το 2014, όταν οδηγούσα ένα παπί Yamaha Crypton 135, με προορισμό την Ινδία.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, οι Πακιστανοί φρόντισαν να μου παραχωρήσουν ένοπλη στρατιωτική συνοδεία για όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου στην χώρα τους. Ήταν ένα μέτρο προστασίας των ξένων ταξιδιωτών από τυχόν επιθέσεις των Ταλιμπάν ή του ISIS, τ’ οποίο φυσικά αποδέχτηκα με ανακούφιση. Με τίποτα δεν ήθελα να βρεθώ αιχμάλωτος σε καμιά σπηλιά του Νοτίου Αφγανιστάν περιμένοντας πότε θα με ανταλλάξουν ή θα με αποκεφαλίσουν.

Το δρομολόγιο μέσα στο Πακιστάν άγγιζε τα 1.800 χλμ., με το πιο δύσκολο κομμάτι να είναι το πρώτο -από τα σύνορα ως την πόλη Quetta (640 χιλιόμετρα)- λόγω της καυτής παρουσίας της ερήμου Βελουχιστάν. Δυο πτώσεις (ευτυχώς ανώδυνες) σε χωμάτινα κομμάτια της διαδρομής, αμμοθύελλες, βενζίνη από βαρέλια, στρατιωτική συνοδεία και ένα σκασμένο λάστιχο αποτέλεσαν τα στοιχεία της οδικής περιπέτειας των δυο πρώτων ημερών μέχρι την πόλη Quetta, την πρωτεύουσα της επαρχίας Βελουχιστάν….

Στην Quetta, αφού κατέλυσα σ’ ένα κεντρικό ξενοδοχείο (ήταν επιλογή της αστυνομίας), βγήκα κατόπιν στην πόλη με την συνοδεία τριών στρατιωτών για να επισκευάσω το πίσω λάστιχο, που έσκασε μόλις έφτασα στο ξενοδοχείο –ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία. Έτσι, με καινούρια πίσω σαμπρέλα και ήρεμη πλέον διάθεση, μετά από δυο μέρες συνέχισα το ταξίδι μου για την πόλη Sukkur (410 χλμ. ανατολικά), στις όχθες του Ινδού ποταμού…

Στην διάρκεια της υπόλοιπης διαδρομής του “ Trans – Asian 2017” μέσα στο Πακιστάν (Sukkur-Multan-Lahore), οι τροχοί της Africa Twin ταξίδεψαν πάνω στην κορεσμένο εθνική οδό Ν5. Για τρεις μέρες, μέχρι τα σύνορα της Ινδίας, τα είδα όλα. Εκρηκτικό το "κοκτέιλ του δρόμου": επικίνδυνα φορτηγά, τρομερή σκόνη και καυσαέριο, οδήγηση κατά τα βρετανικά πρότυπα, σχιζοφρενείς οδηγοί, δυσβάστακτη υγρασία και μια αφόρητη ζέστη που άγγιζε τους 42 βαθμούς Κελσίου. Ήταν, ωστόσο, μια μικρή πρόγευση για τα οδικά δεινά που με περίμεναν στους δρόμους της γειτονικής Ινδίας, της επόμενης χώρας του “ Trans – Asian 2017”.

Κωνσταντίνος Μητσάκης