Ταξίδι στην Κεντρική Ασία: Γ' ανταπόκριση

Ζώνη πολέμου
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

18/7/2019

Στο ταξίδι του στην Ασία, ο Παναγιώτης Ποταγός είχε βρεθεί κάποια στιγμή στην Καμπούλ. Τότε, με την επιρροή που άσκησε στον εμίρη της Καμπούλ, κατάφερε να τον πείσει να τερματίσει τον εμφύλιο πόλεμο που διεξαγόταν εκείνη την περίοδο στην κεντροασιατική χώρα.
Όταν βρέθηκα στα σύνορα του Αφγανιστάν με την λευκή Honda CB500X, δεν έτρεφα αυταπάτες να καταφέρω τα ίδια. Εδώ και 40 χρόνια, η χώρα αυτή βρίσκεται σε μια συνεχή πολεμική σύγκρουση, γεγονός που έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια με την ενδυνάμωση των Ταλιμπάν και την άνοδο των μαχητών του ISIS.


Ήξερα πως αντιπροσώπευε ένα μεγάλο ρίσκο, ήταν μια αποστολή ζωής και θανάτου να μπω στο μπαρουτοκαπνισμένο Αφγανιστάν και να ακολουθήσω τα χνάρια του Βυτιναίου εξερευνητή με την μοτοσυκλέτα μου. Αλλά τελικά, πήρα μια βαθειά ανάσα και βούτηξα στα βαθειά.
Mazar-E-Sarif και Kabul, οι δυο πόλεις που μου επέτρεψαν οι αφγανικές στρατιωτικές Αρχές να επισκεφτώ με την μοτοσυκλέτα μου. Μεγάλη προσοχή ήθελε η μετακίνηση στον οδικό άξονα μεταξύ των δυο πόλεων (460 χλμ.), μιας και οι επιθέσεις ενάντια των ταξιδιωτών ήταν συχνές.


Η Mazar-E-Sarif ήταν μια αρκετά ήσυχη και ασφαλής πόλη, καθώς βρίσκεται μακριά από την ζώνη επιρροής των Ταλιμπάν και τα τελευταία χρόνια δεν έχει δεχτεί επιθέσεις τους. Η Kabul, αντίθετα, βρίσκεται στο στόχαστρο τόσο των Ταλιμπάν, όσο και του ISIS, καθώς αμφότεροι επιχειρούν στην αφγανική πρωτεύουσα με σχεδόν καθημερινές βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας και άλλα "τυφλά" xτυπήματα. Τελικά στάθηκα τυχερός και κατάφερα να βγω ζωντανός από αυτό το τρελοκομείο του θανάτου…


Αφού επέστρεψα στο Ουζμπεκιστάν, στράφηκα βορειοανατολικά και μετά από 240 χιλιόμετρα πέρασα τα σύνορα του Τατζικιστάν και κατέλυσα για δυο μέρες στην πρωτεύουσα Dushande. Γνωριμία με την πόλη, λίγη ξεκούραση και ανασυγκρότηση για τα επόμενα χιλιόμετρα. Προορισμός μου; Η οροσειρά Pamir και ο διάσημος οδικός άξονα Pamir Road, ο οποίος θα με οδηγήσει στο ψηλότερο ορεινό πέρασμα (4.655 μ.) της Κεντρικής Ασίας.

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό

RIDE THE CLASSIC WAY, μέρος Ε΄ - Ιταλία / Άλπεις

Ταξίδι στην Κέντρική Ευρώπη με BMW R 18 CLASSIC FIRST EDITION
Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

24/10/2022

Δυο ορεινά περάσματα είχαν πλέον απομείνει για την ολοκλήρωση της αλπικής διαδρομής του “RIDE THE CLASSIC WAY”: το Umbrail Pass (2.503 μ.) και το Passo dello Stelvio (2.764 μ.) – τα καλύτερα μάς περίμεναν στο τέλος!

Αφού ανεφοδιαστήκαμε σε καύσιμα στην κωμόπολη Santa Maria, ξεκινήσαμε σβέλτα για την κορυφή του Umbrail Pass που βρισκόταν πάνω στη συνοριακή γραμμή Ελβετίας – Ιταλίας. Παρεμπιπτόντως, ο δρόμος των 13,2 χιλιομέτρων που θα μας οδηγούσε στην κορυφή ήταν ο ψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος της Ελβετίας.

Έχοντας δανειστεί το όνομά του από την κοντινή βουνοκορφή Piz Umbrail, το Umbrail Pass μάς έδειξε από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα τα «δόντια» του, αφού βρεθήκαμε αντιμέτωποι με 35 απανωτές ανηφορικές φουρκέτες και μέγιστη κλίση δρόμου στο 14%!

Το παλέψαμε γενναία και λίγη ώρα αργότερα, στη συνοριακή γραμμή Ελβετίας–Ιταλίας, ολοκληρώσαμε σε υψόμετρο 2.503 μ. την ανάβαση του ορεινού περάσματος Umbrail Pass. Αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά στις πινακίδες του χώρου, μια σύντομη ανάσα ξεκούρασης και πορεία κατόπιν για την τελευταία κορυφή.

Ακούγεται παράδοξο, αλλά η κορυφή του περάσματος Umbrail Pass απείχε μόλις 3,5 χλμ. από την αντίστοιχη του Passo Dello Stelvio – πριν καλα καλά το καταλάβουμε, βάλαμε ρόδα στο θεαματικότερο ορεινό πέρασμα της Ευρώπης και δεύτερο ψηλότερο των Άλπεων (2.757 μ.). Οι ιδανικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν (ηλιοφάνεια με 18ο C) ήταν η αιτία της κοσμοσυρροής που συναντήσαμε στη κορυφή του περάσματος Stelvio. Εκατοντάδες ντόπιοι –αλλά και ξένοι– μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες ανεβοκατέβαιναν την φιδίσια ασφάλτινη λωρίδα, απολαμβάνοντας την εκπληκτική διαδρομή και το υπέροχο αλπικό τοπίο.

Κατασκευασμένο μέσα σε 5 χρόνια (1820–1825), το διάσημο Passo dello Stelvio αποτελεί για τους Ιταλούς σήμερα έναν “must to go” προορισμό με εμβληματικό χαρακτήρα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η Alfa Romeo και η Moto Guzzi έδωσαν την ονομασία STELVIO σ’ ένα μοντέλο τους. Παρεμπιμπόντως, το συγκεκριμένο βορειο-ιταλικό πάσο αποτελεί από το 1953 ετάπ ανάβασης στον ποδηλατικό « Γύρο της Ιταλίας».

Αφού παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες και περπατήσαμε χαλαρα στην κορυφή του Stelvio, γευματίσαμε κατόπιν σ’ ένα καφέ-εστιατόριο σχολιάζοντας τις όμορφες εικόνες και τις δυνατές εμπειρίες που αποκομίσαμε καθόδον από τη Ζυρίχη στο Passo dello Stelvio. Και η κουβέντα μας καλά κρατούσε!

Κάποια στιγμή όμως έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Ανανεώνοντας το επόμενο ραντεβού μας για τα μέσα Νοεμβρίου στην Ελλάδα, ο Στέλιος ξεκίνησε την επιστροφή του στη Ζυρίχη κι εγώ άρχισα να κατηφορίζω στη νότια πλευρά του Passo dello Stelvio με προορισμό την ιταλική κωμόπολη Bormio, όπου και θα διανυκτέρευα. Και τελικά, μετά από 13 ώρες ημερήσιας οδήγησης, κατέβηκα από την σέλα της BMW R18 CLASSIC και κατέλυσα σ’ ένα γραφικό αγροτόσπιτο, κάπου στα νότια προάστια της Bormio. Η αλπική διαδρομή του RIDE THE CLASSIC WAY” μόλις είχε ρίξει τίτλους τέλους: τέσσερα θεαματικά αλπικά πάσο, μια στιβαρή μοτοσυκλέτα, ένας ενθουσιασμένος αναβάτης...