"2 Generations' Ride" - Επιστρέφοντας από Αφρική!

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

26/4/2018

Πατέρας Μητσάκης και υιός Μητσάκης διεύρυναν το ταξίδι τους, περνώντας και στην "Μαύρη Ήπειρο" μετά την Ευρώπη, με τον μικρό Γιώργο να παίρνει το βάπτισμα του πυρός στην έρημο:
"Μόλις αποβιβαστήκαμε στην Τύνιδα, η λευκή Honda Africa Twin 1000 ξεκίνησε δίχως καθυστέρηση την πορεία της με κατεύθυνση τον μακρινό νότο της χώρας. Εκεί μας περίμενε η αληθινή Τυνησία, πρόθυμη να μας αποπλανήσει με τις μαγευτικές οάσεις της, την απέραντη χρυσοκίτρινη αμμοθάλασσα της Σαχάρας, τα λυγερόκορμα φοινικόδεντρα, τους παραδοσιακούς βερβέρικους οικισμούς και τους φιλόξενους νομάδες της.

Στην αγκαλιά της γαλήνιας Σαχάρας, ο μικρός Γιώργος βίωσε ενθουσιασμένος την πρωτόγνωρη εμπειρία της ερήμου. Εδώ η ματιά του ταξίδευε ανεμπόδιστα μέσα στο απόλυτο κενό του επίπεδου ορίζοντα, ένοιωσε έντονα το αίσθημα της ανυπαρξίας και της μοναξιάς που πρεσβεύει μια έρημος, ενώ δεν χόρταινε να χαϊδεύει το αμμώδες κορμί της Σαχάρας, ανακατεύοντας συνεχώς με τα χέρια του τους χρυσοκίτρινους κόκκους της άμμου και κουτρουβαλώντας στους τεράστιους αμμόλοφους.
Οι μικρές πόλεις-οάσεις Gabes, Matmata, Douz και Tozeur φιλοξένησαν την δίτροχη παρουσία μας στα νότια της χώρας. Στις πέντε μέρες που βρεθήκαμε εδώ, το πρόγραμμα ήταν γεμάτο: βόλτα με καμήλες, επίσκεψη σε τρωγλοδυτικές κατοικίες και στην τοποθεσία όπου έγιναν γυρίσματα της επικής κινηματογραφικής ταινίας “Star Wars 1”, διάσχιση της αλμυρής λίμνης Chot el Jerid, γνωριμία με την τοπική αρχιτεκτονική της περιοχής…

Εκτός όμως από τις όμορφες "ανάσες" γεωγραφίας, στην Τυνησία πήραμε και κάποια σημαντικά μαθήματα Ιστορίας, καθώς επισκεφθήκαμε το ρωμαϊκό αμφιθέατρο El Jen, τον αρχαιολογικό χώρο της ρωμαϊκής πόλης Sbeitla, την ιερή πόλη Kaiouran και το παραθαλάσσιο προάστιο Sidi Bou Said της Τύνιδας.
Ατμοπλοϊκή επιστροφή στην Ιταλία (στο λιμάνι Civitavecchia) και πορεία αμέσως προς τον βορρά της χώρας. Το "2 Generations' ride – 2 Continents" είχε μπει πλέον στην τελική του ευθεία. Στις επόμενες τέσσερις μέρες, μέχρι την άφιξή μας στην Βενετία, πατέρας και γιος περπατήσαμε στους δρόμους του κρατιδίου San Marino και σκαρφαλώσαμε στην καλοδιατηρημένη καστροπολιτεία του. Θαυμάσαμε επίσης τα βυζαντινά ψηφιδωτά στις εκκλησίες της πόλης Ravenna και νιώσαμε στην κεντρική πλατεία του Αγίου Μάρκου την μαγεία της ερωτεύσιμης Βενετίας.

Από το λιμάνι της Βενετίας, το πλοίο “Έλυρος”, η ναυαρχίδα της "ΑΝΕΚ LINES", ανέλαβε κατόπιν την ατμοπλοϊκή μετάβασή μας στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην Ηγουμενίτσα. Μετά από 20 μέρες on the road, ταξιδεύοντας 5.200 χλμ. σε δύο ηπείρους με συνοδοιπόρο τον 11χρονο γιό μου, επιστρέφαμε και πάλι στη βάση μας.
Πρέπει να ομολογήσω πως ήταν δύσκολος ο ρόλος του μηχανόβιου-πατέρα. Αυτό το ταξίδι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς μπαμπάδες, που θέλουν να προσφέρουν στο παιδί τους ένα τεράστιο δώρο ζωής! Πιστεύω ότι το "2 Generations' ride – 2 Continents" ήταν ο πιο άμεσος τρόπος να δείξω στον Γιώργο τις ομορφιές και τις αξίες της ζωής και να νοιώσουμε παράλληλα την δυνατή σχέση πατέρα και γιου. Αυτή η δίτροχη βόλτα σε Ευρώπη και Αφρική ήταν και για τους δυο μας ένα μεγάλο σχολείο…"

Κωνσταντίνος Μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_EICMA2025

Ταξιδιωτικά άρθρα

AMAZONAS 2023 - Ταξιδιωτικό του Κωνσταντίνου Μητσάκη στη Νότια Αμερική, Α΄ ανταπόκριση

Επιστροφή στην Τροπική Ζώνη

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

24/4/2023

Όταν το 2021 αποχαιρετούσα την Βραζιλία έχοντας ολοκληρώσει ένα συναρπαστικό ταξίδι 5.500 χλμ. στους δρόμους της νοτιοαμερικανικής χώρας, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να επιστρέψω σύντομα και πάλι, προκειμένου να συνεχίσω τη δίτροχη περιπλάνησή μου στα τροπικά δάση της Αμαζονίας. Δυο χρόνια μετά, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου.

Και ξεκίνησα! Αεροπορική μετάβαση στην Βραζιλία και τελική προσγείωση στην πόλη Manaus (την πρωτεύουσα της Αμαζονίας), άμεση παραλαβή μιας HONDA XRE 300 RALLY (ευγενική παραχώρηση–χορηγία της εταιρείας #ΤΑGIΝΟADVENTURETOUR), προετοιμασία της μαύρης μοτοσυκλέτας για τις ανάγκες του ταξιδιού και στήσιμο στην εκκίνηση του νέου τροπικού οδοιπορικού AMAZONAS 2023. Αυτή την φορά, με αφετηρία την πόλη Manaus, είχα σχεδιάσει να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι 3.000 χλμ. βορειοανατολικά, με πεδίο ταξιδιωτικής εξερεύνησης τρία κρατίδια της Νότιας Αμερικής (Γουιάνα, Σουρινάμ, Γαλλική Γουιάνα), που βρέχονται από την θαλασσινή αύρα του Ατλαντικού ωκεανού.

Το ταξίδι της Αμαζονίας ξεκινούσε πάνω στη διαδρομή Manaus–Boa Vista (750 χλμ.). Η τύχη πάντως δεν ήταν με το μέρος μου, αφού την πρώτη κιόλα μέρα (πριν ακόμα αποχαιρετήσω την Manaus) έπαθα λάστιχο. Αφού κατάφερα να το επισκευάσω, ανέβαλα την αναχώρησή μου για την επόμενη μέρα! Όχι, δεν είμαι προληπτικός!

Οδηγώντας την επομένη με προορισμό την πόλη Boa Vista, ένας καταπράσινος τροπικός μανδύας “έντυνε” όλο το μήκος της αραιοκατοικημένης διαδρομής των 750 χλμ., ενώ επιβεβλημένη ήταν μια στάση στο 344ο χλμ. Ο λόγος; Μα φυσικά ο Ισημερινός! Στη τοποθεσία Caracarai διέρχεται η νοητή γραμμή του Ισημερινού, που χωρίζει τη γη σε Βόρειο και Νότιο ημισφαίριο. Εδώ ευτύχησα να βάλω ρόδα στο γεωγραφικό πλάτος 0 μοίρες και παράλληλα, με το ένα πόδι πατούσα στο βόρειο και με το άλλο στο νότιο ημισφαίριο. Μοναδική εμπειρία!

Amazonas 2023

Τα σύνορα της Γουιάνα απείχαν μόλις 140 χλμ. ανατολικά της Boa Vista και τα προσέγγισα απροβλημάτιστα έχοντας πραγματοποιήσει δυο διανυκτερεύσεις καθοδόν. Η μια έγινε στην κωμόπολη Rorainopolis και μια στη πόλη Boa Vista. Αυτά τα πρώτα 990 βραζιλιάνικα χιλιόμετρα ήταν η αναγκαία προσαρμογή μου στα τερτίπια των Βραζιλιάνων οδηγών, οι οποίοι δεν με φόβισαν με την οδική συμπεριφορά τους.

Και μερικές πρακτικές -και οπωσδήποτε χρήσιμες- πληροφορίες που κατέγραψα στο προσωπικό road book της διαδρομής Manaus-Boa: ο κεντρικός οδικός άξονας (ασφάλτινος στο σύνολό του) βρισκόταν σε αρκετά καλή κατάσταση, όλες οι κωμοπόλεις διέθεταν ξενοδοχεία και εστιατόρια, συχνή ήταν η παρουσία πρατηρίων καυσίμων (η τιμή της βενζίνης κυμαινόταν περίπου στα 1,2 ευρώ/lt.) και ραντάρ ταχύτητας λειτουργούσαν στις εισόδους και εξόδους πόλεων και κωμοπόλεων. Αυτό όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το γεγονός πως ΟΛΟΙ οι μοτοσυκλετιστές -ακόμα και στο μικρότερο χωριό- φορούσαν κράνος. Μπράβο τους!!