RIDE THE CLASSIC WAY, μέρος Γ - Γερμανία - Γαλλία

Ταξίδι στην Κέντρική Ευρώπη με BMW R 18 CLASSIC FIRST EDITION
Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

17/10/2022

Καθώς η πόλη Fussun χανόταν μέσα από τους καθρέπτες της BMW R18 CLASSIC, αποχαιρετούσα –με βροχή– την ορεινή κορμοστασιά των Άλπεων και άρχισα πλέον να ταξιδεύω στις επίπεδες εκτάσεις της νοτιοδυτικής Γερμανίας. Τα επόμενα (γερμανικά) χιλιόμετρα του “RIDE THE CLASSIC WAY” θα με οδηγούσαν σε δυο παραδοσιακές κωμοπόλεις της χώρας, την Rothenburg ob der Tauber (250 χλμ. βόρεια της Fussen) και την Tubingen (255 χλμ. νοτιοδυτικά της Rothenburg ob der Tauber).

Ακολουθώντας μεγάλο κομμάτι της διαδρομής του δημοφιλούς «Ρομαντικού Δρόμου», η Rothenburg ob der Tauber  (κόκκινο φρούριο πάνω από το Τάουμπερ) με υποδέχτηκε με λιακάδα δίπλα στις όχθες του ποταμού Tauber και με ξενάγησε στην καλοδιατηρημένη παλιά της πόλη. Εκεί, χάρη στα μεσαιωνικά αρχιτεκτονήματά της, έζησε ένα συναρπαστικό ταξίδι πίσω στο χρόνο. Μοναδική και εκπληκτική, η Rothenburg ob der Tauber μού εξιστόρησε ένα γοητευτικό μεσαιωνικό παραμύθι που τόσο με μάγεψε.

Μετά την Rothenburg ob der Tauber, σειρά είχε η Tubingen να μου αποκαλύψει τα θέλγητρά της. Ωστόσο, καθοδόν για την Tubingen, πραγματοποίησα μια σύντομη στάση στην πόλη Ulm για να επισκεφθώ τον Καθεδρικό ναό της και να φωτογραφίσω το υπέροχα διακοσμημένο Δημαρχείο της. Κι αφού ο αναβάτης ήπιε τον καφέ του και η BMW R18 CLASSIC ανεφοδιάστηκε σε βενζίνη, συνεχίσαμε την πορεία μας για  Tubingen.

Κτισμένη στις καταπράσινες όχθες του ποταμού Neckar, η Tubingen καμαρώνει κατά πρώτο λόγο για το Πανεπιστήμιό της, αφού πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα πανεπιστήμια της Γερμανίας (1477) και της Ευρώπης γενικότερα. Και κατά δεύτερο λόγο, περηφανεύεται για το –μικρό αλλά τόσο όμορφο– ιστορικό κέντρο της. Και κάτι που δεν γνώριζα, αλλά μου το γνωστοποίησε η ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου όταν έμαθε την εθνική καταγωγή μου: στην Tubingen γεννήθηκε η γνωστή τραγουδίστρια Δέσποινα Βανδή.

Ο χρόνος και ο δρόμος μ’ «έσπρωχναν» κατόπιν στην Γαλλία, κάτω από άστατες όμως καιρικές συνθήκες. Περνώντας την γέφυρα του ποταμού Ρήνου, ο οποίος αποτελεί τα σύνορα Γερμανίας–Γαλλίας σε τούτη την περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης, με καλωσόρισε η Γαλλία, ενώ το GPS  οδήγησε την BMW R18 CLASSIC στην κοντινή πολή του Στρασβούργου, έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ε.Ε.

Περπατώντας στους δρόμους του Στρασβούργου, ήμουν κι εγώ ένας από τους περίπου 600.000 τουρίστες που επισκέπτονται ετησίως την πρωτεύουσα της Αλσατίας. Ο γιγάντιος Καθεδρικός ναός (ήταν το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο μέχρι το 1867), η γραφική συνοικία της Παλιάς Πόλης «Petite France», οι κεντρικές πλατείες Kleber και République και οι μεσαιωνικές γέφυρες Ponts Couverts ανέλαβαν να μου «συστήσουν» την πολιτεία του ποταμού Ιλ (παραπόταμος του Ρήνου).

Το Στρασβούργο αποτέλεσε την μοναδική στάση του RIDE THE CLASSIC WAY” στην Γαλλία. Αφού επέστρεψα ξανά στην «Motherland» της BMW R 18 Classic, κατευθύνθηκα νότια και εισήλθα κατόπιν στην ελβετική επικράτεια, με προορισμό τη Ζυρίχη.  

"Trans – Asian 2017"

Ταϊλάνδη-Μαλαισία-Ινδονησία
21/8/2017

Στόχος επετεύχθη!

 Η ξελογιάστρα Ταϊλάνδη αποτέλεσε τον επόμενο σταθμό του "TransAsian 2017". Πρόκειται για έναν προορισμό που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς πρωταγωνιστεί τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Η έκτη κατά σειρά χώρα του διηπειρωτικού οδοιπορικού με καλωσόρισε στην τροπική της αγκαλιά με άψογους δρόμους, άριστες ανέσεις και εξυπηρετήσεις, υποδειγματικές υποδομές και καλοσυνάτους ανθρώπους.

Δύο φορές στο παρελθόν (1995, 2009) έχω "αλώσει" μοτοσυκλετιστικά την Ταϊλάνδη, ρολάροντας σε όλη σχεδόν την χώρα. Αυτήν την φορά δεν μπήκα στον πειρασμό να επισκεφθώ την κοσμοπολίτικη Bangkok, αλλά προτίμησα να περιηγηθώ στην επαρχία, θέλοντας να περάσω πέντε ήρεμες και χαλαρές μέρες, όπως και τελικά έκανα. Εξαίσιοι βουδιστικοί ναοί, μικροί αγροτικοί οικισμοί και πυκνή τροπική βλάστηση ομόρφυναν τα μέρη που επισκέφθηκα, ενώ για την λευκή Africa Twin, τα 1.700 χιλιόμετρα ήταν ο συνολικός απολογισμός χιλιομέτρων που "έτρεξε" στους δρόμους της Ταϊλάνδης.

Και μετά την Ταϊλάνδη, η Μαλαισία… Εδώ η οδική αποστολή μου ήταν η πιο σύντομη και εύκολη που είχα σε όλο το διηπειρωτικό ταξίδι. Μόλις 160 χιλιόμετρα χρειάστηκε να διανύσω από τα σύνορα ως την πόλη λιμάνι Georgetown (την πρωτεύουσα του νησιού Penang). Οδηγώντας πάνω στην Penang Bridge, την μεγαλύτερη γέφυρα της Μαλαισίας (13,5 χλμ.), άφησα πίσω μου το ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας και βρέθηκα πάνω σ’ ένα μικρό νησί-κόσμημα, γνωστό κι ως "Μαργαριτάρι της Μαλαισίας".

Σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών, το νησί Penang είναι ένα από τα δυνατά τουριστικά χαρτιά της χώρας. Κινέζοι, Ινδοί, Μαλαίσιοι συνυπήρχαν αρμονικά στο Penang, ενώ οι βουδιστικοί ναοί, τα τζαμιά και οι ινδουιστικοί ναοί που αντίκριζα παντού μαρτυρούσαν το στοιχείο της ανεξιθρησκίας που επικρατούσε.

Όμως, δεν ήταν μόνο τα τουριστικά θέλγητρα του νησιού που με έφεραν ως εδώ. Από το λιμάνι της Georgetown, ένα μικρό πλοίο θα μετέφερε την μοτοσυκλέτα μου στην απέναντι ακτή της Ινδονησίας (λιμάνι Belawan της Σουμάτρα), ενώ εγώ θα ακολούθησα την ίδια πορεία αεροπορικώς (στην κοντινή πόλη Medan). Το ταξίδι στην ηπειρωτική Ασία είχε πλέον τελειώσει και σειρά έπαιρνε η Ινδονησία, ο τελευταίος προορισμός του "Trans – Asian 2017".

Έχοντας καταγεγραμμένα στο κοντέρ της λευκής Africa Twin περί τα 14.340 χιλιόμετρα από την αρχή του ταξιδιού, βρέθηκα στο λιμάνι Belawan της Σουμάτρα για να εκτελωνίσω την μοτοσυκλέτα και να την ετοιμάσω για τα τελευταία 2.000 χιλιόμετρα του "Trans – Asian 2017", αυτά που με χώριζαν από την Τζακάρτα, την πρωτεύουσα της Ινδονησίας.

Διασχίζοντας ένα εκπληκτικό τροπικό σκηνικό, η διαδρομή μου στο νησί της Σουμάτρα θα περνούσε από τις πόλεις Tebing Tinggi, Pekanbaru, Jambi, Palembang και Bandar Lampug, ενώ στο λιμάνι Bakauheni, ένα επιβατικό πλοίο θα με μετέφερε κατόπιν στο λιμάνι Merak, στην δυτική άκρη του νησιού Ιάβα –από εδώ, η Τζακάρτα απείχε μόλις 110 χλμ.

Μπορεί η υπολειπόμενη απόσταση να μην ήταν σχετικά μεγάλη, όμως, η κατάσταση που αντιμετώπισα στους δρόμους της Σουμάτρα ήταν τέτοια, που χρειάστηκα πέντε ολόκληρες μέρες εξοντωτικής οδήγησης μέχρι να διαβώ τις πύλες της ινδονησιακής πρωτεύουσας. Μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, αμέτρητα λεωφορεία και φορτηγά, προσπεράσεις κυριολεκτικά στον πόντο και απίστευτη ρύπανση από τα καυσαέρια των οχημάτων. Σκέτη κόλαση…

Και τελικά, μετά από 57 μέρες ταξιδιού στους απρόβλεπτους δρόμους της πολυπολιτισμικής Ασίας, ευτύχισα να ξεδιπλώσω την ελληνική σημαία στην Τζακάρτα, σηματοδοτώντας έτσι την ολοκλήρωση ενός ακόμα δίτροχου εγχειρήματος. Άλλος ένας μακρινός ταξιδιωτικός στόχος είχε επιτευχθεί…

Χρέη οικοδεσπότη και ξεναγού μου στην Τζακάρτα έκανε ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος, ένας συνάδελφος μοτοσυκλετιστής και νυν μετανάστης της πρόσφατης ελληνικής οικονομικής κρίσης, που τα τελευταία 6 χρόνια δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Ινδονησία. Έχοντας ιδρύσει μια βιοτεχνία παραδοσιακών γαλακτοκομικών προϊόντων στην Τζακάρτα, ο Παναγιώτης παρασκευάζει το ελληνικό γιαούρτι “KALIMERA, με τ’ οποίο έχει μπει δυναμικά στην αγορά της Ινδονησίας.

Στις μέρες που βρέθηκα στην ινδονησιακή πρωτεύουσα, έτρεχα να τακτοποιήσω τα "θέλω" και τα "πρέπει" μου. Γνωριμία με τα κυριότερα αξιοθέατα της Τζακάρτα, δείπνο με τους ανθρώπους της Honda Ινδονησίας, παράδοση της Africa Twin για το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα, συναντήσεις με στελέχη της Ινδονησιακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλέτας…

Ο επίλογος του "Trans – Asian 2017" γράφτηκε σ’ ένα γουστόζικο μπαράκι στο κέντρο της Τζακάρτας, παρέα με τον Παναγιώτη. Τελευταίες ώρες στην ινδονησιακή πρωτεύουσα, με δυνατή μουσική, μπύρες και ευχάριστη διάθεση. Και όταν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το μαγαζί κατέβασε ρολά, αποχαιρέτησα τον Παναγιώτη και έφυγα κατευθείαν για το αεροδρόμιο – επιστροφή στην μίζερη ελληνική πραγματικότητα…

Κων/νος Μητσάκης