Μετά την Erbil, το δίτροχο οδοιπορικό στο "λαβωμένο" Ιράκ συνεχίστηκε με προορισμό την πόλη Sulaymaniyah (180 χλμ. νοτιοανατολικά). Οι τροχοί της ΚΤΜ 1050 Adventure κυλούσαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα πάνω στην ημιορεινή διαδρομή Erbil-Shaqlawa-Dokan-Sulaymaniyah, όμως, η ενέργειά μου να απαθανατίσω φωτογραφικά την λίμνη Dokan στάθηκε η αιτία να συλληφθώ και να οδηγηθώ στην κεντρική στρατιωτική διοίκηση της κοντινής πόλης Dokan. Εκεί, μετά την εξακρίβωση των στοιχείων μου και την διαπίστωση πως δεν είχα φωτογραφίσει το υδροηλεκτρικό φράγμα της λίμνης, αφέθηκα ελεύθερος να συνεχίσω την πορεία μου…
Πριν καταλύσω σε κάποιο ξενοδοχείο, παρκάρισα την μοτοσυκλέτα στο κέντρο της Sulaymaniyah και ξεκίνησα πεζός να τριγυρνώ ανάμεσα στο ετερόκλιτο πλήθος της υπαίθριας αγοράς. Αυτό που με ενθουσίαζε περισσότερο ήταν πως σε κάθε φωτογραφικό κλικ, κέρδιζα όχι μόνο το χαμόγελο, αλλά και την θερμή "αγκαλιά" των ντόπιων. Από τις πάμπολλες προσκλήσεις για φιλοξενία που δέχτηκα, με "κέρδισε" τελικά ο συμπαθέστατος Χασάν.
Για δυο μέρες, ο Ιρακινός οικοδεσπότης μου με ξενάγησε στα πιο δυνατά αξιοθέατα της γενέτειράς του (στο Μεγάλο Τζαμί, στο Μουσείο του Απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων "Amna Suraka", στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Μουσείο "Slemani"), καθώς και στο μνημείο της κοντινής πόλης Halabja (80 χλμ. νότια), το οποίο ήταν αφιερωμένο στην μνήμη των 6.800 θυμάτων που έχασαν την ζωή τους, όταν στις 16/3/1988 ο Σαντάμ Χουσεΐν εξαπέλυσε επίθεση με χημικά εναντίον των Κούρδων της περιοχής.
Έχοντας ανεφοδιαστεί σε καύσιμα (0,60 ευρώ/λίτρο), αποχαιρέτησα νωρίς εκείνο το πρωινό τον Χασάν, την Sulaymaniyah και ξεκίνησα με προορισμό το Kirkuk (110 χλμ. δυτικά). Προσεγγίζοντας απροβλημάτιστα το κέντρο της πόλης, το θέαμα που αντίκρισα ήταν δυστυχώς αποκαρδιωτικό, καθώς παντού υπήρχαν τα σημάδια της πρόσφατης βομβιστικής επίθεσης των τζιχαντιστών, που πραγματοποιήθηκε στα μέσα Φεβρουαρίου 2017 και προκάλεσε μεγάλες υλικές καταστροφές και δεκάδες θύματα.
Στις δυο μέρες που παρέμεινα στο Kirkuk, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν δύο πράγματα: η έντονη παρουσία της αστυνομίας και του στρατού στους κεντρικούς δρόμους της πόλης (όλοι ήταν με το δάκτυλο στη σκανδάλη), όπως και το γεγονός ότι η καθημερινότητα των κατοίκων κυλούσε σε φυσιολογικούς ρυθμούς και όλοι έδειχναν να απολαμβάνουν το ευχάριστο διάλλειμα – μέχρι την επόμενη ίσως επίθεση…
Οι τίτλοι τέλους του δίτροχου οδοιπορικού μου στο Ιράκ έπεσαν τρεις μέρες αργότερα στην ιρακινό-τουρκική μεθόριο, όταν με το διαβατήριο στην τσέπη διέσχιζα την συνοριακή γέφυρα (νεκρή ζώνη) των δυο χωρών. Όμως, στην μέση περίπου της γέφυρας, σταμάτησα για λίγο την μαύρη ΚΤΜ. Κοντοστάθηκα, κοίταξα πίσω μου και αντίκρισα μελαγχολικός –αλλά ταυτόχρονα και αισιόδοξος– το "δικό μου" Ιράκ, που εγκάρδια με αποχαιρετούσε και προσδοκούσε σύντομα να με ξαναδεί...
Ακούγεται παράδοξο, αλλά η κορυφή του περάσματος Umbrail Pass απείχε μόλις 3,5 χλμ. από την αντίστοιχη του Passo Dello Stelvio – πριν καλα καλά το καταλάβουμε, βάλαμε ρόδα στο θεαματικότερο ορεινό πέρασμα της Ευρώπης και δεύτερο ψηλότερο των Άλπεων (2.757 μ.). Οι ιδανικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν (ηλιοφάνεια με 18ο C) ήταν η αιτία της κοσμοσυρροής που συναντήσαμε στη κορυφή του περάσματος Stelvio. Εκατοντάδες ντόπιοι –αλλά και ξένοι– μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες ανεβοκατέβαιναν την φιδίσια ασφάλτινη λωρίδα, απολαμβάνοντας την εκπληκτική διαδρομή και το υπέροχο αλπικό τοπίο.
