Ταξίδι με Suzuki V-Strom 650

Παράσταση τριών χιλιάδων χιλιομέτρων!

5/10/2018

Σκηνοθεσία Μάκης Παπαδημητρίου*

Πρωταγωνιστεί: το Suzuki V-Strom 650

Η πίεση του χρόνου και οι πολλές υποχρεώσεις δεν με άφησαν να οργανώσω με ησυχία και διαύγεια τα δρομολόγια της καλοκαιρινής περιοδείας μου για το θέατρο. Έπαιζα στις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη και ειδικά το πρώτο κομμάτι περιελάμβανε Γιάννενα (Δωδώνη), Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Κατερίνη και μετά Επίδαυρο. Από τη μία βιαζόμουν να αποφασίσω αν θα έπαιρνα το αυτοκίνητο ή αν θα ακολουθούσα με το λεωφορείο της παραγωγής, απ’ την άλλη η ελπίδα να βρω μια μοτοσυκλέτα ήταν διαρκώς εκεί. Υπήρξε λοιπόν αυτή η τελευταία αναλαμπή. Το τηλέφωνο στον Λάζαρο στο ΜΟΤΟ. Αφού του εξήγησα όλα τα παραπάνω με έβαλε στην αναμονή για μερικές μέρες. Δεν είχα γρήγορη απάντηση και θεώρησα ότι η προσπάθειά του να βρει μια ταξιδιάρικη μοτοσυκλέτα εν μέσω καλοκαιριού δεν θα είχε αίσιο τέλος. Οπότε στράφηκα στη λύση του αυτοκινήτου. Την ημέρα λοιπόν -και μάλιστα την στιγμή που έβγαινε η απόδειξη των 310 ευρώ για το σέρβις του αυτοκινήτου- χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν δυόμιση το μεσημέρι.

-"Εδώ ο μάγος".

-"Ποιος;"

-"Λάζαρος εδώ. Μπορείς να πας μέχρι τις τρεις στη Suzuki; Σου βρήκα μηχανή."

Δεν είναι ότι θα απέφευγα το 300άρι αλλά ένα τηλέφωνο την προηγούμενη θα είχε παρατείνει το έξοδο για το Σεπτέμβρη. Τα παράτησα όλα λοιπόν και πήγα στη Suzuki, στον εξαιρετικό και χαμογελαστό Λεωνίδα Πολίτη ο οποίος αφού μου έδειξε διάφορα εξαιρετικά project “μεταμορφώσεων” με highlight ένα SV650 Flat Track, μου παρέδωσε τα κλειδιά του V-Strom 650.

Έρωτας κεραυνοβόλος

Δεν είχε τύχει να δω από κοντά το νέο μοντέλο και πραγματικά εντυπωσιάστηκα με την δουλειά που έχει γίνει στην αισθητική της μοτοσυκλέτας. Το πρώτο V-Strom μου φαινόταν κάπως ογκώδες στο μάτι και η επόμενη έκδοση -ένα face lift που είχε δεχτεί στα πλαστικά- δεν με είχε ενθουσιάσει. Το καινούριο είναι πολύ όμορφο και “φρέσκο” χωρίς να γίνεται κραυγαλέο και προκλητικό.

Ξεκίνησα λοιπόν δικάβαλος χωρίς πολλές αποσκευές για μια -όπως αποδείχθηκε- διαδρομή 15 ημερών και 3.000 χιλιομέτρων με μια μοτοσυκλέτα που σε πρώτη φάση, μου έκανε τόσο καλή εντύπωση.

Το μοτέρ γνώριμο, άλλωστε εκτός από το SV650 που είχα πριν από σχεδόν 15 χρόνια, νομίζω δεν υπάρχει μοτοσυκλετιστής που να μην έχει καβαλήσει ή έστω να μην έχει κάποιον γνωστό που να έχει V-Strom. Παίρνει μπροστά πάντα σαν τσακμάκι, είναι ήσυχος και του αρέσει να κινείται εκεί γύρω στις 4.000 με 5.000 στροφές ή και λιγότερο. Ούτε σκορτσαρίσματα χαμηλά, ούτε δισταγμοί. Και κατανάλωση αρκετά λογική για τα κυβικά του, θα αυξηθεί μόνο όταν γυρνάει το γκάζι στο στοπ (βλ. παρακάτω…).

Δικάβαλος λοιπόν και μέχρι τα Γιάννενα, που ήταν η πρεμιέρα της παράστασης, στάση μόνο για βενζίνη. Ξεκούραστο ταξίδι, κυρίως για τον συνεπιβάτη, γιατί στην περίπτωσή μου, η γωνία του τιμονιού μου είναι ασυνήθιστη επειδή όλα μου τα χρόνια έχω μηχανάκια με ίσια τιμόνια -τα αλλάζω συνεχώς- οπότε επειδή όπως λέει και η παροιμία "you cannot teach an old dog new tricks", συμβιβάστηκα με ένα ελαφρύ μούδιασμα στα ακριανά δάχτυλα. Η αρτηριοσκλήρωση μου χτυπάει την πόρτα φαίνεται…Τα 140km/h είναι πολύ εύκολακαι διατηρήσιμα ασχέτως συνθηκών, αν κι εκεί κάπου στα 120 υπάρχει ένα μικρό στροβίλισμα που μου κουνούσε το κράνος, μετά όμως βρήκα καλύτερη στάση κι εξαφανίστηκε. Και οι αναρτήσεις πούπουλο. Περνάει από παντού σαν χαλί και δεν είναι υπερβολικά μαλακό. Και στις στροφές, ειδικά στις ανοιχτές καμπές, ακόμα και με δύο άτομα εμπνέει πολλή εμπιστοσύνη. Το μόνο που θα ήθελα έχει να κάνει με το φρενάρισμα. Το αρχικό δάγκωμα του μπροστινού θα μπορούσε να είναι δυνατότερο. Κατά τα άλλα, με τα φρένα μάλλον δεν θα ασχοληθεί κανείς ποτέ.

Όλυμπος. Ωραία φάση

Παντός συνθήκης

Μετά από δεν ξέρω κι εγώ πόσα χιλιόμετρα, φτάνω στα Γιάννενα και διαπιστώνω ότι και σε συνθήκες κίνησης, όλα γίνονται πολύ ομαλά (δεν πρόλαβα κίνηση στην Αθήνα γιατί έφυγα σαν κυνηγημένος). Σταμάτα - ξεκίνα σαν παπί και συμπλέκτης πολύ ελαφρύς και ακριβής. Αυτό το θυμόμουν κι από το δικό μου SV… Με όλα αυτά τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά δεν είναι παράξενο που το μοτέρ αυτό μας συντροφεύει τόσα χρόνια και μάλλον για πολλά ακόμα. Τρεις μέρες αναμονή στα Γιάννενα για την πρεμιέρα της Δωδώνης και έπειτα Θεσσαλονίκη. Εγνατία. Κύριος. Απλά χιλιομετροφάγος το V-Strom, καταπίνει τα χιλιόμετρα χωρίς να το καταλάβεις. Και η προστασία από τη ζελατίνα τουλάχιστον για το ύψος μου (2.04… χαχαχα) είναι ιδανική.

Μετά τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, ακολούθησαν δύο ακόμα στην Καβάλα, και είχα την φαεινή ιδέα να μην μείνω στην Καβάλα αλλά να γυρίσω Θεσσαλονίκη και να ξαναπάω Καβάλα την επόμενη… και πάλι πίσω. Και δεν το μετάνιωσα. Πήγα στην Καβάλα οδηγώντας αρκετά σβέλτα (01:05':00 μέχρι το θέατρο των Φιλίππων) με μέση ωριαία περίπου 140-145km/h. Και εδώ είναι το αποκαλυπτικό της υπόθεσης: Η Καβάλα είναι 160 χιλιόμετρα και θεωρούσα ότι κρατώντας μια κανονική και αρκετά οικονομική μέση ταχύτητα 140km/h θα έφτανα σε λίγο παραπάνω από μία ώρα. Αμ δε! Στάση για βενζίνη, και δυο-τρία διόδια, σημαίνει (καρατσεκαρισμένο και υπολογισμένο) ότι για να έχεις μέση ωριαία 140χkm/h πρέπει να πηγαίνεις “διαρκώς” με 170-180!!! Υπολογίστε το. Εγώ το έκανα. Είσαι με 140 και μειώνεις για τα διόδια. Μέχρι να πληρώσεις και να ξαναπάς 140 περνάει σχεδόν ενάμιση με δύο λεπτά που είσαι κάτω από τα 140, και μια στάση τριών λεπτών για βενζίνη σημαίνει συνολικά επτά λεπτά καθυστέρηση, στα τέσσερα εκ των οποίων η ταχύτητα είναι διαρκώς 0km/h. Θα πρέπει δηλαδή για να επανέλθει η μέση ωριαία στα 140 να πας για τέσσερα λεπτά με 280!!! Αφού δεν γίνεται αυτό, πας για περισσότερο χρόνο με 170… οπότε και είδα αυξημένη κατανάλωση, εντελώς όμως δικαιολογημένη.

Και το έκανα και την επόμενη μέρα. Και ήμουν ξεκούραστος γιατί ήταν σαν να οδηγούσα μέρα χωρίς αυτοκίνητα. Τα φώτα του V-Strom είναι αυτό που έλειπε στην παιδική μου ηλικία, όταν έκλειναν οι προβολείς του ανοιχτού γηπέδου που παίζαμε μπασκετ και ξενερώναμε.

Τρία χιλιόμετρα από εδώ γεννήθηκε η πρώτη κότα

Και διασκέδαση!

Κάθοδος τις επόμενες μέρες και μετά από σύντομη στάση στην Αθήνα, σειρά είχε η Επίδαυρος με τη γνωστή ανά τους μερακλήδες μοτοσυκλετιστές διαδρομή μέχρι το Stork και ακόμα παραπέρα. Κανένα παράπονο. Είναι από τις φορές που πραγματικά ευχαριστήθηκα να οδηγώ σβέλτα χωρίς να προσπαθώ να κάνω περισσότερα από τη μοτοσυκλέτα. Σταθερότατη, υπάκουη και απολαυστική. Δεν χρειάζεται να είσαι αγωνιζόμενος για να ευχαριστηθείς οδήγηση. Αυτό είναι credit για το V-Strom και το πώς συμπεριφέρεται. Στο γυρισμό, βλέποντας -είναι η αλήθεια- τα σύννεφα να μαζεύονται απειλητικά, πήρα τη γενναία απόφαση να φύγω… κι ας βραχώ. Και βράχηκα. Πολύ. Και στη διαδρομή είδα ένα φωτάκι στα όργανα να αναβοσβήνει για λίγο στις εξόδους των στροφών. Είναι αυτό που μου είχε πει ο Λεωνίδας πριν μου δώσει το κλειδί. "Έχει traction control", μου είπε, "ρυθμίζει σε δύο θέσεις αλλά βαλ’ το στο ένα και ούτε που θα το καταλάβεις. Ίσως κάποια φορά να ανάψει ένα λαμπάκι εδώ μπροστά". Και αυτό έγινε. Ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσα μοτοσυκλέτα με traction control και η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο ασφαλής βγαίνοντας από μια στροφή ενώ βρέχει καρέκλες. Και το δοκίμασα και πάλι και πάλι και πάλι. Φουλ γκάζι στην έξοδο, δυο τρεις φορές μια λάμψη στα όργανα, ένα ανεπαίσθητο κούνημα πίσω και βγαίνεις κύριος… αν και μούσκεμα. Υπέροχο. Για το στεγνό μόνο στη χειρότερη άσφαλτο… και αν.

Αρχαίο θέατρο Δωδώνης, νέο μοντέλο V-Strom, η παράσταση αρχίζει

Τόσοι και τόσοι ικανοποιημένοι κάτοχοι V-Strom όλα αυτά τα χρόνια φυσικά και δεν περίμεναν τη δική μου βόλτα για να πειστούν. Η επιτυχημένη “παράσταση” του V-Strom στην ελληνική αγορά πιθανότατα θα ακολουθήσει την Βρετανική “Ποντικοπαγίδα” που παιζόταν για πάνω από πενήντα χρόνια. Αυλαία.

* Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς μας. Πριν αποφασίσει να ασχοληθεί με την δραματική τέχνη, ο Μάκης φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα Φυσικής, αλλά τελικά τον κέρδισε η τέχνη εις βάρος της επιστήμης, καθώς αποφοίτησε από την δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στο ενεργητικό του έχει πολλές επιτυχίες και διακρίσεις στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, ενώ το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο Χορν. Είναι ένας από τους ταχύτερους στην Ελλάδα στο να λύνει τον κύβο του Rubik, ενώ το σημαντικότερο στοιχείο στο βιογραφικό του (για εμάς τουλάχιστον…) είναι το ότι ανήκε στην συντακτική ομάδα του περιοδικού πριν από 19 χρόνια! Το ταξίδι του με το V-Strom δεν είναι το πρώτο που γράφει για λογαριασμό του motomag.gr, καθώς εδώ μπορείτε να διαβάσετε για τις περσινές περιπέτειές του πάνω σε ένα Ducati Scrambler.

https://bit.ly/MOTO_666

Ταξιδιωτικά άρθρα

Shinji Kazama – O μόνος άνθρωπος που έφτασε με μοτοσυκλέτα στο Βόρειο και το Νότιο Πόλο [VIDEO]

Ένα μόνο δεν έχει καταφέρει, να οδηγήσει μοτοσυκλέτα στο φεγγάρι

motomag Shinji Kazama – O άνθρωπος που έφτασε με μοτοσυκλέτα στο Βόρειο και Νότιο Πόλο [VIDEO]

Από τον

Γιάννη Τσινάβο

9/8/2024

Την περίοδο που ο Kazama πάτησε τους τροχούς του στον Βόρειο Πόλο, δεν χρειαζόταν παρά να φτάσει μόνο μέχρι το Βόρειο Ακρωτήρι για να ξεχωρίσει από τον περίγυρο του, η Γη έμοιαζε λίγο μεγαλύτερη από αυτό που είναι και οι μοτοσυκλετιστικές περιπέτειες ήταν προνόμιο λιγότερων από τώρα. Μακριά από κοινωνικά δίκτυα και άλλες προσθήκες στη ζωή μας, ο Kazama έψαχνε το επόμενο σημείο της Γης, που θα δοκιμάσει τις αντοχές του. Είχε ήδη τρέξει σε αγώνες, έγινε ο πρώτος Ιάπωνας που τερματίζει Dakar, πήρε το ρεκόρ υψομέτρου οδηγώντας ψηλότερα από κάθε άλλον, πάτησε μέχρι και το Κιλιμάντζαρο, χρειαζόταν κάτι νέο...

Το όνομα του Ιάπωνα Shinji Kazama είχε γίνει ήδη συνώνυμο της περιπέτειας, της επιμονής αλλά και του "μπορώ να κάνω τα πάντα αν το θελήσω" και όλα αυτά πάντα σε συνδυασμό με την μοτοσυκλέτα, πριν επιχειρήσει ότι πιο δύσκολο έχει γίνει ποτέ με μοτοσυκλέτα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο Kazama γεννήθηκε το 1950 και από πολύ μικρός αγάπησε τις μοτοσυκλέτες και την φύση. Σε ηλικία 14 ετών ο Ιάπωνας για πρώτη φορά ανέβηκε με μία μικρή μοτοσυκλέτα του σε ένα βουνό ύψους 1.640 μέτρα, όπου τα τελευταία μέτρα χρειάστηκε να σπρώχνει για να καταφέρει να τα ολοκληρώσει έχοντας κρεμαστεί από το γκάζι που είχε ήδη τελειώσει. Φτάνοντας στην κορυφή με κομμένη την ανάσα, η θέα που αντίκρυσε θα του μείνει για πάντα στο μυαλό και θα σηματοδοτήσει την ανάγκη του να κατακτά στόχους πάνω σε δύο τροχούς. Όπως ο ίδιος δήλωσε αργότερα, από αυτό που έκανε πήρε τεράστια δύναμη και ικανοποίηση, που χαράκτηκε στο μυαλό του και δεν γινόταν παρά να το επαναλάβει, κάθε φορά ολοένα και πιο ψηλά!

Shinji Kazama – O άνθρωπος που έφτασε με μοτοσυκλέτα στο Βόρειο και Νότιο Πόλο [VIDEO]

Από εκεί και έπειτα ο Kazama ξεκίνησε να αναζητά μεγαλύτερες περιπέτειες με την μοτοσυκλέτα του. Βρέθηκε στο βουνό Φίτζι, ανέβηκε στις κορυφές του Κιλιμάντζαρο και τέλος κατάφερε να φτάσει με μοτοσυκλέτα στα 19.701 πόδια στο Έβερεστ. Κάποιος θα έλεγε ότι όλα αυτά θα ήταν αρκετά για τον Ιάπωνα εραστή της περιπέτειας ωστόσο κάθε άλλο.

Ο Kazama έλαβε μέρος και σε αρκετούς αγώνες εκτός δρόμου, με τον ίδιο να γίνεται ο πρώτος Ιάπωνας ο οποίος τερματίζει το διάσημο αγώνα Rally Dakar το 1982. Λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1984 θα κέρδιζε την κατηγορία των 500 κ.εκ. στο Rally Dakar ωστόσο αρκετά χρόνια αργότερα ο ίδιος αγώνας θα του επεφύλασσε μία άσχημη περιπέτεια υγείας στην οποία θα αναφερθούμε παρακάτω.

Μέχρι να φτάσουμε στο στενάχωρο 2004, θα περάσουμε σε δύο σημαντικά μοτοσυκλετιστικά ορόσημα του Shinji Kazama τα οποία θα μνημονεύονται για πάντα κατά την ταπεινή μας γνώμη. Αυτά δεν είναι άλλα από τα δύο ταξίδια του στον Βόρειο και Νότιο Πόλο με όχημα μία μοτοσυκλέτα… ναι και όμως, μία ταπεινή μικρή σε κυβισμό μοτοσυκλέτα! Το πρώτο από τα δύο ταξίδια ξεκινά το 1987 με Yamaha TW200 που είχε πολλές και ακριβές για την εποχή μετατροπές με στόχο να φτάσει στον Βόρειο Πόλο, τον πραγματικό Β.Πόλο και όχι τον μαγνητικό που ειδικά τότε ήταν πολύ πιο νότια. Είναι ελάχιστοι όσοι έχουν φτάσει εκεί και είναι ο μόνος που το έχει καταφέρει με μοτοσυκλέτα!

Ο Ιάπωνας με αφετηρία το νησί Ward Hunt -στο σημερινό Nunavut του Καναδά- μαζί με μία ομάδα υποστήριξης τριών Ιαπώνων και 2 Ινουίτ με δύο snowmobiles που βασική βοήθεια ήταν να διαβάζουν τον πάγο και να αποφεύγουν τα σημεία που μπορεί να σπάσει, ανοίχτηκαν στο παγωμένο Ωκεανό. Εκείνη την εποχή αν ρωτούσες κάποιον αν ο Βόρειος Πόλος είναι στεριά, θα έβρισκες πολλούς που θα σου έλεγαν πως ναι, "τι άλλο;"

Στον χάρτη η απόσταση η οποία θα έπρεπε να διανύσει ο Kazama ήταν μόλις 756 χιλιόμετρα ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Λόγω των μεταβαλλόμενων καιρικών συνθηκών αλλά και της πυκνότητα του πάγου, η απόσταση του ταξιδιού αυξήθηκε στα 2011 χιλιόμετρα κάνοντας κύκλους μέχρι να βρεθεί ασφαλές πέρασμα σε θερμοκρασίες που έφτσααν έως και τους -54! Κάποιες στιγμές έκαναν μόλις δέκα μέτρα σε μία ώρα, και άλλες δέκα χιλιόμετρα, οι ταχύτητες όμως με τις οποίες κινούνταν δεν μπορούσαν να είναι μεγαλύτερες. Αντίθετα με τα σημεία των φωτογραφιών, η πραγματικότητα είναι πως η παγωμένη θάλασσα δεν είναι επίπεδη και κρύβει τεράστιες παγίδες.

Ο Kazama και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής αρκετές φορές λίγο έλειψαν να βρεθούν κάτω από την επιφάνεια του πάγου ενώ χρειάστηκαν 44 ολόκληρες ημέρες για να διανύσουν αυτή την απόσταση, καταφέρνοντας τον Απρίλιο του 1987 να πετύχουν τον στόχο τους που δεν ήταν άλλος από το να βρεθούν με μοτοσυκλέτα στον Βόρειο Πόλο.

Ήταν ένα τρομερό επίτευγμα και παραμένει έως και σήμερα μοναδικό.

Ο Kazama δεν σταμάτησε εκεί όμως, σε ηλικία 41 ετών αποφάσισε να βρεθεί με μοτοσυκλέτα αυτή τη φορά στο Νότιο Πόλο. Ο Ιάπωνας με το ειδικά διαμορφωμένο Yamaha TW200 ξεκίνησε στις 10 Δεκεμβρίου του 1991 από το Patriot Hills -Ανταρκτική- με στόχο να φτάσει στο Νότιο Πόλο την Πρωτοχρονιά ωστόσο λόγω του βαθύ χιονιού αλλά και του φαινομένου Sastrugi –διάβρωση του χιονιού από τον άνεμο- τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.

Στο ταξίδι αυτό ο Kazama συνοδευόταν από ένα snowmobile, έναν βοηθό καθώς και ένα τριμελές κινηματογραφικό συνεργείο. Οι ταξιδευτές κατά τη διάρκεια της αποστολής προμηθευόταν καύσιμα από προ-τοποθετημένες κρύπτες κατά μήκος της διαδρομής, ενώ σε κάποια σημεία το TW200 του Kazama είχε ένα διαμορφωμένο πέδιλο του ski στον εμπρόσθιο τροχό ώστε να ξεπερνά τα εμπόδια.

Αργότερα θα πει πως από πλευράς συνθηκών ήταν δυσκολότερα στον Νότιο Πόλο που σε αντίθεση με τον Βόρειο κινείσαι σε μεγάλο υψόμετο. Μπορεί να μην έχεις τον κίνδυνο να βρεθείς σε ένα τόσο παγωμένο νερό που είναι σαν να τσιμπά ηλεκτρικό ρεύμα και να βρεθείς κατευθείαν στον πάτο, μπορεί να μην έχεις τον κίνδυνο να δεις Πολική Αρκούδα, που θα είναι και το τελευταίο πράγμα που βλέπεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά οι φορές που πίστεψε πως θα χάσει την ζωή του, ήταν τελικά περισσότερες στον Νότιο παρά στον Βόρειο Πόλο. Είχε βέβαια και την δυνατότητα να ζητήσει βοήθεια από τις κοντινές βάσεις που διάσπαρτες υπάρχουν στην Ανταρκτική, μόνο που αυτή η βοήθεια θα του κόστιζε κάτι περισσότερο από €100.000, οπότε θα ήταν το τελευταίο καταφύγιο.

Μετά από 24 ημέρες το ημερολόγιο θα έγραφε 3 Ιανουαρίου 1992 και αυτό θα ήταν ένα ορόσημο τόσο για τον Kazama όσο και για την ιστορία της μοτοσυκλέτας καθώς ο Ιάπωνας θα γινόταν ο πρώτος που θα είχε βρεθεί σε Βόρειο και Νότιο Πόλο με μοτοσυκλέτα.

Μετά από αυτό το επίτευγμα ο Kazama επικεντρώθηκε στους αγώνες και στο Rally Dakar, το οποίο το 2004 θα του επεφύλασσε μία δυσάρεστη έκπληξη. Κατά τη διάρκεια μίας ειδικής διαδρομής στο Μαρόκο ο Ιάπωνας συγκρούστηκε μετωπικά με ένα φορτηγό το οποίο λάμβανε μέρος στον αγώνα.

Το συγκεκριμένο ατύχημα τον άφησε στο νοσοκομείο για 14 μήνες ενώ χρειάστηκαν 18 χειρουργικές επεμβάσεις και 500 ράμματα, με τους γιατρούς να κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σώσουν το αριστερό του πόδι.

Από το 2004 και έπειτα ο Kazama χρησιμοποιεί μπαστούνι για να περπατήσει ωστόσο μπορεί να οδηγεί μοτοσυκλέτα καθώς αυτό όπως λέει ο ίδιος δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς. Μέσα από αυτή την περιπέτεια θέλησε να εμπνεύσει περισσότερους και για αυτό έγινε πρεσβευτής της “Δεκαετίας των Οστών και των Αρθρώσεων”, ενώ προπονεί τον γιο του Shinnosuke ώστε να είναι έτοιμος για τον δικό του αγώνα στο Rally Dakar.

Όπως έχουμε ξαναπεί δεν χρειάζεται να έχεις μεγάλη και ακριβή μοτοσυκλέτα με όλα τα καλούδια για να εξερευνήσεις τον κόσμο γύρω σου, το μόνο που χρειάζεσαι είναι να έχεις όνειρα και μία λειτουργική μοτοσυκλέτα η οποία θα γίνει ο συνοδοιπόρος σε ένα ταξίδι με προορισμό τον οποίο ο κάθε ένας τον ορίζει διαφορετικά. Φυσικά ο Βόρειος ή ο Νότιος Πόλος είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο με τεράστιο έξοδο, μεγαλύτερο στις μέρες μας όπως λέει ο ίδιος ο Kazama. Για αρχή, τονίζει, δεν χρειάζεσαι άδειες ή ειδικές συνεννοήσεις, ούτε υπάρχουν τόσες γκρίζες ζώνες παρόλο που τότε διανύαμε τον Ψυχρό Πόλεμο. Όπως επίσης δεν είχε επέλθει ο κορεσμός... Δεν είναι όμως τυχαίο, που μέχρι τώρα το επίτευγμα του Kazama δεν έχει επαναληφθεί.

Για την ιστορία υπάρχουν φωτογραφίες όπως αυτή που παρακάτω, όπου μία μοτοσυκλέτα βρίσκεται στον πραγματικό Βόρειο Πόλο και μάλιστα μέχρι πρόσφατα υπήρχε ταξιδιωτικό γραφείο που αναλάμβανε να σε πάει έως εκεί για το διόλου μικρό ποσό των €50.000. Μόνο που στην πράξη έκανες ένα ωραίο οδοιπορικό που σε έφτανε έως το Μπουρμάνσκ της Ρωσίας από όπου έπαιρνες ένα παγοθραυστικό και η φωτογραφία από την άλλη μεριά, έχει για φόντο το πλοίο...

Στον Βόρειο Πόλο με μοτοσυκλέτα — Σε αντίθεση με τον Kazama που οδήγησε έως εκεί, οι υπόλοιποι κατέβασαν την μοτοσυκλέτα από το παγοθραυστικό που βρίσκεται στην άλλη μεριά της φωτογραφίας

Στις μέρες μας λέει ο Kazama αυτό είναι επίσης άλλο ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα, ο πάγος δεν είναι ο ίδιος και ενδεχομένως να μην γίνεται πλέον να φτάσεις έχως εκεί οδικώς! O Sjaak Lucassen ένας άλλο ταξιδευτής που έχει γυρίσει τον κόσμο με Yamaha R1, δούλεψε επί μία πενταετία με κάθε δυνατό σενάριο για να φτιάξει μία R1 με μεγάλους τροχούς με καρφιά και τροποποιημένες αναρτήσεις με αέρα, θέλοντας να είναι ο πρώτος που θα φτάσει έως εκεί χωρίς καμία βοήθεια. Στο τέλος εγκατέλειψε το σενάριο να είναι μόνος του δίχως ένα snowmobile, όμως ακόμη δεν έχει καταφέρει να ολοκληρώσει το όνειρό του και ο Kazama παραμένει ακόμη ο μόνος που έχει πατήσει με μοτοσυκλέτα και τους δύο Πόλους της Γης!