Yamaha NIKEN στην Ελλάδα: Οι αντιδράσεις του κόσμου όταν το βλέπουν στο δρόμο

Παράγοντας «κεφαλογυρίσματος»
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

6/9/2018

Η τρίκυκλη μοτοσυκλέτα της Yamaha κυλά πλέον τους τροχούς της στην ελληνική άσφαλτο κι απ’ όπου κι αν περνά γίνεται αντικείμενο συζήτησης, ενώ ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται η περιέργεια του κόσμου είναι από μόνο του ένα μικρό θέμα. Γράψαμε μαζί του πολλά χιλιόμετρα για να τραφεί πρώτα απ’ όλα η δική μας περιέργεια, θέλοντας να διαπιστώσουμε κάθε πτυχή της οδήγησής του. Κι αυτό γιατί μετά την αποκλειστική του παρουσίαση στην Αυστρία μας είχε δείξει έναν νέο τρόπο οδήγησης που μέχρι σήμερα ήταν άγνωστος!

[video]: Οδηγούμε Yamaha Niken 900: Τρικύλινδρο & τρίροδο - Πρώτη διεθνής παρουσίαση στην Αυστρία 

Ξέρετε υπάρχουν δύο τρόποι να φτιάξεις ένα νέο προϊόν, ο πρώτος είναι καλύπτοντας μία ανάγκη της αγοράς και ο δεύτερος, ο δύσκολος, να πρέπει πρώτα να πείσεις τους ανθρώπους πως το χρειάζονται κι έπειτα να ανταμειφθείς για την πρωτοποριακή σου σκέψη, αν πετύχει, βλέποντας τους άλλους να σε αντιγράφουν…

Το NIKEN όμως δεν πέφτει σε κανένα από αυτούς τους δύο γενικούς κανόνες, και η Yamaha κάνει εδώ κάτι γενναίο και οφείλει να της αναγνωριστεί. Δεν είπε ποτέ πως το NIKEN ήρθε να αλλάξει τα δεδομένα και πως οι μοτοσυκλέτες θα πρέπει από εδώ και πέρα να έχουν δύο ρόδες μπροστά. Δεν χτύπησε το χέρι στο τραπέζι να μας πει να ξεχάσουμε όσα ξέραμε, αυτό αντιθέτως θα το δείτε να κυκλοφορεί ως άποψη από ανθρώπους που αρέσκονται να προκαλούν την προσοχή αφορίζοντας -και το κάνουν για να στρέψουν την προσοχή στους εαυτούς τους όχι γιατί έχουν κάτι βαρύγδουπο να πουν…

Δεν είναι επίσης η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην μοτοσυκλέτα. Να έρχεται κάτι νέο που κανείς δεν πίστευε πως θα ήθελε να χρησιμοποιήσει. Από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι το DCT κιβώτιο της Honda που στην αρχή ακούγαμε κάθε είδους σχόλιο μέχρι να φτάσουμε στα Test Ride Event του περιοδικού σε πράξεις μετάνοιας! Από ανθρώπους που σχολίαζαν το DCT και όταν το δοκίμασαν τους άρεσε και με το παραπάνω… Το NIKEN είναι με διαφορά το πιο κραυγαλέο παράδειγμα που θα μείνει ως τέτοιο για καιρό, κι ας είναι χρόνια τώρα που τα τρίκυκλα σκούτερ έχουν μπει για τα καλά στην ζωή μας. Είναι από τις περιπτώσεις που η αγορά, οι μοτοσυκλετιστές, δεν δημιούργησαν πρώτα την ανάγκη, αλλά τώρα που το είδαν μπροστά τους θα ήθελαν τουλάχιστον να το δοκιμάσουν για να δουν πώς είναι να οδηγείς κάτι τέτοιο, κι αυτό το καταλαβαίνεις αν κυκλοφορείς μαζί του.

Χάνεται κάθε έννοια ιδιωτικότητας, και ξαφνικά όλοι ξέρουν που ήσουν, που πηγαίνεις κι από πού πέρασες, βλέπεις τις φωτογραφίες σου στο internet ενώ αν σε πέτυχαν να κινείσαι, με το πίσω ελαστικό να τσιρίζει ή τους δύο τροχούς στον αέρα… τότε είναι που οι κινήσεις του καταγράφονται βήμα-βήμα. Το NIKEN στους δρόμους είναι ένα θέαμα μοναδικό, με τους οδηγούς να φρενάρουν στο αντίθετο ρεύμα για να το προσέξουν καλύτερα, με τον κόσμο στο φανάρι να σε κυνηγά για μία φωτογραφία. Υπάρχει αμηχανία -ναι αμηχανία- κι έπειτα θαυμασμός στην θέα του. Απομονώσαμε μερικές από τις αντιδράσεις που είχαμε κυκλοφορώντας καθημερινά μαζί του:

«Ποιο είναι αυτό το θηρίο που πάει έτσι;» - «Το NIKEN της Yamaha» - «Χιλιάρι είναι αδερφέ;» - «Ναι ο κινητήρας του Tracer με πιο βαρύ στρόφαλο» - «Διάολο έχει, όχι στρόφαλο» - Ένας εξαιρετικός τύπος με XT ενώ ακολουθούσε το NIKEN χωρίς να πιστεύει πως το τρίκυκλο πηγαίνει με τον τρόπο που μόλις είχε δεί…

«Τι είναι αυτό; Πειραματικό είναι;» - «Όχι είναι το NIKEN» - «Έτσι βγαίνει ή εσύ το έφτιαξες;» - «Δεν διαβάζεις ΜΟΤΟ εε;» - «Δεν ασχολούμαι με τις μοτοσυκλέτες έχω απλά ένα σκούτερ να πηγαίνω στη δουλειά.. αλλά ψήνομαι τώρα τελευταία περισσότερο. Πώς έγινε αυτό;» - «Είπαν να δουν αν μπορούν να το κάνουν και το έκαναν, όποιος θέλει το αγοράζει κιόλας» - «Τι λες τώρα! Δεν το είχα φανταστεί ποτέ!»

«Μεγάλε από το Σταρ Τρεκ το πήρες;» - «Σσσς μην μας ακούσουν! Η δύναμη είναι μαζί μας αγαπητέ!»

«Μπαμπά αυτό τώρα είναι αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτα;» - Υποψήφιος αναβάτης δέκα ετών, στο κέντρο της Αθήνας: «Μάλλον είναι και τα δύο αγόρι μου» Η εύκολη απάντηση του μπαμπά…

«Τι διαόλι είναι αυτό ρε φίλε πώς πάει έτσι;» - «Δεν το περίμενες έεε;» - «Το είδα να έρχεται και σκιάχτηκα σου λέω»

«Στρίβει;» (από τις πιο κλασσικές ερωτήσεις σε φανάρι) «Πολύ καλύτερα από αυτό που θα περίμενε κανείς αν σκεφτόσουν πως είναι κάτι αντίστοιχο με τρίκυκλο σκούτερ, αλλά η απάντηση είναι πάντοτε πολύπλοκη, θα το αναλύσουμε στο MOTO» - «Είναι εντυπωσιακό ρε γ---το! Έχουν ξεφύγει!»

«Οδηγείται με δίπλωμα αυτοκινήτου;» (ευγενικός κύριος μέσης ηλικίας στα Β. Προάστεια): «Δυστυχώς όχι, από το μετατρόχιο έως όλα όσα ορίζουν οι προδιαγραφές για τα τρίκυκλα που οδηγούνται με δίπλωμα αυτοκινήτου, το NIKEN δεν τσεκάρει κανένα κουτάκι. Είναι κανονική μοτοσυκλέτα μόλις βρεθείς στην σέλα της» - «Κρίμα θα ήθελα να φαντάζομαι πως οδηγώ μία τέτοια μοτοσυκλέτα» - «Βγάλτε ένα δίπλωμα, θα μάθετε και στην πορεία που είναι σημαντικό βήμα!»

«Γιατί;» (πρώτη ερώτηση περιμένοντας το φανάρι να ανάψει)- «Τι γιατί;» - «Γιατί να το κάνουν αυτό;» - «Γιατί όχι;» - «Τι θέλουν να μας πουν δηλαδή;» - «Ποιοι;» - «Είναι θηρίο όμως» (ο καλύτερος διάλογος, από την άρνηση στην αποδοχή, όλα μόνος του)

«Είναι πιο γρήγορο από Tracer;» - «Ναι είναι, περίπου δέκα άλογα δυνατότερο» - «Άντε να δούμε μία άσπρη μέρα…» (μάλλον σκεπτόμενος πως οι αλλαγές που έχει ο κινητήρας του NIKEN μπορεί να περάσουν στο Tracer)

«Καινούριο;» (ερώτηση αμηχανίας, κερδίζοντας χρόνο για την επόμενη) «Καινούριο σε όλα του» - «Μπορώ να καθίσω ένα λεπτό στη σέλα;» - «Φυσικά, ορίστε» - «Πωω πω φίλε άρχοντας είσαι εδώ!»

«Πάει το γ-------δι εε; Τρομερό είναι!» - «Και λίγα λες» - «Σήκωσέ το μία ρε αδερφέ να το δούμε»

«Ποιο είναι αυτό;; ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ;» - «Το NIKEN της Yam…» - «ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ!!! Ρεζέρβα έχει;»

«Φίλε που πηγαίνεις;» (πρώτη ερώτηση σταματώντας σε φανάρι) – «Παρακαλώ;» - «Σορρυ ρε συ. Σε ακολουθώ πόση ώρα ρε φίλε και ήθελα να στρίψω πολύ πίσω, αλλά θέλω να το δω κιόλας. Απλά για να πάμε μαζί το λέω…» - «Κάνε δεξιά, θα σταματήσουμε εκεί να το δεις με την ησυχία σου»

«Τι βγάζουν ρε τα άτομα;» - «Σ’ αρέσει;» - «Τούμπανο»

«Αχχχχ!!! Έχει τρεις ρόδεςςςςς» (Ξανά διαβάστε την πρόταση με τσιριχτή φωνή τραβώντας την λήγουσα και φανταστείτε δεσποινίδα με προσεγμένη ξανθιά κώμη, κι εμφάνιση που δεν μαρτυρούσε πώς την αφορά οτιδήποτε με τροχούς»

«Κώστα ένα τέτοιο να πάρεις»: Ορθά και κοφτά, γυναίκα συνεπιβάτης σε σκούτερ. Κώστας: «Πφφ… καλάααα»

«Δεν μ’ αρέσει» Πρώτη ατάκα ενώ κοιταζόμασταν για κάποια δευτερόλεπτα που φάνηκαν πολύ περισσότερο. «Μην το πάρεις» - «Δεν θέλω ούτε να το βλέπω» - «Με το ίδιο δικαίωμα που εκφράζεις κι εσύ την γνώμη σου, έφτιαξε και η Yamaha αυτό….» - «Μόνο μην μας πεις ό,τι είναι καλύτερο από τις δύο ρόδες» (αναγνώστης που με κατάλαβε όπως αποδείχτηκε) «Κι αν είναι;» - «Θάψτο!» Ανοίγει το γκάζι και φεύγει, αφήνοντάς με να γελάω μόνος μου, από τον τρόπο που τόνισε το «Θάψτο», σαν να κρατούσα εκείνη την στιγμή ένα επικίνδυνο για την ανθρωπότητα μυστικό!

«Δεν έχω δει ποτέ κάτι τέτοιο» - «Είναι μοναδικό είναι η αλήθεια» - «Πάει καλά;» - «Πώς το είδες πριν» - «Ταυτότητα να έχεις μαζί σου…»

Θαυμασμός, απορία, αμηχανία.. είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα στον δρόμο, η κανονική αντίδραση καθώς εμείς οι Έλληνες έχουμε την τάση να παρουσιάζουμε διπλή προσωπικότητα, άλλη σε σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα γράφοντας σε οθόνες και διαφορετική τελείως όταν βρισκόμαστε κατά πρόσωπο. Άλλωστε έτσι εκδηλώνεται και το χιούμορ μας, όπως ίσως θα είδατε παραπάνω και είναι και μπόλικο το άτιμο. Ακούσαμε πολλά με το NIKEN, την πρώτη του είδους της αλλά πριν μιλήσουμε για αυτό, τώρα που έχουμε πολύ καλύτερη εικόνα συγκριτικά με την πρώτη μας επαφή στις  Άλπεις, θα ολοκληρώσουμε την δοκιμή του κάνοντας τα πάντα μαζί του.

Το βάλαμε στην πίστα κυνηγώντας με αυτό τον Άλεξ Παπαγεωργίου στον οποίο είχαμε δώσει ένα MT-09SP! Ίδιος κινητήρας σε ένα σύνολο φτιαγμένο να το οδηγείς γρήγορα, στα χέρια ενός Έλληνα αγωνιζόμενου! Κι αν τα καταφέραμε με το NIKEN; Θα το δείτε σύντομα στο MOTO, μαζί με όλες τις απορίες που συγκεντρώσαμε για αυτό, από τις πιο άστοχες έως τις πιο σοβαρές. Διότι μετά την πρώτη αντίδραση ακούς απίστευτα πράγματα: «Έπεσαν δύο άκουσα» - «και γιατί να μην πέσουν;» - «Είπε κανείς πως δεν πέφτει; Πως νικά την βαρύτητα;»

Τα ίδια που ακούσαμε και στα πρώτα τρίκυκλα σκούτερ δηλαδή… και που φυσικά είναι τελείως λάθος. «Αν πατάς με τον έναν τροχό στο χώμα και φρενάρεις… θα πέσει;» - «Όχι, δεν έχει μετατρόχιο αυτοκινήτου να κάνει μοχλό και να σου φύγει το τιμόνι, και ναι είναι πιο πολύπλοκη η απάντηση» Το έχουμε και σε video το παραπάνω παράδειγμα, μέχρι όμως να έρθουν αυτές οι απαντήσεις στο επόμενο MOTO και το νέο «full length video» θυμηθείτε την οδήγησή μας στην άσφαλτο, τότε που είμασταν οι μόνοι και πρώτοι σε όλο τον κόσμο που στρίβαμε με γόνατα κάτω και τους υπόλοιπους δημοσιογράφους να προσπαθούν ακόμα να το αποκωδικοποιήσουν:

α

 

 

 

Ετικέτες

Ολική επαναφορά σε Husqvarna WR360!

Όταν το πάθος γίνεται... κόλλημα!
17/10/2019

Το να δίνεις ξανά ζωή σε μια μοτοσυκλέτα που για πολλούς έχει παραδώσει εδώ και πολύ καιρό πνεύμα, προϋποθέτει απόλυτη αφοσίωση, υπομονή κι επειμονή. Με άλλα λόγια πρέπει να είσαι "κολλημένος" μ' αυτό για να έχει ελπίδες να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του Αλέξη Στεφανίδη κι ενός Husqvarna WR360, ενός ανθρώπου που ακόμη κι από το μακρινό Καζακστάν όπου ζει και εργάζεται, βρίσκει τον τρόπο να πετυχαίνει τους στόχους του. Ακολουθεί το... "manual ικανοποίησης πάθους" για όσους είναι ταγμένοι στο κόλλημα του restoring.

 

Κολλήματα

 

Του Αλέξη Στεφανίδη

Φωτό: του ιδίου, Λεωνίδας Γερμανόπουλος

 

Μπορώ να γράψω στην κυριολεξία εκατοντάδες λόγους γιατί τρελαίνομαi ή μάλλον... γιατί "κόβω φλέβες" για μοτοσυκλέτες, αλλά για να μην γίνω βαρετός και γραφικός, σήμερα θα αναφέρω μόνο έναν και αγαπημένο…

Το τι εστί μοτοσυκλέτα για τοv καθένα είναι μεγάλη κουβέντα. Για κάποιους είναι απλά ένα πρακτικό μεταφορικό μέσο. Άλλοι το μεταφράζουν απλά σε "endo- πάντα-σούζα και λεζάντα". Μια μερίδα τις θεωρεί επικίνδυνες όσο και η οπλοκατοχή στην Αμερική. Τόσο επικίνδυνες που δεν θέλουν να τις βλέπουν ούτε παρκαρισμένες. Αλλά, υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων, που γι' αυτούς δεν είναι απλά πάθος ή αγάπη...

Μάιος μήνας και έχω έρθει στην Ελλάδα για σύντομες διακοπές. Εδώ και χρόνια ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό, σε μια πολύ κρύα χώρα και χρειαζόμουν λίγο ήλιο και ζέστη. Φυσικά, άνοιξη χωρίς μηχανή δεν γίνεται, αλλά η δικιά μου αποφάσισε την πιο άκυρη στιγμή να μου κάνει "ηλεκτρονικές κόνξες". Για καλή μου τύχη ο μηχανικός κατανοούσε πλήρως την κάψα του ξενιτεμένου και έκανε πέρα άλλες δουλειές για να πάρω και εγώ λίγη χαρά το δεκαήμερο των διακοπών. "Έλα να την πάρεις το απογευματάκι μετά τις 17:00, θα στην έχω έτοιμη", μου λέει.

Από την ανυπομονησία μου έφτασα νωρίτερα, (μεσημέρι για την ακρίβεια) και φυσικά το συνεργείο ήταν κλειστό. Καθώς περίμενα έξω, σκάει ένα Cagiva Elefant (ναι, οι Ιταλοί "EleFant" το γράφουν όχι "ElePHant"). Ο αναβάτης, ήταν ένας πενηντάχρόνος - βαθειά ατημέλητος κυριούλης. Η έκφραση, τα κόκκινα μάτια, τα κατασημαδεμένα χέρια, το "σπασμένο" πρόσωπο και το γενικό παρουσιαστικό, παρέπεμπαν σε άνθρωπο που δεν είχε εύκολη ζωή. Όντας ιταλόφιλος, το Elefant μου κίνησε το ενδιαφέρον και καθώς γυρόφερνα την μηχανή του, με μισο-κοίταξε και με κοφτό, αυστηρό και απόμακρο λόγο με ρωτάει: "Εδώ φτιάχνουν Ducati και λοιπά ιταλικά;"

Εγώ αντί να τον κατατοπίσω απάντησα με ερώτηση: "Αυτό το Elefant Bi-Faro δεν ήταν στο car.gr; Άψογο το έχεις για τα χρόνια του!"

"Τι ξέρεις εσύ για τα Bi-Faro ρε μικρέ;"

Εκεί είχε τελειώσει το θέμα. Ο άνθρωπος ζωντάνεψε, το πρόσωπο του έλαμψε, τα μάτια του γυάλισαν και άρχισε να μου μιλάει ακατάπαυστα. Και τι δεν μου είπε... Πότε το πήρε, γιατί το πήρε, πόσο το πήρε, πού έχει πάει με αυτό. Μάντρες που πήδηξε κάπου στην μέση του πουθενά για να γλυτώσει από κάτι αγριόσκυλα, όταν σε ένα χωράφι πήρε το μάτι του ένα πεταμένο Elefant. Στην προσπάθεια του να βρει και να παρακαλέσει το ιδιοκτήτη να του το πουλήσει, ο τύπος πήγε να χάσει το πόδι του από δύο Rottweilers! Και για τί; Για να σώσει ένα κατασκουριασμένο Elefant με τα μισά εναπομείναντα ανταλλακτικά πάνω του...

Καταλάβατε λοιπόν; Ο εν λόγω κυριούλης δεν ήταν τυχαίος. Ήταν Cagiva-freak και πιο συγκεκριμένα φανατικός "Κατσιβοελεφαντάκιας". Και η συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα ήταν η μία από τις τέσσερις Elefant που είχε στην κατοχή του! Η όρεξη και η ενέργεια ξαφνικά ξεχείλιζαν στον λόγο του. Και όσο περνούσε η ώρα, με την συζήτηση "μαλάκωσε" και ήρθαν τα χαμόγελα και τα γέλια. "’Ασε φιλαράκι. Έχω τρελό κόλλημα με τα Elefant" μου λέει ντροπαλά.

Εδώ τι να πεις; Respect Level 1.000.000! Κύριε μου, μπορεί να τα είπαμε μόνο για μια ώρα αλλά να ξέρετε σας θαυμάζω εσάς και το "κόλλημα" σας. Αυτά τα "κολλήματα" είναι κάτι που λατρεύω στη μοτοσυκλετιστική κουλτούρα. Για κάποιους από εμάς η μοτοσυκλέτα είναι και άποψη. Η επιλογή του μοντέλου (και πολλές φορές η χρονιά παραγωγής) είναι σαν μία δήλωση για το ποιος είσαι. Γιατί πίσω από το "κόλλημά" μας κρύβονται πολλά περισσότερα στοιχεία της ψυχοσύνθεσης μας: Αισθητική, βιώματα, γνώσεις, προτιμήσεις, στάσεις ζωής κλπ. Και γι' αυτό υπάρχει αυτή η καταπληκτική ποικιλότητα κολλημάτων εκεί έξω. Ducatisti, Varaderάκηδες, ΧTάκηδες, Guzzisti και λοιπές υποκουλτούρες σαν τον προαναφερθέντα Κατσιβοελεφαντάκια, που κάνουν την συνολική μοτοσυκλετιστική εμπειρία άκρως πιο ενδιαφέρουσα.

14 ώρες στο δρόμο για Καβάλα και πίσω. Αυτά ήταν τα μόνα 10 λεπτά που σταματήσαμε για διάλειμμα

 

Status quo

Όπως και αυτοί, έτσι και εγώ έχω το κόλλημα μου. Και είναι ξεκάθαρα βιωματικό και συναισθηματικής φύσεως. Πίσω στα τέλη των '90ies, όταν ήμουν ακόμα λυκειόπαιδο, έξω από τα σχολεία και τις πλατείες, εκτός από παπιά και scooters του Piaggio Group, οι πιο τυχεροί είχαν στην κατοχή τους Honda NSR 250, Yamaha WR 200 και Suzuki RGV-Γ 250. Απομεινάρια ιαπωνικών παραεισαγωγών, καθώς τα περισσότερα ήταν με τα μισά πλαστικά και κακοσυντηρημένα. Αν ήσουν λίγο μεγαλύτερος και εκκεντρικός στην καλύτερη να είχες KTM LC4 640 ή το Duke.

Στους λυκειακούς άγραφους νόμους, όσο πιο καλή η μοτοσυκλέτα, τόσο πιο αποτελεσματική η αναρρίχηση στις ιεραρχίες των "εφηβικών καστών". Παραδείγματος χάριν, με ένα Honda CR 250, ο σπασίκλας της τάξης μέσα σε μια μέρα μπορούσε να μεταλλαχτεί σε celebrity όλων των σχολείων του δήμου. Δεν υπήρχε πιο αποτελεσματικό make-over από την αγορά μιας μοτοσυκλέτας. Μία καινούρια μηχανή στην πλατεία ήταν πάντα ένα μεγάλο γεγονός και αντικείμενο συζήτησης για μέρες.

Εντούτοις, τίποτα δεν με προετοίμασε για το σοκ που με περίμενε ένα βράδυ Παρασκευής, όταν ένας φίλος μας (εν ονόματι Bέγγος και ουδεμία σχέση με τον γνωστό ηθοποιό) θα πάρκαρε στην πλατεία ένα ολοκαίνουργιο Husqvarna WR 360 του 1999. O εν λόγω τύπος είχε αποφασίσει ότι ακόμα και τα KTM LC4 άρχιζαν να δείχνουν κοινότυπα και όφειλε να κάνει μια νέα, ηχηρή δήλωση για το ποιος έχει την καλύτερη μηχανή. Και αν τα κατάφερε λέει... Ένα χρόνο μετά κυκλοφορούσαν άλλα τέσσερα-πέντε Ηusky WR/WRE 125 στα περίχωρα.

Αλλά, υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων, που γι' αυτούς δεν είναι απλά πάθος ή αγάπη...

Από που να αρχίσω για το WR; Τα χρώματα του; Ο συνδυασμός άσπρου, κίτρινου και μπλε σε συνδυασμό με τα πολύ ιδιαίτερα γραφικά και πλαστικά φωνάζανε Made in Europe. ‘H να πω για την ολόισια μακριά εξάτμιση που ήταν σαφώς πιο όμορφη από των αντίστοιχων ΚΤΜ ΕΧC και TΜ-EN που είχαν ένα ενοχλητικό και παλαιϊκό "τσάκισμα" στην σχεδίαση τους. Στην εποχή του τελειομανή Castiglioni, δινόταν ιδιαίτερη προσοχή στην Husqvarna: τoν θυρεό της εταιρείας τον έβρισκες και στο παραμικρό πολυμερές εξάρτημα, όπως και στα καπάκια μαγνησίου και την κεφαλή του κινητήρα. Ο κυβισμός της μοτοσυκλέτας ήταν και αυτό ευρωπαϊκο σήμα κατατεθέν: 349 δίχρονα κυβικά εκατοστά! Ψαρωτικό έτσι; Ποιος τους σκέφτεται αυτούς τους κυβισμούς στην Ιαπωνία, που όλα τα θέλουν τυποποιημένα σε 50, 125, 250, 500, 750 και ούτω καθεξής; Και άλλο να λες έχω "ΧΟΥΣΚΒΑΡΝΑ ΝΤΑΜΠΛ ΓΙΟΥ ΑΡ ΤΡΙΑ-ΕΞΗΝΤΑ". Σαφώς και ακούγεται πιο μπρουτάλ από το να λες απλά έχω "ΓΙΑΜΑΧΑ ΝΤΙ ΤΙ" ή "ΧΟΝΤΑ ΣΙ ΑΡ ΕΜ".

Και πέρα από τα εξωτικά περιφερειακά (Marzocchi πιρούνι, Brembo φρένα κλπ), το καλύτερο απ’ όλα ήταν ο άκρως μεταλλικός ήχος από τον δίχρονο κινητήρα του, που ήταν αδύνατον να τον μπερδέψεις με άλλο αντίστοιχο μοντέλο. Τον άκουγες πέντε τετράγωνα παρακάτω. Κάθε φορά που πέρναγε ο Βέγγος έξω από το σπίτι μου, πεταγόμουν έξω στο μπαλκόνι να τον ακούσω. Και όσο χανόταν ο ήχος στον ορίζοντα με έπιανε μια μικρή θλίψη που δεν μπορούσα να το ακούσω άλλο. Πριόνι σε στεροειδή λέμε! Αναρωτιόμουν τότε, στο μακρινό 1999: "Γίνεται καλύτερα;" Κι η απάντηση είναι ΝΑΙ! Γιατί για το 2000, οι Ιταλοί κατάφεραν να το κάνουν ακόμα πιο όμορφο και επιθετικό, με νέα "κοφτερά" πλαστικά που στένευαν την σιλουέτα του. Επιπλέον, ο νέος χρωματικός συνδυασμός κίτρινου-άσπρου-μαύρου-μπλε το έκανε ακόμα πιο άγριο. Περιττό να πω ότι όλα τα σχολικά μου βιβλία έγραφαν "Husqvarna WR 360". Eν τέλει, μετά από αγώνα ενός έτους, οι γονείς μου θα μου έκαναν δώρο αποφοίτησης ένα ελαφρώς μεταχειρισμένο WRE 125 του 1999. Αλλά... το "κόλλημα", είχε μείνει κόλλημα. Αλλο πράμα το WR 360 του 2000!

Το χρέπι όπως το παραλάβαμε...

 

Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα

Βρισκόμαστε στο 2001, δεν έχω κλείσει ούτε ένα χρόνο με το WRE 125 και κάνω την πρώτη απόπειρα να το ανταλλάξω με διαφορά χρημάτων (300.000 δραχμές τότε), για να πάρω το WR 360 του Βέγγου που είχε πουληθεί σε κάποιον γνωστό του. Ο νέος ιδιοκτήτης είχε φροντίζει να το κάνει "καλοκαιρινό" από τα καπάκια που είχε μαζέψει. Εποχές ΠΑΣΟΚ βλέπεις... Τότε επιτρεπόντουσαν όλα. Μέχρι και καθαρόαιμα δίχρονα enduro σε δημόσιους δρόμους. Η απόπειρα αγοράς ήταν κίνηση εντελώς απερίσκεπτη, με δίπλωμα για μόλις 125 κυβικά. Αλλά ειλικρινά τώρα... Μπορείς να βρείς λογική σε τέτοιου είδους πάθη; Δυστυχώς ή ευτυχώς τελικά δεν τα βρήκαμε στο παζάρεμα και το όνειρο για ένα 360 έμεινε στο συρτάρι για αρκετό καιρό. Πιθανόν να γλύτωσα και εγώ το ενδεχόμενο της "ξάπλας" στους δημόσιους δρόμους.

Στα επόμενα χρόνια θα πέρναγαν αρκετές άλλες μηχανές από τα χέρια μου και η αγορά ένος WR 360 θα γινόταν δευτερεύουσα ανάγκη, κυρίως λόγω πρακτικότητας και λοιπών προτεραιοτήτων. Φοιτητής στην Αγγλία δειλά-δειλά και με οικονομίες από part time δουλειές, θα ξεκινήσω την συλλογή μοτοσυκλετών με το 360 να βρίσκεται στην λίστα των "must have". Έλα όμως που βγαίνοντας από το πανεπιστήμιο και ξεκινώντας πλέον να δουλεύω, τα 360 είχαν γίνει άφαντα από τις αγγελίες. Όχι ότι τα πούλαγαν και με τη σέσουλα το 2000.

Mέχρι που φτάνουμε ένα βράδυ τον Φεβρουάριο του 2012. Μετά από απέραντες καμμένες ανθρωποώρες στο car.gr, αναρτάται αγγελία για ένα "διχίλιαρο" 360 στην Καβάλα. Πετάγομαι από το καναπέ τρομάζοντας την φίλη μου και αναμπουμπουλιασμένος από τον ενθουσιασμό παίρνω 01:00 τα ξημερώματα τον ιδιοκτήτη της μοτοσυκλέτας.

"Ναι καλησπέρα ή καλημέρα... Δεν ξέρω... Τέλος πάντων... Συγνώμη για την ενόχληση για το Husqvarna ήθελα να ρωτήσω."

"Καλά ρε φίλε στον ύπνο σου το έβλεπες;"

"Βασικααααά... ΝΑΙ! Λοιπόν έρχομαι να το πάρω σήμερα! ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΩΣΕΙΣ ΑΛΛΟΥ!!!"

"Κοίτα να δεις που όλοι μου έλεγαν ότι θα το παντρευτώ το Husky..."

Στις 04:00 τα ξημερώματα είμαστε ήδη στην εθνική με έναν κολλητό μου που εθιμοτυπικά έπρεπε να πληρώσει την νύφη για το κόλλημά μου. Ήμασταν 14 ώρες στο δρόμο με σύνολο 50 λεπτά διαλειμμάτων: 40 λεπτά για την μεταβίβαση στην Καβάλα και ένα διάλειμμα 10 λεπτών στον γυρισμό. Aπό την Καβάλα το WR θα βρεθεί στο σαλόνι του σπιτιού μου περιμένοντας υπομονετικά την ανακατασκευή του, αφού ουσιαστικά αυτό που αγόρασα δεν ήταν παρά ένα χρέπι με την σωστή χρονολογία κατασκευής.

Αναγέννηση!

Από το 2012 μου πήρε πέντε ολόκληρα χρόνια για να ξεκινήσω την ανακατασκευή του. ‘Επρεπε να βρεθούν τα χρήματα (βασικότατον) και τα ανταλλακτικά, με τα γνήσια αυτοκόλλητα να είναι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος της έρευνας. Για τα εργοστασιακά αυτοκόλλητα πραγματικά έψαχνα για πέντε χρόνια μανιωδώς και παντού, με μηδενικό αποτέλεσμα. Μέχρι και στις επισκέψεις μου στο εργοστάσιο του Varese, ρωτούσα αν τυχόν τους είχε ξεμείνει stock, αλλά η απάντηση ήταν αρνητική.

Ξάφνου, μια μέρα ψάχνοντας στο internet για ανταλλακτικά μιας μηχανής φίλου, έπεσα κατά τύχη πάνω σε χρυσωρυχείο στην Αγγλία! Φυσικά και οι τακτικές μου στο υπεραστικό τηλέφωνο δεν είχαν αλλάξει, μόνο η γλώσσα επικοινωνίας:

"ΝΤΟΝΤ ΓΙΟΥ ΝΤΕΡ ΤΟΥ ΓΚΙΒ ΔΕ ΧΑΣΚΙ ΣΤΙΚΕΡΖ ΤΟ ΑΝΥΓΟΥΟΝ ΕΛΣ. ΟΚΕΪ ΣΕΡ????"

Με την αγορά των αυτοκόλλητων ήμουν πλέον έτοιμος για να αρχίσω την ανακατασκευή. Στο μυαλό μου από το 2000, είχα φανταστεί ξανά και ξανά πως θα ήθελα να ήταν το προσωπικό μου 360: Aπόλυτα stock με μικρές αισθητικές παρεμβάσεις, όπως άσπρο πλαίσιο με μαύρες ζάντες και μαύρα περιφερειακά που δεν θα χάλαγαν την εργοστασιακή εμφάνιση, αλλά θα έδιναν αυτό το έξτρα κατιτίς που ήθελα. Έγραψα μια μακροσκελή λίστα με μικρές λεπτομέρειες που είχαν σημασία για μένα. Εδώ δεν μιλάμε για μια μοτοσυκλέτα απλά. Εδώ μιλάμε για το κόλλημά μου, την μοτοσυκλετιστική βιτρίνα του "είναι" μου. Τίποτα δεν έπρεπε να είναι λάθος, γι' αυτό μόνο στον μηχανικό μου (Δημήτρης Mπίνης – What a Bike) θα μπορούσα να εμπιστευτώ το project. Άμα δεν έχεις μηχανικό που να νιώθει την καψούρα και τις ανησυχίες σου, τότε έχεις πρόβλημα. Ο Δημήτρης πήγαινε την λίστα κατά γράμμα στο σημείο που χρειάστηκε να με επαναφέρει στην σωστή γραμμή, όταν κατάλαβε ότι πήγαινα να αποκλίνω από το αρχικό σχέδιο, λόγω δυσκολίας εύρεσης κάποιων ανταλλακτικών. Όταν έπεφτα σε αυτήν την παγίδα με κοίταγε με μισό μάτι και μου έλεγε με αυστηρότητα δασκάλου: "Αλέξη, εγώ αυτό δεν το βάζω, έτσι; Μαύρο γράφει η λίστα, ΜΑΥΡΟ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΜΑΥΡΟ! Με δουλειές ψιλικοκό δεν θα βγάλουμε άκρη."

Τα προβλήματα όμως δεν σταμάτησαν στην εύρεση γνήσιων ανταλλακτικών και στις στιλιστικές επεμβάσεις. Το χειρότερο πράμα που μπορείς να κάνεις σε μια μηχανή είναι να την αφήσεις αδούλευτη για χρόνια. Τα πέντε χρόνια ακινησίας φάνηκαν όταν ο Δημήτρης έλυσε τον κινητήρα. Το ψυκτικό είχε γίνει σαν ζαχαρωμένο μέλι, κάνοντας το καθάρισμα του κινητήρα ακόμα πιο δύσκολο. Εννοείται πως φλάντζες, πιστόνια και λοιπά αντικαταστάθηκαν. Το πίσω στεφάνι της ζάντας φάνηκε να είχε "ανοίξει" και είχε μπαλωθεί με άθλιο τρόπο. Γι' αυτό και αντικαταστάθηκε αλλάζοντας και τις ακτίνες του εμπρός και πίσω τροχού. Όσο για τον θάλαμο διαστολής της εξάτμισης... Ο πρώην ιδιοκτήτης ήταν σοβαρός εντουράς οπότε δεν χρειάζεται να εξηγήσω σε τι κατάσταση ήταν. Όσο και αν προσπαθήσαμε να την διορθώσουμε, στην "πένα" δεν ξανάγινε ποτέ. Μέχρι σήμερα, προσπαθώ να αποφασίσω αν θα φτιάξω έναν custom θάλαμο και αν πρέπει να τον βάψω ή να τον αφήσω άβαφο. Οι αναρτήσεις δέχτηκαν πλήρης περιποίηση και ρυθμίστηκαν στα κιλά μου. Εν ολίγοις η μοτοσυκλέτα έγινε βίδες όπως άρμοζε να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση πάθους.

Το ντεπόζιτο έμεινε ως έχει αλλά όχι για πολύ. Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω αν μπορώ να βάλω μικρότερο από το CR250 (όχι το Honda, έβγαζε και η Husqvarna CR) αλλά οι απόψεις διίστανται στα σχετικά forums. Μου περνάνε και σκέψεις για carbon…

Ο Δημήτρης δεν ήταν ο μόνος που υπέφερε από το κόλλημα μου. Στην μάχη αποκατάστασης του γέρικου enduro έπεσε και ο πολύ καλός φίλος Γιάννης Τριανταφυλλίδης από το EnduroΜΧ.gr που το πήρε προσωπικά το project. Όντας σχολικός φίλος, είχε ζήσει παιδιόθεν τον έρωτά μου για το μεγάλο δίχρονο της Husqvarna. Δεν θυμάμαι πόσες φορές έπρεπε να πάει απ’ τον Δημήτρη για να αντικαταστήσει τ’ ανταλλακτικά, γιατί πολύ απλά το ένα μου μύριζε και το άλλο μου βρώμαγε. H υπομονή, επιμονή και κατανόηση που έδειξαν μαζί μου ήταν άξια μνείας.

Το Husqvarna παρεδώθη Ιούλιο του 2017 και τελείωσε ενάμιση χρόνο μετά από προσωπικό κόπο του Δημήτρη και των υπολοίπων εμπλεκομένων. Ενάμιση χρόνο για ένα enduro; Ναι. Λόγω της παλαιότητας του μοντέλου, ακόμα και τα πιο απλά ανταλλακτικά ήθελαν αρκετό ψάξιμο για να βρεθούν. Προσθέστε τον ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα μου και την τελειομανία του Δημήτρη και οι 18 μήνες ξαφνικά δεν φαίνονται και τόσοι πολλοί. Τι μήνες; Eδώ μου πήρε 18 ολόκληρα χρόνια για να πραγματοποιήσω αυτό το project. Άμα αυτό δεν σε στιγματίζει ως κολλημένο, τότε τι;

Πίσω στο μακρινό 2000, 18 χρονών με ένα WR 125 του 1999, ονειρευόμουν ένα WR 360

 

Και σαν μην έφτανε ο ενθουσιασμός που επιτέλους τελείωσε η ανακατασκευή του WR, πέφτει στα χέρια μου το τεύχος του ΜΟΤΟ με άρθρο του Βασίλη Καραχάλιου με τα απομνημονεύματα από το δικό του WR 400 του 1985. Ο Βασίλης έγραφε: “Κι όταν είσαι είκοσι χρονών κι έχεις λεφτά στην τσέπη, προσθέτεις κι ό,τι έχεις μαζέψει απ’ την δουλειά, αν είσαι τυχερός τσοντάρει κι ο πατέρας σου τα υπόλοιπα (ήμουν!), και πας για το όνειρο…” Για να συμπληρώσει ότι Αμερικάνικα περιοδικά της εποχής ανέφεραν το 85άρη WR 400 ως: Best enduro bike you can buy!” EYΓΕ ΡΕ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟ Γ...*&%$ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ! ΡΕ ΤΙ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ! Πλέον μπορώ να λέω ότι υπάρχει και η υποκουλτούρα των "Χουσκβαρνονταμπλγιουαράκηδων" αφού είμαστε πλέον δύο, ταγμένοι και δηλωμένοι! Άραγε, μπορώ τώρα να ιδρύσω λέσχη;