"Έφυγε" ο John Surtees

Ο πιο εμβληματικός Θρύλος των αγώνων
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

13/3/2017

Ο John Surtees, ο οποίος πέθανε στο Λονδίνο την Παρασκευή 10 Μαρτίου, σε ηλικία 83 ετών, ήταν ο μοναδικός αγωνιζόμενος που είχε στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής τόσο με μοτοσυκλέτες όσο και με αυτοκίνητα , καθώς είχε πάρει εφτά παγκόσμιους τίτλους με την MV Agusta πριν κερδίσει το πρωτάθλημα στην F1 το 1964 για λογαριασμό της Ferrari.

Ο Surtees γεννήθηκε το 1934 και ενηλικιώθηκε δουλεύοντας στο συνεργείο μοτοσυκλετών του πατέρα του στο νότιο Λονδίνο. Για πρώτη φορά αγωνίστηκε σε ηλικία 14 ετών, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του προς τη νίκη, αλλά αποκλείστηκε λόγω του νεαρού της ηλικίας του! Παράτησε το σχολείο στα 15 του και ξεκίνησε να τρέχει αγώνες στο χώμα, αλλά λίγο αργότερα ξεκίνησε συνεργασία με το εργοστάσιο της Victory τρέχοντας σε αγώνες δρόμου, δημιουργώντας ένα σερί νικών πάνω σε ένα Grey Flash 500 που προετοίμαζε ο ίδιος.

Ο πρώτος του αγώνας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ήταν το 1952, πάνω σε ένα Norton Manx 500 και το 1955 ο Sutrees πήρε τις πρώτες του εργοστασιακές συμμετοχές με την Norton, κερδίζοντας 69 από τους 75 αγώνες που έτρεξε στην Βρετανία, ενώ στο GP του Ulster πήρε την πρώτη του νίκη σε παγκόσμιο επίπεδο στην κατηγορία των 250cc. Την επόμενη χρονιά, κι αφού η Norton αποσύρθηκε από τους αγώνες, συνεργάστηκε με την MV Agusta κερδίζοντας το Senior TT πάνω σε ένα τετρακύλινδρο MV (η πρώτη του νίκη στο ΙοΜ), ενώ κέρδισε συνολικά έξι φορές τις εφτά χρονιές που συμμετείχε. Μέχρι τα 22 του χρόνια, είχε πετύχει το ασύλληπτο ρεκόρ των εφτά παγκόσμιων τίτλων, παρά το γεγονός μάλιστα ότι μία σεζόν του τέλειωσε νωρίς εξαιτίας ενός σπασμένου χεριού στο γερμανικό GP.

Το 1957 τα Agusta δεν μπορούσαν να κερδίσουν τα πολύ καλά Gilera και ο Surtees μετά βίας κατάφερε να τερματίσει τρίτος στο πρωτάθλημα των 500cc. Έδωσε μεγάλο αγώνα για να πείσει τον Κόμη Agusta να βελτιώσει την αξιοπιστία των τετρακύλινδρων  μοτοσυκλετών, με αποτέλεσμα να επέλθει ρήξη και να εγκαταλείψει την εταιρεία για να συνεργαστεί με την Moto Guzzi. Πριν όμως καν προλάβει να ξεκινήσει, η Moto Guzzi ανακοίνωσε ότι μαζί με την Gilera και την Mondial, θα εγκατέλειπαν κι αυτοί τους αγώνες. Μετά απ' αυτό επέστρεψε στην MV Agusta κερδίζοντας όλα τα GP στα οποία ξεκίνησε το 1958 και το 1959 με ένα σερί 25 νικών!

Το 1960, όντας εκνευρισμένος από την απόφαση του Κόμη να μην του επιτρέψει να τρέξει με τις μοτοσυκλέτες της εταιρείας σε αγώνες εκτός των παγκόσμιων πρωταθλημάτων, αποφάσισε να συνδυάσει τους αγώνες μοτοσυκλετών με των αυτοκινήτων, κάνοντας το ντεμπούτο του στη F1 με την ομάδα της Lotus στο GP του Μονακό. Εκεί εγκατέλειψε λόγω βλάβης στην μετάδοση και μετέβη στο Isle of Man όπου πέτυχε την τελευταία του νίκη στο Νησί. Αργότερα εγκατέλειψε οριστικά την MV Agusta και τους αγώνες μοτοσυκλετών, αλλά πιο πριν είχε φροντίσει να κάνει άλλο ένα ρεκόρ τρέχοντας την ίδια μέρα με μοτοσυκλέτα και αυτοκίνητο. Αυτό συνέβη στις 24 Ιουλίου του 1960, όπου ο Surtees κέρδισε στο γερμανικό GP στα 500cc έξω από την Στουτγάρδη και στη συνέχεια οδήγησε μέχρι την Porsche του Rob walker στην Formula 2, σε αγώνα που έγινε στην ίδια πίστα λίγο αργότερα!

Το 1963 μπήκε στην ομάδα της Ferrari και το 1964 κέρδισε τον παγκόσμιο τίτλο για την Scuderia. Μάλιστα εκτός από πιλότος ήταν και μηχανικός, καθώς λόγω της κακής οργάνωσης της ομάδας και τις συνεχόμενες απεργίες στην Ιταλία, ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να κάνει κολλήσεις και να φτιάξει ένα βοηθητικό ρεζερβουάρ, ώστε το αμάξι του να καταφέρει να τελειώσει τον αγώνα και να μην μείνει από καύσιμα, αφού δεν μπορούσε να κάνει ανεφοδιασμό!

Ο Surtees ήταν ένας σκληρός αλλά δίκαιος άνθρωπος, που έθετε πάντα υψηλά στάνταρ

Αργότερα έφτιαξε την δική του ομάδα, αλλά τα απανωτά οικονομικά προβλήματα έφεραν το τέλος της προσπάθειας το 1978. Οι μοτοσυκλέτες παρέμειναν ως η μοναδική του αγάπη, τρέχοντας τον τελευταίο του αγώνα το 1986 στο Paul Ricard σε έναν αγώνα Ιστορικών GP, ως παράλληλη διοργάνωση του GP της Γαλλίας των 500cc.

Ο Surtees ήταν ένας σκληρός αλλά δίκαιος άνθρωπος, που έθετε πάντα υψηλά στάνταρ για τον εαυτό του αλλά και για τους συνεργάτες του. Δεν φοβόταν να αντιπαρατεθεί με τους ισχυρούς, ακόμη κι αν ήξερε πως δεν είχε ελπίδα να περάσει τη γνώμη του, ενώ η επιμονή του στις απόψεις του, του στοίχησε πολλές περισσότερες επιτυχίες από αυτές που ήδη είχε καταφέρει, ειδικά στο σκοτεινό περιβάλλον της F1. Παρά την ταπεινή καταγωγή του, τα επιτεύγματά του στην μοτοσυκλέτα και το αυτοκίνητο ήταν ιδιαίτερα σημαντικά, κάνοντας πολύ φτωχότερα και τα δύο με τον θάνατό του.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”