Ελληνική “Εξωτική” Custom: Είδαμε την DCR-017 της DNA Filters!

Φτιαγμένη από το υλικό των αεροσκαφών…
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

1/10/2017

Φέτος τα φώτα της EICMA θα φωτίσουν έντονα την ελληνική σημαία. Η DNA Filters θα είναι μία από τις ελληνικές εταιρίες με παρουσία στο μεγαλύτερο σαλόνι μοτοσυκλέτας του κόσμου, όπου οι μοτοσυκλέτες που παρουσιάζονται δημιουργούν παγκόσμια απήχησή. Κι εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα νέα μοντέλα του 2018, θα εμφανιστεί για πρώτη φορά και μία πραγματικά εξωτική, πραγματικά μοναδική, η σχεδιασμένη και κατασκευασμένη στην Ελλάδα, DCR-017!

Δείτε εδώ απόσπασμα από την «γέννησή της».

Είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά την DCR-017 και να καθίσουμε στην σέλα της, σε μία σύντομη γνωριμία μαζί της τώρα που πλησιάζει στο τελικό στάδιο, και λίγο πριν μπει στο πολυτελές κιβώτιο που θα την μεταφέρει στην Ιταλία – ίδιο με τα κιβώτια που μεταφέρουν τις MotoGP μοτοσυκλέτες – ενώ η σύνδεση αυτή δεν είναι η μόνη ανάμεσα στην DCR-017 και στα MotoGP…

Η DCR-017 γεννήθηκε από μία ιδέα του Ντίνου και Μάριου Νικολαΐδη κατά την περσινή EICMA, που έβαλαν σκοπό να φτιάξουν μία μοτοσυκλέτα γύρω από το καλύτερο φίλτρο του κόσμου – το δικό τους – ώστε φέτος να αποτελεί ένα μοναδικό έκθεμα που θα στρέψει τις φωτογραφικές μηχανές στο περίπτερό τους. Αλλά φυσικά δεν γίνεται ένα δημιούργημα της DNA να μην είναι και απόλυτα λειτουργικό ή να μην καταλήξει τόσο εκλεπτυσμένο, όσο αυτό που είδαμε μπροστά μας!

Οι δυο τους αποφάσισαν να αφήσουν το αποτύπωμά τους στην νέα μοτοσυκλέτα ξεφεύγοντας από την πρώτη στιγμή από κάθε τι άλλο που θα μπορούσε κανείς να αντιγράψει ή να κάνει ο ίδιος. Ποια είναι δύο από τα δυνατά χαρτιά της DNA; Έμπνευση στη σχεδίαση και έντονη εξειδίκευση στην κατασκευή. Για αυτό και κατέληξαν στην επιλογή να «σκάψουν» το ρεζερβουάρ, από ένα τεράστιο κομμάτι αεροπορικού τύπου αλουμινίου, και μάλιστα στην μέση να είναι «κούφιο» αφήνοντας να δεσπόζει το τεράστιο φίλτρο.

Το αποτέλεσμα είναι κάτι το μαγικό, και ανήκει στις περιπτώσεις που βλέπεις ένα κομμάτι του σε φωτογραφίες και αμέσως το αναγνωρίζεις. Μέχρι να φτάσουν σε αυτό το σημείο ωστόσο, χρειάστηκε απίστευτος κόπος και μία προσπάθεια που επιβάρυνε το ήδη βεβαρυμμένο τους πρόγραμμα. Εκατοντάδες ώρες ξοδεύτηκαν σε CAD & CAM για κάθε ένα βήμα, κατασκευάστηκε ειδική βάση για το CNC Milling Centre της DNA και τελικά μετά από πολύ κόπο που δεν αποτυπώνεται σε λίγες γραμμές κειμένου, ξεκίνησε η διαδικασία της, «εξόρυξης» των δύο μεγάλων τμημάτων, από το αλουμίνιο.

Δύο είναι εδώ οι βασικές λεπτομέρειες. Αυτό που ονομάζουμε «αλουμίνιο αεροπορικού τύπου» έχει πάρα πολλές παραλλαγές και δεν είναι όλες τους άρρηκτα συνδεδεμένες με την αεροναυπηγική. Αυτό που επέλεξε η DNA φέρει την κωδική ονομασία 5083 και είναι όμοιο με αυτό που χρησιμοποιείται ως δομικό υλικό σε πολλά γνωστά αεροσκάφη, όπως είναι της Airbus, γενικότερα σε τομείς της ναυπηγικής και σε ένα σωρό βιομηχανικές χρήσεις: Οπουδήποτε απαιτείται ένα κράμα που δεν χάνει την μηχανική του δύναμη όσο το λεπταίνεις. Στην πράξη είναι ότι πιο δυνατό μπορείς να βρεις σε αλουμίνιο πριν καταλήξεις στην χύτευση, κι αυτός ήταν ο λόγος που η DNA το επέλεξε. Όχι από μεγαλομανία να φτιάξουν κάτι από το υλικό των αεροσκαφών, αλλά από την ανάγκη αυτό που θα κατασκευάσουν να τους αντιπροσωπεύει και να είναι και λειτουργικό. Μεγάλος ο κόπος και εδώ, για να έρθουν στην Ελλάδα τέτοια κομμάτια αλουμινίου…

Αντιπροσωπευτικό της DNA είναι και τα CNC μηχανήματα, τομέας που ο Ντίνος Νικολαΐδης είχε εργαστεί πολύ πριν την ίδρυση της δικής του εταιρίας, κι έτσι δεν γινόταν να μην συνδεθεί η DCR-017 με την κατασκευή σε CNC. Επιπρόσθετα τα μηχανήματα της DNA τα έχει φέρει προσωπικά ο Ντίνος Νικολαΐδης από την Taiwan, πριν ακόμη αρχίσει η αντιπροσώπευσή τους στην Ευρώπη, και διαφοροποιούνται σε ένα κομβικό σημείο για την δημιουργία του DCR, σε σύγκριση με τα CNC που μπορεί κανείς να προμηθευτεί από Γερμανία ή ΗΠΑ κτλ. Η διαφορά αυτή είναι ακόμη ένα στοιχείο που αντανακλάται στην DCR-017, δημιουργώντας το μοναδικό αποτύπωμά της….

Πάνω από τον κινητήρα ενός RC8 λοιπόν, η λειτουργία του οποίου θα διαφέρει τελείως από αυτό που είχε σαν στόχο η KTM όταν τον έφτιαχνε, τοποθετείται ένα τεράστιο φίλτρο αέρα, που κυριολεκτικά ρουφά τον αναβάτη προς τα κάτω, χαρίζοντας μία νέα –πρωτόγνωρη- αίσθηση για μοτοσυκλέτα: Η DCR-017 σε πιάνει από τα ρούχα και σε τραβά με βία επάνω της…

Γύρω από το τεράστιο αυτό φίλτρο και στον ελάχιστο χώρο που απομένει χωρίς να ξεφύγεις ούτε χιλιοστό έξω από το πλαίσιο, υπάρχει το ρεζερβουάρ. Στη σέλα της DCR, ο Ντίνος με ρωτά πόσα λίτρα χωρητικότητας υπολογίζω για το μοναδικό ρεζερβουάρ που έχει κατασκευάσει.. Γύρω στα 3 του απαντάω με βεβαιότητα πως έχω πέσει μέσα…. Γελάει και μου λέει να το αυξήσω, σημειώνοντας παράλληλα πως το είχαν κυβίσει ψηφιακά και είχαν βάλει και κατώτερο στόχο. Πέρασαν δύο-τρία λεπτά που ανέβαινα 100ml την φορά, όταν πέρασα τα πέντε, με τον Ντίνο και τον Μάριο να γελάνε λέγοντας βάλε κι άλλο… αδύνατο να πιστέψεις ότι κατάφεραν να χωρέσουν 11 λίτρα ή 10,8 για την ακρίβεια, σε ένα ρεζερβουάρ που όταν το βλέπεις μετά βίας πιστεύεις πως χωρά περισσότερο από 2-3 μπουκάλια νερό! Με πάχος λίγων χιλιοστών, το τεράστιο κομμάτι αλουμινίου έγινε ένα λεπτεπίλεπτο ρεζερβουάρ και βάση για την σέλα που είναι παράλληλα δομικό στοιχείο της μοτοσυκλέτας ενώ κρύβει μέσα του και τα ηλεκτρονικά!

Η ψύξη λαδιού άλλαξε πορεία σωληνώσεων και μεταφέρθηκε εμπρός, κάτω από το στρόγγυλο φανάρι, για να θυμίζει τα superbike μίας άλλης εποχής. Και μετά έρχεται κάτι εξίσου καλό: Από την Akrapovič, και με τους προσωπικούς χαιρετισμούς του Igor Akrapovič, έρχεται μία εξάτμιση που δεν υπάρχει όμοια, αποκλειστικά φτιαγμένη για την DCR-017 έχοντας την μοναδική αυτή «σίτα» που μπορείς να δεις μονάχα σε MotoGP μοτοσυκλέτα! Με τις υπόλοιπες αλλαγές που ετοιμάζει ο Μάριος Νικολαΐδης η απόδοση της DCR-017 αναμένεται να εκτοξευθεί λίγο ψηλότερα από τα τετρακύλινδρα superbike του 2017, μιλώντας πάντα για ιπποδύναμη μετρημένη στον τροχό!

Η άλλη βασική λεπτομέρεια σε αυτό το σημείο είναι το βάρος. Η DCR-017 με λάδια στον κινητήρα, μόλις που ξεπέρασε τα 160 κιλά στην ζυγαριά του MOTO! Στο τέλος το συνολικό της βάρος θα είναι αριθμητικά, κατά πολύ χαμηλότερο από την ιπποδύναμή της, με τους Ντίνο και Μάριο να υπόσχονται ταυτόχρονα μία εκρηκτική απόκριση, που θα συνοδεύεται από τον ήχο μίας μοναδικής Akrapovič! Καλύτερη υπόσχεση δεν θα γινόταν να δώσει κανείς….

Εξωτικά περιφερειακά, παγκοσμίως μοναδική σε κατασκευή και σύλληψη, η DCR-017 θα αποκαλυφθεί σε λίγο καιρό στον υπόλοιπο κόσμο, ρίχνοντας λίγη από την λάμψη της και στους υπόλοιπους Έλληνες που ασχολούνται με το customizing… πέρα από την DNA Filters που χρόνια τώρα αποτελεί μία από τις πιο έντονα εξαγωγικές εταιρίες της χώρας!

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”