Ένα Fireblade στην κούτα για 9000€

Πουλήθηκε καινούριο 20 χρόνια μετά
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

18/2/2020

Θα είναι πάντα συναισθηματικά φορτισμένη η σκηνή που ανοίγεις την πόρτα ενός σκοτεινού δωματίου και αντικρίζεις μια ολοκαίνουρια μοτοσυκλέτα, η οποία είναι μέσα στο κουτί της για 20 ολόκληρα χρόνια. Η κίτρινη Honda Fireblade που βλέπετε σε αυτές τις φωτογραφίες είναι ακριβώς όπως έφυγε από την γραμμή παραγωγής του εργοστασίου και έφτασε σε ένα τοπικό κατάστημα της Ισπανίας στα μέσα του 2000. Έκτοτε έμεινε αποθηκευμένη για είκοσι ολόκληρα χρόνια χωρίς να έχει δουλέψει ο κινητήρας της ποτέ. Οι λόγοι που ο ιδιοκτήτης της δεν είχε την επιθυμία να την οδηγήσει είναι άγνωστοι.

Ίσως να βρέθηκε στα χέρια του για άλλους λόγους  που να έχουν να κάνουν με εμπορική συναλλαγή και να μην είναι καν μοτοσυκλετιστής ο ίδιος. Αν πάντως την κράτησε σε αυτή την κατάσταση για να ανέβει η αξία της στο μέλλον, μάλλον η επένδυση δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Μετά από είκοσι χρόνια κατάφερε να την πουλήσει για 9.000€ στο eBAY, που είναι λιγότερα λεφτά σε σχέση με εκείνα που κόστιζε καινούρια η μοτοσυκλέτα το 2000. Όσο για την συλλεκτική αξία της συγκεκριμένης Fireblade, υπάρχουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις. Η 929 ήταν η πρώτη Fireblade με εμπρός τροχό 17 ιντσών και διέθετε πλαίσιο pivot-less (το ψαλίδι έδενε κατευθείαν στα κάρτερ του κινητήρα και όχι στο πλαίσιο), που ήταν η “νέα” ιδέα της Honda εκείνη την εποχή (ξεκίνησε από τα Firestorm και ακολούθησαν τα VFR 800F και Fireblade), έστω κι αν στην πραγματικότητα πρόκειται για αντιγραφή του πλαισίου των αερόψυκτων Ducati 750/900 SS. Εμπορικά η 929 αποδείχτηκε αποτυχία σε σχέση με τους προκατόχους της, διότι η Yamaha είχε ήδη το R1 και η Suzuki για πρώτη φορά είχε ολοκαίνουριο GSX-R1000R. Το επόμενο μοντέλο 954 είχε καλύτερη τύχη εμπορικά, όχι τόσο γιατί ο υπερκυβισμένος κινητήρας του έβγαζε περισσότερα άλογα από τα 1000αρια του ανταγωνισμού, όσο γιατί ήταν η ομορφότερη Fireblade που είχε σχεδιάσει η Honda έως τότε. 

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: