Giancarlo Morbidelli: Έφυγε σε ηλικία 86 ετών

Θρύλος της μηχανικής – Πέθανε 10 Φεβρουαρίου 2020
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

10/2/2020

Έφυγε από την ζωή σήμερα, 10/02/2020, ο Giancarlo Morbidelli. Ένας πραγματικός λάτρης της μηχανικής, εραστής των αγώνων και δημιουργός μίας μικρής αλλά ιστορικής μάρκας, της Morbidelli.

Καταρχήν να διευκρινίσουμε για τους νεότερους αναγνώστες πως δεν υπάρχει σύνδεση με τον Franco Morbidelli, τον νεαρό αγωνιζόμενο στα MotoGP. Ο Franco φέρει το επώνυμο από απλή συνωνυμία ενώ έχει και βραζιλιάνικες ρίζες, σε αντίθεση με τους καθαρά Ιταλούς Morbidelli.

Ο γιος του Giancarlo βέβαια υπήρξε αγωνιζόμενος, αλλά στην F1. Ο πρεσβύτερος της οικογένειας από το Pesaro ξεκίνησε ως ξυλουργός, προμηθεύοντας και την αυτοκινητοβιομηχανία με εσωτερικά του αμαξώματος, ενώ κυρίως ασχολούταν με την επιπλοποιία. Η αγάπη του για τις μοτοσυκλέτες ήταν τεράστια και όταν η επιχείρηση μεγάλωσε αρκετά, επένδυσε όλους του πόρους στους αγώνες μοτοσυκλέτας. Ο φίλος και αναβάτης της οικογενειακής ακόμη επιχείρησης σκοτώθηκε στο Isle of Man και ξεπερνώντας αργά τον χαμό του, η Morbidelli ξανά μπήκε στους αγώνες κερδίζοντας και παγκόσμιο τίτλο.

Αρχικά δεν είχε μεγάλη παραγωγή και αργότερα με την βοήθεια της Benelli Armi, αντλώντας δηλαδή κεφάλαια από την πώληση των όπλων που έκανε η θυγατρική της Benelli, ίδρυσε νέο εργοστάσιο και συνέχισε την αγωνιστική της δράση με την μορφή της MBA: Morbidelli Benelli Armi

Εκτός από την αγωνιστική δράση, ένας από τους λόγους που ο Giancarlo Morbidelli κέρδισε επάξια τον χαρακτηρισμό του θρύλου της μηχανικής και τον σεβασμό όλων, ήταν και η απίστευτη Morbidelli V8 που πρώτη φορά παρουσιάστηκε στα μέσα του 1994. (κεντρική φωτό).

Μία πρωτότυπη V8 μοτοσυκλέτα 90ο και 850 κυβικών με άξονα στην τελική μετάδοση και κιβώτιο πέντε ταχυτήτων. Ήταν πολύ ακριβή για να μπει στην παραγωγή και κέρδισε το 2001 το ρεκόρ Guinness ως η ακριβότερη μοτοσυκλέτα του κόσμου! Τότε αυτός ο χαρακτηρισμός ήταν πολύ πιο ιδιαίτερος από τώρα κι αυτό γιατί μεταφραζόταν σε ζητήματα μηχανικής αρτιότητας. Τώρα τον ίδιο τίτλο μπορεί να διεκδικήσει και ένα custom cruiser για τα εξωτικά του υλικά και τον ατελείωτο χρόνο φινιρίσματος. Προφανώς και δεν είναι το ίδιο.

Ο Giancarlo αντιμετώπιζε χρόνιο πρόβλημα υγείας, ενώ το δύσκολο για εκείνον ήρθε πρόσφατα όταν η οικογένεια αποφάσισε να πουλήσει ολόκληρη την συλλογή μοτοσυκλετών που συγκέντρωνε το μουσείο του στο παλιό εργοστάσιο. Οι μοτοσυκλέτες έφυγαν από το μουσείο και κατέληξαν σε ιδιωτική συλλογή εκτός Ιταλίας…

Ένας θρύλος της λαμπρής εποχής της μηχανικής, της εξερεύνησης και μίας αγωνιστικής δράσης που είχε λιγότερο πρωταθλητισμό από τώρα αλλά προσέφερε την ατόφια χαρά του ερασιτεχνισμού, έφυγε σήμερα από την ζωή.

Συλλυπητήρια στην οικογένειά του και σε ολόκληρο το Pesaro που ήταν ιδιαίτερα αγαπητός.

Αφιέρωμα:

Giancarlo Morbidelli: Το τέλος μιας εποχής - Ζωή σαν κινηματογραφική ταινία!

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”