Honda XR 650L – Το θρυλικό dual sport συνεχίζει να παράγεται και να γράφει ιστορία, αλλά στις Η.Π.Α.

Αερόψυκτος κινητήρας, καρμπυρατέρ στην τροφοδοσία, απουσία ABS, και νόμιμη κυκλοφορία στον δρόμο!
motomagHonda XR 650L – Το θρυλικό dual sport συνεχίζει όπως το ξέρουμε!
Από τον

Αλέξανδρο Λαμπράκη

6/3/2024

Η Honda Βόρειας Αμερικής συνεχίζει να περιλαμβάνει και το 2024 στην γκάμα της το θρυλικό XR 650L, ένα μοντέλο που μετρά ήδη πάνω από 30 χρόνια ιστορίας, διατηρώντας την ίδια αρχιτεκτονική με την οποία το γνωρίσαμε και εμείς εδώ στην Ελλάδα, με αερόψυκτο μονοκύλινδρο κινητήρα και καρμπυρατέρ στην τροφοδοσία.

Ήταν το μακρινό πλέον 1993, όταν η Honda αποφάσισε να παρουσιάσει το XR 650L, με φόντο την επιτυχημένη πορεία των Ιαπώνων στους εκτός δρόμου αγώνες μεγάλων αποστάσεων, με κύριο παράδειγμα τον Baja 1000. Το πλαίσιο ερχόταν από το XR 600R, με το οποίο η Honda αγωνιζόταν τότε στον εμβληματικό σκληροτράχηλο αγώνα, ενώ δωρητής του κινητήρα υπήρξε το Dominator 650, με το XR 650L να καταφέρνει να συνδυάσει τα καλύτερα των δύο κόσμων.

motomagHonda XR 650L – Το θρυλικό dual sport συνεχίζει όπως το ξέρουμε!

Ένα από τα χαρακτηριστικά που έκαναν το XR 650L να ξεχωρίσει άμεσα από τον ανταγωνισμό, την εποχή που παρουσιάστηκε, ήταν η ύπαρξη μίζας για την εκκίνηση. Μάλιστα, η Honda ήταν τόσο σίγουρη για την εξιοπιστία της, που με στόχο τη μείωση του βάρους, αφαίρεσε τόσο την μανιβέλα, όσο και την βάση της, μην αφήνοντας περιθώρια για aftermarket τοποθέτηση.

Honda XR 650L – Το θρυλικό dual sport συνεχίζει όπως το ξέρουμε!

Το XR 650L γνώρισε επιτυχία και στη χώρα μας, καθώς ήρθε σε μία εποχή που τα μονοκύλινδρα dual-sport είχαν αρχίσει να παίρνουν την ανηφόρα, από πλευράς ζήτησης. Τα περισσότερα, όμως, ήρθαν ως μεταχειρισμένα από τις Η.Π.Α., με το υγρόψυκτο XR 650R να είναι αυτό που βρίσκουμε ακόμα και σήμερα σε αγγελίες, το οποίο έκανε την εμφάνισή του το 2000. Στην περίπτωση τώρα που θες κάποιο και σε καλή κατάσταση, μην περιμένεις να πέσεις κάτω από τις 4.000€ (πλην εξαιρέσεων), ενώ η τιμή αγοράς μπορεί να φτάνει μέχρι και τις… 12.000€!

Honda XR 650L – Το θρυλικό dual sport συνεχίζει όπως το ξέρουμε!

Το XR 650L του 2024 δεν έχει σημαντικές αλλαγές από το προηγούμενο μοντέλο, άλλωστε αυτό δεν είναι το ζητούμενο εδώ, ο στόχος είναι η διατήρηση μιας αλεξίσφαιρης κατασκευής για όσους λατρεύουν την απλότητα -και τείνουν προς τη ρετρολαγνεία. Ο τετράχρονος, μονοκύλινδρος, αερόψυκτος κινητήρας των 644 κυβικών με τις τέσσερις ακτινικά τοποθετημένες βαλβίδες (RFVC) και τον 1 ΕΕΚ, παραμένει ως είχε πριν από 30 χρόνια! Μέχρι και η τροφοδοσία έχει μείνει ίδια, με το καρμπυρατέρ Keihin CV των 42,5 χιλιοστών να αναλαμβάνει να στείλει το καύσιμο στον θάλαμο καύσης. Ίδια είναι και η σχέση συμπίεσης στο 8,3:1. Η δύναμη φτάνει στον πίσω τροχό μέσω ενός κιβωτίου 5 σχέσεων, με τον υγρό πολύδισκο συμπλέκτη να είναι πλέον μονόδρομος με υποβοήθηση.

Οι διαστάσεις είναι σχεδόν αυτές που ξέρουμε, με το ύψος σέλας να έχει ελαφρώς μειωθεί από τα 955 στα 940 χιλιοστά, με το μεταξόνιο να μένει ίδιο στα 1.455 χιλιοστά. Η γωνία κάστερ των 27° συνδυάζεται με ίχνος 101,6 χιλιοστών, με την ελάχιστη απόσταση από το έδαφος να φτάνει τα 330 χιλιοστά. Το βάρος του XR 650L με γεμάτο το ρεζερβουάρ των 10,5 λίτρων και έτοιμο για οδήγηση, φτάνει τα 156,9 ονομαστικά κιλά.

Τα ελαστικά παραμένουν στις ίδιες διαστάσεις 3.00-21 για μπροστά και 4.60-18 για πίσω, τα οποία δένουν πάνω σε τροχούς 21 και 18 ιντσών αντίστοιχα, με ακτίνες. Στα φρένα βρίσκουμε έναν δίσκο 256 χιλιοστών με δαγκάνα δύο εμβόλων μπροστά και έναν ακόμα δίσκο 220 χιλιοστών πίσω -φυσικά δεν υπάρχει ABS. Οι αναρτήσεις αποτελούνται από ένα συμβατικό τηλεσκοπικό πιρούνι 43 mm της Showa, που ρυθμίζεται σε 16 θέσεις για την απόσβεση επαναφοράς και συμπίεσης, με τη διαδρομή που προσφέρει να φτάνει τα 295 χιλιοστά. Ίδια είναι η διαδρομή και για το πλήρως ρυθμιζόμενο πίσω μονό αμορτισέρ, που έρχεται επίσης από την Showa.

Honda XR 650L – Το θρυλικό dual sport συνεχίζει όπως το ξέρουμε!

Όπως βλέπουμε στις φωτογραφίες, η εμφάνιση δεν έχει δεχτεί μεγάλες αλλαγές, διατηρώντας την ίδια σχεδιαστική ταυτότητα που ξέρουμε τα τελευταία 30 χρόνια. Μην περιμένετε φωτιστικά σώματα τύπου LED, γιατί δεν θα βρείτε, με τα φλας να διατηρούν το τεράστιο μέγεθός τους με το πορτοκαλί κάλυμμά τους να τα κάνει να ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη λευκή φιγούρα. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τα όργανα που έρχονται αυτούσια από τον προηγούμενο αιώνα. Από την μοτοσυκλέτα δεν θα μπορούσε να λείπει το… τσαντάκι στο πίσω φτερό, μέσα στο οποίο μπορείς να μεταφέρεις τα βασικά σου μικροαντικείμενα.

Honda XR 650L – Το θρυλικό dual sport συνεχίζει όπως το ξέρουμε!

Ο μοναδικός χρωματικός συνδυασμός που είναι διαθέσιμο το XR 650L στην Αμερική, είναι ο λευκός που βλέπουμε εδώ, με την τιμή του στην εκεί αγορά να έχει ανακοινωθεί στα 6.999 δολάρια Η.Π.Α. (6.437,78€). Στην τιμή αυτή θα πρέπει να υπολογίσετε και τους φόρους, καθώς κάθε πολιτεία έχει διαφορετικές επιβαρύνσεις για τα οχήματα. Σημειώστε πως η μοτοσυκλέτα έχει την δυνατότητα να εκδώσει πινακίδα, για νόμιμη κυκλοφορία στον δρόμο.

Μπορεί η τεχνολογία που χρησιμοποιεί το XR 650L  να ανήκει σε προηγούμενες δεκαετίες, όμως οι καθαρές γραμμές στο design, η παροιμοιώδης απλότητα στην κατασκευή και η τερατώδης αξιοπιστία, συνδυάζονται με εξαιρετικά χαμηλό βάρος και ικανοποιητική δύναμη κινητήρα, για διασκεδαστική και απροβλημάτιστη οδήγηση... για πάντα. Φανταστείτε να μπορούσατε να έχετε ένα ολοκαίνουργιο XR στο σπίτι σας σήμερα, έτοιμο τόσο για την καθημερινή σας μετακίνηση, όσο και για να σας βοηθήσει να κατακτήσετε τα βουνά, χωρίς προηγουμένως να χρειάζεται μία ανακατασκευή ή κάποιο μάζεμα από εδώ και από εκεί, λόγω των ετών που έχουν αφήσει πάνω του τα σημάδια τους. Δυστυχώς η μετανάστευση στις Η.Π.Α. δεν είναι απλό πράγμα σήμερα, κι έτσι οι περισσότεροι από εμάς, θα μείνουμε απλά στο χάζι, και στη... ζήλεια.

Honda XR 650L – Το θρυλικό dual sport συνεχίζει όπως το ξέρουμε!Honda XR 650L – Το θρυλικό dual sport συνεχίζει όπως το ξέρουμε!

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”