Η πρώτη γυναίκα νικήτρια στο Iron Butt Rally

Η Wendy Crockett μας βάζει τα γυαλιά
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

5/7/2019

Το Iron Butt Rally, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένας αγώνας αντοχής που φέρνει τους αναβάτες στα όριά τους. Πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1984, όταν μια παρέα 10 αρκετά θαρραλέων και χιλιομετροφάγων αναβατών αποφάσισαν να διανύσουν17.600 χιλιόμετρα, διασχίζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες μέσα σε 11 μέρες. Αν φαντάζεστε πως το rally περιλαμβάνει αχανείς ευθείες και χαλαρό cruising πάνω σε μια Harley κάνετε μεγάλο λάθος. Είναι κάτι παραπάνω από αυτό, καθώς ο νικητής δεν είναι αυτός που θα καλύψει πρώτος τα 17.600 χιλιόμετρα, αλλά αυτός που θα το κάνει μέσα στο χρονικό όριο, περνώντας από συγκεκριμένα σημεία και μαζεύοντας πειστήρια ότι πέρασε από εκεί. Για την ακρίβεια οι διοργανωτές έχουν θέσει διάφορα checkpoints στο χάρτη, που το καθένα προσφέρει διαφορετικούς βαθμούς με βάση το πόσο δύσκολη είναι η πρόσβασή τους. Συνεπώς, πέρα απ’ τη κούραση του να καλύπτει ο αναβάτης τουλάχιστον 1.760 χιλιόμετρα καθημερινά, πρέπει να υπολογίζει και τα σημεία απ’ τα οποία θα περάσει ώστε να συλλέξει τους περισσότερους βαθμούς.

Στο παρελθόν έχουν λάβει μέρος αρκετές γυναίκες στο rally, αλλά καμία δεν είχε καταφέρει μέχρι τώρα  να στεφθεί νικήτρια. Φέτος όμως, η Wendy Crockett το κατάφερε! Σύντροφός της για αυτό τον αγώνα ήταν το Yamaha FJR 1300 που έχει απ’ το 2005 και έχει γράψει πάνω στη σέλα του πάνω από  320.000 χιλιόμετρα. Έτσι, είχε στο δυναμικό της όλη την απαραίτητη προϋπηρεσία για να λάβει μέρος σε αυτό το Rally, όμως δεν ήταν η πρώτη φορά.

Η Crockett έλαβε μέρος για πρώτη φορά στο Rally το 2014 και έκτοτε συνέχισε να παίρνει μέρος κάθε χρόνο μέχρι να πετύχει το στόχο της. Παράλληλα, φρόντισε να τονίσει πως για να νικήσει κανείς στο rally, σημασία έχει το τσαγανό και το πείσμα και όχι τόσο τι μοτοσυκλέτα χρησιμοποιείς... Εξάλλου, το πείσμα των γυναικών είναι γνωστό τους γνώρισμα και όταν μια γυναίκα βάλει κάτι στο μυαλό της, το πιθανότερο είναι να το καταφέρει αργά ή γρήγορα… Τώρα ξέρετε τι να απαντήσετε την επόμενη φορά που θα πει η σύντροφός σας ότι πόνεσαν... τα μαλακά της μόρια απ’ τα μεγάλα ταξίδια, απλά θέλει προσοχή μην την εξαγριώσετε και βάλει στόχο να πουλήσετε την αγαπημένη σας…

SYM Arctic Route 2025, μέρος 4ο - The Way to the North Pole [Gallery]

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα με το SYM ADXTG 400
Μητσάκης
Από τον

Παύλο Καρατζά

10/7/2025

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα πάνω στην σέλα του SYM ADXTG 400. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Έλληνα αναβάτη, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

“Κάθε φορά που αναφέρομαι στην Αλάσκα, στο νου μου έρχονται ασυναίσθητα εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα είναι ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες…

Η αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 στην Αλάσκα είχε πάντως έναν μόνο σκοπό και προορισμό: να φτάσω με το SYM ADXTG 400 στη βορειότερη οδική εσχατιά της Αλάσκας (αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα), προσεγγίζοντας την παραθαλάσσια περιοχή Deadhorse / Prudhoe Bay. Εκεί αντλούνται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν κάτω από την αρκτική τούνδρα της Αλάσκας πριν από 50 χρόνια και καλύπτουν σήμερα το 25% της ετήσιας παραγωγής των Η.Π.Α…

Με ορμητήριο την πόλη Fairbanks και οδηγό τον καλοσυντηρημένο χωματόδρομο Dalton Highway (800 χλμ.), ξεκίνησα λοιπόν την προσέγγιση του Αρκτικού Ωκεανού, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Υπολόγιζα να φτάσω εκεί σε 2 ημέρες (με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση-κατασκήνωση) στον οικισμό Coldfoot (415 χλμ. βόρεια της Fairbanks) – παρεμπιπτόντως, ένα δωμάτιο στο μοναδικό μοτέλ κόστιζε $250!! Μόλις δυο σημεία ανεφοδιασμού καυσίμων υπήρχαν καθοδόν, ενώ το ατίθασο SYM ADXTG 400 βρέθηκε στο στοιχείο του αφού “κατάπινε” με ευκολία τις μικρές -και μεγάλες- δυσκολίες του χωματόδρομου…

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα ειρηνικά σιωπηλό τοπίο δασοσκέπαστων εκτάσεων, γύρω μου επικρατούσε μια τέλεια ηρεμία, ένα φιλικό αίσθημα μοναξιάς που -παραδόξως- δεν με φόβιζε. Παράλληλα, μόνιμη συντροφιά μου αποτελούσε ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας, ο οποίος μεταφέρει το μαύρο χρυσό του Αρκτικού Ωκεανού στο λιμάνι Valdez της Νότιας Αλάσκας. Και φυσικά, σημείο αναφοράς της πρώτης ημέρας στον Dalton Highway ήταν η άφιξη στο γεωγραφικό σημείο όπου διέρχεται ο Αρκτικός Κύκλος. Ο πρώτος αρκτικός στόχος της Αλάσκας είχε αισίως επιτευχθεί…”

 

Motorin