Με Himalayan στα Ιμαλάια!

Ένας άθλος για την Royal Enfield
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

3/5/2019

Η αποφασιστικότητα της Royal Enfield να αποδείξει πως όχι μόνο το Himalayan είναι αντάξιο του ονόματός του αλλά και πως πρόκειται για μια πραγματική adventure μοτοσυκλέτα –η οποία κόντρα στο ρεύμα των καιρών για αυτές τις μοτοσυκλέτες δεν διαθέτει τετραψήφιο αριθμό κυβικών– που δεν γνωρίζει όρια. Γι’ αυτό το λόγο ο ινδικός κολοσσός συνεργάστηκε με το στρατό της χώρας αλλά και με την Himalayan Motorsport Association με σκοπό να δημιουργηθεί μια ομάδα 11 αναβατών που θα διέσχιζε μια απ’ τις πιο δύσβατες περιοχές στον κόσμο.

Η αναλυτική δοκιμή του Himalayan βρίσκεται στο τεύχος 588 του ΜΟΤΟ

Αναφερόμαστε στην οροσειρά του Karakoram όπου εκτείνεται απ’ το Πακιστάν, την Ινδία και φτάνει μέχρι και την Κίνα. Η διαδρομή μήκους 1.126 χιλιομέτρων επιλέχθηκε αφενός μεν γιατί αποτελεί μεγάλη πρόκληση και αφετέρου για να τιμηθεί το Kargil Vijay Diwas, που ήταν μια σημαντική στρατιωτική αποστολή της οποίας η επιτυχία έληξε τον πόλεμο στην Kargil. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη οροσειρά συμπεριλαμβάνεται το αμέσως επόμενο ψηλότερο βουνό του κόσμου (μετά το Everest), το Κ2, με την κορυφή του στα 8,611μ. Μέρος της διαδρομής που έκαναν οι αναβάτες συμπεριλαμβάνονταν στον ιστορικό δρόμο του μεταξιού που χρησιμοποιούσαν οι έμποροι στο παρελθόν, γνωστό ως Silk Road.

Για την επιτυχή ολοκλήρωση της διαδρομής οι αναβάτες πέρασαν 14 μέρες μαζί με τις μοτοσυκλέτες τους, διαβαίνοντας κακοτράχαλους χωματόδρομους και χιονισμένα τοπία, ενώ δεδομένου του υψόμετρου οι καιρικές συνθήκες ήταν εξίσου άσχημες και ακραίες. Ως εκ τούτου χρειάστηκε να προετοιμαστούν τόσο οι ίδιοι όσο και οι Himalayan για να φέρουν εις πέρας το εγχείρημα. Οι αναβάτες έκαναν εντατική και σκληρή προπόνηση, στην οποία μάλιστα συμπεριλαμβάνονταν η ποδηλασία στο χιόνι (σε διπλάσια απόσταση απ’ ότι η διαδρομή, ώστε να αποκτήσουν τις απαραίτητες αντοχές), ενώ οι μοτοσυκλέτες εφοδιάστηκαν με θερμαινόμενα γκριπ, υφασμάτινες χούφτες προστασίας και ειδικά ελαστικά με καρφιά για την ασφαλή διέλευσή τους στα χιονισμένα μονοπάτια.

Μετά την ολοκλήρωση του ταξιδιού οι απόψεις των αναβατών για τις μοτοσυκλέτες ήταν πολύ θετικές καθώς ανταποκρίθηκαν πλήρως στις δυσκολίες. Μάλιστα, ακόμη και το πρωί που οι μοτοσυκλέτες είχαν παραμείνει σβηστές όλο το βράδυ και οι κινητήρες τους είχαν παγώσει για τα καλά (οι θερμοκρασίες έφταναν τους -30οC) δεν αντιμετώπισαν ποτέ πρόβλημα στο να πάρουν μπροστά και εμφάνιζαν μόνο μια μικρή αστάθεια στην τροφοδοσία τους λόγω του υψόμετρου. Επίσης, ανέφεραν πως σε ορισμένα σημεία του ταξιδιού τους ήταν απαραίτητο να χρησιμοποιήσουν μέχρι και αλυσίδες στα ελαστικά τους για να μην κολλήσουν στο χιόνι.

Αναμνηστική φωτογραφία μετά την ολοκλήρωση του ταξιδιού

Η επιτυχία αυτού του άθλου προσφέρει όλα τα εύσημα στο Himalayan και την Royal Enfield, καθώς επιβεβαίωσε και με το παραπάνω την αξιοπιστία και τις δυνατότητες της μοτοσυκλέτας. Τέλος, πάει έμπρακτα κόντρα στην νοοτροπία, πως για να ταξιδέψεις χρειάζεσαι απαραίτητα μια μεγάλη adventure μοτοσυκλέτα...

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: