Μετατροπή του αέρα σε καύσιμο!

Ένα βήμα πιο κοντά στην ριζοσπαστική λύση
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

20/5/2020

Η μετατροπή του αέρα που μας περιβάλλει σε ένα αποτελεσματικό καύσιμο, είναι ένα ζήτημα που απασχολεί την επιστημονική κοινότητα εδώ και πολλές δεκαετίες. Η πρώτη εφαρμογή της τεχνολογίας έγινε την δεκαετία του '50, αλλά το απαγορευτικά υψηλό κόστος της διαδικασίας που απαιτούνταν, μοιραία έκανε τα σχέδια για ευρεία διάδοση της τεχνολογίας, ένα άπιαστο όνειρο.

Τουλάχιστον έτσι ήταν μέχρι την στιγμή που η ομάδα της Carbon Engineering εξέλιξε ένα σύστημα, το οποίο ονομάζεται "Direct Air Capture" και το όραμα για μετατροπή του ατμοσφαιρικού αέρα καύσιμο, ήρθε αν βήμα πιο κοντά.

Ας δούμε όμως πώς δουλεύει το συγκεκριμένο σύστημα. Η διαδικασία αναφέρεται ως "air to fuel" (αέρας σε καύσιμο δηλαδή, με συντομογραφία το "Α2F") και αποτελείται από τρία βασικά στάδια. Αρχικά, το διοξείδιο του άνθρακα (CO2) από τον αέρα που υπάρχει στο περιβάλλον, συλλέγεται από έναν συνδυασμό ανεμιστήρων και κυψελοειδών κατασκευών που εγκλωβίζουν τα μόρια –κάτι σαν την κατασκευή περίπου των καταλυτών. Στη συνέχεια, χρησιμοποιείται η ηλεκτρόλυση για τον διαχωρισμό υδρογόνου και οξυγόνου από το νερό, και στο τελικό στάδιο το διοξείδιο του άνθρακα αναμιγνύεται με το υδρογόνο με το μείγμα να συνθέτει μια μορφή καυσίμου.

Σύμφωνα με τον CEO της Carbon Engineering, Steve Oldham, το καύσιμο που παράγεται μέσω αυτής της μεθόδου είναι ανώτερης ποιότητας από τα αντίστοιχα που προκύπτουν από την κατεργασία του πετρελαίου. Μάλιστα, επεκτείνει το σκεπτικό του λέγοντας ότι όχι μόνο έχουν πιο "καθαρή" καύση (άρα μολύνουν λιγότερο, από τι στιγμή που δεν περιέχουν και ίχνη θείου), αλλά κάνουν τους κινητήρες πιο αποδοτικούς με περισσότερη δύναμη σε σχέση με τα συμβατικά καύσιμα.

Ένας αποτρεπτικός παράγοντας του συστήματος όμως, είναι το ποσοστό της ενέργειας που απαιτείται για την δημιουργία τέτοιων καυσίμων, καθώς η παραγωγή του υδρογόνου μέσω της ηλεκτρόλυσης των μορίων του νερού είναι πολύπλοκη και χρησιμοποιεί πολλή ηλεκτρική ενέργεια. Πάντως ένα από τα οφέλη του είναι ότι θα μπορεί κάποιος να καίει συμβατικά καύσιμα και απλώς στη συνέχεια να… ανακυκλώνει τα καυσαέρια, αν και κάτι τέτοιο μάλλον ξεφεύγει από την θεωρία της λιγότερης ρύπανσης και της απεξάρτησης από το πετρέλαιο…

Bonneville Speed Trials: Ο C.Rivas θέλει να πιάσει 640 χλμ./ώρα! “Όποιος πιάσει 400mph θα μείνει στην ιστορία»!

Το ρεκόρ σε δύο ρόδες είναι 605,697 χλμ./ώρα
Bonneville Speed Trials: Ο C.Rivas θέλει να πιάσει 640χ.α.ω! “Όποιος πιάσει 400mph θα μείνει στην ιστορία»!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

21/7/2025

Το ρεκόρ ταχύτητας της FIM θα προκαλέσει στις 23 Αυγούστου ο 57χρονος Chris Rivas με στόχο να αγγίξει τα 400 μίλια. Είναι το όριο που θεωρητικά θα του επιτρέψει να δει το ρεκόρ του να ζει για πολλά χρόνια, ένα στρογγυλό νούμερο για τους Αμερικανούς, εξωφρενικό για οχήματα σε δύο ρόδες.

Οι Streamliner μοτοσυκλέτες, κανονικοί πύραυλοι εδάφους – εδάφους, έχουν δεκαετίες εξέλιξης στο ίδιο σημείο, την ατελείωτη έκταση της ερήμου Bonneville όπου το προηγούμενο ρεκόρ που γράφτηκε το 2010, σταμάτησε στα 376,156 μίλια ανά ώρα. Αυτό μεταφράζεται σε 605,697 χ.α.ω από την Suzuki Hayabusa 2600 του Rocky Robinson.

Με την σειρά του ο Robinson είχε καταρρίψει το ρεκόρ του 2009 που είχε φτάσει τότε στα 367.382 μίλια ανά ώρα ή αλλιώς στα 591.244 χ.α.ω με μία BUB Seven Streamliner.

Οι ίδιοι θέλουν τώρα να πάρουν το αίμα τους πίσω καθώς τα ρεκόρ αυτά υποστηρίζονται από τους μηχανικούς και τις εταιρείες βελτιώσεων οπότε ακόμη και η προσπάθεια, μεταφράζεται σε προβολή και εντάσσεται στον στόχο.

Ο Chris Rivas είναι πρώην αγωνιζόμενος Dragster και προπονητής της κόρης του Cayla που αποδεικνύει με μία σειρά από ρεκόρ πως είχε την σωστή καθοδήγηση.

Θα προσπαθήσει να φτάσει στα 400 μίλια με μία BUB Seven Streamliner που κινείται από έναν V-4, 2.997 κυβικών με δύο τούρμπο.

Ο Rivas είναι γνωστός στις ΗΠΑ καθώς κατέχει διάφορα εθνικά ρεκόρ με πιο χαρακτηριστικό της ταχύτερης H-D στα 39,68 χ.α.ω ενώ η σχέση του με την Harley-Davidson κρατά από το μακρινό 1992.

Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις Streamliner φυσικά που απαιτούν έναν τελείως διαφορετικό χειρισμό και σχεδιάζονται πάνω στον αναβάτη.

Ο Rivas με το ζόρι θα χωρά στην σέλα – χώρο οδήγησης, όπου αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κανείς ξαπλώνει πίσω με τα πόδια εμπρός. Μία ζώνη επτά σημείων τον κρατά στο κλουβί και μία πυρίμαχη στολή εξασφαλίζει λίγο χρόνο έως την παρέμβαση των διασωστών σε περίπτωση που πάει κάτι λάθος.

Ωστόσο ο Cris Rivas επιμένει πως αυτή η μορφή αγώνων και σε αυτό το επίπεδο, είναι η ασφαλέστερη που μπορεί κανείς να δοκιμάσει.

Εκείνο βέβαια που δεν λέει, είναι πως για να φτάσει να στηρίζεται επάνω του μία προσπάθεια εκατομμυρίων, έχει περάσει από πολλούς πιο επικίνδυνους αγώνες.