Panamerican Crossing 2014: Καναδάς - Αλάσκα

3/9/2014

Να λοιπόν που είχα πια φτάσει στον Καναδά, την μεγαλύτερη χώρα της αμερικανικής ηπείρου. Η διαδρομή μου μέσα στο καναδέζικο έδαφος θα είχε σταθερά βορειοδυτική πορεία, αφού τελικός προορισμός μου ήταν πλέον η Αλάσκα.
Μετά τα σύνορα, στην ρότα της ΚΤΜ βρέθηκαν οι πόλεις Calgary και Edmonton, τις οποίες όμως και προσπέρασα τάχιστα. Προτιμούσα να διανυκτερεύω σε μικρές επαρχιακές κωμοπόλεις με απλούς ανθρώπους και νωχελικούς ρυθμούς καθημερινότητας, παρά σε μοντέρνα απρόσωπα αστικά κέντρα.
Μετά από δυο μέρες πορείας μέσα σε απέραντες επίπεδες εκτάσεις, προσέγγισα την κωμόπολη Dawson Creek, εκεί όπου η τεράστια πινακίδα με την επιγραφή "YOU ARE NOW ENTERING THE WORLD FAMOUS ALASKA HIGHWAY" σηματοδοτούσε την αρχή του Alaska Highway, ενός οδικού άξονα μήκους 1.300 μιλίων, που θα με οδηγούσε κατευθείαν στην Αλάσκα. Ο δρόμος Alaska Highway κατασκευάστηκε στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, με την στρατιωτική συνεργασία Η.Π.Α. και Καναδά. Οι εργασίες κατασκευής του ξεκίνησαν στις 9/3/1942 και ολοκληρώθηκε ύστερα από 8 μήνες και 12 μέρες. Η αρχική διαδρομή ήταν χωμάτινη και για την ολοκλήρωσής της εργάστηκαν περίπου 20.000 Αμερικανοί και Καναδοί στρατιώτες.

Μέσα στις επόμενες 4 μέρες, οι δασώδεις, καταπράσινες πολιτείες της British Columbia και της Yukon είχαν την τιμητική τους στην προς βορρά πορεία μου. Πυκνά, βαθυπράσινα κωνοφόρα δάση, γοητευτικές λίμνες, πάμπολλα ποτάμια και ψηλές χιονισμένες βουνοκορφές συνέθεταν ένα καθαρά σκανδιναβικό περιβάλλον, σχεδόν απαλλαγμένο από την ανθρώπινη παρουσία και επέμβαση. Μικροί οικισμοί και οργανωμένες κωμοπόλεις (Fort Nelson, Watson Lake, Whitehorse) με φιλοξένησαν μέχρι την Αλάσκα, ενώ μέσα από τη τεράστια ποικιλία και αυθεντικότητα της καναδικής φύσης ευτύχισα να βιώσω στιγμές πραγματικής ελευθερίας και προσωπικής αναγέννησης.
Όμως, η πτώση μου από τα σκαλιά ενός μοτέλ στην κωμόπολη Whitehorse στάθηκε η αιτία ενός επώδυνου τραυματισμού στην ωμοπλάτη, που άρχισε να με ταλαιπωρεί αρκετά στην οδήγηση. Με δυνατούς πόνους στην περιοχή της ωμοπλάτης κατάφερα τελικά να φτάσω στα σύνορα της Αλάσκας και να βάλω "ρόδα" στην 52η πολιτεία των Η.Π.Α.
Στον μικρό οικισμό Tok έμεινα δυο μέρες σ’ ένα ξύλινο μπανγκαλόου μέσα στην καταπράσινη φύση της Αλάσκας για να ξεκουραστώ και να ετοιμαστώ για την επιστροφή μου (με πλοηγό ξανά τον Alaska Highway) στον Καναδά. Και μετά, πορεία για Νέα Υόρκη. Το "Panamerican Crossing 2014" έμπαινε πλέον στην τελική του φάση…

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

21/7/2025

Το ρεκόρ ταχύτητας της FIM θα προκαλέσει στις 23 Αυγούστου ο 57χρονος Chris Rivas με στόχο να αγγίξει τα 400 μίλια. Είναι το όριο που θεωρητικά θα του επιτρέψει να δει το ρεκόρ του να ζει για πολλά χρόνια, ένα στρογγυλό νούμερο για τους Αμερικανούς, εξωφρενικό για οχήματα σε δύο ρόδες.

Οι Streamliner μοτοσυκλέτες, κανονικοί πύραυλοι εδάφους – εδάφους, έχουν δεκαετίες εξέλιξης στο ίδιο σημείο, την ατελείωτη έκταση της ερήμου Bonneville όπου το προηγούμενο ρεκόρ που γράφτηκε το 2010, σταμάτησε στα 376,156 μίλια ανά ώρα. Αυτό μεταφράζεται σε 605,697 χ.α.ω από την Suzuki Hayabusa 2600 του Rocky Robinson.

Με την σειρά του ο Robinson είχε καταρρίψει το ρεκόρ του 2009 που είχε φτάσει τότε στα 367.382 μίλια ανά ώρα ή αλλιώς στα 591.244 χ.α.ω με μία BUB Seven Streamliner.

Οι ίδιοι θέλουν τώρα να πάρουν το αίμα τους πίσω καθώς τα ρεκόρ αυτά υποστηρίζονται από τους μηχανικούς και τις εταιρείες βελτιώσεων οπότε ακόμη και η προσπάθεια, μεταφράζεται σε προβολή και εντάσσεται στον στόχο.

Ο Chris Rivas είναι πρώην αγωνιζόμενος Dragster και προπονητής της κόρης του Cayla που αποδεικνύει με μία σειρά από ρεκόρ πως είχε την σωστή καθοδήγηση.

Θα προσπαθήσει να φτάσει στα 400 μίλια με μία BUB Seven Streamliner που κινείται από έναν V-4, 2.997 κυβικών με δύο τούρμπο.

Ο Rivas είναι γνωστός στις ΗΠΑ καθώς κατέχει διάφορα εθνικά ρεκόρ με πιο χαρακτηριστικό της ταχύτερης H-D στα 39,68 χ.α.ω ενώ η σχέση του με την Harley-Davidson κρατά από το μακρινό 1992.

Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις Streamliner φυσικά που απαιτούν έναν τελείως διαφορετικό χειρισμό και σχεδιάζονται πάνω στον αναβάτη.

Ο Rivas με το ζόρι θα χωρά στην σέλα – χώρο οδήγησης, όπου αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κανείς ξαπλώνει πίσω με τα πόδια εμπρός. Μία ζώνη επτά σημείων τον κρατά στο κλουβί και μία πυρίμαχη στολή εξασφαλίζει λίγο χρόνο έως την παρέμβαση των διασωστών σε περίπτωση που πάει κάτι λάθος.

Ωστόσο ο Cris Rivas επιμένει πως αυτή η μορφή αγώνων και σε αυτό το επίπεδο, είναι η ασφαλέστερη που μπορεί κανείς να δοκιμάσει.

Εκείνο βέβαια που δεν λέει, είναι πως για να φτάσει να στηρίζεται επάνω του μία προσπάθεια εκατομμυρίων, έχει περάσει από πολλούς πιο επικίνδυνους αγώνες.