Πατέντα για ξύστρες με ρουλεμάν!

Για καλύτερη αίσθηση στο "γόνατα κάτω"
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

30/9/2020

Το να ακουμπάνε τα γόνατα κάτω είναι πλέον η συνηθισμένη τεχνική, όχι μόνο στις πίστες αλλά και στο δρόμο, για να έχει ο αναβάτης την πληροφόρηση την ώρα που στρίβει, αλλά και για την μεταφορά του κέντρου βάρους προκειμένου να μπορέσει να στρίψει με περισσότερα χιλιόμετρα, σε μια χοντρική προσέγγιση για την συγκεκριμένη τεχνική.

Υπάρχουν όμως και πολλοί που είτε επιλέγουν να μην την χρησιμοποιήσουν, είτε γιατί δεν αισθάνονται άνετοι και ασφαλείς για να το κάνουν. Αν ανήκετε στην δεύτερη κατηγορία, τότε ίσως βρείτε την λύση σε μια πατέντα που κατέθεσε ένας Καλιφορνέζος εφευρέτης στις Η.Π.Α.

Ο Kevin Leon Henderson, θεωρεί ότι υπάρχει ένα πρόβλημα όταν ακουμπάς γόνατα ή αγκώνες –όπως βλέπουμε πλέον στα MotoGP- την ώρα που στρίβεις. Οι αγωνιστικές δερμάτινες φόρμες, έχουν φυσικά στα συγκεκριμένα σημεία ξύστρες (ή γλίστρες όπως είναι ο πιο δόκιμος όρος), αλλά ο Hendrson υποστηρίζει ότι έχουν μεγάλη αντίσταση στην πρώτη επαφή με την άσφαλτο, με αποτέλεσμα να σε επιβραδύνουν την ώρα που προσπαθείς να πάρεις μια στροφή όσο πιο ομαλά μπορείς.

Αυτό που προτείνει είναι μια πατέντα που την ονομάζει "γλίστρα μοτοσυκλέτας για τον βραχίονα και την κνήμη". Αποτελείται από ένα εύκαμπτο υλικό ως βάση, που προσαρμόζεται στον αγκώνα ή το πόδι του αναβάτη, με ένα περίβλημα ανθεκτικό στην τριβή από την εξωτερική μεριά, το οποίο έρχεται σε επαφή με την άσφαλτο. Εσωτερικά θα υπάρχει ένα σετ από κεραμικά ρουλεμάν. Ο Henderson πιστεύει πως με την χρήση του χαμηλής αντίστασης κεραμικού υλικού, θα μειωθεί η τριβή όταν ακουμπάς στην άσφαλτο την ώρα που στρίβεις.

Το ερώτημα αν όντως αυτή η πατέντα αποτελεί μια εξέλιξη της κλασικής "ξύστρας" ή είναι μια αχρείαστη και πιο περίπλοκη εφαρμογή σε κάτι που μέχρι στιγμής αποδίδει μια χαρά; Σίγουρα θα υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα τέτοιο σύστημα θα προσθέτει έστω και λίγο εξτρά βάρος, ενώ θα πρέπει να αναρωτηθούμε και για το αν θα χρειαστεί επιπλέον ενίσχυση στο εσωτερικό μιας φόρμας σε εκείνο το σημείο, για την περίπτωση που υπάρξει πτώση και προσγειωθεί ο αναβάτης πάνω στα ρουλεμάν.

Σίγουρα ένα τέτοιο σύστημα είναι ικανό να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση περί ασφάλειας…

 

 

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”