Steve Harris - Απεβίωσε η κινητήριος δύναμη της Harris Performance

Τα ονομαστά πλαίσια της εταιρείας έφτασαν μέχρι και στο MotoGP
Κώστα Γκαζή
Από τον

Κώστα Γκαζή

23/6/2022
Στις 15 Ιουνίου του 2022 πέθανε ο Steve Harris, ονομαστός Βρετανός οραματιστής μηχανικός και σχεδιαστής πλαισίων της εταιρείας Harris Performance. Μαζί με τον αδερφό του, έγιναν γνωστοί τόσο μέσα από τις διακρίσεις των πλαισίων τους στους αγώνες, όσο και από την διάθεση aftermarket πλαισίων για μοτοσυκλετών παραγωγής.
 
Ο Steve Harris ήταν παθιασμένος μοτοσυκλετιστής ενώ τα τελευταία χρόνια υπέφερε από τη νόσο του Πάρκινσον. Ήταν αυτοδίδακτος μηχανολόγος-μηχανικός, ενώ τα πλαίσια του εξόπλισαν τις μοτοσυκλέτες θρυλικών αναβατών όπως ο Barry Sheene, ο John McGuinness, ο Shane “Shakey” Byrne, κ.α.
 
Ο αδερφός του, Lester Harris αναφέρει για τον Steve μεταξύ άλλων: “ήταν ο εμπνευστής, η κινητήριος δύναμη πίσω από την εταιρεία. Ήταν εξαιρετικά κοινωνικός, έβλεπε τη μεγάλη εικόνα και πίστευε πως μπορούσε να καταφέρει τα πάντα. Στην αρχή της καριέρας μας (βλ. δεκαετία του 1970), η τεχνολογία ήταν στοιχειώδης. Πολλοί κινητήρες ήταν καλοί, όμως ο σχεδιασμός των πλαισίων υστερούσε.”
Η βρετανική Harris Performance Products Limited, πιο γνωστή ως Harris Performance, ιδρύθηκε to 1972 από τους αδερφούς Steve και Lester Harris, και από τον Stephen Bayford. Η εταιρεία έγινε διάσημη κυρίως για τα πλαίσια της, πλαίσια που την οδήγησαν ακόμα και στους αγώνες MotoGP, για να εξαγοραστεί τελικά από την Royal Enfield.
Η βάση της εταιρείας βρίσκεται στο Hertford, όπου σχεδιάζονται, εξελίσσονται και κατασκευάζονται τα ονομαστά πλαίσια, μαζί με ψαλίδια, τιμονόπλακες, μαρσπιέ, βίδες τιτανίου, paddock stands, κ.α.
 
Η Harris Performance εξέλισσε πάντα τα προϊόντα και τις τεχνικές της μέσα από τους αγώνες, ενώ κατόπιν παρείχε aftermarket πλαίσια για πολλές μοτοσυκλέτες, συμπεριλαμβανομένης και της γνωστής σειράς κιτ πλαισίου Magnum.
Πέρα από τα παραπάνω, η Harris κατασκεύασε περισσότερες από 3.000 μοτοσυκλέτες, από μοναδικές σπέσιαλ κατασκευές, μέχρι τη διάσημη σειρά Magnum.
 
Στην πίστα, η Harris έχει συμμετάσχει σε αγώνες GP, WorldSBK, Endurance, στο Isle of Man TT, και σε πολλούς αγώνες Road Racing.
Το 1991, η Harris έγινε μόλις η μία από δύο εταιρείας που η Yamaha έδωσε την άδεια να αγοράσουν εργοστασιακούς κινητήρες YZR500 για να συμμετάσχουν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην κατηγορία ιδιωτών.
 
Εκεί η Harris ανταγωνίστηκε τα μεγάλα εργοστάσια στην κατηγορία των δίχρονων 500, με τη μεγαλύτερη ιδιωτική ομάδα του 1995, με 3 αναβάτες στις τάξεις της, συμπεριλαμβανομένου και του πρώην συντάκτη του περιοδικού Fast Bikes, Sean Emmett.
 
Την ίδια χρονιά, η Harris προσκλήθηκε να δημιουργήσει, οργανώσει και διαχειριστεί την επίσημη ομάδα WSBK της Suzuki, και να εξελίξει και τρέξει το GSX-R750 WT.
 
Επιπρόσθετα, η Suzuki ανέθεσε στη Harris να διανείμει το αγωνιστικό κιτ GSX-R750 στους πελάτες της εταιρείας.
Η εξέλιξη του GSX-R750 ολοκληρώθηκε στις σεζόν 96-98, ενώ το 1999 η Harris αναμίχθηκε στην προσπάθεια της Kawasaki στο BSB, και το 2000 ήταν διαχειρίστρια της ομάδας της Honda στο Βρετανικό Πρωτάθλημα Superbikes, εξελίσσοντας το VTR1000 SP-1.
 
Το 2001, η Harris συνεργάστηκε με την Sauber Petronas Engineering AG, εξελίσσοντας ένα πλαίσιο για μια τετράχρονη μοτοσυκλέτα GP.
Το 2002 η WCM ανέθεσε στη Harris να σχεδιάσει και κατασκευάσει μια MotoGP μοτοσυκλέτα, που θα φορούσε βελτιωμένο κινητήρα της Yamaha. Η συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα αγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα MotoGP του 2003, ως ο πρόδρομος της τετράχρονης εποχής της κατηγορίας.
 
Παράλληλα, η Harris αναμίχθηκε και με την ομάδα της Yamaha στους αγώνες Supermoto στη Βρετανία.
 
Σημειώστε πως η Harris ήταν ο επίσημος αντιπρόσωπος της Ohlins στη Βρετανία για σχεδόν 25 χρόνια, μέχρι που η σουηδική εταιρεία ίδρυσε την Ohlins UK.
Στα επόμενα 10 χρόνια, η Harris συνέχισε να εξελίσσει πλαίσια για αγώνες, με πιο γνωστά αυτά της Moto2 κατηγορίας, αλλά και των GP125, για την πρώτη κινέζικη εργοστασιακή ομάδα της κατηγορίας.
 
Για περίπου 15 χρόνια, η Harris συνεργαζόταν με την ινδική Eicher Motors Ltd, την μητρική εταιρεία της Royal Enfield, ενώ από το 2008 και μετέπειτα, η Harris αναμείχθηκε ακόμα περισσότερο με τη σχεδίαση των πλαισίων της RE, μαζί με τον Designer Mark Wells για μοτοσυκλέτες όπως την Cοntintental GT.
Η επιτυχία της παραπάνω συνεργασίας οδήγησε στην εξαγορά της Harris από την Eicher Motors Ltd, τον Ιούνιο του 2015.
 
Σεβόμενη τον τρόπο εργασίας της και την ιστορία της, η Royal Enfield δεν απορρόφησε την Harris, με την τελευταία να συνεχίζει να λειτουργεί στα ίδια κτήρια και με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν, υπό την ονομασία Harris Performance (a unit of Eicher Motors Ltd).
Παράλληλα, ενώ η προτεραιότητα της Harris είναι πλέον η εξέλιξη των νέων μοτοσυκλετών της RE, η εταιρεία συνεχίζει να εξελίσσει και να διαθέτει στην αγορά νέα προϊόντα και για άλλες μάρκες μοτοσυκλετών.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”