Suzuki V-Strom 1050XT – Ρεκόρ Guinness για το νεότερο σε ηλικία ζευγάρι ταξιδιωτών με μοτοσυκλέτα

Επισκέφτηκαν 39 χώρες σε 5 ηπείρους, καλύπτοντας 75.164 χιλιόμετρα σε 589 ημέρες
Ο γάμος
Από τον

Αλέξανδρο Λαμπράκη

11/6/2024

Καβάλα στο Suzuki V-Strom 1050XT, ο Ollie Gamblin και η Lavi Scholl κατάφεραν να μπουν στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness, ως το νεότερο ζευγάρι που ταξίδεψε τον κόσμο με μία μοτοσυκλέτα, με μέσο όρο ηλικίας τα 33 έτη και 247 ημέρες, πατώντας τη ρόδα τους σε 39 χώρες 5 διαφορετικών ηπείρων και καλύπτοντας συνολικά 75.164 χιλιόμετρα σε 589 μέρες.

Με σημείο εκκίνησης το εμβληματικό Ace Café του Λονδίνου, ο Ollie Gamblin και η Lavi Scholl ανέβηκαν στην σέλα ενός V-Strom 1050XT, χορηγία του τοπικού αντιπροσώπου, Motorcycle World. Ο Ollie, 34 ετών τότε, ανέλαβε τον ρόλο του πλοηγού, με την 32χρονη τότε Lavi από το Ανόβερο της Γερμανίας να κάθεται στη θέση του συνεπιβάτη. Σκοπός τους ήταν να μπουν στο ρεκόρ Guinness ως το νεότερο ζευγάρι που γύρισε τον κόσμο με μία μοτοσυκλέτα. Και το κατάφεραν, με μέση ηλικία μεταξύ των δύο τα 33 έτη και 247 ημέρες.

Suzuki V-Strom 1050XT – Ταξίδεψε ένα ζευγάρι μέχρι το ρεκόρ Guinness ως το νεότερο που γύρισε τον κόσμο με μοτοσυκλέτα

Πρώτη στάση ήταν η Γαλλία, προτού κατευθυνθούν νότια και ανατολικά, για την Ισπανία. Αφήνοντας πίσω τους την ευρωπαϊκή ήπειρο, έφτασαν στο Μαρόκο της Αφρικής. Μένοντας στην δυτική ακτή της μαύρης ηπείρου, πέρασαν στη Μαυριτανία και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς την Σενεγάλη. Στη συνέχεια το V-Strom 1050 τους φορτώθηκε σε ένα κοντέινερ, για να περάσει με καράβι στην Βραζιλία, από όπου θα ξεκινούσαν την περιήγησή τους στην Νότια Αμερική.

Suzuki V-Strom 1050XT – Ταξίδεψε ένα ζευγάρι μέχρι το ρεκόρ Guinness ως το νεότερο που γύρισε τον κόσμο με μοτοσυκλέτα

Από τη χώρα του καρναβαλιού και των φαβέλων, η πυξίδα τους έδειξε νότια, μέχρι και την πιο νότια πόλη του κόσμου, Ushuaia και πρωτεύουσα της παγωμένης επαρχίας γνωστής με το όνομα Γη του Πυρός. Φτάνοντας εκεί, έκαναν στροφή προς τα βόρεια, περνώντας από τη Χιλή, τη Βολιβία, το Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία. Συνολικά 8 χώρες της Νοτίου Αμερικής, άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στα μπαγκάζια του ζευγαριού, μέχρι το V-Strom 1050XT να φορτωθεί στο αεροπλάνο για να περάσει πάνω από το διαβόητο και δυσπρόσιτο στενό του Darien, που αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ Κολομβίας και Παναμά. Η χώρα της κεντρικής Αμερικής, αποτέλεσε την πύλη εισόδου, μέσω της οποίας το ζευγάρι κατευθύνθηκε για τη Βόρεια Αμερική, φτάνοντας μέχρι και τον Καναδά. Προτού, όμως, φτάσουν εκεί, για να πετάξουν κατόπιν με την μοτοσυκλέτα τους μέχρι τη Σεούλ της Νότιας Κορέας, έκαναν μια στάση στο Las Vegas της Νεβάδα των Η.Π.Α., το οποίο εκτός από τα καζίνο είναι γνωστό και για τους… στιγμιαίους γάμους. Εκεί το ζευγάρι μας παντρέυτηκε.

Suzuki V-Strom 1050XT – Ταξίδεψε ένα ζευγάρι μέχρι το ρεκόρ Guinness ως το νεότερο που γύρισε τον κόσμο με μοτοσυκλέτα

Κατόπιν συνέχισαν το ταξίδι τους, παντρεμένοι, περνώντας από την Σεούλ στο Vladivostok της Ρωσίας, με βάρκα. Με μόνη κατεύθυνση τα δυτικά -καθώς αν άλλαζαν φορά το ρεκόρ δεν θα μετρούσε- το ζευγάρι πέρασε από Μογγολία, Καζακστάν και Κιργιστάν. Επόμενο θαλάσσιο εμπόδιο ήταν η Κασπία θάλασσα, την οποία πέρασαν για να πατήσουν τις ρόδες τους στο Αζερμπαϊτζάν. Έπειτα, σειρά είχε η Γεωργία, η Τουρκία και μέσω του Βοσπόρου, επιστροφή στην Ευρώπη, με την Ελλάδα να είναι η 32η χώρα που επισκέφτηκαν. Εννιά ακόμα χώρες είχαν σβηστεί από τη λίστα, με το Βέλγιο να αποτελεί την 39η χώρα που βρέθηκαν για πρώτη φορά. Από εκεί οι Lavi και Ollie επέστρεψαν στην Γαλλία και τελικώς στο Ηνωμένο Βασίλειο, 20 μήνες μετά την αναχώρησή τους από εκεί για ένα ταξίδι και μία εμπειρία ζωής.

Όπως δήλωσε η Lavi, η ιδέα τους για να κάνουν τον γύρο του κόσμου με στόχο το βιβλίο των ρεκόρ Guinness ήρθε από έναν φίλο τους. Εκείνος είχε αποπειραθεί να γίνει ο νεότερος άνδρας που θα έκανε τον γύρο του κόσμου με μοτοσυκλέτα. Τότε ήταν που το ζευγάρι αποφάσισε να στείλει email, ρωτώντας αν θα μπορούσαν να κάνουν ένα ομαδικό ρεκόρ, με τα ίδια κριτήρια. Κάπως έτσι, οι αρμόδιοι για τα ρεκόρ το δέχτηκαν δημιουργώντας την κατηγορία “Το νεότερο ζευγάρι που θα γυρίσει τον κόσμο με μοτοσυκλέτα (δικάβαλοι).”

Suzuki V-Strom 1050XT – Ταξίδεψε ένα ζευγάρι μέχρι το ρεκόρ Guinness ως το νεότερο που γύρισε τον κόσμο με μοτοσυκλέτα

Σύμφωνα με τη Lavi, για να τα καταφέρουν είχαν σχεδιάσει την διαδρομή τους με γνώμονα το ποιες χώρες έχουν ευκολότερες διαδικασίες έκδοσης βίζας. Παρ’ όλ’ αυτά, όταν ξεκίνησαν δεν πίστευαν ότι θα έφταναν μέχρι το τέλος, καθώς θεωρούσαν ότι όλο και κάποιο ζήτημα θα τους καθυστερούσε ή σταματούσε, όπως η βίζα ή κάποιο θέμα με τις μεταφορές μέσου πλοίου. Οπότε έκαναν την αρχή με τη νοοτροπία να πάνε όσο πιο μακριά μπορούν, αντιμετωπίζοντας κάθε μέρα τις όποιες δυσκολίες.

Από τη μεριά του ο Ollie λέει ότι αν είχε να επιλέξει μόνο μία χώρα από τις τόσες που πέρασαν, αυτή θα ήταν η Μογγολία, η οποία πραγματικά τον εξέπληξε. "Έχει τεράστιες, αχανείς εκτάσεις, όπου βλέπεις κοπάδια ζώων να τρέχουν παντού. Πανέμορφες εικόνες." Μία ακόμα εμπειρία που του έκανε εντύπωση ήταν όταν είδε μία φάλαινα όρκα να κυνηγά πιγκουίνους σε κάποια απόμακρη ακτή της Αργεντινής.

Suzuki V-Strom 1050XT – Ταξίδεψε ένα ζευγάρι μέχρι το ρεκόρ Guinness ως το νεότερο που γύρισε τον κόσμο με μοτοσυκλέτα

Βέβαια, ένα τόσο μεγάλο ταξίδι δεν θα μπορούσε να μην έχει και τις περιπέτειές του, ανεξάρτητα αν η ολοκλήρωσή του στέφθηκε με επιτυχία. Ένα σημείο που θυμάται ο Ollie ήταν όταν χρειάστηκε να περιμένουν στο Rio de Janeiro για οχτώ εβδομάδες για τη μοτοσυκλέτα τους, που είχε χαθεί κάπου στον δρόμο από τη Σενεγάλη. Είχαν όμως και πολλές πτώσεις, στις οποίες συνέβαλε και η μικρή εμπειρία του Ollie, ιδιαίτερα με μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτες φορτωμένες με μπαγκάζια και συνεπιβάτη. Πρόκληση σε μερικά σημεία ήταν οι δύσκολες καιρικές συνθήκες, όπως στα υψίπεδα των Άνδεων, όπου έφτασαν μέχρι σχεδόν τα 5 χιλιόμετρα ύψους από την επιφάνεια της θάλασσας.

Όσον αφορά το V-Strom 1050XT που χρησιμοποίησαν οι ταξιδιώτες -με δεδομένο ότι πολλές φορές Ollie και Lavi βρισκόταν σε απομονωμένα σημεία ξεπερνώντας το χρονικό όριο των σέρβις που δίνει ο κατασκευαστής, εντούτοις η μοτοσυκλέτα δεν τους προβλημάτισε ποτέ. Έχοντας φτάσει λίγο παραπάνω από τα 75.000 χιλιόμετρα, τα μόνα ζητήματα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν ήταν ελάσσονος σημασίας. Μερικά ρουλεμάν παρέδωσαν πνεύμα, ενώ το μονό αμορτισέρ πίσω χρειάστηκε σε κάποια στιγμή αλλαγή. Καθόλου παράξενο αν σκεφτεί κανείς την απαιτητική μεταχείριση που είχε, κουβαλώντας δύο ανθρώπους και όλα τους τα μπαγκάζια σε ένα δίκτυο δρόμων με κακό οδόστρωμα, αλλά και χώμα.

Οι Lavi και Ollie θα παρευρεθούν στο Adventure Bike Rider Festival στο Ragley Hall στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις 28-30 Ιουνίου για να μιλήσουν για την εμπειρία τους, ενώ ολόκληρο το ταξίδι τους έχει κινηματογραφηθεί και μπορεί κανείς να το παρακολουθήσει στο κανάλι τους στο YouTube.

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”