Τα καλύτερα Superbike ήταν… Γαλλικά

Από τον

Μπάμπη Μέντη

27/5/2019

Από το Σάββατο έχουν ανοίξει οι πόρτες της Villa d Este στην Ιταλία, όπου στο γκαζόν του πολυτελέστατου ξενοδοχείου πάνω στη λίμνη παρελαύνουν κάθε χρόνο μηχανοκίνητοι θησαυροί του παρελθόντος, αλλά και του μέλλοντος. Τα τελευταία τρία χρόνια, συνδιοργανωτής είναι η BMW, όπου φροντίζει να παρουσιάζει τουλάχιστον ένα πρωτότυπο αυτοκίνητο ή μια μοτοσυκλέτα, πριν αυτό βγει στην παραγωγή. Εδώ είδαμε πέρσι το 9cento, την μοτοσυκλέτα που θα βρεθεί απέναντι από το Yamaha Tracer 900, ενώ φέτος παρουσίασε το Concept R18, το οποίο επίσης θα βγει στην παραγωγή σε λίγους μήνες.

Όμως ο βασικός λόγος για να βρεθείς εκεί είναι η παρέλαση από αμύθητης αξίας (όχι μόνο χρηματικής, αλλά και ιστορικής) αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών, που με μεράκι και πολύ αγάπη έχουν ανακατασκευάσει οι ιδιοκτήτες τους ή ακόμα και μουσεία. Φέτος την παράσταση και το τίτλο της καλύτερης μοτοσυκλέτας έκλεψε επάξια η γαλλική V2 των 1000cc της Koehler Escoffier. Η άγνωστη αυτή εταιρεία σταμάτησε τις δραστηριότητές της το 1956, όμως πριν από αυτό είχε προλάβει να φτιάξει διάφορες εντυπωσιακές μοτοσυκλέτες, που διέθεταν την χαρακτηριστική γαλλική avant-garde φιλοσοφία. Μία από αυτές είναι και η νικήτρια του φωτεινού Villa d Este, χάρη στον V2 κινητήρα της που διέθετε 2 ΕΕΚ, οι οποίοι έπαιρναν κίνηση μέσω άξονα τύπου Bevel. Οι δύο εξατμίσεις σε κάθε κύλινδρο (συνολικά τέσσερεις…) τις χάριζαν αυτή την εντυπωσιακή εμφάνιση, παρά το γεγονός ότι είχε μόνο μία βαλβίδα εξαγωγής σε κάθε κύλινδρο.

Η Koehler Escoffier έρχεται να μας θυμίσει τις απίστευτα εντυπωσιακές μοτοσυκλέτες της γαλλικής βιομηχανίας και να μας κάνει να αναρωτηθούμε, πως είναι δυνατόν να εξαφανίστηκαν όλες μαζί. Το ίδιο περίπου συνέβη και με τη βρετανική μοτοβιομηχανία, όμως τα ονόματα των Brough Superior και Vincent είναι γνωστά σε αρκετό κόσμο, σε αντίθεση με τις γαλλικές εταιρίες που δεν θυμάται κανείς τίποτα από την ιστορία τους. Ακόμα και η Peugeot έφτιαχνε V2 μοτοσυκλέτες, αλλά σήμερα την ξέρουμε μόνο για τα scooter της.

Ενδιαφέρον φέτος είχε και η μεγάλη παρουσία των superbike που εμφανίστηκαν στο τέλος του 1960 και στις αρχές του 1970.

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Θοδωρή Ξύδη

29/7/2025

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης βρίσκεται στην επιστροφή του SYM Arctic Route 2025, αυτή τη φορά με κατεύθυνση ανατολικά στον δρόμο προς το Montreal.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη από την όγδοη του ανταπόκριση:

“Αποχαιρετώντας την Dawson City, το αξιόπιστο SYM ADXTG 400 ξεκινούσε τη μεγάλη επιστροφή για Montreal. Για να φτάσω όμως στην ανατολική πλευρά της τεράστιας βορειοαμερικανικής χώρας είχα να διανύσω περί τα 6.200 χλμ., με την κόκκινη διαδρομή του χάρτη να ακολουθεί – σε αντίθετη όμως κατεύθυνση – την ίδια ακριβώς πορεία που είχα υιοθετήσει για να φτάσω ως εδώ. Πάμε τώρα ανατολικά…

Μέσα στις επόμενες ημέρες, ταξιδεύοντας κάτω από άστατες καιρικές συνθήκες κατά μήκος της διαδρομής Dawson City – Whitehorse – Edmonton – Regina – Winnipeg – Thunder Bay – Toronto, βρέθηκα σχετικά ξεκούραστα στον προθάλαμο του Ανατολικού Καναδά. Καθοδόν, τα εξαίσια ορεινά τοπία των Rocky Mountains ομόρφυναν τη ματιά μου, αλλά οι βασανιστικές ευθείες των απέραντων πεδιάδων δοκίμασαν τις αντοχές μου…

Στην πόλη Regina, η αξιολάτρευτη οικογένεια του Γιώργου και της Λίτσας Ντούλια μού ξανάνοιξε την φιλόξενη αγκαλιά της, ενώ στη διάρκεια της διήμερης παραμονής μου δεν έπληξα διόλου: απόλαυσα έναν εξαιρετικό φραπέ στο κατάστημα MIKEL COFFEE (το δεύτερο της αλυσίδας MIKEL COFFEE που λειτουργεί στην Regina), θαύμασα στο μουσείο Royal Saskatchewan Museum τον Τυραννόσαυρο Scotty (τον μεγαλύτερο και γηραιότερο Τυραννόσαυρο του κόσμου), επισκέφθηκα την ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Παύλου, συνευρέθηκα με αρκετούς Έλληνες της τοπικής ομογένειας και άλλαξα (μετά από 14.300 χλμ.) το πίσω ελαστικό του SYM ADXTG 400. Παρεμπιπτόντως, το ελαστικό μού στάλθηκε από το Montreal και ήταν δώρο του επιστήθιου φίλου Νίκο Μανούσο! Nik σε ευχαριστώ πολύ, είσαι αρχηγός…

Η ξαδέλφη μου Αθανασία Ντάνου εκτέλεσε (και πάλι) χρέη οικοδεσπότη στην πόλη Winnipeg. Έχοντας για συνδαιτυμόνες αγαπημένους συγγενείς και φίλους, γιορτάσαμε την επιστροφή μου από την Αλάσκα με ένα κλασικό ελληνικότατο τραπέζωμα. Και μετά τη Winnipeg, ο χρόνος και ο δρόμος “μ’ έσπρωξαν” στο Τορόντο, που απλώνει τις πολυπολιτισμικές γειτονιές του στη βορινή ακτή της λίμνης Οντάριο.

Το SYM ARCTIC ROUTE 2025 είχε μπει πλέον στην τελική φάση του, η οποία προβλεπόταν άκρως συναρπαστική…”