Θα αποχωρήσει από τη θέση του ο CEO της Ducati;

Από το

Μαύρο Σκύλο

16/4/2013

Μερικές εβδομάδες μετά την εξαγορά της Ducati από την Audi, πραγματοποιήθηκε ένα meeting σε υψηλό επίπεδο, όπου ο CEO της Audi, κ. Rupert Stadler, ανακηρύχτηκε Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου με παράλληλη τοποθέτηση των κυρίων Horst Glaser και Axel Strotbek. Οπότε αυτόματα η Audi είχε 3 θέσεις στο διοικητικό συμβούλιο και η Ducati διατήρησε δύο, με τους κ. Gabriele Del Torchio και Claudio Domenicali. CEO της Ducati όμως συνέχυσε να είναι, με ομόφωνη απόφαση, ο κ. Gabriele Del Torchio. Όλα αυτά ήταν αναμενόμενα, όπως επίσης αναμένονταν κάποια στιγμή η αποχώρηση του κ. Del Torchio μετά από ένα διάστημα προσαρμογής των Γερμανών, καθώς ήταν γνωστό ότι διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον ισχυρό άνδρα του Piaggio Group, κ Roberto Colaninno. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό για Ιταλούς στο τιμόνι παρεμφερών επιχειρήσεων, αλλά μακριά από την φιλοσοφία των Γερμανών.

Οι φήμες για πιθανή αποχώρηση του κ. Gabriele Del Torchio από την Ducati, για να αναλάβει την Alitalia έχουν αρχίσει να φουντώνουν το τελευταίο διάστημα, χωρίς ωστόσο να έχουν επιβεβαιωθεί. Άλλωστε όταν αυτό γίνει θα είναι κιόλας ένα τετελεσμένο γεγονός. Ωστόσο μοιάζει ένα αληθινό σενάριο, ιδίως όταν ανακαλώ τις παρουσιάσεις της Ducati στις οποίες έχει παρευρεθεί ο κ. Del Torchio. Έχουν μια μακρά εισαγωγή από οικονομοτεχνικά στοιχεία για την εταιρία και την πορεία της, χωρίς καμία πληροφορία για την μοτοσυκλέτα που παρουσιάζεται, θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις εισαγωγές των παρουσιάσεων της Piaggio. Οι άνθρωποι αυτοί χαίρονται να λύνουν διοικητικά προβλήματα και να μιλούν με οικονομοτεχνικούς όρους, οπότε μετά απ’ όλα αυτά, δεν θα είναι καθόλου περίεργο αν τελικά ο κ. Del Torchio αφήσει την Ducati για λογαριασμό της Alitalia. Θα έχει έτσι μπροστά του μια μεγάλη πρόκληση να αντιμετωπίσει, σε μια μεγαλύτερη εταιρία που αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα. Μπορεί να ήταν ενδιαφέρον επίσης να δούμε τον κ. Gabriele Del Torchio να τοποθετείται στο διοικητικό συμβούλιο της Aprilia, μέσω του Piaggio Group και του κ. Roberto Colaninno, καθώς η θητεία του στην Ducati μέχρι τώρα είχε θετική επίπτωση στην εταιρία, αυτό όμως φαίνεται να είναι ένα φανταστικό σενάριο. Είτε ο κ. Gabriele Del Torchio παραμείνει στην Ducati, είτε επιβεβαιωθούν οι φήμες και αποχωρήσει για την Alitalia, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Γερμανοί έχουν βάλει την Ιταλική φίρμα σε τροχιά εξελίξεων.

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Παύλο Καρατζά

10/7/2025

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα πάνω στην σέλα του SYM ADXTG 400. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Έλληνα αναβάτη, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

“Κάθε φορά που αναφέρομαι στην Αλάσκα, στο νου μου έρχονται ασυναίσθητα εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα είναι ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες…

Η αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 στην Αλάσκα είχε πάντως έναν μόνο σκοπό και προορισμό: να φτάσω με το SYM ADXTG 400 στη βορειότερη οδική εσχατιά της Αλάσκας (αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα), προσεγγίζοντας την παραθαλάσσια περιοχή Deadhorse / Prudhoe Bay. Εκεί αντλούνται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν κάτω από την αρκτική τούνδρα της Αλάσκας πριν από 50 χρόνια και καλύπτουν σήμερα το 25% της ετήσιας παραγωγής των Η.Π.Α…

Με ορμητήριο την πόλη Fairbanks και οδηγό τον καλοσυντηρημένο χωματόδρομο Dalton Highway (800 χλμ.), ξεκίνησα λοιπόν την προσέγγιση του Αρκτικού Ωκεανού, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Υπολόγιζα να φτάσω εκεί σε 2 ημέρες (με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση-κατασκήνωση) στον οικισμό Coldfoot (415 χλμ. βόρεια της Fairbanks) – παρεμπιπτόντως, ένα δωμάτιο στο μοναδικό μοτέλ κόστιζε $250!! Μόλις δυο σημεία ανεφοδιασμού καυσίμων υπήρχαν καθοδόν, ενώ το ατίθασο SYM ADXTG 400 βρέθηκε στο στοιχείο του αφού “κατάπινε” με ευκολία τις μικρές -και μεγάλες- δυσκολίες του χωματόδρομου…

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα ειρηνικά σιωπηλό τοπίο δασοσκέπαστων εκτάσεων, γύρω μου επικρατούσε μια τέλεια ηρεμία, ένα φιλικό αίσθημα μοναξιάς που -παραδόξως- δεν με φόβιζε. Παράλληλα, μόνιμη συντροφιά μου αποτελούσε ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας, ο οποίος μεταφέρει το μαύρο χρυσό του Αρκτικού Ωκεανού στο λιμάνι Valdez της Νότιας Αλάσκας. Και φυσικά, σημείο αναφοράς της πρώτης ημέρας στον Dalton Highway ήταν η άφιξη στο γεωγραφικό σημείο όπου διέρχεται ο Αρκτικός Κύκλος. Ο πρώτος αρκτικός στόχος της Αλάσκας είχε αισίως επιτευχθεί…”