Triumph - Ψάχνει τις 9 μοτοσυκλέτες της που είχε αγοράσει ο Βασιλιάς της Rock ‘n’ Roll, Elvis Presley

Και βγάζει προς πώληση μία συλλεκτική Triumph ‘Elvis Presley’ μαζί με μία κιθάρα στα ίδια χρώματα, για φιλανθρωπικό σκοπό
Elvis-Triumph
Κώστα Γκαζή
Από τον

Κώστα Γκαζή

12/10/2023

Η Triumph επιβεβαιώνει με ανακοίνωση της έναν μέχρι πρότινος μύθο, που ήθελε τον Elvis Presley να έχει αγοράσει 9 μοτοσυκλέτες του Βρετανού κατασκευαστή, για να τις δωρίσει σε μέλη της Memphis Mafia, τα οποία αποτελούνταν από φίλους, συνεργάτες και μέλη της οικογένειας του Βασιλιά της RocknRoll. Τώρα, η Triumph, αναζητάει πληροφορίες, προκειμένου να βρεθεί κάποια από τις 9 μοτοσυκλέτες, προκειμένου να λάβει τη θέση που του αρμόζει, ως έκθεμα πλάι σε άλλες ιστορικές μοτοσυκλέτες των Βρετανών.

Όταν δεν ασχολούνταν με την μουσική ή τις ταινίες -συμμετείχε σε 31 παραγωγές του Hollywood- o θρύλος της μουσικής και σύμβολο μίας ολόκληρης κουλτούρας, Elvis Presley, οδηγούσε τις μοτοσυκλέτες του. Το πάθος του για τους δύο τροχούς δεν έμεινε κρυφό ούτε από τον κινηματογράφο, όπου σε πολλές ταινίες καβαλούσε μοτοσυκλέτες. Μάλιστα στο κωμικό westernStay Away Joe”, το 1968, είχε για “συμπρωταγωνιστή” του μία κόκκινη-ασημί Triumph 650 BonnevilleDesert Sled’.

Η ιστορία μας έχει τις ρίζες της 3 χρόνια πριν από εκείνη την εμφάνιση και 58 από σήμερα, το μακρινό 1965. Τον Ιούνιο εκείνου του έτους, ο Elvis βρισκόταν στο Hollywood όπου συμμετείχε στο μιούζικαλ “Frankie and Johnny”, το οποίο διαδραματιζόταν στα Samuel Goldwyn Studios. Κάνοντας ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα, ο Presley πέρασε το χρόνο του, μαζί με τους φίλους του, μέλη της “Memphis Mafia” στο σπίτι του στην ακριβή συνοικία του Bel Air.

Stay Away Joe

Εκεί θα έρθει και η πρώτη του επαφή με τις μοτοσυκλέτες της Triumph, μέσω του στενού του φίλου -και μέλος της “Memphis Mafia”- Jerry Schilling. Ο τελευταίος είχε καταθέσει την προκαταβολή για την αγορά μίας καινούργιας τότε Triumph T120 650 Bonneville, στην αντιπροσωπεία Robertson & Sons, στην Λεωφόρο Santa Monica. Ως γνήσιος λάτρης των δύο τροχών, όταν ο Elvis είδε την μοτοσυκλέτα, ζήτησε από τον Schilling, να πάρει για μία βόλτα στο τετράγωνο τη μοτοσυκλέτα του. Μόλις επέστρεψε, έδωσε εντολή στον υπεύθυνο μεταφορών του, Alan Fortis, να παραγγείλει μία μοτοσυκλέτα του Hinckley για όλους όσους βρίσκονταν μαζί του. Μάλιστα, ο Elvis απαίτησε η παράδοσή τους να γίνει την ίδια βραδιά! Έτσι και έγινε, καθώς η Robertson & Sons κατάφερε να παραδώσει εφτά Triumph το ίδιο βράδυ -και δύο ακόμα τις επόμενες ημέρες-, μία μίξη από τα TR6 και τα υψηλής απόδοσης T120 650, με τα δύο καρμπυρατέρ.

Elvis - Triumph

Τα TR6 650 και Bonneville T120 650, που αγόρασε ο Elvis, είναι πιο πιθανό να είναι του 1964. Ουσιαστικά μιλάμε για την ίδια roadster μοτοσυκλέτα, με τη διαφορά του ότι το πρώτο είχε ένα, ενώ το δεύτερο δύο καρμπυρατερ -και διαφορετικές ρυθμίσεις. Διαφορά είχαν και στα χρώματα, όπου το Bonneville του ’64 ερχόταν σε Gold και Alaskan White, ενώ το TR6 στο χαρακτηριστικό “Hifi Scarlet και Silver Sheen”, με χρυσά σιρίτια και μαύρου χρώματος πλαίσιο και πιρούνι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή η Triumph είχε σημειώσει πολλά ρεκόρ τελικής ταχύτητας στην ξηρά με μοτοσυκλέτα, με το Bonneville T120, στην έρημο αλατιού Bonneville, όπου μέχρι και σήμερα διεξάγονται αντίστοιχοι αγώνες. Η βρετανική εταιρεία κατάφερε έτσι, να μετατραπεί στο σύμβολο της απόδοσης για τη δεκαετία του ’60, με το Bonneville του 1964 στην έκδοση για την αμερικανική αγορά -είχε ψηλότερα τοποθετημένο τιμόνι- να θεωρείται κλασσικό.

Τελευταία αναφορά για τις 9 μοτοσυκλέτες της Memphis Mafia, έγινε το καλοκαίρι του ’65, ενώ με το πέρασμα των χρόνων, τα ίχνη τους χάθηκαν. Τώρα, η Triumph κάνει έκκληση στους θαυμαστές της, αλλά και σε εκείνους του Βασιλιά της RnR, προκειμένου να συνεισφέρουν στην εύρεση κάποιας από αυτές τις μοτοσυκλέτες. Σκοπός της Triumph είναι να τις προσθέσει στην συλλογή της από ιστορικές μοτοσυκλέτες της. Όποιος έχει κάποια πληροφορία για το πού μπορεί να βρίσκεται κάποια από αυτές τις μοτοσυκλέτες ή για το τι απέγιναν στην πορεία των χρόνων, μπορεί να επικοινωνήσει μέσω email με την Triumph, στο elvistriumph@triumphmotorcycles.com.

Elvis - Triumph

Με αφορμή αυτή την ιστορία, η Triumph σε συνεργασία με την Elvis Presley Enterprises (την εταιρεία της κόρης του Elvis), αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία μοναδική συλλεκτική μοτοσυκλέτα, που θα βασίζεται στο νέο T120. Ένα custom Bonneville, σχεδιασμένο από τον βραβευμένο Γεωργιανό σχεδιαστή, J Daar. Αυτός άντλησε την έμπνευσή του από τις μοτοσυκλέτες που δώθηκαν στη Memphis Mafia, αλλά και το “Stay Away JoeDesert Sled του 1968, ενώ δέχτηκε επιρροές και από την πιο εμβληματική εμφάνιση του Elvis, στο τηλεοπτικό πρόγραμμα και μιούζικαλ Comeback Special το 1968.

Elvis - Triumph

Το ρεζερβουάρ είναι βαμμένο κόκκινο, όπου στο πάνω μέρος του έχει το όνομα Elvis, με ένα μπλοκ που θυμίζει φώτα σκηνής, ενώ στα πλαϊνά έχουν ζωγραφιστεί σκηνές από τη διάσημη παράστασή Comeback Special του ’68. Πέραν της αισθητικής αλλαγής, η Triumph δεν μας ενημερώνει για κάποια άλλη αλλαγή στα μηχανικά μέρη, στη μοτοσυκλέτα που παρουσιάστηκε από τον Διευθυντή Marketing της Triumph στις Η.Π.Α., Adam VanderVeen, στο Barber Festival 2023 στο Birmingham της Alabama, όπου έχει ως θέμα τις vintage μοτοσυκλέτες.

Les Paul - Triumph

Μαζί με τη μοτοσυκλέτα, ο τυχερός ιδιοκτήτης θα λάβει και μία κιθάρα Les Paul, την οποία έχει δωρίσει η εταιρεία μουσικών οργάνων Gibson. Η κιθάρα ακολουθεί το ίδιο χρωματικό μοτίβο -κόκκινο, ασημί και χρυσό-, με τη μοτοσυκλέτα, και έχει σχεδιαστεί από τον ίδιο άνθρωπο, τον J Daar. Η επιλογή του να συνοδεύσει την μοτοσυκλέτα μία κιθάρα, άντλησε την έμπνευσή της από ένα συμβάν, από τα πολλά που αποδεικνύουν την γενναιοδωρία του Elvis. Στις πρόβες του για το Comeback Special του ’68, ο Βασιλιάς της RnR, χρησιμοποιούσε μία Les Paul, την οποία μετέπειτα δώρισε στον σεφ του.

Τόσο η Bonneville T120 “Elvis Presley”, όσο και η κιθάρα Gibson Les Paul, στα ίδια χρώματα, έχουν δοθεί στο Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Elvis Presley. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν, θα δοθούν σε μία από τις αγαπημένες φιλανθρωπικές οργανώσεις του θρύλου της Rock and Roll, την Goodwill Homes, ένα ίδρυμα στο Memphis, που προσφέρει συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη σε κακοποιημένα παιδιά και τις οικογένειές τους.

Περισσότερες πληροφορίες θα είναι σύντομα διαθέσιμες στο site του ιδρύματος, Graceland.com

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”