Tue Mantoni: αλλαγή ηγεσίας

Από το

Μαύρο Σκύλο

18/1/2011

Η Triumph είναι μια από τις λίγες εταιρείες -στις δυτικές αγορές, μόνο με τη BMW συγκρίνεται- που έχει κρατήσει σταθερή την παραγωγή της στην περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Αυτή παραμένει κοντά στο επίπεδο των 48.000 μοτοσυκλετών που έφθασε το 2008, από τα δυο εργοστάσιά της στη Βρετανία και τα τρία στην Ταϊλάνδη. Αυτό επέτρεψε στον βρετανό κατασκευαστή να κερδίσει μερίδιο αγοράς στις 30 χώρες όπου πωλούνται οι μοτοσυκλέτες της φθάνοντας στο 4,7% των πωλήσεων το 2010 - σε παγκόσμιο επίπεδο σε μοτοσυκλέτες πάνω από 500 κυβικά - από το 3,4% του 2009 και να στοχεύει σε μερίδιο 5,5% για το 2011.
Η επιτυχία αυτή οφείλεται και στην αύξηση του φάσματος των μοντέλων της, που το 2007 περιλάμβανε δεκατρία, αυξήθηκαν σε δέκα έξι το 2010, ενώ το 2011 έφθασε τις είκοσι διαφορετικές μοτοσυκλέτες στην γκάμα της, και σχεδιάζεται και περαιτέρω επέκταση σε νέες κατηγορίες που προς το παρόν δεν διαθέτουν οι έμποροί της. Ο product manager, Simon Warburton, ο άνθρωπος που έχει επιφορτιστεί με την επίβλεψη αυτής της ανάπτυξης μοντέλων, αναφέρει ότι το δυναμικό των 165 μηχανικών που απασχολούνται σήμερα στο R&D στο εργοστάσιο του Hinckley (επί συνόλου 600 εργαζομένων εκεί), πρόκειται να ενισχυθούν με άλλους δέκα εξειδικευμένους τεχνικούς, που θα συμβάλουν σε αυτή την επέκταση.
Ωστόσο, η καριέρα ενός από τα άτομα που ήταν υπεύθυνα για αυτό το επίτευγμα έχει πλέον τελειώσει, αφού ο μέχρι τώρα διευθύνων σύμβουλος της Triumph Tue Mantoni, επέστρεψε στη γενέτειρά του, τη Δανία, τον Δεκέμβριο του 2010 για προσωπικούς λόγους. Αυτό ήρθε οκτώ χρόνια μετά την πρώτη του επαφή με την Triumph, όταν ο 28 ετών τότε, ήταν επικεφαλής της ομάδας συμβούλων διαχείρισης McKinsey, από την οποία ο ιδιοκτήτης John Bloor ζητούσε να διερευνήσει τους τρόπους για την αναζωογόνηση της εταιρείας μετά την πυρκαγιά που κατέστρεψε το εργοστάσιο της Triumph τον Μάρτιο του 2002. Στον Mantoni άρεσε τόσο πολύ αυτό που είδε και άρχισε να εργάζεται αποκλειστικά για την Triumph, αρχικά σαν διευθυντής πωλήσεων και marketing και σύντομα έγινε ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας. Τώρα συνεχίζεται η επαφή του με την εταιρεία ως μη εκτελεστικός διευθυντής του διοικητικού συμβουλίου της Triumph, αλλά από την 1η Ιανουαρίου ο διευθύνων σύμβουλος της Triumph είναι ο Nick Bloor, ο νεώτερος από τους δύο γιους του ιδιοκτήτη της. Ο Bloor Junior ξεκίνησε με την Triumph το 1998 ως μηχανικός σχεδιασμού μετά την αποφοίτησή του από το κοντινό Loughborough University. Εργάστηκε σε διαφορετικούς τομείς της εταιρείας, συμπεριλαμβανομένου του σχεδιασμού, της κατασκευής, τον έλεγχο της παραγωγής, των πωλήσεων και marketing (όπου υπηρέτησε για πέντε χρόνια ως διευθυντής εξαγωγών), και πιο πρόσφατα, με τη συνολική ευθύνη για το τμήμα πωλήσεων της Triumph. Έτσι έχει ένα καλό υπόβαθρο, σε μια εταιρεία που εξακολουθεί να είναι ιδιωτική και να ανήκει εξ ολοκλήρου στην οικογένεια Bloor, και θα προσπαθήσουν να την διατηρήσουν σε ανάπτυξη με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και ο προκάτοχός του, με την πρόσθετη πρόκληση της δυσχερούς οικονομικής συγκυρίας.

Η FUELL κήρυξε πτώχευση – Η εταιρεία του Erik Buell πουλήθηκε σε δημοπρασία για μόλις το 2% των χρεών της

Το τέλος μιας ακόμη φιλόδοξης startup ηλεκτρικών δικύκλων
FUELL Bankrupt
Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

9/10/2025

Η FUELL, startup ηλεκτρικών ποδηλάτων και μοτοσυκλετών που ίδρυσε ο ο Erik Buell, έβαλε οριστικά λουκέτο. Τα εναπομείναντα περιουσιακά της στοιχεία δημοπρατήθηκαν για περίπου 170.000 δολάρια, ποσό που αντιστοιχεί μόλις στο 2% των συνολικών της οφειλών, οι όποιες αγγίζαν τα 7 εκατομμύρια

Η δημοπρασία αυτή σήμανε το τέλος άλλης μιας σύντομης και ταραχώδους πορείας στον κόσμο της μικροκινητικότητας. Η FUELL είχε συγκεντρώσει εκατομμύρια δολάρια μέσω πολλών crowdfunding καμπανιών, προβάλλοντας τον εαυτό της ως το τολμηρό εγχείρημα που θα έφερνε επανάσταση στις αστικές μετακινήσεις με μοντέλα όπως τα Flluid και Fllow. Ωστόσο, μετά την πτωχευτική της αίτηση τον Οκτώβριο του 2024, τα μεγαλεπήβολα σχέδια μετατράπηκαν σε εκποίηση περιουσίας.

Η δημοπρασία για ότι απέμεινε

Ανάμεσα στα πωληθέντα στοιχεία περιλαμβάνονταν η πνευματική ιδιοκτησία της εταιρείας, όπως το εμπορικό σήμα FUELL, ο ιστότοπος και πατέντες, τα οποία απέφεραν περίπου 50.000 δολάρια. Μια μικρή παρτίδα από αδιάθετα e-bikes επίσης βγήκε στο σφυρί, με τα Flluid να πωλούνται από 1.150 έως 1.600 δολάρια, ενώ τα σπαστά e-bikes Folld έπιασαν ακόμη χαμηλότερες τιμές, γύρω στα 475 δολάρια.

FUELL Bankrupt

Οι αγοραστές δεν αποκαλύφθηκαν, οπότε δεν είναι σαφές αν κάποια άλλη εταιρεία σκοπεύει να αναβιώσει τα σχέδια της FUELL ή απλώς αγόρασε τα κομμάτια για ανταλλακτικά. Αν και στο παρελθόν είδαμε αντίστοιχες περιπτώσεις όπου άλλες εταιρείες αγόραζαν ολοκληρωμένα e-bikes από πτωχευμένες μάρκες για μεταπώληση, αυτή τη φορά φαίνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων χάθηκε στα διεκπεραιωτικά έξοδα.

Το δημοπρατήριο κράτησε 38.000 δολάρια ως προμήθεια, ενώ σημαντικό μέρος των εσόδων απορροφήθηκε από ασφάλιστρα και καθαρισμούς. Ελάχιστα ποσά απέμειναν για τους πιστωτές, μια απογοητευτική εξέλιξη, ειδικά για τους υποστηρικτές του crowdfunding, πολλοί εκ των οποίων είχαν προπαραγγείλει τα δίκυκλα και έμειναν με άδεια χέρια.

FUELL Bankrupt

Ένα γνώριμο τέλος για μια πολλά υποσχόμενη ιδέα

Η FUELL είχε ξεκινήσει με όραμα να “επαναπροσδιορίσει την αστική κινητικότητα”, όμως το τέλος της αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα στο κύμα “εκκαθάρισης” του κλάδου των e-bikes τα τελευταία χρόνια. Μετά την έκρηξη ζήτησης στην πανδημία, πολλές εταιρείες ηλεκτρικών ποδηλάτων δεν κατάφεραν να διατηρήσουν τη βιωσιμότητά τους και οδηγήθηκαν σε βίαιη επιστροφή στην πραγματικότητα.

Έτσι, για τον Erik Buell, έναν σχεδιαστή που έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία των σπορ μοτοσυκλετών, πάρα τις πολλαπλές εμπορικές αποτυχίες, η FUELL γράφει έναν πικρό επίλογο στη πορεία του και στην προσπάθειά του να φέρει την καινοτομία στην ηλεκτροκίνηση, τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας.

 

Ετικέτες