MotoE Misano 2019: Διπλή νίκη για τον Matteo Ferrari

Δύο αγώνες γεμάτοι θέαμα

Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

16/9/2019

Ο Matteo Ferrari (Trentino Gresini MotoE) κατάφερε να πάρει την παρθενική του νίκη στο κύπελο της MotoE, στον πρώτο αγώνα του Misano. Από την άλλη, ο Mike Di Meglio (EG 0,0 Marc VDS) είχε μια πτώση στις κατατακτήριες με αποτέλεσμα να ξεκινήσει απ’ το τέλος, γεγονός που του κόστισε ιδιαίτερα καθώς ηγούνταν στο πρωτάθλημα. Ο Di Meglio είχε μια εξαιρετική εκκίνηση και κατάφερε να βρεθεί στη 14^η θέση από την αρχή, ωστόσο η μοτοσυκλέτα του παρουσίασε πρόβλημα πριν τη λήξη του πρώτου γύρου. Δεν τα παράτησε και συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι που έναν γύρο αργότερα τελικά αναγκάστηκε να αποσυρθεί. Στον ίδιο γύρο είχαμε και μια μικρή καραμπόλα των Niki Tuuli (Ajo MotoE), Mattia Casadei (Ongetta SIC58 Squadra Corse) και Bradley Smith (One Energy Racing). Στην έκτη στροφή της πίστας, ο Tuuli πήρε την εσωτερική γραμμή και στην προσπάθειά του να περάσει τον Casadei που έκλεινε τη γραμμή του συγκρούστηκαν, με αποτέλεσμα να συμπαρασύρουν τον Smith που ήταν δίπλα τους. Ο Smith μπορεί να κατάφερε να ανακάμψει απ’ την πτώση του, ωστόσο τερμάτισε 12^ος.

Μπροστά, στη μάχη για την κορυφαία θέση τα αίματα είχαν ανάψει για τα καλά, καθώς παίζονταν και η πρωτιά στη βαθμολογία του κυπέλλου. Ο de Angelis (Octo Pramac MotoE) είχε καταφέρει να διατηρήσει το πλεονέκτημα της pole για τους δύο πρώτους γύρους, όμως στον επόμενο είχε ένα highside στη πέμπτη στροφή, που τον έβγαλε εκτός μάχης χωρίς όμως να τραυματιστεί. Με τα δεδομένα να αλλάζουν άρδην, η μάχη για τη νίκη καθορίστηκε μεταξύ των Ferrari, Simeon και Garzo. Οι μονομαχίες τους ήταν αβυσσαλέες με το κενό μεταξύ τους να είναι πολύ μικρό, ωστόσο ο Ferrari κατάφερε να επικρατήσει, ενώ ο Garzo κατάφερε να προσπεράσει στον τελευταίο γύρο τον Simeon και να τερματίσει δεύτερος. Τέταρτος πέρασε τη γραμμή τερματισμού ο Jesko Raffin (Dyavolt Intact GP) με αρκετή διαφορά απ’ τον Simeon που ήταν τρίτος, ενώ την πεντάδα έκλεισε ο Niccolo Canepa (LCR E-Team). Στην έκτη θέση είχαμε την Maria Herrera (OpenBank Angel Nieto Team) και τον ομόσταβλο του Ferrari, Lorenzo Savadori, να τερματίζει πίσω της. Οι Nico Terol (OpenBank Angel Nieto Team), Sete Gibernau (Join Contract Pons 40) και Josh Hook (Octo Pramac MotoE) συμπλήρωσαν τη δεκάδα τερματίζοντας με αυτή τη σειρά.

Εξίσου συναρπαστικός ήταν και ο δεύτερος αγώνας της MotoE που πραγματοποιήθηκε μια μέρα αργότερα την Κυριακή. Με το που έσβησαν τα φώτα οι αναβάτες ξεχύθηκαν, με τον Alex De Angelis να διατηρεί για ακόμη μια φορά το πλεονέκτημα της pole. Στη δεύτερη στροφή το highside του Simeon ανάγκασε πολλούς αναβάτες να κόψουν το ρυθμό τους ώστε να τον αποφύγουν, όπως ο Smith και ο Mike Di Meglio, που αυτή τη φορά δεν τον “πρόδωσε” η μοτοσυκλέτα του. Ο Ferrari βρέθηκε για ακόμη μια φορά στην μάχη της κορυφής καθώς ήταν πίσω από τον de Angelis, ενώ η Maria Herrera τους ακολουθούσε κατά πόδας στην τρίτη θέση. Στο δεύτερο γύρο ο Ferrari μπόρεσε να πάρει τα ηνία του αγώνα στη δεύτερη στροφή της πίστας, ενώ η διαφορά του πέμπτου απ’ τον πρώτο ήταν μικρότερη από 1,3”, προμηνύοντας ότι ο αγώνας θα κρατούσε το ενδιαφέρον του μέχρι το τέλος για τις θέσεις του βάθρου. Παρά τον εξαιρετικό ρυθμό του, ο de Angelis στον επόμενο γύρο είχε μια θεαματική πτώση στη 13^η στροφή που τον έβγαλε εκτός μάχης ενώ ήταν δεύτερος, χωρίς όμως να τραυματιστεί. Από εκεί κι έπειτα ο Ferrari κατάφερε να ξεφύγει από το γκρουπ των υπόλοιπων αναβατών και να πάρει τη δεύτερη συνεχόμενη νίκη του στο κύπελο της MotoE (ο πρώτος αναβάτης που καταφέρνει κάτι τέτοιο στη νεοσύστατη κατηγορία), ενώ παράλληλα βρέθηκε να ηγείται και της βαθμολογίας. Το θέαμα περιορίστηκε για την κατάκτηση των υπόλοιπων θέσεων του βάθρου, με πολλούς αναβάτες να μάχονται για αυτές. Παρά τις προσπάθειές της, η Maria Herrera έκλεισε την πεντάδα πίσω από τον Canepa που ήρθε τέταρτος. Στο τρίτο σκαλί του βάθρου ανέβηκε ο Casadei καθώς την τελευταία στιγμή στη 15^η στροφή κατάφερε να προσπεράσει τον Canepa, ενώ ο Garzo πέρασε δεύτερος τη γραμμή τερματισμού.

Την έκτη θέση κατέλαβε ο Eric Granado (Avintia Esponsorama Racing), με τον Jesko Raffin να τερματίζει πίσω του. Ο Bradley Smith τερμάτισε όγδοος με τον Nicolas Terol να περνά τη γραμμή τερμματισμού ένατος. Ο di Meglio τερμάτισε δέκατος και βρέθηκε στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας του κυπέλου, λόγω της πτώσης του στον πρώτο αγώνα. Ένας ακόμη διπλός αγώνας απομένει για το κύπελο της MotoE, που θα πραγματοποιηθεί το Νοέμβριο στην πίστα της Valencia, μαζί με τον τελευταίο αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Grand Prix.

Ετικέτες

motogp

https://bit.ly/MOTO_673

Race News

MotoGP: Από 2 έως 2184 ημέρες – Είναι όλοι τους ήρωες

Όλοι αγαπάνε ένα comeback - Ο Nick Harris θυμάται τις πιο εντυπωσιακές επιστροφές στην ιστορία του MotoGP

Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

9/10/2025

Από τον Mike Hailwood ως τον Marc Márquez, η ιστορία των αγώνων μοτοσυκλέτας είναι γεμάτη με αναβάτες που αρνήθηκαν να τα παρατήσουν. Άλλοι χρειάστηκαν λίγες μέρες. Άλλοι, όπως ο Márquez, πάνω από έξι χρόνια. Όλοι όμως απέδειξαν πως η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στο γκάζι, αλλά στο κουράγιο

Μπορεί να διαρκέσει δυο μέρες. Μπορεί να κρατήσει πάνω από μια δεκαετία. Όμως όλοι αγαπάμε ένα ηρωικό comeback, όσο μακρύ κι αν είναι. Από τον Mike Hailwood, τον Barry Sheene και τον Mick Doohan, μέχρι τον Jorge Lorenzo και τον σημερινό “βασιλιά των comeback” Marc Márquez, όλοι τους κέρδισαν επάξια μια θέση στις καρδιές μας.

Mike Hailwood – Η επιστροφή του θρύλου

Όταν η Honda αποχώρησε από τους αγώνες Grand Prix στο τέλος του 1967, πλήρωσε τον Hailwood, τετράκις παγκόσμιο πρωταθλητή, για να μην αγωνιστεί με άλλη εργοστασιακή ομάδα. Εκείνος στράφηκε στη Formula 1, ανέβηκε δύο φορές στο βάθρο και μάλιστα βραβεύτηκε με το George Medal όταν έσωσε τον Clay Regazzoni από φλεγόμενο μονοθέσιο στο Kyalami.
Όμως το μικρόβιο των δύο τροχών δεν έσβησε ποτέ. Το 1978, στα 38 του χρόνια, επέστρεψε στο Isle of Man TT με Ducati και φυσικά… νίκησε. Το επανέλαβε και το 1979, πριν αποσυρθεί οριστικά. Τραγικά, δύο χρόνια αργότερα, σκοτώθηκε σε τροχαίο μαζί με την 9χρονη κόρη του Michelle.

Barry Sheene – Ο ήρωας με το τσιγάρο στο χέρι

Ήταν 1975 όταν η κάμερα της Thames Television κατέγραφε τον Barry Sheene να πετάγεται στον αέρα με 250 km/h στη Daytona. Το φρικτό ατύχημα τον έκανε εθνικό ήρωα, σπασμένος μηρός, σπασμένο χέρι, καμένα γόνατα, αλλά ο Barry προσπαθούσε να λύσει το κράνος του μόνος του, ενώ περιέγραφε τις κακώσεις του χαμογελώντας στην κάμερα, ζητώντας ένα τσιγάρο.
Μόλις επτά εβδομάδες αργότερα, επέστρεψε στους αγώνες στο Cadwell Park και σε τέσσερις μήνες κέρδισε το πρώτο του Grand Prix στο Assen. Ακολούθησαν δύο παγκόσμιοι τίτλοι και 18 νίκες. Ακόμα και μετά το τρομακτικό ατύχημα στο Silverstone το 1982, ο Sheene γύρισε πίσω επτά μήνες αργότερα για να συνεχίσει να αγωνίζεται.

Mick Doohan – Από τη διάσωση στο μεγαλείο

Το 1992, ο Mick Doohan βρισκόταν ένα βήμα πριν από τον πρώτο του τίτλο, όταν ένα ατύχημα στο Assen του κόστισε σοβαρό τραυματισμό στο πόδι. Το νοσοκομείο δεν αντέδρασε σωστά, και όταν απειλήθηκε ακρωτηριασμός, ο θρυλικός Dr. Costa τον ”απήγαγε” για να τον μεταφέρει στην κλινική του στην Ιταλία.
Ο Doohan επέστρεψε επτά εβδομάδες αργότερα, σχεδόν ανίκανος να περπατήσει, αλλά αποφασισμένος να μην αφήσει τον Wayne Rainey να του πάρει τον τίτλο. Έχασε εκείνο το πρωτάθλημα για μόλις τέσσερις βαθμούς, αλλά έναν χρόνο μετά ξανακέρδισε, και στη συνέχεια κατέκτησε πέντε συνεχόμενα παγκόσμια πρωταθλήματα.

Jorge Lorenzo – Ο άνθρωπος των δύο ημερών

Το 2013, ο Lorenzo έσπασε την κλείδα του σε πτώση στις ελεύθερες δοκιμές του Assen. Όλοι υπέθεσαν πως η σεζόν του τελείωσε. Όμως δύο μέρες μετά, γύρισε στην πίστα με δέκα βίδες και μια πλάκα τιτανίου και τερμάτισε πέμπτος μέσα σε αφόρητο πόνο. Δύο εβδομάδες αργότερα έπεσε ξανά και ξανατραυματίστηκε, αλλά δεν εγκατέλειψε ποτέ. Μέσα σε ενάμιση χρόνο, το 2015, έγινε τριπλός παγκόσμιος πρωταθλητής MotoGP.

Marc Márquez – Ο βασιλιάς των comebacks

Κανείς δεν έχει γράψει ιστορία όπως ο Marc Márquez. Μετά τον τραυματισμό του το 2020, πέρασε πέντε μεγάλες επεμβάσεις, 108 πτώσεις, και 2184 μέρες μέχρι να ξανασηκώσει το τρόπαιο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή στο Motegi το 2025.
Περισσότερα από 1000 μέρες χωρίς νίκη, μια ατελείωτη διαδρομή αποκατάστασης και ψυχικής αντοχής — και τελικά, μια από τις πιο συγκλονιστικές επιστροφές στην ιστορία του αθλητισμού.

Δεν έχει σημασία ο χρόνος, οι τραυματισμοί ή οι συνθήκες.
Όλοι αυτοί οι αναβάτες αλλά και πολλοί ακόμη, απέδειξαν ότι το θάρρος, η επιμονή και η ψυχή είναι τα πραγματικά χαρακτηριστικά ενός πρωταθλητή.
Και για αυτό είναι όλοι τους ήρωες.