Στον αγώνα της Aragon, η Aprilia είχε μία από τις καλύτερες επιδόσεις της, με τον Aleix Espargaro να τερματίζει στην έβδομη θέση –ο καλύτερος τερματισμός της ομάδας την φετινή σεζόν. Ένας από τους σημαντικούς παράγοντες, σύμφωνα με τον Ισπανό, είναι και η εξέλιξη του συστήματος για τις εκκινήσεις, το οποίο η Aprilia μελετά εδώ και ένα χρόνο.
Το συγκεκριμένο σύστημα στο RS-GP μοιάζει πολύ με τα αντίστοιχα συστήματα των motocross μοτοσυκλετών στο πιρούνι και έγινε γνωστό πολύ μετά από το σύστημα που παρουσίασε η Ducati με το "χαμήλωμα" της πίσω ανάρτησης στο Desmosedici. Να θυμίσουμε ότι το σύστημα της Ducati εντοπίστηκε στις δοκιμές που έγιναν πριν την έναρξη της σεζόν στην Sepang, τον περασμένο Γενάρη, αλλά όπως δήλωσε ο Jack Miller, το χρησιμοποιούσε ήδη από τον περσινό αγώνα του Motegi.
Η πατέντα της Aprilia είδε το φως της δημοσιότητας μετά τις δοκιμές στο Brno και όπως μάθαμε από τους ανθρώπους της ομάδας, κρύβει κι αυτή πίσω της ένα μεγάλο διάστημα μελέτης και εξέλιξης. Ο Espargaro, χαρακτήρισε το σύστημα ως "πολύ καλό", ενώ δεν έκρυψε ότι όταν άρχισε να δουλεύει μ' αυτό πέρσι, το ξένισε ιδιαίτερα. Με τον καιρό όμως το σύστημα βελτιώθηκε και πλέον δεν μπορεί να κάνει καλή εκκίνηση δίχως αυτό. "Τώρα πια διακρίνω μεγάλη διαφορά στον τρόπο λειτουργίας του", είπε ο Espargaro. "Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια εξέλιξης, ειδικά στον τρόπο που δρα στο πιρούνι, καθώς δεν είναι πολύ εύκολο για τον αναβάτη. Πολλές φορές δεν καταφέρνω να το βάλω σε λειτουργία." Με αυτόν τον μηχανισμό, το πιρούνι του Aprilia μένει συμπιεσμένο για την εκκίνηση, με τη βοήθεια μιας μικρής μανέτας που βρίσκεται δίπλα από την μανέτα της νεκράς (για τα seamless κιβώτια). Αστειευόμενος ο Espargaro δήλωσε: "Πλέον η μοτοσυκλέτα μου έχει πιο πολλά κουμπιά κι από κόκπιτ αεροπλάνου."
Μέχρι στιγμής λοιπόν, μόνο η Ducati και η Aprilia είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούν αντίστοιχα συστήματα για τις εκκινήσει που δρουν στις αναρτήσεις και μένει να δούμε αν στο μέλλον θα υπάρξουν μιμητές και από τις υπόλοιπες ομάδες.
Ένα ταξίδι 76 χρόνων με ήρωες, θρύλους και αξέχαστες στιγμές
Από τον
Φίλιππο Σταυριδόπουλο
5/8/2025
Το επόμενο Σαββατοκύριακο η κορυφαία κατηγορία των Grand Prix γιορτάζει τον 1000ό αγώνα της στο Red Bull Ring, χίλιοι αγώνες σε 76 χρόνια δράσης, ηρώων, κακών, θριάμβων και τραγωδιών
Τρεισήμισι δεκαετίες γεμάτες από αληθινούς θρύλους όπως οι Duke, Surtees, Hailwood, Agostini, Rainey, Doohan, Rossi και Marquez. Χίλια Grand Prix που ταξίδεψαν τον κόσμο σε θρυλικές πίστες: Assen, Phillip Island, Isle of Man, Sachsenring, Indianapolis, Buriram, Buddh και Losail. Ένα Πρωτάθλημα που έσπρωξε την τεχνολογική καινοτομία στα άκρα και ακόμα παραπέρα.
Από την αρχή…
Ο πρώτοςαγώνας της κατηγορίας MotoGP διεξήχθη στον θρυλικό TT Mountain Circuit στο Isle of Man, στις 17 Ιουνίου 1949. Στον επτά γύρων, 425 χλμ. μαραθώνιο κέρδισε ο Harold Daniell με εργοστασιακή Norton.
Χρειάστηκαν 13 χρόνια για να φτάσουμε στον 100ό αγώνα, το 1962 στο Sachsenring, με νικητή τον Mike Hailwood και την MV Agusta. Δέκα χρόνια νωρίτερα, στη Monza, ο Les Graham χάριζε στην MV Agusta την πρώτη της νίκη. Το 1953, ο Fergus Anderson έγινε ο γηραιότεροςνικητής στην ιστορία, κερδίζοντας στα 44 του με Moto Guzzi στο Montjuic Park.
Το 1957, ο Bob McIntyre κατέγραψε τον μεγαλύτερο σε διάρκεια αγώνα στα 76 χρόνια του θεσμού: 3 ώρες, 2 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα για 8 γύρους στην διαδρομή των 60,27 χλμ. του Isle of Man.
Από τα 200 στα 400 Grand Prix
Ο 200όςαγώνας έγινε στο Assen με νικητή τον Giacomo Agostini. Λίγο πριν, ο Jim Redman έφερε τη Honda στην κορυφή για πρώτηφορά στο Hockenheim, ενώ ο Godfrey Nash κατέκτησε την τελευταίανίκημονοκύλινδρης μοτοσυκλέτας στο Opatija το 1969. Το 1971, ο Jack Findlay χάρισε στη Suzuki την πρώτηνίκηδίχρονου κινητήρα.
Ο Barry Sheene γιόρτασε τον 300όαγώνα το 1981 στο Anderstorp – τελευταία του νίκη και μοναδική με Yamaha. Το 1973, ο Jarno Saarinen κέρδισε τον πρώτο αγώνα με τετράκυλινδροδίχρονο, όμως χάθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα στο Monza.
Το 1976, στο Nürburgring, ο Agostini πήρε την τελευταίανίκη του, που ήταν και η τελευταία για τετράχρονημηχανή στην κατηγορία μέχρι την εποχή MotoGP.
Το 1977, ο Sheene σημείωσε την υψηλότερη μέση ταχύτητα όλων των εποχών: 217,37 χλμ/ώρα στο Spa. Το 1989, στον 400όαγώνα, ο Eddie Lawson νίκησε στο Le Mans.
Η σύγχρονη εποχή
Η μισήχιλιάδααγώνων ήρθε με τον Mick Doohan νικητή στο Imola, ενώ το 2002, ο Valentino Rossi κέρδισε στον πρώτο αγώνα όπου οι τετράχρονοι 990 κ.εκ. έτρεξαν μαζί με τους δίχρονους.
Ο 600ός αγώνας πήγε στον Sete Gibernau μετά απο τρομερή μάχη με τον Rossi στο Le Mans, ενώ λίγο αργότερα ο Capirossi έφερε την πρώτηνίκηDucati στο MotoGP. Το 2004, ο Rossi έγινε ο μόνος που κέρδισε διαδοχικά σε δύο διαφορετικές μάρκες (Honda και Yamaha).
Το 2007 ήρθαν τα 800 κ.εκ., με τον Stoner και την Ducati κυρίαρχους. Το 2008, το Qatar έγινε ο πρώτοςνυχτερινόςαγώνας στην ιστορία. Ο Jorge Lorenzo πήρε τον 700ό αγώνα στο Motegi (2009), ενώ το 2013 ο Marc Marquez έγινε ο νεότεροςνικητής όλων των εποχών.
Από το 800 στο 1000
O Jorge Lorenzo κέρδισε και τον 800όαγώνα με απόλυτη κυριαρχία. Το 2016 μπήκαν τα ενιαία ECU και τα ελαστικά της Michelin. Ο Cal Crutchlow έγινε ο πρώτοςΒρετανός νικητής μετά από 35 χρόνια. Ο Rossi πήρε την τελευταία του νίκη το 2017, ενώ το 2020 η KTM πανηγύρισε τις πρώτες της νίκες με Binder και Oliveira που κέρδισε εντός έδρας για τον Αυστριακό κατασκευαστή στο Red Bull Ring τον 900ό αγώνα, όντας μέχρι σήμερα ο μοναδικόςΠορτογάλος με νίκηστην μεγάλη κατηγορία.
Το 2021 στο Qatar, οι Quartararo και Zarco έκαναν το πρώτογαλλικό 1-2. Το 2022, ο Aleix Espargaró έφερε την πρώτηνίκηAprilia και ο Rins κέρδισε στον πιο κοντινό τερματισμό στην ιστορία (0,884’’ για 7 αναβάτες).
Το 2024, ο Viñales έγινε ο πρώτος που νίκησε με τρεις διαφορετικές μάρκες στην εποχή MotoGP. Ο Marc Marquez κέρδισε ξανά μετά από 1043 μέρες, αυτή τη φορά με Ducati. Λίγο αργότερα, οι αδελφοί Marquez έγραψαν ιστορία με το πρώτο 1-2 σε αδέρφούς. Στο Le Mans, ο Zarco χάρισε στη Γαλλία την πρώτη της νίκη εντός έδρας μετά από 71 χρόνια.
Και τώρα… το μέλλον
Βαθιά ανάσα και ετοιμαστείτε για τους επόμενους 1000 αγώνες. Ο κόσμος θα αλλάξει δραματικά, αλλά το σίγουρο είναι ένα, ο αγώνας θα είναι πάντα αγώνας.
