MotoGP Jerez: Pedrosa πρωταγωνιστεί σε θρίλερ με αγνοούμενη πρόσφυση, πτώσεις, μπερδεμένα ελαστικά και ξύλο!

Και είναι και το θέμα με το αυτοκίνητο «ανασφάλειας»….
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

8/5/2017

Ο αγώνας αυτός είχε καταρχήν μία άλλη γλυκύτητα, παρά τον ορυμαγδό που βλέπαμε στις οθόνες, γιατί τον παρακολουθούσαμε από την πίστα των Μεγάρων, παρέα με αναγνώστες του περιοδικού και του motomag.gr που είχαν έρθει για το MOTO Test Ride Event 2017. Μαζί μας στην αίθουσα ήταν και οι άνθρωποι των εταιριών που κάνοντας ένα διάλειμμα από την οδήγηση στην πίστα όσο κάποιοι -πιο άτυχοι- έβαζαν βενζίνη και ήλεγχαν 86 μοτοσυκλέτες και σκούτερ, δημιουργώντας έτσι όλες αυτές οι παρουσίες το κατάλληλο σύνολο για να παρακολουθήσεις αγώνα με καυστικά σχόλια. Και ο συγκεκριμένος έφερε τόσες πολλές ευκαιρίες… Είχαμε τον αγώνα στην τηλεόραση και σε projector να δείχνει πλάνα από το ελικόπτερο και onboard κάμερες και το σκηνικό ήταν τελικά ακριβώς αυτό που έπρεπε για έναν τόσο επεισοδιακό αγώνα!

Παρακολουθώντας αργότερα τις Moto3 και Moto2 κατηγορίες, από την στιγμή που μέχρι και ελάχιστα λεπτά πριν τα MotoGP εξυπηρετούσαμε τον κόσμο που έκανε test ride, είναι ότι σε όλες τις κατηγορίες, μαζί με τον Pedrosa στα MotoGP, οι νικητές ήταν χωρίς εξαιρέσεις στην πρώτη θέση του βάθρου δικαιωματικά και θα ήταν εκεί ότι κι αν γινόταν πίσω τους, είτε δεν έπεφτε κανείς, είτε δεν υπήρχαν σκουντήματα και σπρωξίματα…

Παρόλο που ο αγώνας της Moto3 κρίθηκε στο τέλος και η μάχη ήταν έντονη, δεν μπορείς να πεις ότι η πρώτη θέση στο βάθρο δεν δόθηκε άξια, ούτε πως για τον Alex Marquez που κέρδισε στην Moto2 πρέπει να μετρήσουμε λιγότερο την νίκη του, καθώς το φαβορί, ο Franco Morbidelli, τέθηκε εκτός ανταγωνισμού. Βλέποντας απλά την πορεία του Marquez στην πρώτη στροφή, είναι αρκετό για να αντιληφθεί κανείς ότι κέρδισε δικαιωματικά και θα κέρδιζε τον αγώνα, όποιος και αν έπεφτε ή δεν έπεφτε.

Με τους δύο πρώτους αγώνες των μικρών κατηγοριών, να έχουν ολοκληρωθεί επεισοδιακά, ήταν ξεκάθαρο πλέον ότι υπήρχε θέμα με την πρόσφυση, πράγμα που επικυρώθηκε με τον πιο παραστατικό τρόπο. Το αυτοκίνητο ασφαλείας έχασε τον έλεγχο απότομα και καταλήγοντας με σφοδρότητα στα ελαστικά και τις προστατευτικές μπαριέρες, καταστράφηκε στέλνοντας τον Uncini και τον συνεπιβάτη στο νοσοκομείο με σπασμένα πλευρά και άλλα κατάγματα…

Ο τρόπος που το αυτοκίνητο ασφαλείας έφυγε από την πίστα, μαρτυρούσε αυτό που όλοι πλέον είχαν καταλάβει και γινόταν εικόνα πλέον και παραστατική εικόνα και για τους θεατές: Η πρόσφυση αγνοούνταν και οι ομάδες είχαν εκπέμψει silver alert…

Η θερμοκρασία δεν είναι η μόνη αιτία, ούτε τα ελαστικά. Αφορμή μπορεί να είναι η ζέστη που επικρατούσε, όμως τα πραγματικά αίτια πρέπει να αναζητηθούν στην παλαιότητα της πίστας, που έχει μία δεκαπενταετία να ανανεωθεί. Είναι τεράστιο το χρονικό διάστημα και κάθε φορά διαφορετική θερμοκρασία, μπορεί να την επηρεάσει με άλλο τρόπο, δεν υπάρχει σταθερότητα. Αυτό σημαίνει ότι αναβάτες που οδηγούν πάντα στο όριο, που έχουν μάθει να ρισκάρουν λίγο περισσότερο, βρίσκονταν σε μειονεκτικότερη θέση συγκριτικά με τους σταθερότερους και φυσικά και πιο αργούς σε κανονικές συνθήκες. Ο Pedrosa είναι ένας από τους καλύτερους αναβάτες στην ιστορία του MotoGP και αυτό που τον κάνει καλύτερο, είναι η σταθερότητά του, χαρακτηριστικό που ευθύνεται απόλυτα για τα δεσμά του με την Honda που δεν υπάρχει περίπτωση να τον αφήσει να φύγει. Παίζοντας σταθερά στις πρώτες θέσεις, κυνηγώντας το βάθρο σε πολλούς αγώνες και σημειώνοντας τουλάχιστον μία νίκη –απαράβατα- σε κάθε σεζόν, ο Pedrosa είναι ο πρωταθλητής του δεύτερου ρόλου, λάμποντας όμως ως πρωταγωνιστής σε τακτικά αριστουργήματα. Ο χθεσινός αγώνας, ήταν άλλο ένα από αυτά.

Η κυριαρχία του φάνηκε από τις δοκιμές, κερδίζοντας την pole position από την οποία ξεκίνησε για να κερδίσει τον αγώνα, χωρίς ποτέ να αμφισβητείται. Ελάχιστες φορές πλησίασε ο Marquez και τότε ο Pedrosa έπαιρνε λίγο το ρίσκο για να παραμείνει μπροστά, κερδίζοντας τελικά ως αναμφισβήτητα ο καλύτερος για όλες τις μέρες και όχι μόνο για τον αγώνα. Βασική αιτία για την νίκη του, η σταθερότητά του και η απόλυτη συγκέντρωση που έχει στην διάρκεια του αγώνα. Κανείς άλλος αναβάτης δεν έχει την ίδια αφοσίωση και παρόμοια σταθερότητα, αντίστοιχα με του Pedrosa που κατάφερε τώρα να κάνει ένα πραγματικό ρεκόρ, καθώς είναι ο μόνος αναβάτης που έχει κερδίσει έναν αγώνα σε κάθε σεζόν για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια! Πρόκειται λοιπόν για έναν χειρούργο, κι αυτό ακριβώς είδαμε, χειρουργική οδήγηση στις πλέον δύσκολες συνθήκες πρόσφυσης!

Από την αρχή της χρονιάς τα πράγματα στο στρατόπεδο της Honda δεν είναι στην καλύτερή τους φάση και ο Marquez δεν έχει καταφέρει να τα λύσει όλα. Την παντοδυναμία τους στην Jerez δεν πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ως την αρχή της επίλυσης, απλά στην Yamaha έχουν πλέον και οι ίδιοι μεγάλα προβλήματα, κυρίως ρυθμίσεων με τα ελαστικά. Αυτό που είδαμε στην Jerez είναι η νίκη εκείνου με τα λιγότερα προβλήματα πρόσφυσης παράλληλα με την σταθερότητα του Pedrosa. Στην Yamaha έχουν δύο επιθετικούς που αντίστοιχα κυνηγούν την πρώτη θέση του πρωταθλήματος, στην Honda αυτός ο ρόλος είναι πιο ξεκάθαρος.

Η τρίτη θέση του βάθρου στον Lorenzo, που πιστεύω ότι δεν ήταν εκεί αν ο Cruthlow δεν έπεφτε, κομμάτι πρότασης που είναι οξύμωρο καθώς ο Cruthlow έχει - αν μη τι άλλο - συχνές πτώσεις, γιορτάστηκε από τον Ισπανό με μεγάλες δηλώσεις που φανερώνουν.. έπαρση. Ο Lorenzo είναι από τους μεγαλύτερους και καλύτερους αναβάτες των MotoGP και όσο κι αν τον σέβομαι για αυτό και θαυμάζω την οδήγησή του, δεν γίνεται παρά να μην σχολιάσει κανείς δηλώσεις όπως «να μην αμφισβητείτε την ικανότητα και την ψυχολογία μου». Φυσικά και η απόδοσή του σε προκαλούσε από μόνη της να σταματήσεις να τον αμφισβητείς, αν ανήκεις σε εκείνους που το έκαναν, όμως όταν το ζητά με τέτοιου είδους δηλώσεις, αφαιρεί πόντους από την τεράστια προσπάθεια και επιτυχία, που διαφορετικά θα του αναγνώριζες!

Από τις χειρότερες στιγμές του αγώνα, που αν γινόταν ανάμεσα στους κορυφαίους αναβάτες θα είχε πυροδοτήσει τον οπαδισμό στο τελευταίο προπύργιο ήπιων αντιδράσεων που χαίρονται τα MotoGP, ήταν το ξέσπασμα του Miller απέναντι στον Bautista και την Aspar Ducati που κλώτσησε αφού πρώτα έσπρωξε τον αναβάτη της. Ο Miller εισέπραξε πρόστιμο 1.000 Ευρώ και η συγνώμη του απέναντι στον Bautista δεν ήταν απόλυτα ξεκάθαρη… Δήλωσε εκνευρισμένος με άλλους αναβάτες γιατί εκμεταλλεύονταν το run off στην πρώτη στροφή για να κρατήσουν περισσότερο το γκάζι στην ευθεία και τον έβγαζαν εκτός γραμμής ενώ εκείνος έκανε υπερπροσπάθεια να την κρατήσει. Περισσότερο τον εκνεύρισε όταν θεώρησε πως αυτή η πρακτική ήταν εσκεμμένη και του στέρησε δέκατα από το κυνήγι με τον Dovizioso. Όταν λοιπόν ο επόμενος από τους αναβάτες, ένα από τα ονόματα που έδωσε ήταν ο Petrucci, τον έβγαλε εκτός πάνω σε αντίστοιχη περίπτωση, ο θυμός του εκδηλώθηκε σπρώχνοντάς τον και κλωτσώντας την μοτοσυκλέτα, με τον Bautista να αντιλαμβάνεται το θυμό, αλλά όχι και την συγκεκριμένη αντίδραση…

Πέρα από τον Pedrosa, ο αναβάτης που έλαμψε περισσότερο στον αγώνα, είναι μάλλον ο Zarco. Φαίνεται έτοιμος να πάει σε εργοστασιακή ομάδα και να παλέψει με όλους για την νίκη, κι ας είναι τόσο νέος στην κορυφαία κατηγορία. Από το Qatar που κυριάρχησε στους πρώτους γύρους, μέχρι τώρα που πάλευε ακουμπώντας, κάθε αγώνας του Zarco είναι και μία έκπληξη με μόνο σίγουρο την επιθετικότητά του, η οποίο όμως –κι αυτό είναι το βασικότερο- εκδηλώνεται με τρόπο αγωνιστικό και όμορφο, και δύσκολα γίνεται επικίνδυνη!

Ο Rossi δήλωσε μεγάλα προβλήματα με τα ελαστικά και μία ταλάντωση από το εμπρός που έγινε τόσο μεγάλη στο τέλος που θεωρεί θαύμα ότι τα κατάφερε. Ο Vinales είχε αντίστοιχα αλλά μικρότερα προβλήματα, ενώ και οι δύο τους κατηγορούν για τις επιδόσεις τους το ελαστικό, σε μία πίστα που μέχρι τώρα κυριαρχούσαν οι Yamaha. Το ελαστικό του Rossi σφραγίστηκε για να εξεταστεί, αν και είναι βέβαιο ότι υπήρχε πρόβλημα αν δει κανείς τους χρόνους και το πώς έπεφταν προς το τέλος. Ο Rossi έκανε ωστόσο τα πάντα για να κρατήσει βαθμούς την στιγμή που αυτός ο αγώνας ψαλίδιζε έντονα την διαφορά του. Πλέον οι τέσσερις πρώτοι είναι τόσο κοντά, που όλα μπορούν να αλλάξουν

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”