MotoGP: Ο Hugh Anderson μπήκε στο Hall of Fame και έγινε MotoGP Legend

Τέσσερις Παγκόσμιοι Τίτλοι στις μικρές κατηγορίες τη δεκαετία του 1960
Από το

motomag

11/10/2022

Το Σάββατο 8/10/2022 , ο τέσσερις φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής GP τη δεκαετία του 1960 στις κατηγορίες 50 και 125 κυβικών εκατοστών, Hugh Anderson, εισήχθη στο MotoGP Hall of Fame.

Σε μία τελετή που έγινε στην πίστα Hampton Downs Circuit στη Νέα Ζηλανδία, απονεμήθηκε στον Hugh Anderson η τιμητική πλακέτα για την είσοδο του στο Hall of Fame.

Μέσω video ο CEO της Dorna, Carmelo Ezpeleta καλωσόρισε τον Hugh Anderson στη λίστα του MotoGP Hall of Fame. Στην ομιλία του έκανε λόγο και στον, πρόσφατα εκλιπόντα, Phil Read, ενώ τόνισε τη σημαντικότητα των αναβατών που η καριέρα τους βοήθησε το MotoGP να φτάσει στο σημερινό του επίπεδο.

Ο Hugh Robertson Anderson, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1936. Μεγάλωσε στο Huntly, στο βόρειο νησί της Νέας Ζηλανδίας. Εκεί ξεκίνησε την ενασχόληση του με το rugby, παίζοντας στην Rugby League με την ομάδα Huntly United. Συναθλητής του υπήρξε ο μετέπειτα οδηγός αγώνων ταχύτητας με μοτοσυκλέτα, Ginger Molloy.

Η πρώτη του επαφή με μοτοσυκλέτα ήταν στην ηλικία των 9 ετών στη φάρμα που διατηρούσε η μητέρα του. Στην ηλικία των 17 έτρεξε για πρώτη φορά αγώνες motocross, με αυτοσχέδια μοτοσυκλέτα. Κατάφερε να κερδίσει κάθε αγώνα που έτρεξε εκείνη τη χρονιά.

Οι νίκες αυτές τον οδήγησαν στους αγώνες ταχύτητας. Το 1960 είχε την πρώτη του επαφή με τα GP στα 350 και 500 κ.εκ. Την ίδια χρονιά, με τη μοτοσυκλέτα των 350 κ.εκ. είχε το πρώτο του βάθρο, στον αγώνα Isle of Man TT, οπού και ήταν συνολικά δύο φορές νικητής της διαδρομής το 1963 και 1964 στα 125 και 50 κυβικά αντίστοιχα.

Το 1962 είχε την πρώτη του επαφή με τις κατηγορίες των 50 και 125 κυβικών, με την ομάδα της Suzuki, καταφέρνοντας να διεκδικήσει πρώτες θέσεις και στις δύο κατηγορίες.

Το 1963 ήταν η χρονιά που ο Anderson πήρε τους 2 πρώτους Παγκόσμιους Τίτλους του, στα 50 και στα 125 κυβικά, ενώ το 1964 κατάφερε να κερδίσει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τον τίτλο στα 50 κυβικά ενώ ολοκλήρωσε το Πρωτάθλημα στην τρίτη θέση στην κατηγορία των 125 κυβικών. Ακριβώς την ανάποδη σειρά ακολούθησε το 1965, κατακτώντας τον τίτλο στα 125 κυβικά, και τερματίζοντας τρίτος στα 50 κυβικά.

Τον Οκτώβριο του 1966, έδωσε τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του στα GP, στο ιαπωνικό Grand Prix του Fisco, κλείνοντας την καριέρα του με την ομάδα που ξεκίνησε. Μία καριέρα που αποτελείται από 4 Παγκόσμια Πρωταθλήματα, 25 νίκες Grand Prix και και 48 βάθρα, σε ένα διάστημα έξι ετών.

Εκτός από τους τίτλους στα GP, ο Anderson, έχει στεφθεί 19 φορές πρωταθλητής στο Εθνικό Πρωτάθλημα της Νέας Ζηλανδίας.

Το 1994, ο Anderson, διορίστηκε ως μέλος του Τάγματος των Ιπποτών (MBE), για την προσφορά του στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, ενώ το 1995, εισήχθη στο Sports Hall of Fame της Νέας Ζηλανδίας και το 2014 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο “Being There”.

Με την είσοδο του στο MotoGP Hall of Fame, o Anderson, εντάσσεται στον κατάλογο των ελίτ αθλητών του αθλήματος μαζί με τους: Giacomo Agostini, Mick Doohan, Geoff Duke, Wayne Gardner, Mike Hailwood, Daijiro Kato, Eddie Lawson, Anton Mang, Angel Nieto, Wayne Rainey, Phil Read, Jim Redman, Kenny Roberts, Kenny Roberts Jr, Jarno Saarinen, Kevin Schwantz, Barry Sheene, Marco Simoncelli, Freddie Spencer, Casey Stoner, John Surtees, Carlo Ubbiali, Alex Crivillé, Franco Uncini, Marco Lucchinelli, Randy Mamola, Kork Ballington, Dani Pedrosa, Stefan Dörflinger, Jorge Martinez, Valentino Rossi, Jorge Lorenzo, Max Biaggi, Luigi Taveri και Nicky Hayden.

MotoGP: Από 2 έως 2184 ημέρες – Είναι όλοι τους ήρωες

Όλοι αγαπάνε ένα comeback - Ο Nick Harris θυμάται τις πιο εντυπωσιακές επιστροφές στην ιστορία του MotoGP
MotoGP Comebacks
Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

9/10/2025

Από τον Mike Hailwood ως τον Marc Márquez, η ιστορία των αγώνων μοτοσυκλέτας είναι γεμάτη με αναβάτες που αρνήθηκαν να τα παρατήσουν. Άλλοι χρειάστηκαν λίγες μέρες. Άλλοι, όπως ο Márquez, πάνω από έξι χρόνια. Όλοι όμως απέδειξαν πως η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στο γκάζι, αλλά στο κουράγιο

Μπορεί να διαρκέσει δυο μέρες. Μπορεί να κρατήσει πάνω από μια δεκαετία. Όμως όλοι αγαπάμε ένα ηρωικό comeback, όσο μακρύ κι αν είναι. Από τον Mike Hailwood, τον Barry Sheene και τον Mick Doohan, μέχρι τον Jorge Lorenzo και τον σημερινό “βασιλιά των comeback” Marc Márquez, όλοι τους κέρδισαν επάξια μια θέση στις καρδιές μας.

Mike Hailwood – Η επιστροφή του θρύλου

Όταν η Honda αποχώρησε από τους αγώνες Grand Prix στο τέλος του 1967, πλήρωσε τον Hailwood, τετράκις παγκόσμιο πρωταθλητή, για να μην αγωνιστεί με άλλη εργοστασιακή ομάδα. Εκείνος στράφηκε στη Formula 1, ανέβηκε δύο φορές στο βάθρο και μάλιστα βραβεύτηκε με το George Medal όταν έσωσε τον Clay Regazzoni από φλεγόμενο μονοθέσιο στο Kyalami.
Όμως το μικρόβιο των δύο τροχών δεν έσβησε ποτέ. Το 1978, στα 38 του χρόνια, επέστρεψε στο Isle of Man TT με Ducati και φυσικά… νίκησε. Το επανέλαβε και το 1979, πριν αποσυρθεί οριστικά. Τραγικά, δύο χρόνια αργότερα, σκοτώθηκε σε τροχαίο μαζί με την 9χρονη κόρη του Michelle.

MotoGP Comebacks

Barry Sheene – Ο ήρωας με το τσιγάρο στο χέρι

Ήταν 1975 όταν η κάμερα της Thames Television κατέγραφε τον Barry Sheene να πετάγεται στον αέρα με 250 km/h στη Daytona. Το φρικτό ατύχημα τον έκανε εθνικό ήρωα, σπασμένος μηρός, σπασμένο χέρι, καμένα γόνατα, αλλά ο Barry προσπαθούσε να λύσει το κράνος του μόνος του, ενώ περιέγραφε τις κακώσεις του χαμογελώντας στην κάμερα, ζητώντας ένα τσιγάρο.
Μόλις επτά εβδομάδες αργότερα, επέστρεψε στους αγώνες στο Cadwell Park και σε τέσσερις μήνες κέρδισε το πρώτο του Grand Prix στο Assen. Ακολούθησαν δύο παγκόσμιοι τίτλοι και 18 νίκες. Ακόμα και μετά το τρομακτικό ατύχημα στο Silverstone το 1982, ο Sheene γύρισε πίσω επτά μήνες αργότερα για να συνεχίσει να αγωνίζεται.

MotoGP Comebacks

Mick Doohan – Από τη διάσωση στο μεγαλείο

Το 1992, ο Mick Doohan βρισκόταν ένα βήμα πριν από τον πρώτο του τίτλο, όταν ένα ατύχημα στο Assen του κόστισε σοβαρό τραυματισμό στο πόδι. Το νοσοκομείο δεν αντέδρασε σωστά, και όταν απειλήθηκε ακρωτηριασμός, ο θρυλικός Dr. Costa τον ”απήγαγε” για να τον μεταφέρει στην κλινική του στην Ιταλία.
Ο Doohan επέστρεψε επτά εβδομάδες αργότερα, σχεδόν ανίκανος να περπατήσει, αλλά αποφασισμένος να μην αφήσει τον Wayne Rainey να του πάρει τον τίτλο. Έχασε εκείνο το πρωτάθλημα για μόλις τέσσερις βαθμούς, αλλά έναν χρόνο μετά ξανακέρδισε, και στη συνέχεια κατέκτησε πέντε συνεχόμενα παγκόσμια πρωταθλήματα.

MotoGP Comebacks

Jorge Lorenzo – Ο άνθρωπος των δύο ημερών

Το 2013, ο Lorenzo έσπασε την κλείδα του σε πτώση στις ελεύθερες δοκιμές του Assen. Όλοι υπέθεσαν πως η σεζόν του τελείωσε. Όμως δύο μέρες μετά, γύρισε στην πίστα με δέκα βίδες και μια πλάκα τιτανίου και τερμάτισε πέμπτος μέσα σε αφόρητο πόνο. Δύο εβδομάδες αργότερα έπεσε ξανά και ξανατραυματίστηκε, αλλά δεν εγκατέλειψε ποτέ. Μέσα σε ενάμιση χρόνο, το 2015, έγινε τριπλός παγκόσμιος πρωταθλητής MotoGP.

MotoGP Comebacks

Marc Márquez – Ο βασιλιάς των comebacks

Κανείς δεν έχει γράψει ιστορία όπως ο Marc Márquez. Μετά τον τραυματισμό του το 2020, πέρασε πέντε μεγάλες επεμβάσεις, 108 πτώσεις, και 2184 μέρες μέχρι να ξανασηκώσει το τρόπαιο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή στο Motegi το 2025.
Περισσότερα από 1000 μέρες χωρίς νίκη, μια ατελείωτη διαδρομή αποκατάστασης και ψυχικής αντοχής — και τελικά, μια από τις πιο συγκλονιστικές επιστροφές στην ιστορία του αθλητισμού.

MotoGP Comebacks

Δεν έχει σημασία ο χρόνος, οι τραυματισμοί ή οι συνθήκες.
Όλοι αυτοί οι αναβάτες αλλά και πολλοί ακόμη, απέδειξαν ότι το θάρρος, η επιμονή και η ψυχή είναι τα πραγματικά χαρακτηριστικά ενός πρωταθλητή.
Και για αυτό είναι όλοι τους ήρωες.