MotoGP Valencia: Μάχη επιβίωσης σε κόκκινες σημαίες & πτώσεις καταλήγει μέρα συγκίνησης

Ημέρα γεμάτη συγκινήσεις!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

18/11/2018

Δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί λιγότερο επεισοδιακά και τελικά, λιγότερο συγκινητικά, μία τέτοια σεζόν. Ο MOTUL Valencia μπορεί να κατακλύστηκε από την βροχή όμως ούτε το θέαμα του έλειψε -κάθε άλλο- ούτε και οι συγκινήσεις που έκαναν ορισμένες ομάδες να κλαίνε με δάκρυα εκνευρισμού κι άλλες από ευγνωμοσύνη και χαρά. Η Βαλένθια μας έδωσε τελικά μία γεμάτη ημέρα με θέαμα, ολοκληρώνοντας αυτή την σεζόν με μία σειρά από πολλές διαφορετικές πρωτιές, νέα ρεκόρ και μεγάλους αποχαιρετισμούς, καθώς μία σειρά από αναβάτες αποχαιρετούν την γραμμή εκκίνησης. Μία από τις πρωτιές, είναι πως για πρώτη φορά εδώ και 11 χρόνια το βάθρο συμπληρώθηκε δίχως Yamaha και Honda. Φυσικά αυτό δεν έγινε δίχως πολλές, πάρα πολλές πτώσεις, όμως οι αγώνες, τα πρωταθλήματα και τα ρεκόρ γράφονται με αριθμούς και μόνο, κι έτσι αυτό που μένει είναι πως σπάει σήμερα ένα μεγάλο, "παραδοσιακό" σερί.

Δύο όψεις έχει αυτό το περίεργο ρεκόρ που κρατά από το 2007. Την οπτική της Suzuki που είπε πως θα κυνηγήσει το πρωτάθλημα μέσα στο 2019, μία οπτική που την μοιράζεται με την KTM που απλά θα πει πως καθυστερήσαμε κιόλας, "από το 2018" θα θέλαμε να παίζουμε στην πρώτη γραμμή. Και η άλλη πλευρά είναι φυσικά εκείνη της Honda και της Yamaha που μονάχα η μία έχει λόγους να φοβάται για το 2019...

Η ημέρα πάντως πρέπει να αφιερωθεί στην KTM, που σήμερα πήραν την δύναμη που είχαν ανάγκη για να πέσουν με τα μούτρα στην προετοιμασία του 2019. Η οποία θα είναι μεγάλη, όπως αποκλειστικά μας είπε πριν λίγες ημέρες ο Pol Espargaro, σε μία συνέντευξη που μάλλον του έφερε γούρι… Πόσες φορές είπαν στην κάμερα την χαρακτηριστική λέξη "f…" φωνάζοντας μέσα στο πορτοκαλί box; Όλες τις φορές ήταν απόλυτα δικαιολογημένη: «Δεν ξέρω τι συμβαίνει τώρα» ψέλλισε ο 15χρονος Τούρκος Can Oncu που κέρδισε τον πρώτο αγώνα MotoGP που πήρε μέρος κι έγινε αμέσως ο νεότερος νικητής MotoGP της ιστορίας.

Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει κανείς για αυτή την ημέρα, δίνοντας συγχαρητήρια στον Can για την προσπάθειά του. Είναι η στιγμή που δεν χωρά άλλη αντίδραση, και το λέμε αυτό γιατί παρόλο που τα MotoGP έχουν καταφέρει να μείνουν εκτός ποδοσφαιρικών συμπεριφορών, δεν έχουν γλιτώσει ολότελα τον οπαδισμό. Αν λοιπόν σε κάποιον δεν αρέσει η εθνικότητα του νικητή της Moto3 τότε το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να την πάρει ως παράδειγμα για όλα όσα θα πρέπει να γίνουν εδώ. Διότι αυτό που πρέπει να κρατήσει κανείς, είναι ο τρόπος που οι γείτονες επενδύουν στους αγώνες μοτοσυκλέτας, που έχουν μία ομοσπονδία που υποστηρίζει χρηματικά τις προσπάθειες κι αυτό γιατί με την σειρά της δεν έχει αφεθεί στο έλεός της από την πολιτεία. Εκεί λοιπόν που η μοτοσυκλέτα δεν αντιμετωπίζεται ως ένα αναγκαίο κακό και που σιγά-σιγά χτίζεται μία μοτοσυκλετιστική κουλτούρα καλύτερη ακόμα και από την δική μας – αν συνεχίσουν με την πρόοδο που κάνουν τώρα. Αυτά για αρχή, καθώς σύντομα θα δούμε μία-μία τις διαφορές με τους απέναντι σε μία προσπάθεια να βελτιωθούμε σε αυτό τον τομέα.

Στην Moto3 λοιπόν οι αστέρες της ημέρας, Tony Arbolino και Marco Bezzecchi όχι μόνο δεν απογοήτευσαν αλλά ξεκίνησαν πολύ δυναμικά θέτοντας τον ρυθμό, με τον Nakarin Atiratphuvapat να κάνει αυτό που έκαναν και οι περισσότεροι, να χάνει χρόνο στον πανικό της αρχής όπου ο νεαρός Oncu, νικητής του Red Bull Rookies Cup που συμμετείχε ως wildcart, βγήκε μπροστά. Μπορείς να πεις πώς είχε την τύχη του πρωτάρη αλλά ως πρωταθλητής Motocross, ο Can σίγουρα γνωρίζει από τζαρτζαρίσματα και καταφέρνοντας να κρατηθεί στην τρίτη θέση, βρέθηκε να πρωταγωνιστεί με τους υπόλοιπους. Μέχρι που η πτώση του Bezzecchi, η πρώτη του για τον αγώνα γιατί συνέχισε, τον έφερε δυόμισι δευτερόλεπτα πίσω από τον Arbolino. Πίσω τους γινόταν ένας χαμός πτώσεων, πέρα από την πρώτη θέση του πρωταθλήματος, οι υπόλοιπες άλλαζαν ανάλογα με το ποιος κατάφερνε να μείνει στην σέλα του με την 12η στροφή να έχει τα περισσότερα θύματα. Και τότε, σε μία στιγμή που οδήγησε σε έντονα δάκρυα θυμού και λύπης, ο Arbolino πέφτει από την πρώτη θέση. Ξαφνικά ο 15χρονος οδηγεί την κούρσα και μάλιστα με αξιώσεις έχοντας τεράστια διαφορά, οπότε στο box της KTM γίνεται χαμός. Μένουν πολύ γύροι και κάθε στροφή είναι και μία παγίδα, οπότε σε κάθε διέλευση του από την ευθεία του λένε το ίδιο, «πρόσεχε μην πέσεις»! Ο μικρός αδερφός του Can πανηγυρίζει ήδη, ο αδερφός του Arbolino κλαίει μαζί του, δύο εικόνες που αντίστοιχα θα συντροφεύσουν όλη την διάρκεια της ημέρας.

Δύο φορές θα κινδυνεύσει ο Can στους 12 γύρους που έκανε ολομόναχος, μέχρι που άρχισε να βρέχει και πάλι κάνοντας τους πίσω να πέφτουν ξανά. Χωρίς να αφήνει την συγκίνηση να τον κατακλύσει και οδηγώντας χωρίς άλλα λάθη, ο Can κερδίζει την κούρσα και χαρίζει στην KTM μία τεράστια νίκη. Ταυτόχρονα σπάει το ρεκόρ του Scott Redding, την ημέρα που ο Άγγλος αποχαιρετά τα MotoGP, ως ο νεαρότερος νικητής, για περίπου δύο μήνες. Πλέον κατοχυρώνεται στα 15 έτη και 115 ημέρες. Για πρώτη φορά ο εθνικός ύμνος της Τουρκίας θα ακουστεί στο βάθρο και μετά από πολλά χρόνια θα κερδίσει ένας νέος αναβάτης τον πρώτο του αγώνα. Οι συγκυρίες και φυσικά η προετοιμασία του, τον έφεραν να σπάει μία σειρά από ρεκόρ και να γίνεται απότομα, κομμάτι της ιστορίας των MotoGP. Σε σημείο που αναφέρθηκαν όλοι τους σε εκείνον, κατά την συνέντευξη τύπου στο τέλος με τον Dovizioso να μένει εντυπωσιασμένος.

Το σκηνικό για την KTM επαναλήφθηκε στην Moto2 κι ακόμα καλύτερα από την στιγμή που ο δεύτερος δεν είχε Kalex αλλά KTM…

Ο Miguel Oliveira κέρδισε τον αγώνα που ο νεαρότερος Marquez θα έφερνε σε κορύφωση αν δεν έπεφτε. Εντυπωσιακό που ξεκίνησε αμέσως μετά και μάλιστα κατάφερε να ανέβει και στο βάθρο τρίτος! Η εκκίνηση ήταν επεισοδιακή για την Moto2, καθώς ο Marini έφυγε εκτός μαζί με τους Mir και Baldassarri, αρκετοί άνοιξαν την γραμμή τους αναγκαστικά και μαζί ο φετινός πρωταθλητής Bagnaia που ξεκίνησε μετά από το τέλος να προσπαθεί να ανέβει. Ο Vierge προσπαθούσε να ξεφύγει από τους Pasini και λίγο αργότερα Lecuona, όσο ο Marquez πάλευε με τον Oliveira την στιγμή που οι πτώσεις πίσω τους ήταν συνεχείς. Θα έφταναν όμως και τα δύο αυτά γκρουπ των πρώτων και στο τέλος θα φτάναμε εν μέσω πτώσεων να έχουμε τον Marquez να οδηγεί την κούρσα μπροστά από την KTM, χτίζοντας μία διαφορά που πήγαινε να αγγίξει τα δύο δευτερόλεπτα. Στην 14η στροφή όμως, ο νεαρότερος Marquez θα έπεφτε αφήνοντας τον Oliveira να φύγει μπροστά κερδίζοντας τον δεύτερο αγώνα της ημέρας για την KTM που δεν πίστευε αυτό που έβλεπε, καθώς ο Oliveira βάλθηκε να αποδείξει ότι μπορούσε να νικήσει και χωρίς πτώση: Έγραφε γύρους σταθερά σε γρήγορο ρυθμό!

Τον χαμό αυτό παρατηρούσαν οι αναβάτες της κορυφαίας κατηγορίας στις καρέκλες τους, όπως είπαν αργότερα και σκέφτονταν πως ο αγώνας θα ήταν δύσκολος. Μονάχα που θα έβγαιναν να αγωνιστούν σε ακόμη πιο άσχημες συνθήκες!

Τα σύννεφα πύκνωναν ακόμη περισσότερο όσο τα MotoGP στήνονταν στην ευθεία, και το νερό στην πίστα της Βαλένθια που στεγνώνει εξαιρετικά γρήγορα, άρχισε να συγκεντρώνεται. Στην εκκίνηση ο Marquez ακουμπά με τον Petrucci και ο Vinales που ήταν στην pole position δεν κατάφερε να μείνει μπροστά από τον Rins που ξεκινούσε από την δεύτερη θέση. Η Suzuki μπαίνει επικεφαλής του αγώνα και ξεκινά ένα δυνατό σερί γρήγορων γύρων χτίζοντας μία διαφορά που είχε τους πάντες να αναρωτιούνται! Μένοντας εκτός «σπρέυ» προπορευόμενων ο Rins έκανε τον δικό του αγώνα όσο πίσω του γινόταν χαμός. Ο Marquez έπαιζε με τον Pol Espargaro όσο ο Aleix θα έπεφτε και έβγαινε εκτός, με τους δυο τους να έχουμε ορισμένες πολύ δυνατές στιγμές, γλιστρώντας και κινδυνεύοντας με πτώσεις, μέχρι που ξεκαθάρισαν τις θέσεις τους. Τότε όμως ήταν που έπεσαν! Ο Espargaro μπήκε αμέσως στο παιχνίδι, όμως η πτώση του Marquez ήταν χειρότερη, την στιγμή που χθες σε μία ηπιότερη είχε βγάλει τον ώμο του. Ο Marquez εγκατέλειπε εκείνη την στιγμή τον αγώνα όσο γινόταν χαμός από πτώσεις. Ο Petucci και ο Luthi εγκαταλείπουν με πτώσεις, ωστόσο εκείνος που έκλεβε την παράσταση ήταν ο Rossi!

Είχε κερδίσει αμέσως έξι θέσεις που γρήγορα έγιναν επτά και μετά οκτώ. Όλη αυτή την ώρα ο Vinales έχανε έδαφος και μάλιστα πολύ γρήγορα φτάνοντας να τον περάσει ο Miller και αμέσως μετά ο Rossi, την στιγμή που θα έπεφταν μπροστά του και πίσω του. Ο Miller πραγματοποιεί την πέμπτη του πτώση, όταν ο Vinales ήταν σαν να μην λειτούργησαν τα ηλεκτρονικά καθώς στην έξοδο και με τον κινητήρα να μην ακούγεται να ανεβάζει απότομα στροφές, σημείωσε ένα απότομο highside δίχως καμία πιθανότητα να μπει ξανά στην πίστα. Πέφτει και ο Morbidelli που κυνηγούσε τον τίτλο του πρωτοεμφανιζόμενου, πέφτει και ο Iannone στην κλασσική στροφή και ο Rossi με τον Dovizioso πιάνουν τον Rins γιατί πλέον βρέχει καταρρακτωδώς και οι χρόνοι αλλάζουν με δευτερόλεπτα αντί για δέκατα. Περνώντας τον Rins αρχίζει μία καταδίωξη του Dovizioso από τον Rossi που θα την κέρδιζε σίγουρα καθώς ήταν ταχύτερος, την στιγμή που ο Dovizioso σήκωνε το χέρι ζητώντας να διακοπεί ο αγώνας. Η απόφαση βέβαια είχε ήδη ληφθεί και δευτερόλεπτα μετά βγαίνει η κόκκινη σημαία. Μην έχοντας ολοκληρώσει το προβλεπόμενο ποσοστό γύρων, η διακοπή σημαίνει επανεκκίνηση με τους οργανωτές να μετρούν ως τελευταίο των 13ο γύρο. Αυτό σημαίνει πως ο Rins θα ξεκινήσει πρώτος, ο Dovizioso δεύτερος και ο Rossi τρίτος, ενώ θα μπουν και οι δύο KTM ξανά, από την στιγμή που ο Smith μόλις είχε πέσει…

Στην δεύτερη εκκίνηση ο Dovizioso ήταν λίγο πιο γρήγορος, αλλά όπως ο ίδιος είπε, ήταν και οι άλλοι πιο αργοί κι έτσι φαινόταν η διαφορά μεγαλύτερη. Έχοντας καινούρια λάστιχα η Ducati γρήγορα περνά την Suzuki με την Yamaha να καθυστερεί να ακολουθήσει, δημιουργώντας έτσι διαφορά. Ο Rossi πραγματοποιεί ένα αποφασιστικό πέρασμα στον Rins και καθώς η βροχή δυναμώνει, στήνεται το σκηνικό που χρειάζεται για να κυνηγήσει και τον Dovizioso. Ο Bautista πέφτει, στον τελευταίο του αγώνα καθώς αποχωρεί για τα Superbike και λίγο μετά ακολουθεί και ο Rossi που γρήγορα προσπαθεί να σηκώσει την μοτοσυκλέτα του καθώς διακυβεύονται οι άλλες θέσεις του πρωταθλήματος.

Δύσκολα όλα για την Yamaha, πανικός στην KTM που ο Pol Espargaro είχε κάνει μία απίστευτη προσπάθεια και τώρα ανέβαινε στο βάθρο. Το τρίτο του μικρό θαύμα για σήμερα, γιατί το δεύτερο το είχε κάνει πριν την κόκκινη σημαία όταν έπεσε και σηκώθηκε και πάλι ανεβαίνοντας θέσεις αμέσως. Ο Espargaro έφτασε να κυνηγιέται και με τον Pedrosa που θα τον έχει ως αναβάτη εξέλιξης για τα επόμενα δύο χρόνια και τώρα θα έφτανε να χαρίσει το πρώτο βάθρο της KTM στα MotoGP και το πρώτο δικό του μετά την Moto2 σε μία απόλυτα πορτοκαλί ημέρα!

Δυνατή συγκίνηση κάτω από το βάθρο καθώς η Suzuki είναι εκεί χωρίς Yamaha και Honda, χαιρετώντας την KTM, όσο στο box της Honda είναι όλοι μαζεμένοι για να αποχαιρετήσουν τον Pedrosa! Μία από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια συνεργασίες των MotoGP είχε μόλις φτάσει στο τέλος της!

Κι έτσι η σημερινή ημέρα, λίγο πριν ξεκινήσουν οι τόσο σημαντικές δοκιμές, ολοκληρώθηκε με τις δυνατότερες συγκινήσεις. Επόμενο ραντεβού είναι τώρα εκεί, στην ίδια πίστα με νέα σύνθεση των ομάδων, δοκιμάζοντας τις νέες μοτοσυκλέτες για μία επόμενη σεζόν που όλοι τους θέλουν να έχουν κάνει άλμα και όχι απλά βήμα εμπρός…

Θέση
Αναβάτης
ΜΟΤΟ
Διαφ.
1
Andrea DOVIZIOSO
Ducati
24'03.408
2
Alex RINS
Suzuki
+2.750
3
Pol ESPARGARO
KTM
+7.406
4
Michele PIRRO
Ducati
+8.647
5
Dani PEDROSA
Honda
+13.351
6
Takaaki NAKAGAMI
Honda
+32.288
7
Johann ZARCO
Yamaha
+32.806
8
Bradley SMITH
KTM
+33.111
9
Stefan BRADL
Honda
+36.376
10
Hafizh SYAHRIN
Yamaha
+37.198
11
Scott REDDING
Aprilia
+44.326
12
Jorge LORENZO
Ducati
+46.146
13
Valentino ROSSI
Yamaha
+52.809
14
Karel ABRAHAM
Ducati
+1'10.628
15
Jordi TORRES
Ducati
+1'16.739
 
Εκτός:
 
 
 
Alvaro BAUTISTA
Ducati
7 Laps
 
Maverick VIÑALES
Yamaha
 
 
Danilo PETRUCCI
Ducati
 
 
Marc MARQUEZ
Honda
 
 
Andrea IANNONE
Suzuki
 
 
Aleix ESPARGARO
Aprilia
 
 
Jack MILLER
Ducati
 
 
Franco MORBIDELLI
Honda
 
 
Thomas LUTHI
Honda
 

 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”