Η Καζάν ήταν η πέμπτη από τις επτά πόλεις του Βόλγα που είχα να επισκεφθώ στα πλαίσια του“VOLGA ROUTE” -υπολείπονταν άλλες δυο πόλεις, η Νίζνι Νοβογκορόντ και η Γιάροσλαβλ. Παράλληλα, έχοντας διατρέξει με την BMW F 850 GS περισσότερα από τα 2/3 των 3.530 υδάτινων χιλιόμέτρων του Βόλγα, ήταν πλέον θέμα λίγων ημερών να προσεγγίσω τις πηγές του μεγαλύτερου ποταμού της Ευρώπης και να πανηγυρίσω την πραγμάτωση του ταξιδιωτικού μου στόχου.
Γενέτειρα του διάσημου συγ
γραφέα Μαξίμ Γκόρκι και του νομπελίστα πυρηνικού επιστήμονα Αντρέι Ζαχάρωφ, η Νίζνι Νοβογκορόντ χαρακτηρίζεται ως η “τρίτη πρωτεύουσα της Ρωσίας” και δικαίως καμαρώνει για τα -περισσότερα από 600- ιστορικά και αρχιτεκτονικά μνημεία της. Φυσικά και δεν μπόρεσα να τα δω όλα αυτά, αλλά σίγουρα πήρα μια αντιπροσωπευτική εικόνα αυτής της εξέχουσας μητρόπολης του ρώσικου πολιτισμού. Η γνωριμία μου με τη Νίζνι Νοβογκορόντ επικεντρώθηκε κυρίως στον εκτεταμένο χώρο του Nizhny Novgorod Kremlin, στον σκηνογραφικό πεζόδρομο Bolshaya Pokrovskaya και στις κλίμακες-σκάλες Chkalov Stairs, οι οποίες μού πρόσφεραν ένα αποκαλυπτικό πανόραμα του εθνικού ποταμού της Ρωσίας.
Δίχως ιδιαίτερη κίνηση καθοδόν, μετά από 370 χλμ. αντάμωσα στο δίτροχο διάβα μου την Γιάροσλαβλ, την τελευταία μούσα του Βόλγα. Σημείο αναφοράς της χιλιόχρονης Γιάροσλαβλ (ιδρύθηκε το 1010) ήταν το ιστορικό της κέντρο που αποτελεί Μνήμειο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, καθώς και οι πάμπολλες εκκλησίες της.
Αποχαιρετώντας την Γιάροσλαβλ μέσα από τους καθρέπτες της μοτοσυκλέτας, οι πηγές του Βόλγα αποτελούσαν τον επόμενο -και τελικό πια- στόχο μου. Εκείνη την ημέρα υπολείπονταν μόλις 587 χλμ. για να προσεγγίσω την περιοχή Valdai Hills, εκεί όπου «γεννιέται» ο μεγάλος ποταμός της χώρας. Το δίτροχο οδοιπορικό “VOLGA ROUTE” πλησίαζε πανηγυρικά στο τέλος του.
Με σύμμαχο έναν ζεστό καλοκαιρινό ήλιο, τα τελευταία 20 χωμάτινα χιλιόμετρα της διαδρομής με οδήγησαν στον μικρό οικισμό Volgoverkhovye. Εκεί άφησα παράμερα την πράσινη μοτοσυκλέτα και περιηγήθηκα στον χώρο των πηγών του Βόλγα. Στο σημείο που ανέβλυζε ο Βόλγας ορθωνόταν ένα μικρό ξύλινο παρεκκλήσι, ενώ λίγα μέτρα πιο μακριά είχε ήδη σχηματιστεί μια μικρη κοίτη.
Από εδώ λοιπόν ξεκινούσε ο Βόλγας το μεγάλο του ταξίδι προς την Κασπία Θάλασσα ακολουθώντας μια υδάτινη διαδρομή 3.530 χλμ., δίπλα στην οποία είχα οδηγήσει όλες τις προηγούμενες μέρες τη μοτοσυκλέτα μου -σε αντίστροφη κατεύθυνση. Παρεμπιμπτόντως, με την άφιξή μου στις πηγές του Βόλγα, το κοντέρ της πράσινης BMW F 850 GS σταμάτησε (προσωρινά) στα 6.300 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού.
Και τώρα τι γίνεται; Μπορεί το “VOLGA ROUTE” να είχε τυπικά ολοκληρωθεί, αλλά ο χρόνος και ο δρόμος με «έπρωχναν» να συνεχίσω το ταξίδι μου μέσα στην επικράτεια της Ρωσίας. Αποφάσισα έτσι να βάλω στο GPS τις συντεταγμένες της Μόσχας και να ξεκινήσω με κατεύθυνση την ρωσική μητρόπολη, που με καρτερουσε 225 χλμ. νοτιοανατολικά των πηγών του Βόλγα. Πάμε λοιπόν για άλλα…
Ακούγεται παράδοξο, αλλά η κορυφή του περάσματος Umbrail Pass απείχε μόλις 3,5 χλμ. από την αντίστοιχη του Passo Dello Stelvio – πριν καλα καλά το καταλάβουμε, βάλαμε ρόδα στο θεαματικότερο ορεινό πέρασμα της Ευρώπης και δεύτερο ψηλότερο των Άλπεων (2.757 μ.). Οι ιδανικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν (ηλιοφάνεια με 18ο C) ήταν η αιτία της κοσμοσυρροής που συναντήσαμε στη κορυφή του περάσματος Stelvio. Εκατοντάδες ντόπιοι –αλλά και ξένοι– μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες ανεβοκατέβαιναν την φιδίσια ασφάλτινη λωρίδα, απολαμβάνοντας την εκπληκτική διαδρομή και το υπέροχο αλπικό τοπίο.
