Καταλήγοντας στην βόρεια πλευρά της Νορβηγίας και κινούμενοι πλέον παράλληλα με τον ωκεανό, οι σαράντα Africa Twin που την πρώτη μέρα ταξίδευαν μαζί σε τρία διαδοχικά γκρουπ, έσπασαν σε μονάδες για να απολαύσουν την διαδρομή! Ήταν η ημέρα που θα περνούσαν από τον Δρόμο του Ατλαντικού, την διαδρομή των σχεδόν οκτώ χιλιομέτρων που έχει ψηφιστεί ως η ομορφότερη ταξιδιωτική διαδρομή και είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχετε πέσει σε τουλάχιστον μία από τις φωτογραφίες της.
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος μας ενημέρωσε στο τέλος της ημέρας, πως μπορεί η συνολική διαδρομή να μην είχε την εναλλαγή τοπίου που συνάντησε την πρώτη μέρα οδήγησης, αλλά η θέα του Δρόμου του Ατλαντικού και η οδήγηση στις στενές λωρίδες του, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι σερφάρεις τα κύματα με Africa Twin, έτσι όπως ανεβοκατεβαίνουν από νησίδα σε νησίδα, με καμπυλωτές γέφυρες, ήταν ικανή να ισοφαρίσει το δέος της πρώτης μέρας!
Το ζήτημα ήταν πως η κακοκαιρία συνεχίστηκε και σήμερα. Βέβαια με την έννοια κακοκαιρία περιγράφουμε τον καιρό σύμφωνα με τα δικά μας δεδομένα, καθώς για τους υπόλοιπους κατοίκους είναι μία συνηθισμένη ημέρα του Ιουνίου, που ο ήλιος θα παρέμεινε ορατός για σχεδόν είκοσι ώρες. Είναι αδύνατο να μην σε επηρεάσει αυτή η τόσο μεγάλη διάρκεια της ημέρας, αν και σαφώς λιγότερο από το να ταξίδευες τον χειμώνα που θα.. λουζόσουν στον σκοτάδι!
Ο Γιώργος και η πλειοψηφία των υπόλοιπων συμμετεχόντων βρέθηκαν στον Δρόμο του Ατλαντικού συναντώντας εκεί την τύχη. Η κακοκαιρία θα τους έδινε ένα μικρό παράθυρο, ώστε να διασχίσουν την διαδρομή απολαμβάνοντας την θάλασσα τόσο δεξιά, όσο και αριστερά! Ενώνοντας τις μικρές νησίδες, ο Δρόμος του Ατλαντικού «κόβει» τον Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό που στο χάρτη διαβρώνει την ξηρά κατά μήκος ολόκληρης της Νορβηγίας και εισχωρεί δημιουργώντας αναρίθμητα μικρές νησίδες και αμέτρητα φιόρδ. Σχεδιάστηκε αποκλειστικά με γνώμονα να αποτελεί τουριστική ατραξιόν και να εκμεταλλευτεί το ανάγλυφο της περιοχής ως μία από τις πιο γραφικές διαδρομές της Νορβηγίας. Για αυτό και αρχικά η σκέψη ήταν να γίνει σιδηροδρομική γραμμή, καθώς η κατασκευή του θα συνδύαζε μεταφορά του ντόπιου πληθυσμού αλλά και κυρίως τουριστών. Επικράτησε –ευτυχώς- η ιδέα του δρόμου, αλλά η κατασκευή του ξεκίνησε δεκαπέντε χρόνια αργότερα με την μορφή της παραχώρησης έργου. Τα διόδια όμως καταργήθηκαν ακριβώς εννιά χρόνια μετά, αφού είχαν αποφέρει την αρχική επένδυση με το ανάλογο κέρδος. Οποιοσδήποτε συνειρμός με την ελληνική πραγματικότητα σε αυτό το σημείο, καλό θα ήταν να μην γίνει για την διατήρηση της ψυχραιμίας…
Εξαιτίας της τοποθεσίας του, το χειμώνα ο δρόμος γίνεται μερικές φορές απροσπέλαστος καθώς ο ωκεανός προσπαθεί να υπερνικήσει το έργο του ανθρώπου, ενώ το καλοκαίρι δεν είναι σπάνιο να παρατηρεί κανείς φάλαινες ενώ οδηγεί. Ο Γιώργος δεν είχε μία τέτοια συνάντηση, αλλά ήταν αρκετά τυχερός να πετύχει το τοπίο χωρίς ομίχλη. Κι αυτό γιατί η οργάνωση έφτασε στο σημείο να χρειαστεί να ακυρώσει την εκτός δρόμου διαδρομή που ήταν κομμάτι του μενού εχθές, εξαιτίας των καιρικών φαινομένων, τόσο στον χωματόδρομο που θα ακολουθούσαν, αλλά κυρίως στο σημείο που θα κατέληγαν.
Για τον Γιώργο –δεύτερη φορά τυχερός σε αυτό το σημείο- η ακύρωση έφερε την ευκαιρία για ένα ιδιαίτερο μάθημα οδήγησης με τον Paulo Goncalves! Έχοντας γνωριστεί την προηγούμενη ημέρα, μιλώντας για τις ομοιότητες Ελλάδας και Πορτογαλίας –και την παρόμοια οικονομική κατάσταση που βιώνουν οι δύο λαοί- ο Paulo αφιέρωσε χρόνο οδηγώντας μαζί με τον Πυρπασόπουλο, δίνοντας ορισμένες σημαντικές συμβουλές!
Είναι η τελευταία μέρα για τον Paulo στο Nordkapp 2017 και δεν θα υπήρχε άλλη ευκαιρία για τον Γιώργο να δεχτεί μερικές συμβουλές οδήγησης από τον πλέον ειδικό!
Ο καιρός ήταν συνέχεια άστατος, ωστόσο η θερμοκρασία ανέβηκε γρήγορα στους 11ο Κελσίου πράγμα που έκανε τις στάσεις και την διαδικασία της φωτογράφησης πολύ πιο ανθρώπινη. Βρέθηκε επίσης χρόνος για τον Πυρπασόπουλο να γνωρίσει ακόμα περισσότερους από του συνταξιδιώτες του… αλλάζοντας και φίλους στο τέλος! Γνωρίστηκε με τους αναβάτες από Ινδονησία, Ολλανδία και Ιαπωνία, αλλά στο τέλος της ημέρας αντί για τον Τούρκο αγωνιζόμενο, τις μπύρες μοιράστηκε με έναν αναβάτη από την Γερμανική ομάδα, σε σημείο που έχασαν την ώρα. Πράγμα έτσι κι αλλιώς πανεύκολο για έναν ξένο στην περιοχή που έχει συνέχεια το ίδιο φως στον ορίζοντα, είτε το ρολόι λέει επτά το απόγευμα, είτε δέκα το βράδυ…
Με την ακύρωση της εκτός δρόμου διαδρομής, η ημέρα χθες κύλισε σε πιο τουριστικό ρυθμό για τον Πυρπασόπουλο, και είναι ακριβώς αυτό που θα έκανε ο καθένας μας, αν βρισκόταν στον Δρόμο του Ατλαντικού με παράθυρο στην ομίχλη!
IMZ Ural: Μια τρίτροχη ιστορία γύρω από τρείς πολέμους - Πώς έφτασε στη σημερινή αλλαγή πορείας
Από την αντιγραφή της BMW R 71 στην κινέζικη 500 Neo της Yingang
Από τον
Φίλιππο Σταυριδόπουλο
4/12/2025
Η σύντομη ιστορία της ρωσικής εταιρείας κατασκευής μοτοσυκλετών και οι ελιγμοί που της επέβαλαν οι διεθνείς συγκρούσεις για να κρατηθεί ζωντανή.
Τα sidecars αποτελούν μια ιδιαίτερη συνομοταξία μοτοσυκλετών, με περιορισμένους αλλά αφοσιωμένους φίλους. Ο πλέον γνωστός κατασκευαστής μοτοσυκλετών με πλευρικό κάνιστρο είναι η ρωσική Ural, με την ιστορία της να είναι ριζωμένη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πριν ακόμα από τον πόλεμο η Σοβιετική κυβέρνηση βρισκόταν σε αναζήτηση μιας μοτοσυκλέτας που να μπορεί να ανταπεξέλθει στις αντίξοες συνθήκες του ρωσικού χειμώνα και το αφιλόξενο τερέν, με ανεπαρκείς υποδομές οδικού δικτύου, για να εξοπλίσει τον Κόκκινο Στρατό. Η BMW R 71 της Wehrmacht έμοιαζε ό,τι πιο κοντά σε αυτό, έτσι λοιπόν αποκτήθηκαν μυστικά πέντε μοτοσυκλέτες μέσω της Σουηδίας και παραδόθηκαν στο εργοστάσιο μοτοσυκλετών της Μόσχας όπου οι σοβιετικοί μηχανικοί, με τη διαδικασία του reverse engineering δημιουργήσαν τις υποδομές για την παραγωγή της δικής του στρατιωτικής μοτοσυκλέτας της Μ-72, με δικύλινδρο boxer κινητήρα.
Τον Ιούνιο του 1941 οι δυνάμεις του Άξονα εξαπέλυσαν την επιχείρηση Barbarossa εισβάλοντας, σε παράβαση του σύμφωνου μη επίθεσης Molotov-Ribbentrop, στα εδάφη των σοσιαλιστικών δημοκρατιών με στόχο την κατάκτηση της “ευρωπαϊκής κεφαλής” της Σοβιετικής Ένωσης που όριζαν με την Ευθεία Α-Α (Αρχάνγκελσκ – Αστρακάν), από την Λευκή έως την Κασπία Θάλασσα σε αναζήτηση του ζωτικού χώρου (Lebensraum) και την εκτόπιση των σλαβικών φύλων, ως κατώτερων της άριας φυλής, στην Σιβηρία.
Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό με την ταχεία προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων και την επιτυχία των τακτικών Blietzkrieg που αξιοποιούσαν σε μεγάλο βαθμό την ραγδαία εξέλιξη των μηχανοκίνητων μέσων, αλλάζοντας τους όρους διεξαγωγής του πολέμου, ώθησε στην μετατόπιση του σοβιετικού εργοστασίου μοτοσυκλετών, μακριά από την εμβέλεια των βομβαρδιστικών της Luftwaffe, σε μια παλιά ζυθοποιία στο Irbit, στα σύνορα της Σιβηρίας με τα, πλούσια σε ορυκτά κοιτάσματα, Ουράλια όρη που έδωσαν και το όνομα στην εταιρεία.
Στις 25 Φεβρουαρίου 1942, η πρώτη παρτίδα μοτοσυκλετών, συναρμολογημένων από τα εξαρτήματα που μεταφέρθηκαν από τη Μόσχα, στάλθηκε στο ανατολικό μέτωπο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου παραδόθηκαν συνολικά 9.799 μοτοσυκλέτες M-72 σε αποσπάσματα αναγνώρισης τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων ταξιαρχιών.
To Irbit παρέμεινε η βάση της εταιρείας από το μακρινό 1941, εξελίσσοντας και βελτιώνοντας τις μοτοσυκλέτες της με βραδείς ρυθμούς, προσφέροντας τις boxer μοτοσυκλέτες της με κάνιστρο, σε διάφορες εκδόσεις εξοπλισμού, κάποιες με κίνηση και στους δύο πίσω τροχούς και με αρκετές ειδικές εκδόσεις στο πέρασμα του χρόνου, ακόμη και μια ηλεκτρική concept μοτοσυκλέτα που εμφανίστηκε το 2018, χωρίς όμως ποτέ να φτάσει στην παραγωγή.
Μετά τον πόλεμο, το εργοστάσιο την ΙΜΖ Ural επεκτάθηκε και εκσυγχρονίστηκε, με την κατασκευή χυτηρίου για αλουμινένια μέρη, τμήματος παρασκευής πλαισίων καθώς και άλλων τμημάτων για την παραγωγή διαφόρων εξαρτημάτων της μοτοσυκλέτας. Καθ’ όλη τη δεκαετία του 1950, οι μοτοσυκλέτες που παρήχθησαν προορίζονταν κυρίως για στρατιωτική χρήση. Στο τέλος όμως της δεκαετίας, η στρατιωτική παραγωγή μεταφέρθηκε σε ένα αδελφό εργοστάσιο στο Κίεβο της Ουκρανίας (KMZ), ενώ το Irbit συνέχισε την παραγωγή μοτοσυκλετών για την εγχώρια αγορά.
Την περίοδο αυτή, οι εγκαταστάσεις του επεκτάθηκαν σε ένα τεράστιο εργοστάσιο σοβιετικού τύπου. Τα διάφορα τμήματα παρασκεύαζαν τα πάντα καθετοποιώντας την παραγωγική διαδικασία, από ελαστικά και πλαστικά εξαρτήματα έως αμορτισέρ, εξαρτήματα φρένων και ντίζες. Σχεδόν 10.000 άτομα απασχολούνταν στο εργοστάσιο και στο ζενίθ του, παρήγαγε περίπου 130.000 μοτοσυκλέτες ετησίως, κυρίως για κρατικές παραγγελίες και τη ρωσική εγχώρια αγορά ως μια οικονομικότερη εναλλακτική λύση απέναντι στα αυτοκίνητα.
Η IMZ άρχισε να εξάγει μοτοσυκλέτες το 1953, κυρίως σε κράτη του συμφώνου της Βαρσοβίας και σε συμμάχους της Ε.Σ.Σ.Δ. στην Αφρική και τη Νοτιοανατολική Ασία. Τη δεκαετία του 1970, η βρετανική εταιρεία Satra Motors εισήγε Ural στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία και τις πουλούσε με την επωνυμία Cossack Motorcycles. Το 1994, ένας ανεξάρτητος διανομέας με την ονομασία Ural America, με έδρα στην Ουάσινγκτον, ξεκίνησε να διαθέτει μοτοσυκλέτες στις Ηνωμένες Πολιτείες, θέτοντας τα θεμέλια της παρουσίας της Ural στην Αμερική που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ένα ακόμη σημείο καμπής για την εταιρεία ήταν ο ψυχρός πόλεμος και πιο συγκεκριμένα το τέλος αυτού, η κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. το 1991 που άλλαξε τον παγκόσμιο χάρτη. Τον Νοέμβριο του 1992, η κρατική IMZ μετατράπηκε σε ιδιωτική εταιρεία, με το 40 % να ανήκει στη διοίκηση και στους εργαζομένους, το 38 % να διατίθεται σε δημοπρασία με κουπόνια ιδιωτικοποίησης και το 22 % να παραμένει στην κατοχή του κράτους.
Παρότι δεν μετακίνησε την εταιρεία, η αλλαγή αυτή δημιούργησε πολλές δυσκολίες, καθώς πέρα από κρατική, μέχρι τότε, η Ural παρέμενε και κρατικοδίαιτη σε μεγάλο βαθμό με τον κύριο όγκο του εργοστασίου να προμηθεύει κρατικούς φορείς και σώματα ασφαλείας και ένα σχετικά μικρό ποσοστό από την γραμμή παραγωγής να καταλήγει στα χέρια ιδιωτών. Η νέα συνθήκη αυτή αβεβαιότητας έθεσε έναν νέο σκόπελο στην ίδια την ύπαρξη της εταιρείας, που τελικά ανταπεξήλθε με το επιτυχημένο άνοιγμα της σε διεθνείς αγορές, με τις ΗΠΑ να απορροφούν μέχρι και σήμερα άνω του ήμισυ της παραγωγής και δίκτυο διανομής να υπάρχει, πέρα από τις ΗΠΑ, σε Καναδά, Ευρώπη, Αυστραλία, Κίνα, Ιαπωνία και Νέα Ζηλανδία.
Στις αρχές του 1998, η επιχείρηση αγοράστηκε από τον Ρωσο-Γεωργιανό πολιτικό και επιχειρηματία Kakha Bendukidze που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οικονομική αναμόρφωση της Γεωργίας μετά την Επανάσταση των Ρόδων και των πολιτικών αναταράξεων που ακολούθησαν. Μέχρι τότε, η Ural είχε σχεδόν χάσει ολοκληρωτικά την εγχώρια αγορά της, καθώς οι Ρώσοι άρχισαν να αγοράζουν μεταχειρισμένα δυτικά αυτοκίνητα αντί για μοτοσυκλέτες με καλάθι. Το 1998 η Ural παρήγαγε λιγότερες από 2.000 μονάδες, αλλά το εργοστάσιο απασχολούσε ακόμη σχεδόν 4.000 άτομα. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, ο Bendukidze έφερε νέα διοίκηση και επέβαλε νέες ιδέες. Πραγματοποιήθηκαν επενδύσεις για την ανάπτυξη μιας δίκυκλης μοτοσυκλέτας, της Ural Wolf, με cruiser αισθητική, που δεν κατάφερε όμως να πουλήσει αρκετές μοτοσυκλέτες ώστε να διατηρήσει την εταιρεία βιώσιμη.
Τον Οκτώβριο του 2000, το εργοστάσιο αναγκάστηκε να διακόψει την παραγωγική διαδικασία, καθώς δεν ήταν σε θέση να πληρώσει τους λογαριασμούς του και ο Bendukidze δεν ήταν διατεθειμένος να επενδύσει περισσότερα χρήματα σε μια εταιρεία που κατέρρεε. Τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς, το εργοστάσιο πουλήθηκε σε τρία άτομα μέσω μιας διαδικασίας εξαγοράς από τη διοίκηση, μεταξύ των οποίων και ο σημερινός διευθύνων σύμβουλος και βασικός μέτοχος της εταιρείας, Ilya Khait.
H νέα διοίκηση ξεκίνησε αμέσως την αναδιοργάνωση του εργοστασίου, πουλώντας περιουσιακά στοιχεία, μειώνοντας το εργατικό δυναμικό κατά τα δύο τρίτα και συγκεντρώνοντας την παραγωγή στο μικρότερο κτήριο των εγκαταστάσεων, αποφασίζοντας να επικεντρωθούν κυρίως στις αγορές εξαγωγών και σε αυτό που το εργοστάσιο έκανε καλύτερα, την παραγωγή μοτοσυκλετών με καλάθι, επανεκτιμώντας την παραγωγή μοτοσυκλετών, την άνοιξη του 2001.
Ένας ακόμη πόλεμος έμελλε να μετακινήσει την βάση της ιστορικής εταιρείας το 2022. Η αναζωπύρωση των διαμαχών μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας που κλιμακώθηκε σε έναν πόλεμο εντός της Ευρώπης που ακόμα μαίνεται, έφερε σειρά εμπορικών κυρώσεων που απέκλεισαν την Ural από τις διεθνείς αγορές ενώ προκάλεσαν και σημαντική αστάθεια στην εφοδιαστική αλυσίδα του εργοστασίου. Διατηρώντας το ιστορικό εργοστάσιο στο Irbit για την παραγωγή της εγχώριας αγοράς και την κατασκευή ανταλλακτικών, μια νέα παραγωγική μονάδα στήθηκε 600 χιλιόμετρα νοτιονατολικότερα στο Petropavl στα βόρεια του Καζακστάν εξασφαλίζοντας έτσι την απροβλημάτιστη πρόσβαση σε παγκόσμια ανεφοδιαστικά δίκτυα, ελεύθερη μεταφορά εξαρτημάτων για συναρμολόγηση από την Ρωσία αλλά και την πολυπόθητη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές ανεπηρέαστη από τις διεθνείς κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας.
Το πλάνο αυτό δεν μακροημέρευσε καθώς το προσθετό κόστος που επέφεραν οι ανωτέρω διαδικασίες καθιστά την παραγωγής των όχι ιδιαίτερα προσιτών μοτοσυκλετών, μη βιώσιμη και έτσι, ανακοινώθηκε στα μέσα του Νοεμβρίου 2025 ότι τερματίζεται μέχρι νεωτέρας, η παραγωγή της σειράς boxer μοτοσυκλετών legacy προς εξαγωγή.
Αλλά πριν την ανακοίνωση αυτή, έχει ήδη χαραχτεί το επόμενο βήμα. Μια μοτοσυκλέτα με κάνιστρο που ξεχωρίζει από το παρελθόν της εταιρείας σε αισθητικό επίπεδο αλλά και σε λογική, τόσο κατασκευής όσο και χρήσης. Η Ural 500 Neo είναι η νέα πλατφόρμα που θα παράγεται στην Κίνα από την Yingang με κινητήρα Zongshen. H λογική πίσω από την νέα μοτοσυκλέτα είναι η δημιουργία μιας προσιτής, ευκολόχρηστης και ελαφρύτερης επιλογής για νέους αναβάτες, για όσους θέλουν τρίκυκλο χωρίς το υψηλό κόστος που αυτό μέχρι τώρα σήμαινε, με πιο ασφάλτινο και πολιτισμένο χαρακτήρα και όχι απαραίτητα για ταξίδια σε σκληρές off-road συνθήκες ή πάγο και χιόνι. Η εκτίμηση της Ural είναι ότι θα διατεθεί εντός του πρώτου μισού του 2026 στις ΗΠΑ σε τιμή κάτω των 15.000$ με πρωτότυπα προπαραγωγής να έχουν ήδη δοκιμαστεί από μερίδα του Ειδικού Τύπου.
Ελπίζουμε το εγχείρημα να ευοδώσει και να καταφέρει να αναστηλώσει την Ural οικονομικά ώστε να φέρει πίσω στην παραγωγή ή μάλλον την εξαγωγή και την κλασσική legacy σειρά των boxer μοτοσυκλετών της.
