Ο Γιάννης Περιστεράς στο CIV

Από τη ελληνική "λίμνη" στον διεθνή "ωκεανό"

Από τον

Μπάμπη Μέντη

4/7/2019

Πολλές φορές μιλάμε και συζητάμε για το επίπεδο των ελληνικών αγώνων ταχύτητας και το επίπεδο των Ελλήνων αναβατών σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και γενικά με τις χώρες του εξωτερικού, όμως σπάνια έχουμε μια πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει εκεί. Η συμμετοχή του Γιάννη Περιστερά στο CIV φέτος, παράλληλα με τη συμμετοχή του για πρώτη φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να δούμε ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στην ελληνική πραγματικότητα και όσα γίνονται στην Ευρώπη.

Μετά από δύο εντυπωσιακές εμφανίσεις στην Τρίπολη και στις Σέρρες (διπλός αγώνας), όπου έτρεξε σε δύο κατηγορίες (SS300 και Racing) ο μόλις 14 ετών Γιάννης Περιστεράς είναι επισήμως ο μικρότερος σε ηλικία έλληνας αναβάτης που πήρε την καρό σημαία σπίτι του και είναι αήττητος στην SS300 με τρεις νίκες σε τρεις αγώνες. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ταχύτητα ή το ταλέντο του, ούτε καν την αγωνιστική ωριμότητα του, αφού οι νίκες αυτές ήρθαν αντιμετωπίζοντας πολύ έμπειρους αναβάτες με πρωταθλήματα στο ενεργητικό τους. Απόλυτα φορμαρισμένος αγωνιστικά και με την θετική ψυχολογία στα ύψη, βρέθηκε στην πίστα της Imola για να συμμετέχει στο θεσμό του CIV, με την δική του Yamaha R3 που προετοιμάζει η ομάδα Tsokos Racing. Δίπλα του σε ρόλο προπονητή ο 11 φορές πρωταθλητής Σάκης Συνιώρης και φυσικά ο πατέρας του Νίκος Περιστεράς που έχει το περίπλοκο καθήκον να λύνει όλα τα προβλήματα που υπάρχουν έξω από την πίστα. Κι από αυτό το τελευταίο θα ξεκινήσουμε, διότι ακόμα και όσοι έχουν συμμετάσχει σε κάποιον αγώνα δυσκολεύονται να καταλάβουν πως ο μηχανοκίνητος αθλητισμός σε επίπεδο πρωταθλητισμού δεν είναι μόνο η γρήγορη οδήγηση μέσα στην πίστα. Το κόστος είναι τεράστιο και σε πολύ μεγάλο βαθμό επηρεάζει και τα αγωνιστικά αποτελέσματα. Διότι ο αγώνας είναι απλώς το αποτέλεσμα της προετοιμασίας και των προπονήσεων που έχεις κάνει. Οι προπονήσεις όμως δεν είναι τσάμπα. Πέρα από τα λάστιχα, τις βενζίνες και τη φθορά του εξοπλισμού, έχουν και δεκάδες κρυφά κόστη.

Εδώ είναι που γεννάται η ανάγκη της υποστήριξης από τους χορηγούς και είναι η τεράστια διαφορά που έχουμε με τις χώρες της Ευρώπης. Οι χορηγοί δεν σου δίνουν χρήματα για να κάνουν μια καλή πράξη και να σώσουν την ψυχή τους. Χρήματα δίνουν για να προβάλουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους και αποσκοπούν στην αύξηση των πωλήσεων στη συγκεκριμένη αγορά που δραστηριοποιούνται. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, η ελληνική αγορά δεν έχει το μέγεθος και την οικονομική ισχύ της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας και σε καμία περίπτωση δεν έχει την κουλτούρα των αγώνων τέτοιων χωρών, που έχουν δικές τους βιομηχανίες κατασκευής μοτοσυκλετών από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Καθώς εδώ δεν μιλάμε για πενταροδεκάρες αλλά για αρκετές χιλιάδες ευρώ, οι εταιρείες που χορηγούν αναβάτες μετράνε κάθε λεπτομέρεια και όχι μόνο τα αγωνιστικά αποτελέσματα. Η σοβαρότητα της οργάνωσης και της προβολής του πρωταθλήματος που συμμετέχει ένας αναβάτης παίζει καθοριστικό ρόλο. Καμία σοβαρή εταιρεία δεν κρατάει 20.000-30.000€ στην άκρη περιμένοντας πότε θα ανακοινωθεί το πρόγραμμα των αγώνων που σκοπεύει να προβάλει τα προϊόντα της. Σε όλη την Ευρώπη το αγωνιστικό πρόγραμμα του πρωταθλήματος της επόμενης χρονιάς έχει ανακοινωθεί σε όλους πριν καν λήξει το τρέχον πρωτάθλημα. Το αποτέλεσμα είναι ο Νίκος Περιστεράς (όπως και όλοι οι έλληνες ιδιοκτήτες ομάδων/αναβάτες που αναζητούν χορηγούς) να βρίσκονται μονίμως στη δυσάρεστη θέση να μιλάνε με τις εταιρείες χωρίς να μπορούν να τους πουν με σιγουριά πότε και πού θα προβληθούν τα προϊόντας τους! Τα αυτονόητα δηλαδή…

Έτσι η πλειοψηφία των ελλήνων αναβατών στηρίζονται στην δική τους τσέπη και όσες χορηγίες υπάρχουν, βασίζονται στην προσωπική σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων της ομάδας και εκείνων της εταιρείας που τους χορηγεί. Αυτό δεν σημαίνει πως στο εξωτερικό σου χαρίζουν μηχανάκια και σου πληρώνουν νταλίκες. Οι γονείς του Stoner πούλησαν το σπίτι τους για να πάνε στην Αγγλία ώστε ο μικρός να βρεθεί σε ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα από εκείνο της Αυστραλίας. Ουσιαστικά αυτό είναι και το σκεπτικό πίσω από τη συμμετοχή του Γιάννη Περιστερά στο CIV, με απώτερο στόχο τον θεσμό του Red Bull Juniors Cup, όπου οι δύο αυστριακές εταιρείες (ΚΤΜ και Red Bull) προσπαθούν να αναδείξουν το οδηγικό ταλέντο των αναβατών, περιορίζοντας όσο είναι δυνατόν τον παράγοντα της οικονομικής ισχύος των συμμετεχόντων, που πάντα θα υπάρχει και θα παίζει το ρόλο του σε αυτό το άθλημα.

Με αυτά τα δεδομένα η ελληνική ομάδα αποτελούμενη από τους Λάμπρο Τσώκο, Σάκη Συνιώρη, Νίκο Περιστερά και φυσικά τον μικρό Γιάννη, βρέθηκε στην πύλη εισόδου της θρυλικής πίστας της Imola στην Ιταλία. Από τον πρώτο κιόλας γύρο φάνηκε το δεύτερο μεγάλο μειονέκτημα των ελλήνων αναβατών. Μιλάμε φυσικά για τις πίστες μας ή για να είμαστε πιο ακριβείς για την απουσία τους. Ναι, έχουμε τις Σέρρες που είναι πιστάρα. Έχουμε τα Μέγαρα που φτιάχνουν φυσική κατάσταση και έχουμε συγκυριακά το αεροδρόμιο της Τρίπολης που ακονίζει το μυαλό και είναι… σκέτη αλητεία. Όμως πίστες μήκους 4 και 5 χιλιομέτρων, με έντονες υψομετρικές διαφορές δεν έχουμε. Εδώ στην Ελλάδα όποιος θέλει ή έχει πει πως θα φτιάξει πίστα, ψάχνει για ένα επίπεδο λιβάδι. Όμως οι πιο διάσημες πίστες των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων πρωταθλημάτων είναι πάνω σε λόφους. Το ίδιο και η Imola, η οποία επιπλέον έχει και μια δύσκολη χάραξη που το κάθε λάθος το πληρώνεις δύο ή και τρεις στροφές μετά!

Οπότε ναι μεν ο Γιάννης Περιστεράς ήταν άτυχος που μια βίδα του τρύπησε το λάστιχο στον πρώτο γύρο και έχασε το πολύτιμο δεκάλεπτο των ελεύθερων δοκιμαστικών, όμως ακόμα κι αν πήγαιναν όλα καλά, την Imola δεν την μαθαίνεις σε δέκα λεπτά αν μέχρι εκείνη τη στιγμή έχεις κάνει αγώνες μόνο σε επίπεδες πίστες. Το πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η απουσία αγωνιστικής εμπειρίας σε τέτοιου είδους συνθήκες, φάνηκε από την αλματώδη πρόοδο με την οποία ο Γιάννης Περιστεράς βελτίωνε τους χρόνους του κάθε φορά που έμπαινε στην πίστα. Διότι να οδηγήσει γρήγορα ξέρει και μάλιστα πολύ καλά. Πού είναι η επόμενη στροφή δεν ήξερε, διότι δεν την έβλεπε πίσω από τον λόφο. Κάθε μικρό κομμάτι που μάθαινε, είχε ως αποτέλεσμα να ρίχνει ολόκληρα δευτερόλεπτα.

Με άλλα λόγια, όποιος νομίζει πως αν κάνει 1:14 στις Σέρρες θα πάει στην Imola και θα τους πάρει τα σώβρακα στα Superbike είναι γελασμένος. Μιλήσαμε με τον Σάκη Συνιώρη που είναι δίπλα στον Γιάννη Περιστερά τα τελευταία χρόνια ως προπονητής, πριν γράψουμε αυτό το άρθρο. Ο Σάκης δεν είναι μόνο 11 φορές πρωταθλητής Ελλάδας, αλλά είναι κι αυτός ένας από τους Έλληνες ταλαντούχους αναβάτες που δοκίμασαν την τύχη τους σε διεθνείς ευρωπαϊκούς αγώνες, μαζί με τον αδερφό του (και συνάδελφό μας…), τον αείμνηστο Άλκη Συνιώρη. Όπως ο Γιάννης Περιστεράς σήμερα, έτσι και ο Σάκης με τον Άλκη γύρισαν πίσω από τον πρώτο τους αγώνα σε πίστα του εξωτερικού, έχοντας βιώσει για πρώτη φορά στην ζωή τους την εμπειρία να στρίβεις, να προσπερνάς και να αλλάζεις πορεία με το γόνατο και τα μαρσπιέ κάτω και 200km/h στο κοντέρ. Σε ποια ελληνική πίστα το κάνεις αυτό;

Γι΄αυτό η παρουσία του Σάκη δίπλα στον Γιάννη στην πίστα της Imola ήταν τόσο σημαντική. Διότι όλοι οι άλλοι βλέπουν απλώς μια άσφαλτο και ένα χρονόμετρο, όταν την ίδια στιγμή μπροστά στα μάτια του Γιάννη βρίσκεται ένας εντελώς νέος… πλανήτης! Όχι διαφορετική πίστα ή διαφορετική χώρα. Διαφορετικός πλανήτης. Ο επόμενος σταθμός για τον Γιάννη Περιστερά είναι η σαφώς πιο βατή για τα ελληνικά δεδομένα επίπεδη πίστα του Misano. Όχι πως θα είναι εύκολα τα πράγματα εκεί. Η αριστερόστροφη φορά σε σχέση με τον αρχικό δεξιόστροφο σχεδιασμό της πίστας, έχει κάνει δύσκολες τις τελευταίες στροφές που ήταν κάποτε επιταχυνόμενες και τώρα μπαίνεις φρενάροντας. Σοφά η ελληνική ομάδα αποφάσισε να βρεθεί εκεί το επόμενο Σαββατοκύριακο για προπόνηση, ώστε ο Γιάννης Περιστεράς να έχει αυτή τη φορά μικρότερο μειονέκτημα έναντι των αντιπάλων του στον αγώνα του CIV που ακολουθεί.

Στο τέλος αυτού του κειμένου, μπορείτε να διαβάσετε όλα όσα έγιναν από καθαρά αγωνιστικής πλευράς και τις πραγματικά πολλές ατυχείς στιγμές που είχε ο Γιάννης Περιστεράς στην Imola, στο Δελτίο Τύπου που μας έστειλε η ομάδα του.

Δελτίο Τύπου

Θετικό ξεκίνημα του Γιάννη Περιστερά στο CIV

Τρομερή βελτίωση στην άγνωστη Imola

Ο 14χρονος Γιάννης #John41 Περιστεράς αγωνίστηκε το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου στο Ιταλικό Πρωτάθλημα CIV στην κατηγορία Supersport 300 με Yamaha R3 και ελαστικά Pirelli Supercorsa V3, στη φημισμένη πίστα της Ίμολα. Η θρυλική αυτή πίστα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, με 22 στροφές στα 4,936μ. της διαδρομής της και ο νεαρός Έλληνας οδηγός δεν είχε την ευκαιρία στο παρελθόν να κάνει δοκιμές εκεί, περιμένοντας τις Ελεύθερες Δοκιμές του επίσημου Αγώνα για να μάθει την πίστα!

Ένα σκασμένο λάστιχο από βίδα συναθλητή του μέσα στην πίστα ήταν η πρώτη ατυχία που δεν τον άφησε να ολοκληρώσει την εκμάθηση, έτσι ρίχτηκε κατευθείαν στις Κατατακτήριες 1, όπου είχε μια πτώση στην 22η στροφή της διαδρομής. Ήδη από το 2'18.862 των Ελεύθερων και τη διαφορά των 9.4'' από τον πρώτο από τους 34 συμμετέχοντες, είχε πριν την πτώση “κατεβάσει” 3.1'' ενώ στις Κατατακτήριες 2 κατέβασε ακόμη 2.2'' σε μόλις 4 γύρους, αφού έμεινε από αντλία βενζίνης και δεν ολοκλήρωσε ούτε τις ΚΑΤ2!

Στον 1ο από τους δύο Αγώνες του προγράμματος, το Σάββατο, τερμάτισε στην 21η θέση με καλύτερο χρόνο κατά 0.7 του δευτερολέπτου σε σχέση με τις Κατατακτήριες, αλλά με καλύτερη γνώση της πίστας.

Η τελευταία ατυχία ήρθε στο Ζέσταμα του Αγώνα της Κυριακής όταν έκανε μόνο ένα γύρο, καθώς έμεινε και πάλι από αντλία βενζίνης. Η ομάδα επιδιόρθωσε τη βλάβη και στον Αγώνα ο #John41 έδωσε ωραία μάχη με ένα γκρουπ δέκα οδηγών, για μια θέση στη βαθμολογούμενη 15αδα. Ο τερματισμός του στην 20η θέση είναι ένα καλό αποτέλεσμα, με χρόνο ταχύτερου γύρου 2'11.655 (βελτίωση 7.2'') και διαφορά 3.7'' από τον ταχύτερο γύρο του νικητή Manuel Gonzalez που οδηγούσε Kawasaki. Ο Έλληνας οδηγός ήταν με διαφορά ο μικρότερος σε ηλικία συμμετέχων, με την πλειοψηφία να είναι μεταξύ 16 και 20 χρόνων, ενώ συμμετείχαν και κάποιοι 24χρονοι! Μάλιστα ανάμεσα στους 15 οδηγούς που συμμετείχαν με Yamaha R3 πήρε την 7η θέση!

Πέρα από τα νούμερα που λένε τη μισή αλήθεια, το οδηγικό του στυλ και το πείσμα του, εντυπωσίασε τους Ιταλούς οργανωτές και ήδη μια Ιταλική ομάδα τον προσκάλεσε σε δοκιμές ενόψει του επόμενου αγώνα του CIV που θα γίνει στο Misano! Θετική λοιπόν η πρώτη εμπειρία του Γιάννη Περιστερά στο δύσκολο Ιταλικό Πρωτάθλημα και η ελληνική ομάδα, με μηχανικό τον Λάμπρο Τσώκο, κόουτς τον Σάκη Συνιώρη και Διευθυντή τον Νίκο Περιστερά γύρισε με πολύτιμες εμπειρίες στις βαλίτσες της.

ΓΙΑΝΝΗΣ #John41 ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΣ - Οδηγός

“Η συμμετοχή στο CIV ήταν κάτι που περίμενα από το ξεκίνημα της χρονιάς. Η πτώση και τα μηχανικά προβλήματα δεν μου έδωσαν το χρόνο που θα ήθελα για να μάθω την πίστα, αλλά την Κυριακή ένιωσα καλά πάνω στην Yamaha R3 και οδήγησα χωρίς άγχος. Έμαθα πολλά και είμαι στο ίδιο δευτερόλεπτο με τους οδηγούς που δίνουν τη μάχη της δεκάδας. Στο Μιζάνο σίγουρα θα είναι καλύτερα, αφού θα κάνω δοκιμές πριν τον Αγώνα. Ευχαριστώ την ομάδα και όλους τους χορηγούς μας για την υποστήριξη.”

Η ομάδα θέλει να ευχαριστήσει τους χορηγούς που στηρίζουν την προσπάθεια:

ΜΟΤΟΔΥΝΑΜΙΚΗ, Motodirect, ΜΟΤΟΔΙΚΤΥΟ, Aplinestars, TZORTZOPOULOS – SHOEI, ANEK – SUPERFAST, Zen1one Racing, RACE TECH Exhaust System, Yamaha TSOKOS Racing, Georgopoulos – ERMAX, EXTRA Products TASSOULIS, Extreme Track Days, RISE, mouratis gp spare parts, TECNO MOTO performance, clever media, P+P Papageorgiou Peristeras, PIRELLI Intramoto, PAPASTAVROU Shops, AM ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, MGP motograndprix.gr, S1 Sinioris Racing, BIZZARE STICKERS, SUPERBMOTO, ΒΑΦΕΣ ΜΑΝΟΣ, ANDELI MOTOTOURING, TENG TOOLS, FABRI, RiderGraphics, DUNLOP, PERISTERAS TYRES.

Peristeras Moto Tyres

OFFICIAL SUPPLIER GREECE:

Dunlop Moto Racing Tyres

Dunlop Kart Racing Tyres

Chicken Hawk moto & kart Warmers

Gerbing Heated Clothes

Gruppo Pritelli official Racing Apparel

Κεντρικό Μιχαλακοπούλου 125 Αθήνα,

Υπ/μα : Κωνσταντινουπόλεως 44, Περιστέρι

Office: 210 777 5380 & 2105770877

Fax: 210 7798116 & 2105770876

Mob: 6978483747

Mail: [email protected], [email protected]

www.peristeras-tyres.gr

https://www.facebook.com/profile.php?id=100009036700180

https://www.instagram.com/peristeras/?hl=el

https://bit.ly/MOTO_670

Ελληνική Ταχύτητα

Ζήσε τον 1ο αγώνα του ΠΠΤ με τον Σάκη Συνιώρη

Τρεις μέρες με έναν πρωταθλητή

Από τον

Μπάμπη Μέντη

4/4/2017

Η σχέση του Σάκη Συνιώρη με το ΜΟΤΟ ξεκινάει πολλά χρόνια πριν και σε καμία περίπτωση δεν είναι από τις τυπικές που αναπτύσσονται ανάμεσα σε έναν αγωνιζόμενο και σε ένα μέσο που καλύπτει δημοσιογραφικά τους αγώνες μοτοσυκλέτας.

Με τον αδερφό του, τον Άλκη Συνιώρη, να είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του ΜΟΤΟ από το 1998, ο Σάκης συμμετείχε μαζί μας σε πολλά συγκριτικά τεστ supersport και superbike εκείνη την εποχή. Όταν λέμε συμμετείχε, εννοούμε ότι ερχόταν και μας βοηθούσε στα πάντα και δεν περιοριζόταν απλώς να κάνει μερικούς χρονομετρημένους γύρους στην πίστα. Υπάρχουν δεκάδες ιστορίες που μπορείς να διηγηθείς από εκείνα τα χρόνια, αλλά αν έπρεπε οπωσδήποτε να ξεχωρίσουμε κάποιες, τότε σίγουρα η επιστροφή οδικώς από τις Σέρρες μετά από ένα γιγαντιαίο συγκριτικό, όπου το Yamaha R6 που οδηγούσα εγώ έμενε από βενζίνη κάθε 110 χιλιόμετρα επειδή… το γκάζι ήταν συνεχώς τέρμα ανοιχτό για να μπορώ να μείνω κοντά στην ουρά της R1 που οδηγούσε ο Σάκης.

Φυσικά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη συμβολή του στα πρώτα μαθήματα οδήγησης σε πίστα που έγιναν στην Ελλάδα από το ΜΟΤΟ το 1999, όπου μαζί με τον Άλκη, έδωσαν απλόχερα τις γνώσεις τους σε όλους τους συμμετέχοντες. Όπως καταλαβαίνετε η σχέση μας έγινε περισσότερο φιλική, παρά επαγγελματική και ίσως αυτή να είναι η αιτία που ποτέ δεν του έχουμε κάνει κάποια ιδιαίτερη αναφορά για τις αγωνιστικές επιτυχίες του, αφού νοιώθουμε ότι όποτε γράφουμε κάτι γι΄αυτόν είναι σαν να… περιαυτολογούμε! Όπως κι αν έχει, πέρσι κατέκτησε το δέκατο πρωτάθλημά του και η πρόσκλησή του να παρακολουθήσουμε μαζί του τον πρώτο αγώνα του πανελληνίου πρωταθλήματος ταχύτητας στα Μέγαρα, έγινε αποδεκτή με ιδιαίτερη χαρά.

Παλιά αγαπημένη

Φέτος τρέχει ξανά στην κορυφαία κατηγορία Superbike, όμως αντί για την Ducati 1198S Panigale που είχε πέρσι, τώρα βρίσκεται πάνω στη σέλα της δικής του Aprilia RSV4R Factory του 2014. Κυριολεκτικά δικής του μοτοσυκλέτας, αφού την έχει αγοράσει. Το καλό είναι ότι με αυτή τη μοτοσυκλέτα έχει ήδη πάρει ένα πρωτάθλημα και την ξέρει μέχρι την τελευταία βίδα της. Από την άλλη μεριά βέβαια, το 2014 ήταν πριν τρία χρόνια και οι μοτοσυκλέτες του ανταγωνισμού είναι πιο νέες από τότε, οπότε η προετοιμασία της για το φετινό πρωτάθλημα από την ομάδα του Μάκη Χρήστου (Christou Racing Team) δεν ήταν μια εύκολη δουλειά ρουτίνας. Οι αναρτήσεις της Ohlins είναι ουσιαστικά παραγωγής και ο Σταυρός Γεωργακόπουλός χρειάστηκε να κάνει τα μαγικά του στα ελεύθερα δοκιμαστικά της Παρασκευής και του Σαββάτου, καθώς οι συνθήκες στην πίστα λόγω του δυνατού αέρα δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές. Η σκόνη που μετέφερε ο αέρας, έκαναν την άσφαλτο να γλιστράει έξω από το μονοπάτι που καθάριζαν στο πέρασμά τους οι μοτοσυκλέτες. Κάθε άνοιγμα του γκαζιού έξω από αυτό το στενό πέρασμα καθαρής ασφάλτου, έκανε το traction control να επεμβαίνει πρόωρα, κόβοντας την δύναμη του κινητήρα. Η Aprilia του Σάκη έχει δύο ρυθμιζόμενα traction control, το normal της RSV4R APRC παραγωγής και ένα εξωτερικό OEM για αγωνιστική χρήση. Ο κινητήρας είναι ουσιαστικά και αυτός normal, αφού πέραν της εξάτμισης και της αντίστοιχης ρύθμισης του ψεκασμού ride by wire, δεν υπάρχουν άλλες σοβαρές επεμβάσεις. Ακόμα και ο κεντρικός διακόπτης με το κλειδί και τα όργανα είναι όπως όταν βγήκε η μοτοσυκλέτα από το εργοστάσιο. Αν υπάρχει κάτι σε αυτή την RSV4R Factory που δεν θα βρεις σε καμία άλλη, είναι το χειροποίητο carbon φαίρινγκ που έφτιαξε εδώ στην Ελλάδα ο Νίκος Τσεμπερλής. Η δουλειά που έχει κάνει σε επίπεδο ποιότητας και φινιρίσματος αξίζουν ξεχωριστή αναφορά, όποτε μην τα στριμώξουμε όλα σε μία παράγραφο.

Η Παρασκευή ήταν μια περίεργη ημέρα για τους αναβάτες και τις ομάδες τους, καθώς ο δυνατός αέρας επηρέαζε τόσο πολύ τη συμπεριφορά των μοτοσυκλετών, που δύσκολα μπορούσε κάποιος να κάνει ρυθμίσεις για τον αγώνα της Κυριακής. Η σκονισμένη πίστα έξω από την ιδανική γραμμή και οι ριπές πλάγιου ανέμου που έτρωγαν οι μοτοσυκλέτες μπαίνοντας και βγαίνοντας από τις στροφές, δεν σε άφηναν να δεις με καθαρό μάτι αν φταίει η μοτοσυκλέτα ή ο αέρας για τη συμπεριφορά της, ενώ η άσφαλτος ξαναγέμιζε με χώμα. Άλλωστε, ακόμα κι αν έκανες τις απαραίτητες ρυθμίσεις για να συμπεριφέρεται σωστά σε αυτές τις συνθήκες, την Κυριακή που ο αέρας θα έκοβε σύμφωνα με τις προβλέψεις, όποια δουλειά θα είχες κάνει θα ήταν άχρηστη. Μαζέψαμε όσο περισσότερο ήλιο, κρύο και αέρα μπορούσαμε και δώσαμε ραντεβού για τα δοκιμαστικά του Σαββάτου.

Δύσκολη αρχή με Happy End

Το Σάββατο ο αέρας είχε ηρεμίσει κάπως, όμως η πίστα δεν ήταν ακόμα στα καλύτερά της. Στα ελεύθερα δοκιμαστικά ο Σάκης επικεντρώθηκε ξανά στη ρύθμιση των αναρτήσεων καθώς το πιρούνι φάνηκε να έχει πιο σκληρό ελατήριο από το ιδανικό και η πρόσφυση πίσω δεν ήταν στο επίπεδο που επιθυμούσε. Αλλαγή ελατηρίων εμπρός και πολλές δοκιμές με τη ρύθμιση του πίσω αμορτισέρ έφεραν την μοτοσυκλέτα κοντά στο σημείο που έπρεπε, όμως στις εξόδους των στροφών η πρόσφυση ήταν ακόμα ελλιπής με αποτέλεσμα το traction control να κόβει αρκετά την δύναμη του κινητήρα. Μέχρι να ξεκινήσουν τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά ο Σάκης χρησιμοποιούσε το traction control που έχει η μοτοσυκλέτα παραγωγής και όχι το after market. Μπαίνοντας για τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά, κάνει έξι γύρους με τις ίδιες ρυθμίσεις και μετά δοκιμάζει να χρησιμοποιήσει το after market traction control ελπίζοντας ότι θα είναι λιγότερο παρεμβατικό στις εξόδους και θα κερδίσει τα πολύτιμα δεκατάκια του δευτερολέπτου που χρειάζεται για την Pole Possition. Δυστυχώς όμως το after market σύστημα δεν δούλεψε όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα ένα βίαιο hisiding. Ο απολογισμός της πτώσης περιελάμβανε τα λαβωμένα χειροποίητα carbon φαίρινγκ, μια κατεστραμμένη μανέτα φρένου και ένα στραβό μαρσπιέ. Όμως αυτά φτιάχνονται. Το κύριο πρόβλημα ήταν τα δύο κοπανημένα δάχτυλα του δεξιού χεριού, που είχαν πρηστεί τόσο πολύ ώστε ήταν δύσκολο ακόμα και να βγάλεις το γάντι!

Η ομάδα κάνει ότι μπορεί για να επαναφέρει τη μοτοσυκλέτα γρήγορα σε λειτουργική κατάσταση, πριν ξεκινήσει το δεύτερο σκέλος των επίσημων χρονομετρημένων. Όμως το μεγάλο ερωτηματικό είναι αν το δεξί χέρι του Σάκη μπορεί να χειριστεί σωστά το γκάζι και το εμπρός φρένο σε μια πίστα που ο καλός χρόνος βγαίνει μόνο στις εισόδους και στις εξόδους των στροφών. Η ανακοίνωση για την έναρξη των δεύτερων χρονομετρημένων δοκιμαστικών ακούστηκε από τα μεγάφωνα αλλά τα πρησμένα δάχτυλα του Σάκη δεν χωράνε να μπουν στο γάντι! Ο Γιάννης Τζωρτζόπουλος φέρνει ένα νούμερο μεγαλύτερα γάντια και ο Σάκης σφίγγει τα δόντια και ξαναμπαίνει στην πίστα για να διεκδικήσει μια θέση στην πρώτη σειρά της σχάρας εκκίνησης. Τα καταφέρνει και η μέρα κλείνει με μια γλυκόπικρη γεύση, καθώς το χτυπημένο χέρι εξακολουθεί να πονάει και δεν είναι σαφές αν θα γίνει καλύτερα ή χειρότερα την επόμενη μέρα του αγώνα, την ώρα που ο άμεσος ανταγωνιστής του είναι ο Χάρης Παρασκευόπουλος που βρίσκεται σε άριστη φυσική κατάσταση και η μοτοσυκλέτα του ήταν πολύ δυνατή όλο το διήμερο. Όμως σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μετράει η εμπειρία και η δυνατότητα ενός πρωταθλητή να τιθασεύσει τα συναισθήματά του και να συγκεντρώσει τη σκέψη του. Όταν έχεις δέκα πρωταθλήματα πίσω σου, ξέρεις ότι ο αγώνας τελειώνει μόνο όταν πέσει η καρό σημαία, όχι από τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά. Αυτό αποδείχτηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο την Κυριακή. Στους τρεις πρώτους γύρους φάνηκε ότι ο Χάρης πάει να πάρει μια ξεκούραστη νίκη και ότι ο Σάκης με τον Λευτέρη Πίππο δεν θα ρισκάρουν, λόγω των προβλημάτων που τους ταλαιπωρούσαν. Όμως όσοι βρεθήκαμε εκείνη την ημέρα στα Μέγαρα είδαμε έναν από τους πιο εντυπωσιακούς αγώνες. Το μικρό άνοιγμα που είχε κάνει ο Χάρης στους πρώτους γύρους εξανεμίστηκε πολύ γρήγορα και πλέον κανείς δεν μπορούσε να βάλει στοίχημα ποιος θα πάρει τελικά την καρό σημαία. Ακόμα και ο Μαρκεσίνης από την τέταρτη θέση ήταν σε απόσταση βολής και στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά είχε πετύχει πολύ ανταγωνιστικούς χρόνους. Κάπου στη μέση του αγώνα ο Λευτέρης έπεσε στα φρένα της Κ1 κάνοντας σαφές σε όλους ότι η τελική μάχη θα είναι μεταξύ του Χάρη και του Σάκη. Λίγους γύρους αργότερα μπορούσες εύκολα να δεις ότι στην είσοδο για την τελευταία στροφή εμπρός στα πιτς, η Aprilia του Σάκη κερδίζει ολόκληρο μέτρο.

Τον κουτουλάει μία, τον κουτουλάει δεύτερη, στην τρίτη βρίσκει τον χώρο και περνάει από μέσα. Φαινόταν ότι θα συμβεί εκεί, ήταν θέμα χρόνου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, όλοι έχουμε την βεβαιότητα ότι ο Σάκης καθάρισε τον αγώνα και ότι ο Χάρης δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει, γιατί δείχνει σαν να έχει ξεμείνει από δυνάμεις. Όμως ούτε αυτό επιβεβαιώθηκε στην πράξη, αφού στους τελευταίους γύρους είδαμε έντονες μάχες μεταξύ τους και στο πέσιμο της καρό σημαίας οι δύο μοτοσυκλέτες είχαν μόλις ένα μέτρο διαφορά!

Αγκαλιές, φιλιά και… μπινελίκια

Μετά τον αγώνα ο Λευτέρης Πίππος μας είπε ότι η πτώση του στα φρένα της Κ1 δεν ήταν θέμα υπερβολικού ρίσκου για να περάσει, αλλά λόγω άρνησης του κιβωτίου ταχυτήτων της R1 του να κατεβάσει ταχύτητα – το γράψαμε στο ρεπορτάζ του αγώνα. Η ομάδα του Χάρη Παρασκευόπουλου μας είπε ότι από τον τέταρτο γύρο και μετά, η μανέτα του εμπρός φρένου “φούσκωσε” με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από το γκριπ και να του μουδιάσει το χέρι – το γράψαμε κι αυτό. Φυσικά ο Σάκης βγήκε από τα ρούχα του όταν το διάβασε, γιατί στους τελευταίους γύρους ο Χάρης του έκανε πολλές επιθέσεις στα φρένα και κατά την άποψή του δεν θα μπορούσε να τις κάνει αν είχε τέτοιο πρόβλημα. Έτσι από τις αγκαλιές και τους πανηγυρισμούς της Κυριακής, βρεθήκαμε να διαφωνούμε στα τηλέφωνα τη Δευτέρα για το αν πρέπει να διαλέγει και να φιλτράρει ο δημοσιογράφος τις δηλώσεις των αγωνιζόμενων. Αυτή είναι η δημοσιογραφία, σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις πολλούς φίλους και μετά σε βάζει να τσακωθείς μαζί τους!

Ο Σάκης Συνιώρης μέσα από επτά ερωτήσεις:

Πως βλέπεις το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας φέτος;

Οι αγώνες είναι λίγοι, όπως επίσης και οι αναβάτες που το διεκδικούμε. Το αποτέλεσμα είναι να είσαι συντηρητικός στην οδήγησή σου γιατί δεν υπάρχουν μετά ευκαιρίες να διορθώσεις ένα λάθος. Όπως πέρσι, έτσι και φέτος, αν καταφέρεις να βρεθείς μπροστά στην βαθμολογία στους δύο πρώτους αγώνες, μετά αρκεί να κάνεις συντήρηση δυνάμεων. Δεν υπάρχουν στην κατηγορία πολλοί αναβάτες για να ανακατέψουν την τράπουλα και να κλέψουν βαθμούς στη διάρκεια του πρωταθλήματος από τους βασικούς διεκδικητές.

Ποιος ήταν ο πρώτος σου αγώνας;

Το 1993 στην Τρίπολη με Suzuki GSX-R 400. Στην κατηγορία τρέχαμε μαζί με τα δίχρονα 250 και τερμάτισα πέμπτος γενικής και πρώτος ανάμεσα στα τετράχρονα

Σε τι διαφέρει ένας γρήγορος αναβάτης από έναν πρωταθλητή;

Η δίψα για τη νίκη.

…και πως έρχονται οι νίκες;

Μόνο με πολύ προπόνηση, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις

Πως αντιμετωπίζεις ένα στραβό αποτέλεσμα;

Νευριάζω! Χα, χα… Προσπαθώ να γυρίσω πίσω και να αναλύσω κάθε δυνατή λεπτομέρεια που το προκάλεσε. Μετά δουλεύω πάνω στα λάθη και τις αδυναμίες

Έχεις κερδίσει πρωταθλήματα σχεδόν με κάθε μάρκα μοτοσυκλέτας και κάθε τύπο κινητήρα. Ποια ήταν τα καλά και τα κακά τους;

Η Triumph Daytona 675 είχε δυνατές εξόδους από τις στροφές και πολύ καλό πλαίσιο, αλλά τις έλειπε η δύναμη ψηλά.

Η Ducati 1199S Panigale ήταν πολύ ελαφριά μοτοσυκλέτα και εύκολη στις αλλαγές πορείας, αλλά υπερβολικά άκαμπτη – ιδιαίτερα το μονόμπρατσο ψαλίδι της, που μετέφερε ταλαντώσεις στο τιμόνι. Επίσης ήταν πολύ ευαίσθητη στις ρυθμίσεις όταν άλλαζε ο καιρός!

Το Yamaha R6 πλεονεκτούσε σε πλαίσιο και δύναμη κινητήρα στις υψηλές στροφές, γι΄αυτό ήταν πολύ καλό σε ανοιχτές πίστες όπως των Σερρών. Αντίθετα στα Μέγαρα δυσκολευόταν να βγει από τις στροφές.

Στην Aprilia RSV4R Factory μου αρέσει πολύ το στήσιμο του πλαισίου και ο τρόπος που μεταφέρει τη δύναμή του ο κινητήρας στον πίσω τροχό. Λίγο παραπάνω δύναμη ψηλά θα ήταν καλοδεχούμενη.