Σύγχρονοι Έλληνες αναβάτες: Γιάννης Περιστεράς

Από τις Σέρρες στην Αλμερία
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

17/11/2017

Ο Γιάννης Περιστεράς είναι μόλις 12 ετών αλλά απασχολεί κάθε Σαββατοκύριακο τα αγωνιστικά ρεπορτάζ, είτε αυτά καλύπτουν το χώρο της μοτοσυκλέτας, είτε του καρτ.

Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, αφού εδώ και πολλά χρόνια ζει σε αγωνιστικούς ρυθμούς, όμοιους με εκείνους των επαγγελματιών αναβατών. Όταν τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας τους κάνουν μπάνια στις παραλίες το καλοκαίρι, ο Γιάννης είναι στην καυτή άσφαλτο της πίστας των Σερρών και ιδρώνει μέσα στη δερμάτινη φόρμα του.

Όταν τα υπόλοιπα παιδάκια απολαμβάνουν τα παγωτά και τις σοκολάτες τους, ο μικρός Γιάννης τρώει σκέτα βραστά αυγά. Όταν όλα τα υπόλοιπα παιδάκια χαλαρώνουν τα Σαββατοκύριακα, ο μικρός Γιάννης είναι σε κάποια πίστα και προπονείται σκληρά, με μοναδική παρέα τους αυστηρούς προπονητές του.

Τίποτα απ’ όσα κάνει στην καθημερινότητα του  δεν είναι φυσιολογικά για την ηλικία του, αλλά το ίδιο αφύσικο είναι και το αγωνιστικό ιστορικό του.

Στην ηλικία των 11 χρονών είχε ήδη τρέξει αγώνες στο Ιταλικό πρωτάθλημα της κατηγορίας pre-MINI GP καταφέρνοντας να ανέβει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στον τελευταίο αγώνα.

Σύμφωνα με τον πατέρα του Νίκο Περιστερά όλα ξεκίνησαν όταν ήταν… 40 ημερών μωρό, όπου πέρασε ένα ολόκληρο τριήμερο με τους γονείς του στην πίστα των Σερρών, ακούγοντας, μυρίζοντας και βλέποντας από τον χώρο των πιτς, τον αγώνα του Π.Π. Ταχύτητας.

Η πραγματική του όμως επαφή με τις μοτοσυκλέτες έγινε σε ηλικία τεσσάρων ετών όταν απέκτησε ένα Yamaha PW 50. Με αυτή ένοιωσε για πρώτη και την ατμόσφαιρα ενός διεθνούς αγώνα, μπαίνοντας αρκετές φορές στην αρένα του σταδίου Ειρήνης και Φιλίας κατά την διεξαγωγή του Athens Supercross.

Το 2014 απέκτησε την πρώτη του street αγωνιστική μοτοσυκλέτα για να συμμετάσχει το Mini GP1 CUP. Το 2015 με αυτό το Honda NSF έκανε αγώνες στα Mini GP1 CUP κατακτώντας την 3η θέση του κυπέλου και με μια Blata έτρεξε στην κατηγορία Kid-GP κατακτώντας τη δεύτερη θέση του θεσμού. Το 2016 στέφεται τροπαιούχος στο Mini GP CUP και ολοκληρώνει μια εντυπωσιακή παρουσία στο ιταλικό C.I.V.

Παράλληλα ασχολείται εντατικά με τους αγώνες καρτ, συμμετέχοντας τόσο στο θερμό του Πανελληνίου Πρωταθλήματος στην κατηγορία Mini 60, όσο και στο ενιαίο κύπελλο της Rotax στην κατηγορία Micro Max. Η νίκη στον δεύτερο αγώνα του Π.Π. Mini 60 το 2017 ήταν ο καλύτερος αποχαιρετισμός πριν ανέβει στην κατηγορία Junior για το 2018.

Όμως οι αγώνες μοτοσυκλέτας ήταν και εξακολουθούν να είναι το μεγάλο του πάθος και οι στόχοι που έχει βάλει στον εαυτό του είναι συνεχώς μεγαλύτερου βαθμού δυσκολίας.

Η καλοκαιρινή προετοιμασία του στις Σέρρες για να πάρει ένα εισιτήριο του Red Bull Rookies Cup ήταν κάτι παραπάνω από σκληρή για ένα παιδί 12 ετών.

Μακριά από τους γονείς, τους φίλους του και τις παραλίες, ακολουθούσε κατά γράμμα τις εντολές του Σάκη Συνιώρη και την αυστηρή αθλητική διατροφή που έπρεπε να κάνει.

Στην πραγματικότητα ο στόχος αυτός θα ήταν θαύμα αν το επιτύχανε ο Γιάννης, αφού οι δίχρονες μοτοσυκλέτες των 125 κυβικών που χρησιμοποιούνται στο θεσμό δεν ευνοούν τα παιδιά που είναι κάτω των 14 ετών λόγω μεγέθους.

Όμως αν δεν δοκιμάσεις, ποτέ δεν ξέρεις. Άλλωστε ό,τι κι αν γινόταν, η εμπειρία που θα αποκόμιζε από όλη αυτή την διαδικασία θα ήταν ανεκτίμητη.

Παραλίγο να το κάνει το θαύμα, περνώντας εύκολα στο group των 55 από τους 109 συμμετέχοντες και ήταν πολύ δυνατός στα πρώτα δοκιμαστικά. Δυστυχώς στο δεύτερο στάδιο για την επιλογή των 25, η μοτοσυκλέτα που του κληρώθηκε είχε πρόβλημα με το σταμπιλιζατέρ τιμονιού, δυσκολεύοντας τον μικρόσωμο Γιάννη των 37 κιλών να την οδηγήσει όπως θα ήθελε. Κατέβασε 1,5 δευτερόλεπτα αλλά δεν αρκούσε για να περάσει στην επόμενη φάση…

Η πίστα της Almeria θα είναι και του χρόνου εκεί, όπως και ο Γιαννής Περιστεράς που θα δίνει ξανά την μάχη ανάμεσα σε 110 αναβάτες για την πρόκριση. Αυτή τη φορά όμως, ακόμα πιο ώριμος, ακόμα πιο δυνατός.

 

 

Σπύρος-Μάριος Φουρθιώτης: Από την Κω στην Ισπανία

Το αγωνιστικό ταξίδι ενός “μικρού” Οδυσσέα
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

5/8/2020

Η πόρτα των γραφείων μας άνοιξε για να υποδεχτεί τον “μικρό” Σπύρο-Μάριο Φουρθιώτη και τον πατέρα του που μόλις λίγες ώρες πριν είχαν προσγειωθεί στην Αθήνα. Δεν ήρθαν από το νησί της Κω που είναι η μόνιμη κατοικία τους, αλλά από την Ισπανία, μετά από ένα σκληρό αγωνιστικό πολυήμερο ταξίδι. Είναι μόλις 12 χρονών, όμως τα ταξίδια για τον Σπύρο-Μάριο Φουρθιώτη θα μπορούσαμε να πούμε με μια δόση υπερβολής πως αποτελούν την καθημερινότητά του. Όταν ζεις σε ένα ελληνικό νησί και θέλεις να ασχοληθείς σοβαρά με τους αγώνες ταχύτητας, τότε θα πρέπει να σου αρέσουν τα αεροπλάνα και τα καράβια διότι θα περάσεις πολλές ώρες μέσα σε αυτά.

Ο πατέρας του ο Μεθόδιος είναι πάντα δίπλα του, όμως η ζωή ενός αθλητή και ειδικά ενός μικρού παιδιού που ασχολείται συστηματικά με τους αγώνες μοτοσυκλέτας είναι δυσανάλογα σκληρή για την ηλικία του. Οι ώρες της “μοναξιάς” μακριά από τους φίλους σου και οι ατελείωτες ώρες ταξιδιών είναι πάντα ένα βαρύ αντίτιμο που πρέπει να πληρώσει ένα παιδί που δεν κάνει απλώς την πλάκα του. Θα πρέπει να αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις για να θυσιάσεις όλα τα υπόλοιπα και το ίδιο θα πρέπει να κάνει και η οικογένειά σου, καθώς κάθε μέτρο και δευτερόλεπτο μακριά από τον τόπο κατοικίας πολλαπλασιάζει το κόστος. Βλέποντας όμως από κοντά τον Σπύρο-Μάριο Φουρθιώτη και τον πατέρα του, καταλαβαίνεις αμέσως πως έχουν κίνητρο και στόχο να φτάσουν έως το τέλος. Και μάλιστα όχι από τον εύκολο δρόμο, αλλά από το κακοτράχαλο μονοπάτι των διεθνών αγώνων.

Με τον διπλό αγώνα της Ισπανίας φρέσκο στο μυαλό τους, οι απαντήσεις τους στα ερωτήματά μας έβγαιναν αβίαστα. Το βασικό πρόβλημα σε αγωνιστικό επίπεδο για εμάς τους Έλληνες είναι οι χώροι για προπόνηση μας λέει ο πατέρας του Μάριου. Κάνουμε μόνοι μας και χωρίς ανταγωνισμό προπόνηση σε πάρκινγκ και μετά πάμε στην Ιταλία και τώρα στην Ισπανία και μπαίνουμε σε πίστες με πλάτος 18 μέτρα! Ναι, υπάρχει η πίστα των Σερρών και ο νέος Δήμαρχος και η νέα διοίκηση μας βοηθούν με τον καλύτερο τρόπο, αλλά η απόσταση εκτοξεύει τα έξοδα. Η πίστα των Μεγάρων είναι ακατάλληλη. Ο μικρός δεν είχε πέσει ποτέ από οδηγικό λάθος δύο χρόνια σε αγώνες της Ιταλίας και έπεσε δύο φορές μέσα σε μία ημέρα στα Μέγαρα. Έ, από εκεί που έστριψε έχει λακκούβα και από εκεί έχει χώματα και… Δηλαδή να ξεχάσει να οδηγάει για να μάθει το μονοπάτι στα Μέγαρα;

Εύλογα το ερώτημα, πρακτικά, είναι τί λύσεις υπάρχουν στην Ελλάδα για να προχωρήσεις αγωνιστικά ένα παιδί αυτής της ηλικίας και να έχει ελπίδες να διακριθεί σε υψηλού επιπέδου αγώνες στο εξωτερικό. Τρέξαμε τρία χρόνια στα MiniGP. Τον τρίτο χρόνο τρέξαμε περισσότερο για να υποστηρίξουμε τον θεσμό. Δυστυχώς στο πανελλήνιο πρωτάθλημα δεν μπορούν να τρέξουν παιδιά αυτής της ηλικίας. Υπάρχει ένα κενό εδώ που νομίζω πως πρέπει να το κοιτάξει η ΑΜΟΤΟΕ.

Γενικά τα θεσμικά όργανα δεν έχουν ασχοληθεί με τα προβλήματα των νεαρών αναβατών του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Για παράδειγμα οι απουσίες στο σχολείο. Την επόμενη χρονιά ο Μάριος πάει στο γυμνάσιο και αν δεν αλλάξει το πρόγραμμα των αγώνων της Ισπανίας ο μικρός θα έχει μείνει από απουσίες πριν έρθουν τα Χριστούγεννα. Γιατί όμως να πάνε Ισπανία;

Ο υψηλός ανταγωνισμός είναι αυτό που μας οδήγησε εκεί. Αν είσαι μέσα στη 15άδα εκεί, τότε μπορείς να είσαι σίγουρος πως είσαι μέσα στους 15 καλύτερους και σε κάθε άλλη χώρα. Το πρωτάθλημα έχει διεθνείς συμμετοχές και καθώς το επόμενο βήμα είναι το European Talent Cup, δηλαδή τον προθάλαμο για την Moto3, το επίπεδο του ανταγωνισμού είναι κορυφαίο.

Προφανώς η συμμετοχή σε ένα τέτοιου είδους πρωτάθλημα και μάλιστα στην άλλη άκρη της Ευρώπης δεν είναι φτηνή υπόθεση. Όλα στο τέλος καταλήγουν στα χρήματα. Χρειάζεσαι ομάδα και μοτοσυκλέτα με κόστος τουλάχιστον 40.000€ για όλο το πρωτάθλημα, χωρίς φυσικά τα προσωπικά σου έξοδα. Δύσκολα μπορείς να καλύψεις τέτοια ποσά χωρίς τη βοήθεια χορηγών και πραγματικά ευχαριστούμε θερμά όλους όσους μας έχουν βοηθήσει έως τώρα.

Είναι απόλυτα αληθές πως οι Έλληνες αναβάτες και οι οικογένειές τους παλεύουν με τα θηρία όταν πάρουν την απόφαση να ξεφύγουν από την ελληνική αγωνιστική πραγματικότητα. Το οδηγικό ταλέντο και το πείσμα του Σπύρου-Μάριου Φουρθιώτη μπορούν να καλύψουν ένα μέρος από το οικονομικό μειονέκτημα σε σχέση με τους αντιπάλους του, όμως δεν μπορείς να κάνεις πάντα θαύματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτός ο τελευταίος αγώνας της Ισπανίας, όπου η μοτοσυκλέτα του Μάριου δεν ήθελε να δουλέψει ποτέ σωστά. Να έχεις κάνει όλα αυτά τα έξοδα για να βρεθείς στην Ισπανία. Να προσπαθείς μέσα σε δύο-τρεις ημέρες ελεύθερων δοκιμαστικών να μάθεις την πίστα και να καλύψεις την απουσία αντίστοιχων χώρων προπόνησης της χώρας σου και τελικά η μοτοσυκλέτα να σβήνει κάθε δύο-τρεις γύρους και οι μηχανικοί να μην μπορούν να βρουν λύση. Σχεδόν αλλάξαμε τα πάντα πάνω στη μοτοσυκλέτα. Μέχρι και το ρεζερβουάρ. Τίποτα! Τελικά καταφέραμε να κάνουμε τον αγώνα, αλλά η απογοήτευση είναι μεγάλη όταν κάνεις τόσες θυσίες για να βρεθείς εκεί. Οι ατυχίες είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά όταν δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου και του χρήματος, πονάνε περισσότερο.

Και ο Μάριος τι λέει για όλα αυτά; Ό,τι κι αν γίνει πάντα θα κάνω κάτι με τις μοτοσυκλέτες. Οι μοναχικές προπονήσεις είναι κάποιες φορές βαρετές, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Δοκίμασα όλα τα αθλήματα που κάνουν και οι φίλοι μου και τα παράτησα. Μου αρέσει αυτό που κάνω και πάντα υπάρχει μια καινούρια πρόκληση. Όπως για παράδειγμα η νέα μοτοσυκλέτα που οδηγάω τώρα με τους μεγάλους τροχούς και σε μεγάλες πίστες, που θέλει άλλον τρόπο οδήγησης με περισσότερη φόρα.

Το επόμενο ταξίδι του Φουρθιώτη στην Ισπανία είναι τον Σεπτέμβρη αλλά με την παρούσα κατάσταση λόγω του COVID-19 κανείς δεν γνωρίζει με σιγουριά αν το αγωνιστικό πρόγραμμα θα τηρηθεί. Κι αυτή η κατάσταση έχει επιπτώσεις και στο κομμάτι που πονάει περισσότερο, δηλαδή της χρηματοδότησης της. Οι περισσότεροι χορηγοί είναι άνθρωποι που ζουν από τον τουρισμό και φέτος τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τον συγκεκριμένο κλάδο. Όμως οι κόποι, το ρίσκο και τα έξοδα έχουν ανταμοιβή κάθε φορά που ο Μάριος ανεβαίνει στο βάθρο και η ελληνική σημαία κυματίζει σε ένα διεθνή αγώνα. Και αυτό γεμίζει με χαμόγελα όλους μας.