Ducati Monster 1200 / S 2017

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

7/11/2016

Τα Monster για την Ducati είναι ένα ορόσημο, καθώς ήταν η μοτοσυκλέτα που την αναγέννησε την Ducati το 1992 με το πρώτο Monster 900. Είναι όμως και ένα σημείο αναφοράς γενικότερα για την μοτοσυκλέτα καθώς το ιδιαίτερο σχήμα του το έκανε ως μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες μορφές, ακόμη κι αν κάποιος δεν διάβαζε ο λογότυπό του στο ρεζερβουάρ.
Για το 2017, η Ducati αποφάσισε να επιστρέψει όσο πιο κοντά γίνεται στην φιλοσοφία και το concept εκείνων των πρώτων Monster με δύο νέες εκδόσεις των Monster 1200 και 1200S. Οι αλλαγές στις δύο αυτές εκδόσεις είναι τόσες πολλές που ουσιαστικά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για εντελώς νέα μοντέλα, με βασικό άξονα σχεδίασης τις μικρές συνολικά διαστάσεις, κάτι που όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος ο CEO της Ducati Claudio Domenicali, δεν ήταν το χαρακτηριστικό των Monster 1200 μέχρι τώρα.
Αυτή η επιστροφή στο αρχικό concept είναι διάχυτη παντού, ακόμη και σε λεπτομέρειες όπως το κλιπ με το οποίο κουμπώνει το ρεζερβουάρ στο πλαίσιο, ακριβώς όπως συνέβαινε στο πρώτο Monster 900. Από εκεί και πέρα, τα πάντα έχουν σχεδιαστεί από την αρχή, όπως ο προβολέας που έχει νέο σχήμα και Led φώτα ημέρας (που φιλοδοξούν να κάνουν αναγνωρίσιμη την όψη του νέου Monster από μακριά), το ρεζερβουάρ και η σέλα που έχουν πιο κοντές διαστάσεις μικραίνοντας σημαντικά την σιλουέτα της μοτοσυκλέτας. Αυτό όμως που εντυπωσιάζει από κοντά είναι η απίστευτη ποιότητα της βαφής, το liquid concrete (υγρό τσιμέντο) που πραγματικά είναι μοναδική και πρωτόγνωρη για τα μέχρι σήμερα δεδομένα των μοτοσυκλετών.


Η οθόνη των οργάνων είναι κι αυτή εντελώς καινούργια, έγχρωμη, τεχνολογίας TFT, πλήρης ενδείξεων αφού πλέον διαθέτει πληροφορίες που απουσίαζαν από τα προηγούμενα Monster όπως η επιλεγμένη σχέση στο κιβώτιο και η στάθμη του καυσίμου.
Ο κινητήρας αποδίδει τώρα 150 ίππους, 15 ίππους παραπάνω από την προηγούμενη απλή έκδοση και 5 πάνω από το "S", ενώ η ροπή του ανέρχεται στα 12,9 χιλιογραμμόμετρα. Το σημαντικό όμως είναι πως, σύμφωνα με την Ducati πάντα, από τις 3.000 στροφές μέχρι και τις 10.000 υπάρχουν διαθέσιμα πάνω από 10 χιλιογραμμόμετρα σε ένα μεγάλο εύρος ωφέλιμης ροπής.
Το πλαίσιο δεν έχει αλλαγές –πέρα από το γεγονός ότι οι βάσεις για τα μαρσπιέ του συνεπιβάτη είναι ξεχωριστές από του αναβάτη και βιδωτές- σε αντίθεση με το μονόμπρατσο ψαλίδι που σχεδιάστηκε από την αρχή, το οποίο μάλιστα δίνει και 26mm κοντύτερο μεταξόνιο, προσθέτοντας πιο σπορ γεωμετρικά χαρακτηριστικά. Οι αναρτήσεις της έκδοσης "S" θα προέρχονται από την Ohlins, ενώ τα φρένα είναι ό,τι καλύτερο –και πιο ακριβό- διατίθεται για μοτοσυκλέτα παραγωγής, με το πακέτο των Μ50 ακτινικών δαγκανών της Brembo που συνδυάζονται με δίσκος 330mm μπροστά. Νέοι θα είναι επίσης και οι τροχοί με μπράτσα σε σχήμα "Υ".


Τα Monster 1200 και 12000S του 2017 θα έχουν και αναβαθμισμένο πλήρως τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό τους, καθώς θα διαθέτουν το DSP (Ducati Safety Pack) με cornering ABS, το οποίο θα συνδυάζεται με την IMU μονάδα στον στάνταρ εξοπλισμό, εκεί όπου θα ανήκει πλέον και το quickshifter (τόσο για τα ανεβάσματα όσο και για τα κατεβάσματα), κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στην οικογένεια των Monster. Η έκδοση "S" θα είναι διαθέσιμη σε γκρι και κόκκινο χρώμα, ενώ η απλή έκδοση θα διατίθεται μόνο σε κόκκινο.

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: