100km dei Campioni: Μονομαχίες στο Ράντσο του Rossi

Νικητής ο "οικοδεσπότης" του Ράντσου
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

4/12/2019

Στο "κατά Scott ευαγγέλιο" (βλ. Τεύχος ΜΟΤΟ 598) έχει αναφερθεί πως όταν ο Rossi άκουσε ότι οι αγώνες του πρωταθλήματος θα αυξηθούν στους 18 άσπρισαν οι τρίχες του, έγινε πράσινος και γούρλωσε τα μάτια. Ωστόσο, όλα όσα κάνει ο Γιατρός όσο περιμένει να αρχίσει η επόμενη σεζόν, υπονοούν το ακριβώς αντίθετο. Στο παρελθόν όσο “ξεκουραζόταν” για την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο είχε αρκετές συμμετοχές στο Rally Monza, στο οποίο είχε στεφθεί πολλές φορές νικητής.

Η δίψα του για ταχύτητα είναι πραγματικά ακόρεστη και αυτό επιβεβαιώνεται παράλληλα και από το γεγονός ότι τον Φεβρουάριο που θα κλείσει τα 41, δεν έχει απλά πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα όντας ένας εργοστασιακός αναβάτης, αλλά παραμένει και ένας από τους 10 ταχύτερους του κόσμου. Τώρα, διοργάνωσε για έκτη φορά το 100km dei Campioni , όπου πραγματοποιείται παραδοσιακά στο Ράντσο του στην Tavullia, το οποίο μάλιστα συγκέντρωσε τους περισσότερους θεατές από κάθε άλλη φορά, ξεπερνώντας τους 1.200!

Πρόκειται για έναν αγώνα διάρκειας 100 χιλιομέτρων (ή 50 γύρων του Ράντσου) στον οποίο έλαβαν μέρος αρκετές ομάδες αποτελούμενες από δύο αναβάτες η κάθε μία, με τις εναλλαγές των αναβατών να γίνεται κάθε πέντε γύρους. Η εκκίνηση έγινα στα πρότυπα των αγώνων Endurance, μιας και με το “σβήσιμο των φωτών” οι αναβάτες έτρεξαν προς τις μοτοσυκλέτες τους, όπως γίνεται στους αγώνες αντοχής.

Ο Elia Bartolini, που ήταν στην ίδια ομάδα με τον Lorenzo Baldassari, κατάφερε να στρίψει πρώτος στην Κ1, έχοντας πίσω του τον Rossi (ο οποίος για ομόσταβλο είχε τον ετεροθαλή αδερφό του Luca Marini), ενώ κατά πόδας ήταν οι Migno και Manzi. Το πρώτο μέρος του αγώνα είχε τις στιγμές του, με τον Manzi να σημειώνει μια πτώση και τον Rossi να παίρνει τα ηνία του αγώνα απ’ τον Manzi.

Με την ολοκλήρωση των πέντε πρώτων γύρων, ο Marini κατάφερε να βρεθεί πάλι στην κορυφή, με τον Morbidelli (που ήταν ομόσταβλος του Migno) να είναι στην ουρά της μοτοσυκλέτας του και τον Baldassari να είναι τρίτος. Όσο αγώνας εξελίσσονταν η μοτοσυκλέτα του Marini έσβησε και ο Morbidelli βρέθηκε να ηγείται, ενώ τα προβλήματα με την πρόσφυση που αντιμετώπισε ο Bartolini έδωσαν την ευκαιρία στον Αμερικανό JD Beach να παλέψει για την τρίτη θέση.

Η ένταση κορυφώθηκε στους τελευταίους γύρους από την επιτυχή προσπάθεια του Rossi να ανακάμψει απ’ το πρόβλημα που αντιμετώπισε ο αδερφός του και είχε ρίξει την ομάδα τους στις πιο πίσω θέσεις. Στην τελευταία αλλαγή μοτοσυκλετών ο Rossi είχε προσφέρει στον αδερφό του το πλεονέκτημα που χρειαζόταν για να παλέψει για τη νίκη. Σε συνδυασμό με το κώνο που κόλλησε η μοτοσυκλέτα του Morbidelli, ο Marini κατάφερε να δει πρώτος την καρό σημαία, με το δίδυμο των Morbidelli – Migno να τερματίζει δεύτερο, όντας έξι δευτερόλεπτα πίσω του.

Στο τρίτο σκαλί του βάθρου ανέβηκε η ομάδα των Αμερικανών Beach και Halbert, όπου μετά από μπόλικο θέαμα κατάφεραν να επικρατήσουν ενάντια των Bartolini και Baldassarri. Την πεντάδα έκλεισαν οι Matia Pasini και Manzi, ενώ έκτοι βρέθηκαν οι Celestino Vietti και Marco Bezzecchi. Απομένουν 95 μέρες μέχρι τον πρώτο αγώνα του πρωταθλήματος, υπό το φως των προβολέων του Qatar και αν επιβεβαιωθεί η συμμετοχή του Rossi στο φετινό Dakar που θα ξεκινήσει στις 5 Ιανουαρίου, θα αποτελέσει άλλο ένα δείγμα πως η φλόγα του Γιατρού για τους αγώνες δεν σβήνει ποτέ.

56χρονος έπεσε με 352 χλμ/ώρα - Τώρα... ανυπομονεί να επιστρέψει στην πίστα!

Το σφοδρό ατύχημα με την dragster Hayabusa του δεν πτόησε τον Danny Cockerill - "Η ζωή είναι για να την ζεις"
Cockerill
Από τον

Παύλο Καρατζά

3/9/2025

Ο Danny Cockerill επέζησε από μια τρομακτική πτώση πριν από περίπου τρεις εβδομάδες σε πίστα της Μ. Βρετανίας και ήδη σχεδιάζει την επιστροφή του στην ενεργό δράση.

Ο Danny Cockerill, αγωνιζόμενος στα dragster είχε μία πτώση με 352 χλμ/ώρα στην αγγλική πίστα Santa Pod του Bedfordshire στις 17 Αυγούστου, έχοντας μόλις κάνει το προσωπικό του ρεκόρ με την αγωνιστική Suzuki Hayabusa του. Δεν είναι σίγουρο τι ακριβώς συνέβη, αλλά ο Cockerill έχασε τον έλεγχο αμέσως μετά τη γραμμή τερματισμού.

Ο αναβάτης αναρρώνει και ήδη σχεδιάζει να επιστρέψει στην πίστα το συντομότερο δυνατό. Ο ίδιος δήλωσε “Η μοτοσυκλέτα πήγαινε καλά, ήταν η καλύτερη επίδοση που είχα πετύχει ποτέ. Πέρασα τη γραμμή τερματισμού με ταχύτητα 338 χλμ/ώρα, αλλά όταν έπεσα από τη μοτοσυκλέτα, η ταχύτητα ήταν περίπου 352 χλμ/ώρα”.

Ο Cockerill είναι έμπειρος αγωνιζόμενος καθώς έχει συμμετάσχει σε πολλούς αγώνες τόσο με αυτοκίνητα όσο και με μοτοσυκλέτες για δεκαετίες. Μέχρι το ατύχημα, είχε ως στόχο να πετύχει χρόνο 6 δευτερολέπτων τόσο με αυτοκίνητο όσο και με μοτοσυκλέτα. Έχει ήδη πετύχει τον στόχο του με το αυτοκίνητο και ήταν πολύ κοντά στο να πετύχει το ίδιο και με τη Busa του.

Ο χρόνος που πέτυχε πριν πέσει στην κλασσική διαδρομή των 402 μέτρων ήταν 7,01 δευτερόλεπτα με ταχύτητα εξόδου 338 χλμ/ώρα.

“Πέρασα τη γραμμή τερματισμού, κάνοντας τούμπες, γλιστρώντας, συντρίβοντας και χτυπώντας – πίστευα ότι δεν θα σταματούσε ποτέ. Είδα μία φως και μία σκοτάδι, σε κάθε τούμπα και σε κάθε γύρισμα πόναγα ”, είπε ο Cockerill.

Danny

Ο αναβάτης υπέστη πολλά κατάγματα, συμπεριλαμβανομένου ενός σπασμένου πλευρού που του προκάλεσε ρήξη στο ήπαρ, καθώς και αρκετές εκδορές και εγκαύματα στα σημεία όπου η δερμάτινη φόρμα του είχε φθαρεί. Όμως και πάλι η υγεία του είναι εξαιρετικά καλή αν αναλογιστούμε την ταχύτητα που είχε όταν έπεσε και αυτό οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στον εξοπλισμό που λέμε και ξαναλέμε πως είναι το A και το Ω, αλλά και στο γεγονός ότι βρισκόταν σε περιβάλλον πίστας.

Στην συνέχεια δήλωσε: “Την επόμενη μέρα ήμουν σε εγρήγορση – είναι πραγματικά θαύμα που είμαι ακόμα ζωντανός. Ακόμα και στο νοσοκομείο δεν μπορούσαν να πιστέψουν πόσο καλά ήμουν, λίγο μετά το ατύχημα”.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν όλα αυτά ως έναν καλό λόγο για τον 56χρονο να κρεμάσει το κράνος του, όμως αυτό δεν ισχύει για τον Danny Cockerill που δηλώνει χαρακτηριστικά “ Η ζωή είναι για να τη ζεις. Σκέφτομαι να ξαναφτιάξω μια μοτοσυκλέτα για να πάω να αγωνιστώ του χρόνου. Η γυναίκα και η κόρη μου μίλησαν την Κυριακή το βράδυ (το βράδυ του ατυχήματος). Συζητούσαν για το μέλλον μου και δεν πίστευαν ότι θα ήμουν έτοιμος να σταματήσω χωρίς να πετύχω τον χρόνο των 6 δευτερολέπτων”.