Australian tour 2015: Στο μεγάλο νησί του Νότου. Πιο βόρεια δεν γίνεται!

9/7/2015

Από τον μονολιθικό βράχο Uluru–Ayers Rock ως την πόλη Darwin της βόρειας Αυστραλίας (Top End) με χώριζαν περίπου 1.900 χιλιόμετρα. Πεδίο ταξιδιωτικής δράσης για την μαύρη ΚΤΜ 1050 και τον ταλαίπωρο αναβάτη της η Outback, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει το… απόλυτο κενό! Πρόκειται για εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα άνυδρης, επίπεδης απεραντοσύνης που καταλαμβάνουν το εσωτερικό της μικρότερης ηπείρου του πλανήτη μας (ή του μεγαλύτερου νησιού στον κόσμο, αν το προτιμάτε κι έτσι).
Και φυσικά, μιλάμε για τρομακτική μοναξιά. Με έκταση λίγο μικρότερη από την Ευρώπη, η Αυστραλία έχει μόλις 22.000.000 κατοίκους. Από αυτούς, οι 21.850.000 βρίσκονται εγκατεστημένοι στις παράκτιες περιοχές (όπου είναι κτισμένα όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας), ενώ μόνο 150.000 τολμηροί κατοικούν στα αχανή όρια της Outback.

Στην πορεία μου για τον μακρινό βορά της Αυστραλίας είχα για "οδηγό" την αρτηρία Stuart Hwy, ενώ σταθμοί στο μονότονο ταξίδι της κόκκινης ερήμου αποτέλεσαν οι μικρές πόλεις Alice Springs, Tennant Creek, και Katherine. Ποια ήταν τα highlights της διαδρομής; Η υπέρβαση της νοητής γραμμής του Τροπικού του Αιγόκερου (40 χλμ. βόρεια της Alice Springs), τα μοναδικά Devil’s Marbles (πρόκειται για κόκκινους γρανιτένιους ογκόλιθους σε ακανόνιστους σωρούς, που απλώνονταν σε μεγάλη έκταση, 80 χιλιόμετρα νότια της Tennant Creek) και τα τεράστια Road Trains, οι κλασικές νταλίκες της Outback με τις τρεις συρόμενες ρυμούλκες, που ξεπερνούσαν σε μήκος τα 50 μέτρα -η μοτοσυκλέτα μπροστά τους έμοιαζε με μύγα…

Φτάνοντας στην Alice Springs, δεν μπορούσα να μην υποκύψω στον πειρασμό για μια μικρή περιπλάνηση τριών ημερών σε χωμάτινες διαδρομές μέσα στην αγκαλιά της κόκκινης ερήμου. Νερό, βενζίνη, σκηνή, τρόφιμα και πολύ όρεξη για παιχνίδια, ήταν τα εφόδια που πήρα μαζί για να ζήσω ολομόναχος την δική μου outback-περιπέτεια.
Έξι μέρες αργότερα, αντικρίζοντας τα πρώτα σπίτια της Darwin, το κοντέρ της σκονισμένης ΚΤΜ έγραφε 5.850 χιλιόμετρα, ενώ η ιαχή "Θάλαττα, Θάλαττα" που φώναζα με ενθουσιασμό σηματοδοτούσε την λήξη των δεινών της ερήμου. Στις τροπικές θάλασσες του αυστραλιανού βορρά θα έμενα λίγο, προκειμένου να ξεκουραστώ και ν’ ανασυνταχτώ για την συνέχεια του "Australian tour 2015" στην δυτική πλευρά της Αυστραλίας…
Κωνσταντίνος Μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Παύλο Καρατζά

10/7/2025

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα πάνω στην σέλα του SYM ADXTG 400. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Έλληνα αναβάτη, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

“Κάθε φορά που αναφέρομαι στην Αλάσκα, στο νου μου έρχονται ασυναίσθητα εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα είναι ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες…

Η αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 στην Αλάσκα είχε πάντως έναν μόνο σκοπό και προορισμό: να φτάσω με το SYM ADXTG 400 στη βορειότερη οδική εσχατιά της Αλάσκας (αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα), προσεγγίζοντας την παραθαλάσσια περιοχή Deadhorse / Prudhoe Bay. Εκεί αντλούνται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν κάτω από την αρκτική τούνδρα της Αλάσκας πριν από 50 χρόνια και καλύπτουν σήμερα το 25% της ετήσιας παραγωγής των Η.Π.Α…

Με ορμητήριο την πόλη Fairbanks και οδηγό τον καλοσυντηρημένο χωματόδρομο Dalton Highway (800 χλμ.), ξεκίνησα λοιπόν την προσέγγιση του Αρκτικού Ωκεανού, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Υπολόγιζα να φτάσω εκεί σε 2 ημέρες (με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση-κατασκήνωση) στον οικισμό Coldfoot (415 χλμ. βόρεια της Fairbanks) – παρεμπιπτόντως, ένα δωμάτιο στο μοναδικό μοτέλ κόστιζε $250!! Μόλις δυο σημεία ανεφοδιασμού καυσίμων υπήρχαν καθοδόν, ενώ το ατίθασο SYM ADXTG 400 βρέθηκε στο στοιχείο του αφού “κατάπινε” με ευκολία τις μικρές -και μεγάλες- δυσκολίες του χωματόδρομου…

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα ειρηνικά σιωπηλό τοπίο δασοσκέπαστων εκτάσεων, γύρω μου επικρατούσε μια τέλεια ηρεμία, ένα φιλικό αίσθημα μοναξιάς που -παραδόξως- δεν με φόβιζε. Παράλληλα, μόνιμη συντροφιά μου αποτελούσε ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας, ο οποίος μεταφέρει το μαύρο χρυσό του Αρκτικού Ωκεανού στο λιμάνι Valdez της Νότιας Αλάσκας. Και φυσικά, σημείο αναφοράς της πρώτης ημέρας στον Dalton Highway ήταν η άφιξη στο γεωγραφικό σημείο όπου διέρχεται ο Αρκτικός Κύκλος. Ο πρώτος αρκτικός στόχος της Αλάσκας είχε αισίως επιτευχθεί…”