Cagiva-Ferrari: Η μοτοσυκλέτα που ανέστησε την MV Agusta

Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

13/1/2016

Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για να υλοποιηθεί η ιδέα για μια μοτοσυκλέτα που να έχει πάνω της την κίτρινη ασπίδα με το όρθιο άλογα της Ferrari ή την μαύρη ασπίδα με τον χρυσό ταύρο που επιτίθεται της Lamborgini, όμως καμία τους δεν έφτασε τόσο κοντά να γίνει πραγματικότητα όσο η Cagiva Ferrari του 1995.

Σύμφωνα με το Omnimoto, στην ιστορία είχε εμπλακεί ενεργά την Ferrari, όχι μόνο σε επίπεδο τεχνογνωσίας για την εξέλιξη του κινητήρα, αλλά και σε εμπορικό επίπεδο, έχοντας την πρόθεση να πωλείται η μοτοσυκλέτα με τα δικά της σήματα. Εμπνευστής φυσικά του project ήταν ο ιδρυτής της Cagiva και ένας από τους μεγαλύτερους εραστές-οραματιστές της ιταλικής βιομηχανίας μοτοσυκλετών, ο Claudio Castiglioni. Έχοντας καταφέρει να αναστήσει την Ducati και με τις δικύλινδρες 851 και 916 να κυριαρχεί στο παγκόσμιο πρωτάθλημα των Superbike, ήθελε να κερδίσει τους παντοδύναμους τότε Ιάπωνες στην κορυφαία κατηγορία των GP 500, αλλά και να τους αποδείξει ότι ξέρει να φτιάχνει τετρακύλινδρα superbike καλύτερα από εκείνους.

Στα GP 500 η παρουσία της Cagiva ήταν απόλυτα επιτυχημένη, με δεδομένο το αστεία μικρό οικονομικό της μέγεθος και η πανέμορφη, κατακόκκινη C 594 σχεδιασμένη από τον Massimo Tamburini, με αναβάτη τον ιδιόρρυθμο αμερικανό John Kocinski είχε γίνει μεγάλος μπελάς για τους ιάπωνες. Η εμπλοκή της Ferrari στην ιστορία μας ξεκινά με τον σχεδιασμό και την κατασκευή του πρωτότυπου τετρακύλινδρου σε σειρά κινητήρα των 750 κυβικών, μετά την εντολή που έδωσε ο ίδιος ο Piero Ferrari στην ίδια ομάδα που σχεδίαζε τους κινητήρες για τα αυτοκίνητα της Formula 1.

Η Cagiva από την μεριά της έφτιαξε ένα ολοκαίνουριο αλουμινένιο πλαίσιο δύο δοκών και έντυσε την μοτοσυκλέτα με τα φαίρινγκ της C 594. Η μοτοσυκλέτα φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά στις δοκιμές που έγιναν στην πίστα του Mugelo το 1995. Επίσης, ένα άλλο πρωτότυπο με τα φαίρινγκ της 851/888, με φώτα και καθρέπτες, έκανε δοκιμές στο δρόμο. Οι δημοσιογράφοι της εποχής αποκαλούσαν την μοτοσυκλέτα Cagiva F4, όπου το F ήταν για την Ferrari και το 4 για τον αριθμό των κυλίνδρων της. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν στην Ιαπωνία φωτογραφίες που δείχνουν μια τρίτη μοτοσυκλέτα με μεταποιημένα φαίρινγκ της Cagiva C594 και φώτα εμπρός-πίσω από το on-off Cagiva Canyon 600/500 που μέχρι τώρα ήταν άγνωστη η ύπαρξή της. Πιθανόν να πρόκειται για μοτοσυκλέτα κάποιου Ιάπωνα συλλέκτη, καθώς ήταν γνωστή η πρακτική του Claudio Castiglioni να πουλάει αγωνιστικά πρωτότυπα ή να φτιάχνει ειδικές εκδόσεις μοτοσυκλετών, φυσικά με το αζημίωτο…

Όμως το φιλόδοξο σχέδιο του Castiglioni για μια τετρακύλινδρη μοτοσυκλέτα με κινητήρα Ferrari ναυάγησε στα τέλη του 1995. Η οικονομική δύναμη της μικρής Cagiva που πουλούσε μόνο μικρά δίχρονα 125 στην ιταλική αγορά ήταν αδύνατον να αντέξει το βάρος του υπέρογκου κόστους συμμετοχής στα GP 500 και ταυτόχρονα να χρηματοδοτεί την εξέλιξη της καινούριας μοτοσυκλέτας. Μάλιστα τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα όταν η Ferrari έχασε το ενδιαφέρον της και εγκατέλειψε την προσπάθεια. Σύμφωνα με τους Ιταλούς δημοσιογράφους η αιτία ήταν ότι ο κινητήρας δεν είχε την απόδοση που έπρεπε και δεν σκόπευε να σπαταλήσει περισσότερο χρόνο και χρήμα για να τον φτάσει στα επιθυμητά για εκείνη επίπεδα. Όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν δύο χρόνια αργότερα, έρχονται να ρίξουν σκιές και αμφιβολίες σε αυτή την ιστορία. Στην διεθνή έκθεση του Μιλάνου στο τέλος του 1997, το αστέρι που έλαμπε ήταν η εκθαμβωτική MV Agusta F4 Oro! Μόλις έναν χρόνο πριν ο Claudio Castiglioni είχε πουλήσει την Ducati σε αμερικάνικο επενδυτικό όμιλο.

Πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν ότι ο Castiglioni είχε προσχεδιάσει να πουλήσει την Ducati, να τσεπώσει τα λεφτά και να επαναλάβει το ίδιο κόλπο αναγεννώντας την MV Agusta. Κατά διαβολική σύμπτωση(;) η θεωρία συνομωσίας επαληθεύτηκε το 2005 όπου ο Castiglioni πούλησε την MV Agusta  στην Harley Davidson (η οποία H-D ανήκει σε Αμερικάνικο επενδυτικό fund που διοικεί ο γνωστός Warren Buffet). Με τους Ιταλούς και ιδιαίτερα με την οικογένεια Castiglioni είναι δύσκολο να μάθεις την ακριβή αλήθεια, όμως το βέβαιο είναι ότι ο κινητήρας της MV Agusta F4 750, αν και έχει ακτινικές βαλβίδες και την καδένα του εκκεντροφόρου ανάμεσα στους κυλίνδρους, όπως εκείνος που είχε το πρωτότυπο Cagiva-Ferrari το 1995, εν τούτοις ο Andrea Goggi (σχεδιαστής του δίχρονου V4 της C 594 των GP500) ήταν εκείνος που τον ολοκλήρωσε σχεδιαστικά. Μάλιστα το ΜΟΤΟ είχε επισκεφτεί το εργοστάσιο της MV Agusta στο Varese το 1999 και είχαμε μιλήσει με τον Andrea Goggi που μας είχε διηγηθεί όλες τις ιστορίες  από την εξέλιξη του κινητήρα, με πιο χαρακτηριστική όλων τον επανασχεδιασμό του συμπλέκτη επτά(!!!) φορές γιατί  ο Massimo Tamburini δεν δεχόταν να κάνει τρύπα στο φαίρινγκ!     

 

... υπήρχαν κι άλλες μοτοσυκλέτες με σήματα στο ρεζερβουάρ τους από ιταλικά supercar!

 

Ferrari μεν... αλλά δυστυχώς όχι Enzo Ferrari

 

Maserati

 

Μια Magni-MV Agusta με τα σήματα της Ferrari

 

... και μια κίτρινι Lamborgini (Αίσχος!)

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 9ο - Στον δρόμο της επιστροφής [Gallery]

Κωνσταντίνος Μητσάκης και SYM ADXTG 400 κατευθύνονται προς Montreal
SYM Arctic Route 2025 - Κωνσταντίνος Μητσάκης - SYM ADXTG 400
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

29/7/2025

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης βρίσκεται στην επιστροφή του SYM Arctic Route 2025, αυτή τη φορά με κατεύθυνση ανατολικά στον δρόμο προς το Montreal.


Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη από την όγδοη του ανταπόκριση:

“Αποχαιρετώντας την Dawson City, το αξιόπιστο SYM ADXTG 400 ξεκινούσε τη μεγάλη επιστροφή για Montreal. Για να φτάσω όμως στην ανατολική πλευρά της τεράστιας βορειοαμερικανικής χώρας είχα να διανύσω περί τα 6.200 χλμ., με την κόκκινη διαδρομή του χάρτη να ακολουθεί – σε αντίθετη όμως κατεύθυνση – την ίδια ακριβώς πορεία που είχα υιοθετήσει για να φτάσω ως εδώ. Πάμε τώρα ανατολικά…

Μέσα στις επόμενες ημέρες, ταξιδεύοντας κάτω από άστατες καιρικές συνθήκες κατά μήκος της διαδρομής Dawson City – Whitehorse – Edmonton – Regina – Winnipeg – Thunder Bay – Toronto, βρέθηκα σχετικά ξεκούραστα στον προθάλαμο του Ανατολικού Καναδά. Καθοδόν, τα εξαίσια ορεινά τοπία των Rocky Mountains ομόρφυναν τη ματιά μου, αλλά οι βασανιστικές ευθείες των απέραντων πεδιάδων δοκίμασαν τις αντοχές μου…

Στην πόλη Regina, η αξιολάτρευτη οικογένεια του Γιώργου και της Λίτσας Ντούλια μού ξανάνοιξε την φιλόξενη αγκαλιά της, ενώ στη διάρκεια της διήμερης παραμονής μου δεν έπληξα διόλου: απόλαυσα έναν εξαιρετικό φραπέ στο κατάστημα MIKEL COFFEE (το δεύτερο της αλυσίδας MIKEL COFFEE που λειτουργεί στην Regina), θαύμασα στο μουσείο Royal Saskatchewan Museum τον Τυραννόσαυρο Scotty (τον μεγαλύτερο και γηραιότερο Τυραννόσαυρο του κόσμου), επισκέφθηκα την ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Παύλου, συνευρέθηκα με αρκετούς Έλληνες της τοπικής ομογένειας και άλλαξα (μετά από 14.300 χλμ.) το πίσω ελαστικό του SYM ADXTG 400. Παρεμπιπτόντως, το ελαστικό μού στάλθηκε από το Montreal και ήταν δώρο του επιστήθιου φίλου Νίκο Μανούσο! Nik σε ευχαριστώ πολύ, είσαι αρχηγός…    
 
Η ξαδέλφη μου Αθανασία Ντάνου εκτέλεσε (και πάλι) χρέη οικοδεσπότη στην πόλη Winnipeg. Έχοντας για συνδαιτυμόνες αγαπημένους συγγενείς και φίλους, γιορτάσαμε την επιστροφή μου από την Αλάσκα με ένα κλασικό ελληνικότατο τραπέζωμα. Και μετά τη Winnipeg, ο χρόνος και ο δρόμος “μ’ έσπρωξαν” στο Τορόντο, που απλώνει τις πολυπολιτισμικές γειτονιές του στη βορινή ακτή της λίμνης Οντάριο.

Το SYM ARCTIC ROUTE 2025 είχε μπει πλέον στην τελική φάση του, η οποία προβλεπόταν άκρως συναρπαστική…”