Ducati: Η διαδικασία εξέλιξης από τα σκίτσα στην παραγωγή

Ο Alessandro Valia δοκιμαστής της Ducati αποκαλύπτει το ρόλο του
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

6/10/2020

Βλέπουμε στις κατασκοπικές φωτογραφίες τους δοκιμαστές να οδηγούν τα πρωτότυπα των νέων μοντέλων, όμως σπάνια γνωρίζουμε με ακρίβεια τα στάδια εξέλιξης που ακολουθεί η κάθε εταιρεία μέχρι τι στιγμή που μια νέα μοτοσυκλέτα φτάσει στο τελικό στάδιο παραγωγής. Φως σε αυτή τη διαδικασία ρίχνει ο δοκιμαστής της Ducati για τα μοντέλα δρόμου, κύριος Alessandro Valia στην πρόσφατη συνέντευξή του στο RobbReport. “Όλα ξεκινούν με την συζήτηση της ιδέας. Αφού καταλήξουμε στα χαρακτηριστικά που θέλουμε να έχει το νέο μοντέλο, ακολουθούν τα σχέδια. Σε αυτό το στάδιο σχεδιασμού αποφασίζουμε την εμφάνιση, την εργονομία και τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά. Μετά ακολουθεί η κατασκευή των πρωτότυπων χρησιμοποιώντας εξαρτήματα από ήδη υπάρχοντα μοντέλα, π.χ. σέλα από Monster και τιμόνι από Multistrada και αρχίζουμε να δουλεύουμε τις λεπτομέρειες της εργονομίας της θέσης οδήγησης, τη θέση του κινητήρα στο πλαίσιο και όλα τα χαρακτηριστικά της γεωμετρίας του πλαισίου. Αυτά καθορίζουν τη συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας. Μετά τις πρώτες δοκιμές που κάνω, ακολουθούν τεστ και από άλλους δοκιμαστές με διαφορετικό οδηγικό επίπεδο, γούστα και σωματότυπο. Σε αυτό το στάδιο βλέπουμε αν η δική μου αρχική άποψη ήταν σωστή και τι είδους αλλαγές πρέπει να γίνουν. Δεν είναι εύκολο να τους ικανοποιήσεις όλα τα γούστα, αλλά προσπαθούμε να έχουμε όσο πιο άνετες θέσεις οδήγησης γίνεται για όλους. Πάρε για παράδειγμα την Panigale V4, που νομίζω ότι είναι από τις πιο άνετες superbike γιατί δεν βάλαμε τα μαρσπιέ υπερβολικά κοντά στη σέλα. Πλέον έχουμε και τη ρύθμιση των ηλεκτρονικών. Στο Multistrada για παράδειγμα έχουμε ημί-ενεργητικές αναρτήσεις που αλλάζουν γρήγορα τις αποσβέσεις τους, ενώ στην Panigale έχουμε τις νέες “event-base” αναρτήσεις που λειτουργούν με βάση την επιτάχυνση, το φρενάρισμα, την κλίση. Είναι δηλαδή διαφορετικής φιλοσοφίας. Με την τεχνολογία των IMU έχουμε τεράστιο εύρος πληροφοριών που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Η εμφάνιση των IMU άλλαξε εντελώς το σκηνικό”.

Η Ducati χρησιμοποιεί τις εγκαταστάσεις του Nardo στη νότια Ιταλία, όπου γίνονται τα τελευταία στάδια της εξέλιξης. Πέρα από την hi-speed κυκλική διαδρομή, υπάρχουν εγκαταστάσεις όπου γίνονται δοκιμές αντοχής των μηχανικών μερών σε συνθήκες υψηλής καταπόνησης, όπως η λειτουργία της μοτοσυκλέτας για πολλές ώρες σε  θάλαμο με θερμοκρασίες κάτω του μηδέν και άνω των 50⁰C.    

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: