Ducati V4 Streetfighter στην παραγωγή!

Απ' το στόμα του Domenicali
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

8/3/2019

Από τότε που η Ducati έβγαλε στην παραγωγή τον V4 κινητήρα της ανανεώνοντας ριζικά το superbike της γκάμας της, έδωσε ώθηση σε ολόκληρη την κατηγορία. Η δημιουργία του μοντέλου αφενός μεν στόχευε στο να βρεθεί η Ducati στην κορυφή της κατηγορίας των superbike και αφετέρου να καταφέρει να εκθρονίσει την Kawasaki και τον Jonathan Rea απ’ τον θρόνο τους στο Motul WorldSBK. Το πρώτο σκέλος των στόχων της, το έχει καταφέρει καθώς η Panigale V4 R αποτελεί ήδη το μοντέλο με τις περισσότερες πωλήσεις στην κατηγορία της παγκοσμίως. Σχετικά με το δεύτερο σκέλος, χρειάστηκε να δημιουργήσει μια άλλη έκδοση της Panigale V4, την V4 R όπου ο κυβισμός της περιορίζεται στα 998cc, καθιστώντας την ικανή να λάβει μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα superbike. Κρίνοντας απ’ την πορεία του Bautista όπου στέφθηκε απόλυτος κυρίαρχος στο Philip Island μπορούμε να πούμε πως η Ducati βρίσκεται σε καλό δρόμο για την εκπλήρωση των στόχων της.

Ο Domenicali απ’ την πλευρά του, στην παρουσίαση του πρωτότυπου V4 κινητήρα είχε αναφέρει πως η Ducati έχει βλέψεις να δημιουργήσει μια ολόκληρη σειρά μοντέλων βασισμένη σ’ αυτόν, πυροδοτώντας μια σειρά θεωριών για τα πιθανά επερχόμενα μοντέλα. Από τα συμφραζόμενα, αλλά και με βάση την απλή λογική, οι περισσότεροι σκέφτηκαν πως η επόμενη μοτοσυκλέτα που θα έχει τον V4 κινητήρα θα είναι το Streetfighter, την στιγμή που φυσικά ακούγονται όλα τα σενάρια από την έλευση ενός νέου Diavel αλλά και Multistrada V4, χωρίς βέβαια κάποιο να κερδίζει περισσότερο έδαφος. Επειδή είναι λογικό και επόμενο η Ducati να φτιάξει ένα V4 Streetifhter, ψάχνουν όλοι ακόμη και το απειροελάχιστο σημάδι για να αναφερθούν σε αυτό, δίχως να υπάρχει καμία ένδειξη. Όπως για παράδειγμα έγινε πριν λίγες μέρες όταν τα site άρχισαν να σχολιάζουν την συμμετοχή του Carlin Dunne στην exhibition supersport κατηγορία, στον αγώνα της ανάβασης του Pikes Peak για το γεγονός πως δεν είχε ανακοινωθεί ποιο μοντέλο της Ducati θα χρησιμοποιήσει.Κι έτσι για άλλη μια φορά οι φήμες για την πρώτη εμφάνιση του V4 Streetfighter ξεκίνησαν, λέγοντας πως αυτή θα είναι η μοτοσυκλέτα που θα χρησιμοποιεί ο Dunne, χωρίς όμως να βασίζονται σε κάποια έγκυρη πηγή. Τώρα βέβαια η πηγή υπάρχει και δεν γίνεται πιο έγκυρη:

Στην παρουσίαση του Hypermotard 950 που το ΜΟΤΟ είχε βρεθεί αποκλειστικά, είχαμε μιλήσει με τον project leader του μοντέλου σχετικά με τα πλάνα της Ducati. Όταν τον είχαμε ρωτήσει για το αν θα δούμε ένα Streetfighter ή ένα Mulistrada με τον V4 κινητήρα – ενώ πήγαινε για το τέταρτο ποτήρι κρασί – η απάντησή του περιορίστηκε κοιτώντας το ταβάνι και σφυρίζοντας, με το ύφος του γεμάτο νόημα. Εκείνη την στιγμή το είχαμε βέβαια και τώρα όπως φαίνεται τα λόγια του επιβεβαιώθηκαν απ’ τον ίδιο τον Domenicali κατά την παρουσίαση της Diavel 1260S στην 89η παγκόσμια έκθεση μοτοσυκλέτας στην Γενεύη, όπου πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες. Για την ακρίβεια, ο CEO της Ducati όταν ρωτήθηκε απ’ τον δημοσιογράφο του Acid Moto σχετικά με την παραγωγή του πολυπόθητου Streetfighter είπε πως απ’ τη στιγμή που υπάρχει ζήτηση θα τη δούμε άμεσα στην παραγωγή! Για το αν υπάρχει ζήτηση ή όχι απ’ το κοινό, μπορούμε να βασιστούμε στην άνθιση του customizing που υπάρχει αυτά τα χρόνια, καθώς μέσα απ’ αυτό δημιουργήθηκε η streetfighter κατηγορία τη δεκαετία του ’70. Τότε όσοι δεν είχαν χρήματα να επισκευάσουν τα supesport μοντέλα τους απ’ τις πτώσεις τους, τα τροποποιούσαν αφαιρώντας τα φαίρινγκ και αλλάζοντας τον προβολέα και τα clip-ons. Την ίδια τακτική ακολούθησε πρόσφατα και η Officine GP Design ξεγυμνώνοντας μια Panigale V4 με σκοπό να δημιουργήσει μια custom streetfighter περιορισμένης παραγωγής.

Με δεδομένο πλέον τη δημιουργία του μοντέλου, το μόνο που μένει να δούμε είναι το πότε θα παρουσιαστεί. Εκτός αυτού, ο Domenicali δεν παρέλειψε να αποκαλύψει πως η Ducati εξετάζει πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να δημιουργήσει κι ένα maxi scooter στο μέλλον, καθώς έχει βλέψεις για την επέκτασή της σ’ αυτή την κατηγορία. Γεγονός απόλυτα δικαιολογημένο αν αναλογιστούμε πως η ιταλική εταιρεία θέλει να βρεθεί στο σημείο να πουλάει όσα μοντέλα μπορεί να φτάσει η ετήσια παραγωγή της (80.000 μονάδες), ξεπερνώντας το φράγμα των 50.000 στο οποίο βρίσκεται καθηλωμένη. Όσοι είχαν την επιθυμία να δουν την Ducati να αναπτύσσει μικρότερους σε κυβικά τετρακύλινδρους V κινητήρες με σκοπό να εξοπλίσουν άλλα μοντέλα της γκάμας της, ο Domenicali ανέφερε πως κάτι τέτοιο θα ήταν ασύμφορο καθώς το κόστος εξέλιξης ενός νέου κινητήρα θα εκτόξευε το κόστος απόκτησης των μοντέλων στα ύψη. Πράγμα που το γράφουμε συνέχεια για κάθε εταιρία που ο κόσμος ονειρεύται μικρότερες εκδόσεις για μεγάλα μοντέλα, νομίζοντας πως θα έτσι θα γίνουν πιο προσιτά. Τα μισά κυβικά δεν σημαίνουν μισό κόστος, το αντίθετο, το κόστος είναι πρακτικά το ίδιο πράγμα που ακυρώνει τον μοναδικό πλεονέκτημα που θα είχαν στην αγορά... Ο Domenicali προχώρησε κι έγινε πιο ξεκάθαρος, δηλώνοντας πως οι τετρακύλινδροι V θα χρησιμοποιούνται μόνο για τα κορυφαία μοντέλα της.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”