Kawasaki: Ξανά στην παραγωγή η κυλινδροκεφαλή του 1972

Για την αγάπη της τετρακύλινδρης ιστορίας της
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

26/8/2020

Όσοι προσπαθούν να κρατήσουν σε λειτουργική κατάσταση μια μοτοσυκλέτα με ηλικία άνω των 20 ετών ή ακόμα χειρότερα να την ανακατασκευάσουν, γνωρίζουν πολύ καλά πως η εύρεση γνήσιων ανταλλακτικών είναι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος. Και δεν μιλάμε μόνο για εξωτικές μοτοσυκλέτες που κατασκευάστηκαν σε ελάχιστα αντίτυπα, αλλά κυρίως για μοτοσυκλέτες ευρείας παραγωγής που αγόραζε κατά χιλιάδες ο κόσμος και φυσικά τις οδηγούσε μέχρι να φύγει και η τελευταία βίδα από πάνω τους. Η νομοθεσία στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. επιβάλει στους κατασκευαστές να διατηρούν πλήρες στοκ ανταλλακτικών τουλάχιστον για μια δεκαετία στα μοντέλα που πουλάνε στις χώρες τους, όμως μετά το πέρας αυτού του χρονικού περιθωρίου, η εύρεση καινούριων γνήσιων ανταλλακτικών εξαρτάται από το απόθεμα των αποθηκών.

Σε κάποιες περιπτώσεις μπορείς να βρεις καινούρια ανταλλακτικά από τους προμηθευτές των εργοστασίων (καμία εταιρεία δεν φτιάχνει δικές της αναρτήσεις, ούτε φρένα κ.τ.λ. αλλά τα προμηθεύεται από τις εξειδικευμένες εταιρείες του κλάδου) όμως αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο όσο περνάνε τα χρόνια. Έτσι η απόφαση της Kawasaki να φτιάξει από την αρχή καλούπια χύτευσης και να δημιουργήσει μια μικρή γραμμή παραγωγής της αερόψυκτης κεφαλής του τετρακύλνδρου κινητήρα του 1972, σίγουρα αξίζει επαίνους. Η κεφαλή αυτή θα πωλείται κανονικά σε όλο τον κόσμο κατόπιν παραγγελίας και θα είναι διαθέσιμη σε μαύρο ή ασημί χρώμα καθώς μπορεί να μπει σε όλες τις εκδόσεις των 750 ή 900 κυβικών που είχε ο πρώτος τετρακύλινδρος εν σειρά της Kawasaki στα Ζ2 και Ζ1 (Ζ1 για τους Ιάπωνες είναι το “δικό μας” Z 900).

Η τιμή της δεν έχει ανακοινωθεί και φυσικά η παραγωγή της είναι αποσπασματική ανάλογα με τις παραγγελίες. Αυτό σημαίνει πως δεν θα είναι τσάμπα και πιθανότητα δεν θα την έχει στο ράφι του ο τοπικός ανταλλακτικατζής του χωριού σου για να την πάρεις επί τόπου. Παρ’ όλα αυτά, ούτε η Kawasaki βγάζει λεφτά από αυτή την απόφασή της και ξεκάθαρος στόχος της ιαπωνικής εταιρείας είναι να βοηθήσει τους ιδιοκτήτες τέτοιων μοτοσυκλετών να τις κρατήσουν πάνω στο δρόμο και όχι μέσα στα μουσεία. Άλλωστε γι΄αυτό διάλεξε να κατασκευάσει ξανά την κεφαλή, που συνήθως είναι δύσκολο έως αδύνατον να επισκευαστεί, ενώ για τα υπόλοιπα μέρη του κινητήρα μπορείς να βρεις κι άλλες αξιόπιστες λύσεις. Τώρα αν δεν έχεις μια παλιά τετρακύλινδρη Kawasaki αλλά είσαι φανατικός φίλος της “πράσινης” εταιρείας ή θέλεις να υποστηρίξεις την προσπάθειά της για την διατήρηση των κλασσικών μοτοσυκλετών, μπορείς απλώς να παραγγείλεις ένα συλλεκτικό κομμάτι της κεφαλής πάνω σε ξύλινη βάση και να το έχεις το γραφείο σου, το οποίο θα παραχθεί σε μόλις 50 αριθμημένα αντίτυπα.

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: