Κράνη με έγκριση της FIM

Για τα λεφτά ή την ασφάλεια;
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

18/10/2017

Η FIM ανακοίνωσε ότι από το 2019, οι αναβάτες που θα συμμετέχουν σε αγώνες που διοργανώνει η ίδια (και πιθανότατα οι ομοσπονδίες που λειτουργούν υπό την επίβλεψή τους) θα πρέπει να φοράνε κράνη τα οποία να έχουν περάσει με επιτυχία τις δικές τις δοκιμασίες ασφαλείας. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, αν το κράνος του αγωνιζόμενου αναβάτη είναι μόνο αμερικάνικων προδιαγραφών (Snell) ή μόνο ευρωπαϊκών (ECE) ή μόνο ιαπωνικών (SG/JIS) δεν θα επιτρέπεται η χρήση του στην πίστα.

Ουσιαστικά η FIM ακολουθεί κατά γράμμα την τακτική της FIA στα αυτοκίνητα, όπου και εκεί απαγορεύεται η χρήση κράνους που δεν έχει το ειδικό αυτοκόλλητο έγκρισης τύπου. Για να μπορέσει ένας κατασκευαστής κρανών να πάρει αυτό το αυτοκόλλητο, θα πρέπει να περάσει με επιτυχία την διαδικασία των τεστ της FIM. Προς το παρόν δεν έχει ανακοινωθεί με λεπτομέρεια τι είδους δοκιμές θα κάνει η FIM για να ελέγξει την αντοχή των κρανών και κυρίως αν αυτές οι δοκιμές θα είναι αυστηρότερες ή όχι από τις ήδη υπάρχουσες. Στα αυτοκίνητα για παράδειγμα, η FIA δοκιμάζει την αντοχή των κρανών στη φωτιά, αλλά και την αντοχή τους στη διάτρηση από αιχμηρά αντικείμενα. Επίσης τα παιδικά αγωνιστικά κράνη για kart, δεν πρέπει να ξεπερνάνε το 1 κιλό σε βάρος. Όμως για τις μοτοσυκλέτες μας φαίνεται κάπως δύσκολο να φανταστούμε τι παραπάνω σε θέματα ασφάλειας θα προσφέρει η έγκριση της FIM.

Πιθανότατα πρόκειται για μια νέα πηγή εσόδων. Το λέμε αυτό, διότι όπως τα κράνη των αυτοκινήτων με έγκριση της FIA, έτσι και τα αντίστοιχα με έγκριση της FIM θα επιβαρυνθούν από το κόστος που θα πληρώνουν οι κατασκευαστές τους για να συμμετέχουν στα τεστ και να πάρουν το ειδικό αυτοκόλλητο. Μιλάμε για τουλάχιστον 100-150 ευρώ επιβάρυνση στην τελική τιμή λιανικής. Η FIA ακολουθεί την ίδια τακτική για όλο τον ρουχισμό του οδηγού, αλλά και για τις ζώνες ασφαλείας, τους πυροσβεστήρες, τα roll-bar κ.ο.κ. Οπότε αν γίνει η αρχή με τα κράνη, είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν οι φόρμες, τα γάντια, οι μπότες, αλλά και βασικά εξαρτήματα των μοτοσυκλετών, όπως τα μαρσπιέ, τα κλιπ-ον κ.τ.λ.    

 

UPDATE:

 

Δεν θα φοράμε τα ίδια με τους…Θεούς της μοτοσυκλέτας

Yamaha XT500: Η μοτοσυκλέτα του Thierry Sabine που ξεκίνησε το Rally Dakar! 10 χρόνια χαμένη στην έρημο!

Χάθηκε στην έρημο και βρέθηκε 10 χρόνια μετά - Στη σέλα της ξεκίνησε η ιδέα του θρυλικού αγώνα!
Yamaha XT500 Thierry Sabine
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

29/12/2025

Το Yamaha XT500 είναι από μόνο του εμβληματικό, όμως αυτό εδώ παίρνει διαστάσεις θρύλου γιατί έβαλε και αυτό τους… τροχούς του για εμπνευστεί ο μεγάλος Thierry Sabine την ιδέα του Rally Dakar. Το θυμόμαστε με αφορμή την έναρξη του θρυλικού αγώνα που ξεκινά στις 3 Ιανουαρίου.

Το 1976 o Thierry Sabine χάθηκε στην έρημο Tenere κατά τη διάρκεια του ράλι Abidjan-Nice πάνω στη σέλα του Yamaha XT500. Ο Γάλλος έμεινε για τρεις ημέρες χωρίς νερό και τροφή πριν διασωθεί με μοναδική απώλεια το XT500 το οποίο παρέμεινε στην έρημο. Ήταν αυτές οι ημέρες που έδωσαν στον Sabine την έμπνευση για τη δημιουργία του θρυλικού πλέον rally raid αγώνα, για όσους ήθελαν πραγματικά να κυνηγήσουν την περιπέτεια και την τύχη τους.

la moto verte
La Moto Verte, ήτοι "Η Πράσινη Μοτοσυκλέτα" γράφει το αυτοκόλλητο πάνω στο σπασμένο πλαστικό ρεζερβουάρ του XT500


Το XT500 τελικά διασώθηκε δέκα χρόνια αργότερα από τον ηγέτη των Tuareg, Mano Dayak, ο οποίος είχε αναπτύξει φιλία με τον Sabine κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Παρίσι. Αποτελούσε συνεργάτη του Γάλλου στα πρώτα χρόνια του Dakar, λόγω της γνώσης που είχε για την έρημο, η οποία και βοηθούσε με τη χάραξη των πρώτων διαδρομών.
Μετά τον χαμό του Sabine με την πτώση του ελικοπτέρου το 1986, ο Dayak ανέκτησε το XT500 και το επέστρεψε στη χήρα του Γάλλου ως τεκμήριο της αρχικής διαδρομής του ιδρυτή.

Ο Mano Dayak έχασε επίσης τη ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα το 1995, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου έντονης πολιτικής μεσολάβησης στον Νίγηρα. Μένει όμως, ως συνδετικός κρίκος το XT500, το οποίο αποτέλεσε φέτος μέρος της έκθεσης “Desert Queens” που φιλοξενήθηκε στη φετινή EICMA, μαζί με άλλες 30 θρυλικές μοτοσυκλέτες που έχουν λάβει μέρος στον δυσκολότερο αγώνα του κόσμου.