MotoCert: Έλεγχος στα μεταχειρισμένα με πτυχίο!

Και για κάθε άτυχη στιγμή μετά από πτώση: Αδιαμφισβήτητος Έλεγχος
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

27/3/2019

Τελείωσε η εποχή του, "κάνε μία βόλτα" και πες μου, τελείωσε το ψάξιμο για εκείνον που εμπεριστατωμένα θα σου πει αν η μοτοσυκλέτα που θες να αγοράσεις ή αν η δική σου μετά από πτώση, είναι 100% ακέραια. Τον κινητήρα τον έβλεπες και μόνος σου, τον άκουγες ή τέλος πάντων το ένιωθες από τον τρόπο λειτουργίας, όμως με το πλαίσιο και τα παρεμφερή, ποιος θα σου πει ακριβώς τι συμβαίνει ή τι έχει συμβεί…; Όχι γιατί δεν υπήρχαν επαγγελματίες. Να ξέρετε πως στην Ελλάδα έχουμε πολλούς τέτοιους και ας γκρινιάζουμε, ανθρώπους που πραγματικά γνωρίζουν την δουλειά που κάνουν και μπορούν να πιστοποιήσουν με τα χέρια τους που λέει ο λόγος, αν μία μοτοσυκλέτα είναι στραβή, αν έχει πέσει ή αν υπάρχουν έντεκα χιλιοστά απόκλιση στο πλαίσιο, ένα νούμερο καθόλου τυχαίο όπως θα δούμε πιο κάτω. Το ζήτημα είναι να μπορείς να ελέγξεις την μοτοσυκλέτα σου όταν εσύ θέλεις, άμεσα, στον μάστορα που εσύ ξέρεις και εμπιστεύεσαι, χωρίς να φύγει από το μαγαζί του, χωρίς να βγει από πάνω της ούτε βίδα και όλα αυτά, σε κόστος που δεν θα σε οδηγήσει να αναβάλλεις αυτή την δουλειά συνέχεια και στο τέλος να μην την κάνεις ποτέ. Γίνονται όλα αυτά στην χώρα μας, και μάλιστα καλύτερα από άλλες χώρες της Ευρώπης, εκεί που ένας τέτοιος έλεγχος είναι δεδομένος πως θα γίνεται σε κάθε μοτοσυκλέτα, είτε την πουλάς, είτε την αγοράζεις.

Μιλάμε φυσικά για τις υπηρεσίες που παρέχει η Motocert και που εσείς τις ξέρετε ήδη, όπως τις μάθατε πριν ακόμη έρθει στην Ελλάδα. Χθες, όπως ίσως θα είδατε στο live-video που ανέβηκε στην σελίδα μας στο Facebook, πραγματοποιήθηκε το πρώτο μεγάλο συνέδριο της νεοσύστατης εταιρείας για τις πρώτες 55 επιχειρήσεις που εντάχθηκαν στο δίκτυο. Βρεθήκαμε στο συνέδριο για να δούμε τι θα πει η εταιρεία στους πρώτους συνεργάτες, που είναι ακριβώς εκείνοι που θα έρθετε κι εσείς σε επαφή, αν θελήσετε να πραγματοποιήσετε έναν τέτοιο έλεγχο, καθώς η Motocert απευθύνεται μονάχα σε συνεργεία. Από την αρχή του έτους πληθαίνουν ολοένα όσοι εντάσσονται στο δίκτυό της, με τον κόσμο να πραγματοποιεί ήδη τους πρώτους ελέγχους στην Ελλάδα. Ωστόσο χθες ήταν η πρώτη φορά που οι συνεργάτες συνάντησαν από κοντά και στην συνέχεια συνομίλησαν με τον κ. Bernd Scheibner, τον Γερμανό που δημιούργησε την Scheibner Limited και τα φορητά μηχανήματα που χρησιμοποιεί η MotoCert. Είναι επίσης ο άνθρωπος που έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη, πραγματοποιώντας μία επένδυση που στην Ελλάδα της κρίσης - εδώ που οι ιδιοκτήτες μοτοσυκλετών παραμελούν τα απαραίτητα service, πόσω μάλλον έναν τέτοιο έλεγχο που θεωρείται "εξωτικό πρόσθετο" - κάθε μαθηματική προσέγγιση προς το κόστος επένδυσης, γυρνούσε με γενναία αρνητικό πρόσημο. Ποιος θα έφερνε στην Ελλάδα ειδικά εξοπλισμένα Van που το κάθε ένα κοστίζει 95.000 ευρώ, για να μαζεύει πενηντάρικο το πενηντάρικο και να πρέπει μάλιστα να εξηγεί στον κάθε δύσπιστο γιατί αυτό είναι που κάνει είναι και απαραίτητο αλλά και δύσκολο να το κάνει με άλλο τρόπο; Από όσα ειπώθηκαν εχθές και την συνέντευξή μας με τον άνθρωπο που εξέλιξε και τώρα εμπορεύεται την τεχνολογία αυτή, διαπιστώνει κανείς πως πίσω από την δημιουργία της MotoCert κρύβεται το όραμα για μία πανευρωπαϊκή εξάπλωση και εδραίωση σε βάθος χρόνου, όχι τόσο για το άμεσο κέρδος. Καλά να είναι επίσης το, δίχως κόστος απόκτησης, γερμανικό χρήμα. Εκεί που οι τράπεζες είναι αναγκασμένες να το μοιράζουν διαφορετικά κινδυνεύουν. Η τεχνολογία της Scheibner είναι αυτή την στιγμή δίχως ανταγωνισμό και μάλιστα δεν γίνεται να αποκτήσει και στο άμεσο μέλλον, από την στιγμή που για να εμφανιστεί κάποιος νέος, θα πρέπει να πραγματοποιήσει όλη την εξέλιξη από την αρχή και -το κυριότερο- να δημιουργήσει την απίστευτα μεγάλη τράπεζα πληροφοριών που έχει στην διάθεσή της η γερμανική εταιρεία. Η μόνη εξέλιξη που έχουν μπροστά τους λοιπόν, είναι της ανάπτυξης του δικτύου, άλλα μαθηματικά δηλαδή, γιατί από εφαρμοσμένη τριγωνομετρία έχουν φορτώσει πλήρως!

Αυτά απέναντι στην εύλογη απορία που έχει κάθε ένας που αντικρύζει ένα από τα Van ή αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον τρόπο λειτουργίας του τρισδιάστατου σαρωτή laser με τις κάμερες που καταγράφουν κάθε χιλιοστό απόκλισης. Ποιος δηλαδή πληρώνει τόσα πολλά, για να καταστίσει έπειτα την τεχνολογία προσιτή στο ευρύ κοινό; Κι όχι το χορτασμένο της Γερμανίας αλλά για όλους εμάς εδώ, που μετράμε την βενζίνη λίτρο με το λίτρο. Οι τιμές μιας και αναφερθήκαμε ξεκινούν από πενήντα ευρώ και φτάνουν και έξι φορές επάνω, αναλόγως την μοτοσυκλέτα και την υπηρεσία που διαλέγει κανείς, γιατί η μέτρηση του πλαισίου είναι ένα μόλις κομμάτι. Η MotoCert μπορεί να προχωρήσει πολύ πιο ειδικά για αγωνιζόμενους και για όσους το ψάχνουν πραγματικά για να επέμβουν στην ρύθμιση γεωμετρίας της μοτοσυκλέτας…

Την χθεσινοβραδινή εκδήλωση, όπου παρόντα ήταν πολλά μέλη του ΠΑΣΕΕΔ (άλλωστε η Motocert αντιπροσωπεύεται από τον πρόεδρο του συνδέσμου), χαιρέτησε και ο πρόεδρος του εμπορικού επιμελητηρίου που δήλωσε πρωτίστως μοτοσυκλετιστής και έπειτα υποστηρικτής οποιασδήποτε καινοτομίας μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα και να βοηθήσει πραγματικά το ελληνικό κοινό. Στην συνέχεια, οι άνθρωποι της MotoCert παρουσίασαν το όραμα της εταιρείας και τους λόγους που την κατέστησαν καινοτόμα και εξαιρετικά μπροστά στον τομέα της. Τόνισαν επίσης το φοβερά ανταγωνιστικό καθεστώς που υφίσταται στα συνεργεία εντός της Αττικής, καθώς μονάχα τα νόμιμα, εκείνα που είναι καταγεγραμμένα, ξεπερνούν τα 700, ένα νούμερο δυσανάλογο με τον στόλο της Αττικής και συγκριτικά με μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές πόλεις. Χωρίς να μετρούνται φυσικά όσοι επισκευάζουν μοτοσυκλέτες στην αυλή τους, σε γκαράζ και υπόγεια, αμειβόμενοι με μαύρο χρήμα. Με τα έσοδα από τις επισκευές να βαίνουν μειούμενα, η ένταξη στην MotoCert και η εμπορία των υπηρεσιών της, είναι ένας τρόπος να συμπληρώσουν οι επαγγελματίες το εισόδημα της επιχείρησης, δίχως επένδυση. Με δεδομένο πως κάθε μέρα 80 δίκυκλα εμπλέκονται σε ατύχημα που δηλώνεται και πολλά ακόμη στο σύνολο, είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί δεν είχαμε την υπηρεσία αυτή νωρίτερα! Αμέσως μετά σύστησαν τον άνθρωπο που ξεκίνησε τα πάντα δίνοντάς του τον λόγο.

Ο ψηλός, ασπρομάλλης κ.Bret, έχει την ευγενική, αγαθή φυσιογνωμία, που περιμένεις από έναν επιστήμονα σε κάποιο εργαστήριο. Το γεγονός πως η διοίκηση της μητρικής εταιρίας περνά από τα χέρια του, λύνει πολλές από τις απορίες για το πώς φτάνει να ασχοληθεί κανείς με κάτι τόσο εξιδεικευμένο και για τον ρομαντισμό που επιδεικνύει στην διαχείριση του. Ο κ. Bernd παρουσίασε την πορεία της Scheibner και έθεσε το μεγαλύτερο ίσως παράδοξο προς συζήτηση, το γεγονός πώς σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα, εξυπακούεται το γεγονός πως μετά από κάθε τρακάρισμα αυτοκινήτου θα ελέγξεις την γεωμετρία του, θα ευθυγραμμίσεις τροχούς και θα πραγματοποιηθεί εξονυχιστικός έλεγχος στο σασί, την ίδια στιγμή που σε πτώση μίας μοτοσυκλέτας απλά σε ενδιαφέρει να δεις "αν περπατάει". Το παράδοξο αυτό απαντάται και ανάμεσα σε εκείνους που απαιτούν τον έλεγχο στο αυτοκίνητό τους, ή σε αυτό που σκοπεύουν να αγοράσουν, ενώ οι ίδιοι ως μοτοσυκλετιστές παραβλέπουν αυτή την ανησυχία.

Ο κ. Bernd Scheibner προχώρησε και στην επίδειξη μίας μέτρησης σε ένα CB500 λύνοντας απορίες στους παρευρισκόμενους για την διαδικασία, η οποία πάντοτε εκτελείται από προσωπικό της Motocert, παρουσία του εκάστοτε συνεργάτη, με τα αποτελέσματα να εκτυπώνονται και να πλαστικοποιούνται επί τόπου, δίχως την παραμικρή περίπτωση να υπάρξει αλλοίωση. Η εξωγενής παρέμβαση, όπως διαπιστώθηκε, είναι αδύνατη.

Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση του κυρίου Παπουτσά στο τέλος της βραδιάς, που τόνισε πως η απουσία ανθρώπων που ασχολούνται με καλύμπρες και επισκευές δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί και πως ο ίδιος βλέπει την Motocert ως εργαλείο δουλειάς και όχι ανταγωνιστικά. Για αυτό τον λόγο ανέφερε χαρακτηριστικό παράδειγμα με εταιρεία που δεν κατονόμασε, η οποία έστειλε πλαίσιο προς αντικατάσταση σε μία νέα μοτοσυκλέτα που είχε τα ίδια έντεκα χιλιοστά απόκλιση με το πρώτο. Κατέληξαν σε μία διαφωνία και διαμάχη έως ότου έρθουν από το έξωτερικό με νέο πλαίσιο, τρίτο τον αριθμό, για να διαπιστωθεί πως εκείνο δεν είχε αποκλίσεις. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο ίδιος ο πελάτης του, αν υπήρχε εκείνη την στιγμή η Motocert θα είχε ξεμπλέξει σε μισή ώρα αντί για μισή ζωή… Την βραδιά έκλεισε ο κ. Μπαξεβάνης, προτρέποντας τα μέλη του ΠΑΣΕΕΔ να παρουσιάζονται στις συνευρέσεις, με τον πάντοτε πρόσχαρο κ. Bernd Scheibner να του λέει πως δεν κατάλαβε το μήνυμα αλλά χειροκροτά για τον τρόπο!

Με την παρουσία του ο κ. Bernd Scheibner έδωσε την ώθηση που χρειαζόντουσαν οι πρώτοι συνεργάτες της Motocert να πιστέψουν στην νέα υπηρεσία, από την στιγμή που έχουν ήδη πιστέψει στην ίδια την τεχνολογία και να κατανοήσουν το μεγάλο διακύβευμα μιας τέτοιας επένδυσης… Θα επιστρέψουμε με την συνέντευξη του κ. Bernd Scheibner, αλλά και μία δική μας μέτρηση σε μοτοσυκλέτα που ξέρουμε ήδη τι έχει, αν και με δεκαετίες εμπειρίας η Scheibner Limited δεν χρειάζεται επαλήθευση…

 

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”