Όμιλος Piaggio: Έχασε τη δίκη με την Zhongneng

Η κόντρα για τα πνευματικά δικαιώματα
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

30/9/2019

Η διαμάχη μεταξύ του ιταλικού κολοσσού και του κινέζικου εργοστασίου, ξεκίνησε πριν από σχεδόν δέκα χρόνια στις 19 Νοεμβρίου του 2010, όταν η Piaggio κατηγόρησε την Zhongneng πως έχει αντιγράψει το σχεδιασμό ενός σκούτερ της. Αιτία ήταν η κατοχύρωση των σχεδίων της κινέζικης εταιρείας για τη δημιουργία ενός σκούτερ, που έμοιαζε με το LX του 2005 της Vespa, το οποίο μάλιστα όπως αναφέρεται και στα πρακτικά της απόφασης είχε βασιστεί σε ένα μοντέλο της ιταλικής εταιρείας, που κυκλοφορούσε από το 1945 έως το 1946. Έτσι, η Piaggio προσέφυγε στο Γραφείο Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) με σκοπό να δικαιωθεί και να εισπράξει μια μεγάλη αποζημίωση, διαφυλάσσοντας παράλληλα τα δικαιώματά της. Να θυμίσουμε επίσης, ότι κάτι αντίστοιχο είχε γίνει με την γερμανική εταιρεία Kumpan που κατασκευάζει ηλεκτρικά scooters και που η Piaggio την ανάγκασε να αποσύρει όλα τα εκθέματά της από το περίπτερό της στην περσινή EICMA!

Η ιστορία “τράβηξε” μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019 και μετά από πολλές αναβολές, βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου η οποία δικαίωσε την Zhongneng. Η Piaggio πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη στην προσπάθειά της να διαφυλάξει τα πνευματικά της δικαιώματα, ενώ όπως αποδείχθηκε αυτά δεν είχαν καταπατηθεί. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε τόσο απ’ τις φωτογραφίες όσο και από τα πρακτικά της απόφασης, που απαριθμούν πάνω από 100 σημεία στα οποία διαφέρουν τα δύο σκούτερ μεταξύ τους και είναι παραπάνω από αρκετά για να ακυρώσουν τις κατηγορίες της Piaggio. Μερικά απ’ τα πιο ευδιάκριτα σημεία που διαφέρουν είναι το “τούνελ” της ποδιάς, το οποίο δεν υπάρχει καθόλου στο κινέζικο σκούτερ, ενώ δύο άλλα εντοπίζονται στο σχεδιασμό των φωτιστικών σωμάτων αλλά και στις καμπύλες που χαρακτηρίζουν το ιταλικό σκούτερ, ενώ αυτό της Zhongeng διαθέτει περισσότερες γωνίες και ακμές. Για όσους θέλουν να δουν αναλυτικά τα έγγραφα της απόφασης μπορούν να τα βρουν εδώ. Το "ζουμί" της υπόθεσης είναι πως η Piaggio έχασε τη δίκη και καλείται τώρα να πληρώσει όλα τα δικαστικά έξοδα, αν το ζητήσει η Zhongneng.

 

SYM Arctic Route 2025 - Στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού ο Κωνσταντίνος Μητσάκης [Gallery]

Με το SYM ADXTG 400 ο Μητσάκης έφτασε στο τελικό του στόχο
Sym Arctic Route 2025 - Alaska
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

14/7/2025

Το SYM Arctic Route 2025 φτάνει στον τελικό του στόχο, με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το ADXTG 400 να κατακτούν τη βορειότερη οδική άκρη της Αλάσκας και της αμερικανικής ηπείρου.

Το τελευταίο σκέλος πάνω στον Dalton Highway ολοκληρώνεται στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού και ακολοθουθεί η τελευταία ανταπόκριση του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Ήταν 06:30 όταν πατούσα τη μίζα του SYM ADXTG 400 και ξεκινούσα για την βόρεια εσχατιά της Αλάσκας. Μόλις 410 χλμ. με χώριζαν από την κορύφωση του  SYM ARCTIC ROUTE 2025 – το τρελό όνειρό μου είχε όνομα και λεγόταν...Αρκτικός Ωκεανός! Το μακρινό Deadhorse / Prudhoe Bay ήταν εκεί και με καρτερούσε...

Το τελευταίο ετάπ του Dalton Highway απαιτούσε σωστή οργάνωση και πληροφόρηση. Καθοδόν δεν υπήρχε κανένα σημείο ανεφοδιασμού, κανένας οικισμός, κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Έπρεπε λοιπόν να μεριμνήσω για νερό και φαγητό, ενώ ένα εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης (5lt) ήταν απαραίτητο για την απροβλημάτιστη προσέγγιση του τελικού προορισμού μου… 

Καθώς τα χιλιόμετρα περνούσαν, η μεταμόρφωση της τοπικής φύσης ήταν εμφανέστατη, με τις δασοσκέπαστες εκτάσεις να δίνουν σταδιακά την θέση τους σε μια εκτεταμένη βλάστηση τούνδρας – τυπικό αρκτικό τοπίο! Σημείο αναφοράς της διαδρομής Coldfoot–Deadhorse αποτέλεσε το θεαματικό ορεινό πέρασμα Atigun Pass (1.470 m), ενώ ο χωμάτινος Dalton Highway (για τουλάχιστον 80 χλμ.) με προβλημάτισε και με κούρασε αρκετά. Αποζημιώθηκα όμως στα τελευταία 100 χλμ., αφού ένας νεότευκτος ασφάλτινος δρόμος φρόντισε να οδηγήσει γρήγορα και ξεκούραστα το SYM ADXTG 400 στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού…  

Με τα συναισθήματα να κάνουν “πάρτυ”, φωτογραφήθηκα στο καθιερωμένο σημείο άφιξης των οδικών ταξιδευτών, έκανα μια βόλτα στους χωμάτινους δρόμους του βιομηχανικού οικισμού Deadhorse (αποτελεί την έδρα ποικίλων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη του μαύρου χρυσού) και γιόρτασα την άφιξη στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού μ’ ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Aurora (τιμή δωματίου $295)… 

Ώρες αργότερα, αφού έστησα την σκηνή μου, άφησα την παγωμένη αύρα του Αρκτικού Ωκεανού να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και να ζεσταίνει την ταξιδιάρικη ψυχή μου. Με όραμα, επιμονή και δύναμη ψυχής, είχα καταφέρει να φτάσω στον Αρκτικό Ωκεανό. Πιο βόρεια, δεν γίνεται..."

Δείτε και τις φωτογραφίες στη συλλογή που ακολουθεί: