Panamerican Crossing 2014: Kito - Mexico

18/8/2014

Από την πρωτεύουσα Kito, τα σύνορα της Κολομβίας απείχαν μόλις 180 χλμ. βόρεια. Οδηγώντας κάτω από ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο, ευτύχισα να αντικρίσω την συνοριακή μπάρα μετά από περίπου 2,5 ώρες. Διαβατήριο, άδεια κυκλοφορίας και οδήγησης, σφραγίδες, έντυπα και έτοιμος να εισβάλω στην πέμπτη και τελευταία νοτιοαμερικανική χώρα του Panamerican Crossing 2014. Μετά την Κολομβία ο Παναμάς, η Κεντρική Αμερική προ των πυλών…
Η διαδρομή μου στην Κολομβία άγγιζε τα 1.350 χιλιόμετρα, ενώ η κόκκινη γραμμή του χάρτη περνούσε από τις πόλεις Pasto, Cali, Medellin και Cartagena de Indias. Στην παράκτια Cartagena de Indias θα έπαιρνα ένα πλοίο για να αποβιβαστώ στον Παναμά, αφού ο οδικός άξονας "Panamericana Route" στο ύψος της πόλης Medellin, διακόπτεται προσωρινά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει οδική σύνδεση Κολομβίας - Παναμά.
Για τις τρεις επόμενες μέρες ανεβοκατέβαινα με την μαύρη ΚΤΜ στις καταπράσινες πλαγιές των Άνδεων, με την ασφάλτινη λωρίδα να μεταμορφώνεται σε μια συνεχόμενη στριφογυριστή κορδέλα. Η τοπική φύση αντίθετα, με αφόπλισε με τις ποικιλόμορφες προτάσεις της, καθώς απόκρημνα φαράγγια, πυκνοφυτεμένα δάση, μικρές κοιλάδες και καταπράσινες βουνοπλαγιές αποτελούσαν τις ψηφίδες ενός ανυπέρβλητου "φυσικού" μωσαϊκού.
Όμως, η κυριότερη έννοια μου δεν ήταν οι ιδιαιτερότητες ή οι δυσκολίες της διαδρομής, αλλά η επικινδυνότητα που έκρυβε ένα οδικό πέρασμα από την Κολομβία λόγω της αυξημένης ναρκο-εγκληματικότητας, αλλά και του εμφυλίου πολέμου που διεξάγεται τα τελευταία 40 χρόνια σε τούτη τη νοτιοαμερικανική χώρα μεταξύ των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC) και των κυβερνητικών στρατευμάτων. Έπρεπε να φυλάγομαι δηλαδή από δυο πλευρές. Ευτυχώς, κανένας και τίποτα δεν με πείραξε…
Στην πόλη Medellin, που αποτέλεσε όλη την δεκαετία του 1980 την παγκόσμια πρωτεύουσα των ναρκωτικών, επισκέφθηκα το σπίτι όπου σκοτώθηκε το 1993 ο διαβόητος βασιλιάς της κοκαΐνης Pablo Escobar, μια από τις μεγαλύτερες εγκληματικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα.
Στις ακτές της Καραϊβικής με περίμενε η απαστράπτουσα Cartagena de Indias, η πιο αυθεντική πολιτεία ισπανικής αποικιακής αρχιτεκτονικής στην ευρύτερη περιοχή. Εδώ, μετά από 26 ήμερες ταξιδιού και 8.670 χιλιόμετρα, γράφτηκε ο επίλογος του νοτιοαμερικανικού σκέλους του "Panamerican Crossing 2014".


Για να βάλω ρόδα στην Κεντρική Αμερική, και συγκεκριμένα στον Παναμά, θα έπρεπε να πάρω από το λιμάνι της Cartagena ένα από τα πλοία που εκτελούν το δρομολόγιο Κολομβία - Παναμά. Προς μεγάλη μου όμως έκπληξη, όλα τα καράβια που πήγαιναν στον Παναμά δεν ήταν επιβατικά, αλλά πλοιάρια που μετέφεραν τουρίστες για μια μικρή κρουαζιέρα στα νερά της Καραϊβικής. Μην έχοντας άλλη επιλογή, δήλωσα λοιπόν συμμετοχή για μια τετραήμερη κρουαζιέρα στα τροπικά νησιά San Blas του Παναμά. Η μοτοσυκλέτα χρειάστηκε όμως να φορτωθεί (αλλά και να ξεφορτωθεί) από το πλοίο με αρκετά παράδοξο τρόπο, λες και επρόκειτο για ένα τσουβάλι με πατάτες.
Επτά μικρά σε έκταση κράτη συνθέτουν τον χάρτη της Κεντρικής Αμερικής. Ο Παναμάς, η Κόστα Ρίκα, η Νικαράγουα, η Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ και η Γουατεμάλα ήταν οι έξι κεντροαμερικανικές χώρες που καρτερούσαν εμένα και την μαύρη ΚΤΜ να με ξεναγήσουν στους δρόμους τους τις αμέσως επόμενες ημέρες. Μέχρι τα σύνορα του Μεξικού, την πόρτα της Βόρειας Αμερικής, είχα να διανύσω περίπου 2.500 χιλιόμετρα.
Στην Πόλη του Παναμά παρέμεινα για δυο μέρες. Η χλιδάτη πρωτεύουσα του Παναμά με εντυπωσίασε με την μοντέρνα προσωπικότητά της, ενώ με την επίσκεψή μου στην Διώρυγα του Παναμά (απ’ όπου διέρχονται τα πλοία) ολοκληρώθηκε η γνωριμία μου με την πιο κοσμοπολίτικη πόλη της Κεντρικής Αμερικής.
Μετά τον Παναμά, κι αφού οδήγησα για περίπου 490 χιλιόμετρα, με περίμενε ο τροπικός παράδεισος της Κόστα Ρίκα. Όλη η διαδρομή μέσα στην χώρα (550 χλμ.) είχε ένα και μόνο χρώμα: πράσινο! Είναι γνωστό ότι η Κόστα Ρίκα αποτελεί έναν διεθνή οικολογικό προορισμό, ιδανικό για οικοτουρισμό, αφού τουλάχιστον το 30% της χώρας είναι ενταγμένο στο σύστημα των εθνικών πάρκων.
Τρίτος σταθμός στο κεντροαμερικανικό σκέλος του "Panamerican Crossing 2014" η Νικαράγουα. Περίπου 290 χιλιόμετρα είχα να διατρέξω μέσα στην χώρα, ενώ για την μια και μοναδική διανυκτέρευσή μου κατέλυσα στην Leon, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νικαράγουα. Καμάρι της Leon αποτελεί ο καθεδρικός ναός της πόλης, ο μεγαλύτερος της Κεντρικής Αμερικής.
Με την άφιξη μου στην Ονδούρα, είχα φτάσει στην μέση περίπου της κεντροαμερικανικής διαδρομής του "Panamerican Crossing 2014". Εκτός από την Ονδούρα, σειρά είχαν κατόπιν το Ελ Σαλβαδόρ και η Γουατεμάλα να υποδεχτούν την μαύρη ΚΤΜ. Λίγα τα χιλιόμετρα στο έδαφος της κάθε χώρας, λίγες φυσικά και οι ημέρες που ξόδεψα για να τις διασχίσω.
Στην Ονδούρα, οι ρόδες της μοτοσυκλέτας κύλησαν μόνο για 135 χιλιόμετρα (πάντα πάνω στην τροχιά του οδικού άξονα Panamericana Routa), στο γειτονικό Ελ Σαλβαδόρ βρέθηκα να οδηγώ για 350 χλμ. (εδώ τουλάχιστον διανυκτέρευσα κιόλας), ενώ σαφώς περισσότερα χιλιόμετρα και χρόνο ξόδεψα στην Γουατεμάλα. Στην συγκεκριμένη κεντροαμερικανική χώρα, που αποτέλεσε μαζί με το Νότιο Μεξικό την εστία ανάπτυξης του λαμπρού πολιτισμού των Μάγια, έμεινα για δυο ημέρες στην Antigua, την πιο τουριστική και γραφική πόλη της Γουατεμάλα.


Η Antigua, που την περίοδο της Ισπανικής αποικιοκρατίας εκτελούσε χρέη πρωτεύουσας της Ισπανικής Αντιβασιλείας της Γουατεμάλα, ήταν μια καλοδιατηρημένη πολιτεία εποχής που με γοήτευσε αφάνταστα. Αποικιακά σπίτια, λιθόστρωτα σοκάκια, εκκλησίες, αρχοντικά και δημόσια κτίρια με ταξίδεψαν τουλάχιστον τρεις αιώνες πίσω στον χρόνο.
Αντίθετα, στην μεγάλη υπαίθρια αγορά της πόλης, οι πάγκοι με τα πολύχρωμα, εξωτικά φρούτα, το πλήθος των ετερόκλιτων εμπορευμάτων, οι πλανόδιοι μικροπωλητές, οι ζητιάνοι, οι γραφικές γυναικείες φιγούρες και τα υπαίθρια εστιατόρια συνιστούσαν μια καθαρά λατινοαμερικάνικη εμπορική φιέστα που με καθήλωσε με τους ζωντανούς ρυθμούς και τον έντονο δυναμισμό της.
Το Μεξικό ήταν η πύλη εισόδου μου στην Βόρεια Αμερική. Περίπου 1.950 χιλιόμετρα είχα να διατρέξω στην πατρίδα του Emilio Zapata, ενώ κυριότερος σταθμός μου στο Μεξικό ήταν η Πόλη του Μεξικού, μια χαώδη μεγαλούπολη 18.000.000 κατοίκων.
Στην μεξικάνικη megacity έμεινα 4 μέρες, αφού, εκτός από τα πάμπολλα και ενδιαφέροντα αξιοθέατα της πόλης, είχα να κάνω και σέρβις στην μοτοσυκλέτα, η οποία είχε συμπληρώσει από την αρχή του ταξιδιού 13.000 χλμ. Έπρεπε κι αυτή να λάβει το δωράκι της για τον κόπο που είχε κάνει με φέρει ως εδώ…

MotoGP-Maverick Vinales: Το μετάνιωσε που δεν πήγε στην Ducati

Δηλώσεις για το παρελθόν έκανε ο Ισπανός αναβάτης - Θα μπορούσε να έχει κερδίσει 3-4 τίτλους με το Borgo Panigale
vinales
Από τον

Παύλο Καρατζά

7/7/2025

Ο Maverick Vinales έκανε το ντεμπούτο του στην μεγάλη κατηγορία το 2015 με την Suzuki Ecstar, το 2017 μεταπήδησε στην Yamaha μέχρι τα μέσα του 2021, ενώ ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν η Aprilia που έμεινε μέχρι πέρυσι, πριν πάει στην ομάδα της Red Bull KTM Tech3.

Όπως αποκάλυψε όμως ο Vinales, παραλίγο να ενταχθεί στην ομάδα της Ducati, καθώς ο Ιταλός κατασκευαστής ήθελε να αντικαταστήσει τον Jorge Lorenzo που μετακόμισε στην Honda και θέλησε να τον τοποθετήσει δίπλα στον Andrea Dovizioso για τις σεζόν 2019 και 2020.

Ο ίδιος επτά χρόνια αργότερα δήλωσε πως μετάνιωσε που αρνήθηκε την πρόταση της επίσημης ομάδας της Ducati. Συνέχισε λέγοντας πως ήθελε να πάει στην Ducati, αλλά οι άνθρωποι της τότε ομάδας του τον έπεισαν να μείνει στην Yamaha, το οποίο τελικά αποδείχθηκε μέγα λάθος.

Λίγο καιρό αργότερα, η σχέση του με την Yamaha έφτασε σε αδιέξοδο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να σπάσει το συμβόλαιό του στα μέσα της σεζόν του 2021, για να μετακομίσει στην Aprilia, όπου και έμεινε μέχρι πέρυσι. Αυτό βέβαια του έδωσε την ευκαιρία για ένα ρεκόρ, αφού σημείωσε νίκες με τρεις διαφορετικούς κατασκευαστές.

Όταν ρωτήθηκε για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν τελικά πήγαινε στην Ducati, ο ίδιος δήλωσε “Δεν έχω ιδέα. Νομίζω ότι στη ζωή όλα τα πράγματα που συμβαίνουν έχουν κάποιο λόγο. Ίσως αν πήγαινα στην Ducati, να χτυπούσα τον εαυτό μου με ένα κρεμμύδι, να τραυματιζόμουν και να μην αγωνιζόμουν ξανά. Δεν ξέρουμε. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι η μοίρα με έφερε εδώ, στην ΚΤΜ, και έκανα μια εξέλιξη που μου αρέσει. Αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου και νιώθω πολύ περήφανος που εκπροσωπώ την οικογένειά μου αυτή τη στιγμή”.

Ο Vinales συνέχισε λέγοντας “Πόσους τίτλους θα είχα; Με τη απόδοση που έχω τώρα και με μια Ducati, τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το πώς αισθάνεσαι και το να είσαι ευτυχισμένος είναι πολύ σημαντικό. Είναι αυτό που όλοι γνωρίζουν και νιώθω γαλήνη. Τις προάλλες, στο Mugello, είπα στον εαυτό μου, αν δεν είναι η ώρα τώρα, θα περιμένω να έρθει κάτι καλύτερο. Και τώρα θέλω πραγματικά να κερδίσω.”