Ποιο ήταν το μεγαλύτερο σε υψόμετρο μουσείο μοτοσυκλέτας που καταστράφηκε ολοσχερώς

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

19/1/2021

Εγκαινιάστηκε το 2016 σε υψόμετρο 2.200 μέτρων και απέκτησε αμέσως τον τίτλο του μουσείου μοτοσυκλέτας με το μεγαλύτερο υψόμετρο στον κόσμο. Το Top Mountain Motorcycle Museum ήταν ένα μοντέρνο και πολύ όμορφο μουσείο μοτοσυκλέτας. Για τα δύο αδέρφια από την Αυστρία ο στόχος που είχαν θέσει ήταν ακόμη ψηλότερος, ήθελαν να καταστήσουν το μουσείο τους το σημαντικότερο μουσείο μοτοσυκλέτας στην Ευρώπη. Και με δεδομένο τον ιστορικό πλούτο που έχουν πολλά από τα μουσεία στην ήπειρο αυτή που γέννησε την μοτοσυκλέτα, αυτό δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να γίνει. Μία βόλτα στο εθνικό μουσείο μοτοσυκλέτας στα West Midlands κι αντιλαμβάνεσαι πως δεν θα ήταν εύκολος τίτλος.

Σε κάθε περίπτωση τα δίδυμα αδέρφια Alban και Attila Sheiber που διαχειρίζονται μία σειρά από ski resort, τελεφερίκ, μία εταιρεία ενοικίασης σκι με έξι τοποθεσίες, σχολές σκι αλλά και τον σταθμό διοδίων στο πέρασμα Timmelsjoch, είχαν το όραμα αλλά και τα μέσα για να πετύχουν τον υψηλό τους στόχο. Πώς όμως έφτασαν να φτιάξουν στα 2.200 μέτρα ένα μουσείο μοτοσυκλέτας;

Στο Τιρόλο, ομόσπονδο κρατίδιο της Αυστρίας και ακριβώς στα σύνορα με την Ιταλία, ο σταθμός διοδιών για τον δρόμο Timmelsjoch ή καλύτερα στα ιταλικά Passo del Rombo, σημάδευε πάντα μία τουριστική περιοχή για τους Αυστριακούς. Μπορεί σαν πέρασμα στις Άλπεις, ανάμεσα στις δύο κορυφές Jochköpfl και Wurmkogl, λίγο πάνω από τα 3.000 μέτρα και οι δύο, να χρησιμοποιείται από την εποχή του Χαλκού όμως ποτέ δεν αποτέλεσε βασικό οδικό άξονα. Κι αυτό γιατί πολύ κοντά υπάρχει ήδη το Brenner Pass με τον αρκετά γρήγορο δρόμο του. Η ιδέα να διανοιχτεί το Timmelsjoch Hochalpenstrasse υπήρχε στα τελευταία χρόνια του 19^ου αιώνα από τους Αυστριακούς και μάλιστα αποκλειστικά για τουριστική χρήση, μιας κι από την άλλη πλευρά κατέληγε σε χωματόδρομο που γινόταν μονοπάτι και ξανά χωματόδρομος μέχρι να καταλήξει σε άσφαλτο. Ωστόσο οι Αυστριακοί έφτιαξαν τον δρόμο ξεκινώντας το 1955 και ολοκληρώνοντάς τον το 1959 ενώ από την άλλη πλευρά έλειπαν δύο χιλιόμετρα και ένα τούνελ για να μπορεί να χαρακτηριστεί ξανά, πέρασμα. Ακόμη κι έτσι όμως κατέληγε σε ένα δρόμο που είχε φτιάξει ο Μουσολίνι για λόγους στρατιωτικής επιτήρησης και όχι για διέλευση. Κι εκείνος όταν συναντήθηκε με τον κατάπτυστο, το Μπρένερο επέλεξε λίγο πιο βόρεια κι ανατολικά. Χάλια δρόμος από την Ιταλική πλευρά λοιπόν και ένα κομμάτι που έλειπε αλλά τελικά ολοκληρώθηκε το 1967 και τότε αμέσως οι λάτρεις της οδήγησης απέκτησαν ένα κανονικό πεδίο δοκιμών. Ο δρόμος χρησιμοποιούνταν ελάχιστα και ήταν γεμάτος στροφές με στενά περάσματα ενώ απαγορεύονταν η διέλευση φορτηγών, van κτλ. Ταυτόχρονα το σκηνικό γύρο ήταν, και είναι, μαγευτικό. Κάπως έτσι την δεκαετία του ’70 το πέρασμα αυτό ήταν ήδη ένας μοτοσυκλετιστικός παράδεισος.

Αναλαμβάνοντας το ski resort στην κορυφή και μαζί και τον δρόμο από την Αυστριακή πλευρά που έχει διόδια, τα αδέρφια Sheiber που διανύουν την 5^η δεκαετία ζωής, βρέθηκαν στην θέση να πρέπει να ανακαινίσουν τον σταθμό διοδίων που με ορισμένες αλλαγές ήταν πρακτικά ο ίδιος από τότε, τέλη της δεκαετίας του ’50! Είχαν ήδη μία μεγάλη συλλογή ιστορικών μοτοσυκλετών που συγκέντρωναν όλα αυτά τα χρόνια κι αναλάμβαναν έναν δρόμο που από την ημέρα που φτιάχτηκε θεωρείται ναός της μοτοσυκλέτας. Κάπως φυσικά λοιπόν, τα διόδια που περνούσες εγκαταλείποντας την Αυστρία έγιναν ένα κτήριο με το τελεφερίκ για τις πίστες του σκι, το απαραίτητο εστιατόριο που κάθε «πάσο» πρέπει να έχει καθώς κι ένα μεγάλο μουσείο για την συλλογή των νέων ιδιοκτητών με σχεδόν 3.000 τετραγωνικά. Ανοίγοντας τις πόρτες του μοντέρνου και όμορφου κτηρίου το 2016, ξεκινώντας με 230 μοτοσυκλέτες και αρκετά παλιά φορτηγά και αυτοκίνητα, ξεπερνώντας τα τριακόσια οχήματα όταν γινόντουσαν εκθέσεις.

Στις 04:40 τα ξημερώματα της 18^ηςΙανουαρίου 2021 όλα αυτά θα καταστρεφόντουσαν.

Ο συναγερμός της πυρασφάλειας του κτηρίου που συνδέεται με το τοπικό τμήμα πυροσβεστικής στην κοιλάδα Ötztal μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, θα έδινε σήμα για πυρκαγιά μέσα στον εκθεσιακό χώρο. Πέντε λεπτά αργότερα θα ειδοποιούσε και ο επιστάτης, ένας από τους δύο μονάχα ανθρώπους που υπήρχαν στον χώρο εκείνη την στιγμή και που προσπάθησε να περιορίσει την πυρκαγιά. Πέντε λεπτά πριν τις 05:00 τα πρώτα οχήματα είχα ήδη ανέβει τον παγωμένο αλλά πάντα ανοικτό δρόμο, με την φωτιά όμως να έχει προλάβει να επεκταθεί στην ξύλινη οροφή και να καταρρέει πάνω στα 280 οχήματα. Συνολικά 110 πυροσβέστες με 20 οχήματα και μαζί άνδρες του σώματος Ερυθρού Σταυρού επιχείρησαν μέχρι το μεσημέρι καταφέρνοντας να σταματήσουν την πυρκαγιά στο σημείο χωρίς να καταστραφεί τελείως το τελεφερίκ, ο σταθμός διοδιών και το εστιατόριο. Το κτήριο ωστόσο έχει εκτεταμένες ζημιές ενώ η μεγαλύτερη απώλεια είναι τα 280 συνολικά οχήματα που ορισμένα από αυτά είχαν δανειστεί στο μουσείο προς έκθεση.

Η καταστροφή έρχεται να προστεθεί στα προβλήματα της επιχείρησης από την πανδημία και το γεγονός πως μία κατολίσθηση το καλοκαίρι είχε καθυστερήσει την έναρξη ανάμεσα στους περιορισμούς κυκλοφορίας. Σε video στα τοπικά μέσα ο Attila, ο ένας από τα δύο δίδυμα αδέρφια Scheiber, δήλωσε πως είναι μία πολύ δύσκολη περίοδος για εκείνους αλλά θα ορθοποδήσουν στήνοντας ξανά και το κτήριο και το μουσείο…

Τα αδέρφια Scheiber στα εγκαίνια του μουσείου, καίγοντας λάστιχα...

Το μουσείο Top Mountain είχε μοτοσυκλέτες από σχεδόν 70 κατασκευαστές αλλά έμφαση στις Indian με μία μεγάλη συλλογή επίσης από Βρετανικά μοντέλα. Είχε ολοκληρωθεί από προκατασκευασμένα τμήματα που έφταναν έως και τα 23 μέτρα μήκος μεταφερόμενα στο Αλπικό υψόμετρο με μία μεγάλη επιχείρηση κι απαιτώντας 27.000 βίδες για να κουμπώσουν μεταξύ τους πριν γίνουν σημείο αναφοράς για τους μοτοσυκλετιστές κάθε καλοκαίρι.

Πριν από λίγα χρόνια είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον διευθυντή του Εθνικού Μουσείου Μοτοσυκλέτας στην Αγγλία έξω από το Birmingham που διαθέτει μία σειρά από χιλιάδες μοτοσυκλέτες, κάποιες από αυτές μοναδικές καθώς είναι ιστορικές αγωνιστικές με όλες τις πατέντες που είχε κάνει ο αναβάτης για να καταφέρει να τρέξει στα πρώτα GP της ιστορίας, στρατιωτικές που έπεφταν με αλεξίπτωτο, κι ένα σωρό μοντέλα που δύσκολα μπορείς να βρεις αλλού συγκεντρωμένα. Ένα πραγματικά φοβερό μέρος που κυριολεκτικά περπατάς ανάμεσα στην ιστορία της μοτοσυκλέτας.

Το μουσείο αυτό είχε επίσης καταστραφεί ολοσχερώς και σε μία κολόνα του θα δει κανείς τις φωτογραφίες των ανθρώπων που χάθηκαν σε εκείνη την πυρκαγιά. Οι άνθρωποι είναι οι μόνοι που δεν μπορείς να επαναφέρεις, είναι η πραγματικά τραγική απώλεια. Το μουσείο έξω από το Birmingham κατάφερε να επαναφέρει σε κατάσταση έκθεσης σχεδόν το σύνολο της συλλογής του, που είναι θαυμαστό αν μη τι άλλο και δείχνει και την κατασκευαστική ικανότητα που έχει σήμερα ο άνθρωπος στην διάθεσή του, οι θανόντες στην τραγωδία έγιναν φυσικά κορνίζα και μόνο. Το ψηλότερο μουσείο μοτοσυκλέτας στην Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο δεν υπάρχει πλέον. Ωστόσο θα ξανά χτιστεί. Και πολλές από τις καμένες μοτοσυκλέτες που έχουν επιπρόσθετα καταστραφεί από την κατάρρευση της οροφής και τους τόνους νερού που έριξε η πυροσβεστική θα καταφέρουν να επιστρέψουν σε μία πολύ καλή κατάσταση. Το πραγματικό ευτύχημα είναι πως δεν υπήρξε κανένα θύμα.

Ας μην ξεχνάμε πως τα μουσεία μοτοσυκλέτας, κι όλα τα μουσεία, έχουν μεγαλύτερη αξία όταν τα επισκέπτεται κανείς. Το Ελληνικό Μουσείο Μοτοσυκλέτας έχει τα διπλάσια χρόνια από αυτό που κάηκε, υποδέχτηκε τους πρώτους επισκέπτες το 2014 και μπορεί να μην βλέπεις Άλπεις, αλλά βλέπεις Ακρόπολη από τους τελευταίους του ορόφους. Μην παραλείπετε μία επίσκεψη καθώς θα βρείτε ορισμένα εκθέματα που άλλα μουσεία θα πάλευαν να έχουν:

Ελληνικό Μουσείο Μοτοσυκλέτας

Καρέα 13

11636 Αθήνα

https://bit.ly/MOTO_649

Επικαιρότητα

Zero Motorcycles – Για πρώτη φορά ηλεκτρική μοτοσυκλέτα κατακτά το Maudes Trophy

Διανύοντας 1.760 χιλιόμετρα σε 60 ώρες και πολικές θερμοκρασίες, πάνω σε δύο DSXR/X

motomagZero Motorcycles – Το Maudes Trophy πηγαίνει για πρώτη φορά σε ηλεκτρική μοτοσυκλέτα

Από τον

Αλέξανδρο Λαμπράκη

7/12/2023

Η Zero κατάφερε να γίνει η πρώτη εταιρεία κατασκευής ηλεκτρικών μοτοσυκλετών που κατέκτησε το Maudes Trophy, ένα βραβείο με εκατό χρόνια ιστορίας, με δύο DSR/X και μία ομάδα 7 ατόμων.

Το Maudes Trophy ξεκίνησε από τον George Petty το 1923, όταν ο ιδιοκτήτης του συνεργείου Maudes Motor Mart στο Λονδίνο είχε την ιδέα να δημιουργήσει ένα “έπαθλο αντοχής” για μοτοσυκλέτες. Ως υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του αγώνα σύμφωνα με τους κανόνες και την απονομή του βραβείου ορίστηκε η ACU (Auto-Cycle Union), ο διοικητικός φορέας μηχανοκίνητου αθλητισμού για μοτοσυκλέτες της Μεγάλης Βρετανίας. Το έπαθλο αυτό δεν έχει συγκεκριμένο σκοπό (π.χ. τον ταχύτερο χρόνο), αλλά η ιδέα πίσω από την δημιουργία του ήταν η γενικότερη πίεση πέρα από τα όρια, είτε αυτό σημαίνει την μέση ωριαία, είτε τη μεγαλύτερη διανυθείσα απόσταση σε ένα συγκεκριμένο χρόνο, είτε γενικότερα οτιδήποτε άλλο σχετικό με την κατάρριψη κάποιου ρεκόρ ή τη θέσπιση ενός νέου. Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε το συγκεκριμένο έπαθλο είναι κυρίως για… την τιμή των όπλων, αναδεικνύοντας ωστόσο και τις δυνατότητες των αναβατών και των μοτοσυκλετών τους.

Zero Motorcycles – Το Maudes Trophy πηγαίνει για πρώτη φορά σε ηλεκτρική μοτοσυκλέτα

Πρώτος κατασκευαστής που πήρε το βραβείο ήταν η Norton, το μακρινό 1923, ενώ για πρώτη φορά άλλαξε χέρια το 1926 πηγαίνοντας στην επίσης βρετανική BSA. Τελευταία φορά που υπάρχει κάποια καταγραφή γύρω από το Maudes Trophy είναι το 1994. Τότε 10 Νεοζηλανδοί αναβάτες κατάφεραν μέση ωριαία πάνω από 160 χ.α.ω. στην κατηγορία Supersport 600 TT με 10 τυχαία επιλεγμένες από Βρετανούς αντιπροσώπους Yamaha FZR600, στην στοκ μορφή τους.

Τώρα, 29 χρόνια αργότερα, έρχεται η Zero να γίνει ο 11ος συνολικά κατασκευαστής που θα πάρει το Maudes Trophy και ο μόνος που δεν χρησιμοποίησε ορυκτά καύσιμα για να το καταφέρει. Η εφταμελής ομάδα, με τους αναβάτες της να αλλάζουν βάρδιες κατά την διάρκεια της προσπάθειας, ήταν οι Craig Carey-Clinch (Εκτελεστικός διευθυντής του NMC/National Motorcyclists Council), Martin Fitz-Gibbons (δημοσιογράφος μοτοσυκλέτας και συνεργάτης του Visordown) και προσωπικό από διάφορες αντιπροσωπείες της Zero στη Μεγάλη Βρετανία: Andy Dalton, Matthew Drew, Macauley Perkins και Ben Grayson. Μαζί τους θα είχαν δύο ηλεκτρικά DSR/X, που θα τους βοηθούσαν να διανύσουν τα απαιτούμενα χιλιόμετρα.

Σκοπός του τολμηρού εγχειρήματος ήταν να δοκιμαστεί η αντοχή και η αποτελεσματικότητα στην κάλυψη μεγάλων αποστάσεων των ηλεκτρικών μοτοσυκλετών, καθώς επίσης και το κατά πόσο αναπτυγμένο είναι το δίκτυο φόρτιση στο Η.Β. Η εκκίνηση δόθηκε από το Lands End ένα πρωινό Τετάρτης, με την πρώτη μέρα να κυλάει ομαλά μέχρι που έφτασαν στο ανατολικότερο σημείο της Μεγάλης Βρετανίας, το Lowestoft, που ήταν και ο τελικός τους προορισμός.

Η επόμενη μέρα όμως, δεν ήταν το ίδιο. Με κατεύθυνση βόρεια προς το Εδιμβούργο, την πρωτεύουσα της Σκωτίας, οι θερμοκρασίες άρχισαν να πέφτουν σημαντικά, ενώ στον δρόμο τους αντιμετώπισαν και σφοδρή χιονόπτωση. Αυτό τους ανάγκασε να ρίξουν τον ρυθμό τους, όμως όπως αποδείχτηκε η μπαταρία της Zero άντεξε τις ακραίες καιρικές συνθήκες και τις πρώτες πρωινές ώρες, το επταμελές πλήρωμα κατόρθωσε να φτάσει στην παγωμένη πρωτεύουσα.

Η πρόκληση για τους 7 αναβάτες και τις δύο μοτοσυκλέτες ολοκληρώθηκε την Παρασκευή, αφού πέρασαν την περιοχή Cumbria και εισήλθαν στη Βόρεια Ουαλία για το τελευταίο checkpoint στο Holyhead. Στην συνέχεια κάλυψαν άλλα 160 χιλιόμετρα μέχρι το Liverpool, όπου παρέλαβαν το Maudes Trophy από την ACU, λίγο πριν τα βραβεία της FIM, στην ίδια πόλη.

Μετά την ολοκλήρωση του δύσκολου και θαρραλέου εγχειρήματος ο Υπεύθυνος της Zero Motorcyles για το Η.Β. δήλωσε ότι ήταν ένας αγώνας αντοχής για τους αναβάτες περισσότερο, παρά για τις μοτοσυκλέτας, λόγω των θερμοκρασιών που επικρατούσαν. Μάλιστα, για να δείξει το πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα, είπε ότι ακόμα κι αν τα είχαν παρατήσει κανείς δεν θα τους κρατούσε κακία.

Όπως αποδείχτηκε το δίκτυο φόρτισης έχει αναπτυχθεί αρκετά στη Μεγάλη Βρετανία, και αυτό που λείπει είναι οι κατάλληλες εγκαταστάσεις, ειδικά για τους μοτοσυκλετιστές. Ο Craig Carey-Clinch, διευθυντής του NCU, δήλωσε ότι είναι κάτι που οι αρχές πρέπει να λάβουν υπόψη τους, προκειμένου να ενθαρρύνουν την ηλεκτρική μετάβαση, ειδικά όπου αφορά την κάλυψη μεγάλων αποστάσεων, ενώ τόνισε ότι το Εθνικό Συμβούλιο Μοτοσυκλετιστών θα ασχοληθεί περισσότερο με το θέμα αυτό.