Suzuki SV650 2001: GSX-R Replica Custom

Ένας φόρος τιμής στα 90ies
Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

27/8/2019

Η Bandisca είναι μια ρουμάνικη εταιρεία κατασκευής custom μοτοσυκλετών που δραστηριοποιείται από το 2014 στο χώρο, ωστόσο το συγκεκριμένο SV έχει ελληνική ψυχή και μπόλικο ιδρώτα για να φτάσει σε αυτό το σημείο. Μπορεί στην Bandisca να έχουν δημιουργήσει αρκετές custom και η συγκεκριμένη Suzuki SV650 του 2001 να αποτελεί πλέον το διαμάντι τους κερδίζοντας ολοένα και περισσότερη αναγνώριση στο διαδίκτυο, όμως αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι πως το τελικό αποτέλεσμα οφείλεται στην Aesthetic Artek του Άκη Καλετζη που εδρεύει στην Θεσσαλονίκη. Ούτε κι εμείς το γνωρίζαμε, και πώς θα μπορούσε άλλωστε κανείς να γνωρίζει πως ο Alf και η Mihaela Lopez που τρέχουν την οικογενειακή Bandisca, απευθύνθηκαν στην Ελλάδα και στον Άκη, για να μπορέσουν να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα που ήταν να δημιουργήσουν μια custom για να λάβουν μέρος στο Bike Shed 2019, που πραγματοποιήθηκε νωρίτερα φέτος. Ήθελαν κάτι που να είναι ξεχωριστό αλλά παράλληλα να μην αποτελεί μια Trailer Queen μοτοσυκλέτα, που οι ρόδες της δεν θα ερχόντουσαν ποτέ σε επαφή με την άσφαλτο του δρόμου – πόσο μάλλον μιας πίστας. Ζήτησαν και βρήκαν ανταλλακτικά στην Ελλάδα, εδώ που το SV έχει αρκετά μεγάλη απήχηση και υπάρχει και ελληνική εταιρία που δημιουργεί εξαιρετικά πετυχημένα κιτ σε ολόκληρη την Ευρώπη. Προφανώς και εννοούμε την C-Racer (που επίσης είναι πίσω από την δημιουργία ενός custom SV650 του 2016). Στην Ελλάδα λοιπόν η Bandisca έψαχνε ανταλλακτικά, στην Ελλάδα θα έβρισκε και την απάντηση για την τελική εμφάνιση.

Ο Alf Lopez για να φτάσει στο αποτέλεσμα που φαίνεται, πέρασε ατελείωτες ώρες μπροστά από την εργοστασιακή SV 650 σκεπτόμενος πόσο… άσχημη είναι. Ωστόσο, η γυναίκα του Mihaela, χάρη στην έμπνευσή της και γνωρίζοντας πως η αγαπημένη μοτοσυκλέτα του συζύγου της είναι η GSX-R 750 του 1990, του έδειξε τα σχέδια που ετοίμασε για το SV650 και ο Alf έπιασε γρήγορα-γρήγορα δουλειά. Αρχικά, τη δημιουργία του φαίρινγκ την άφησε στους ειδικούς της Airtech. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Airtech είναι μια εταιρεία που παράγει πλαστικά εξαρτήματα για διάφορες μοτοσυκλέτες και τη δεκαετία του ’80 μάλιστα, είχε δημιουργήσει ένα σετ για Suzuki GSX-R 750 και 1100 που μπορεί να τοποθετηθεί στα ομώνυμα μοντέλα απ’ το 1988 έως το 1993. Αυτό το σετ είχε χρησιμοποιήσει και η ίδια η Yoshimura το 1991 στο πρωτάθλημα AMA Superbike. Μόλις ο Lopez παρέλαβε το φαίρινγκ του GSX-R, είχε ήδη το SV 650 λυμένο στο γκαράζ της Bandisca και ξεκίνησε τις τροποποιήσεις ώστε να το προσαρμόσει σωστά. Επίσης, για να πετύχει τις σχεδιαστικές γραμμές της συζύγου του, αντικατέστησε το ρεζερβουάρ με ένα από Honda NTV. Στο πίσω μέρος, δημιουργήθηκε ένα νέο σωληνωτό υποπλαίσιο, που πάνω του τοποθετήθηκε ένας αλουμινένιος κοκοβιός ώστε να θυμίζει τον κώλο GSX-R 750 του 1990. Η σιλουέτα ολοκληρώνεται από την κόκκινη σέλα που δημιουργεί μια όμορφη αντίθεση με τα χρώματα της Suzuki και αντικατοπτρίζει επιτυχώς την αισθητική της εποχής. Ωστόσο, κατά την άποψή μας θα μπορούσε να είχε δοθεί περισσότερη έμφαση στον κοκοβιό ώστε να θυμίζει περισσότερο το πίσω μέρος του GSX-R 750. Βέβαια, τώρα που μαθαίνουμε λεπτομέρειες από το μέγεθος εργασίας που είχε, γίνεται κατανοητό πως το καλύτερο είναι αυτό που υπάρχει τώρα. Η απουσία των πλαϊνών πλαστικών από την άλλη δίνει μια άλλη διάσταση στο concept, θυμίζοντας τις streetfighter εκείνης της εποχής, που προέκυπταν απ’ την απόφαση των ιδιοκτητών GSX-R να καταργήσουν τελείως τα πλαϊνά πλαστικά μετά από πτώσεις που είχαν, καθώς η αντικατάστασή τους ήταν ασύμφορη.

Όλα αυτά όμως δεν θα έδειχναν έτσι, και δεν θα υπήρχε αυτό το αποτέλεσμα αν η Artec δεν διόρθωνε όλες τις ατέλειες με σκληρή δουλειά, από εκείνες που «ποτέ δεν πληρώνονται». Πόσο μάλιστα όταν ο Lopez ήθελε να μην περιοριστεί μόνο στην τροποποίηση της εμφάνισης του SV650. Ήθελε μια μοτοσυκλέτα που δεν θα είναι απλά ένα έκθεμα της δουλειάς του, αλλά μια πλήρως λειτουργική μοτοσυκλέτα με βελτιωμένες επιδόσεις και που θα μπορεί να λάβει μέρος και σε αγώνες. Έτσι, το πιρούνι αντικαταστάθηκε από ένα ανεστραμμένο της Showa –πλήρως ρυθμιζόμενο- και το αμορτισέρ έδωσε τη θέση του σε ένα custom της YSS. Οι μεγαλύτερες αλλαγές όμως έγιναν μέσα στον κινητήρα – “Οτιδήποτε μπορείς να τροποποιήσεις στον κινητήρα το έχω ήδη κάνει” ανέφερε ο Lopez. Έτσι, ο κινητήρας έχει ένα νέο σετ εκκεντροφόρων, νέο σύστημα εξαγωγής και μια νέα αντλία υγρού. Τέλος, ο μηχανικός ψεκασμός έχει ρυθμιστεί κατάλληλα ώστε να αποδίδει το μέγιστο με τα νέα εξαρτήματα. Τα αποτελέσματα από τη δουλειά του θα φανούν τις ερχόμενες μέρες στη Γερμανία που θα πραγματοποιηθεί ο αγώνας Glemseck 101 και όσοι βρεθούν στη γραμμή εκκίνησης δίπλα στο SV650 σίγουρα θα το μπερδέψουν με GSX-R μέχρι να πέσει το μάτι τους στο πλαίσιο ή ακούσουν τον ήχο της εξάτμισης. Μία ελάχιστα γνωστή ιστορία λοιπόν, μίας μοτοσυκλέτας που ήδη οι ξένοι λένε τα καλύτερα λόγια, δίχως να γνωρίζουν καθόλου, όπως κι εμείς μέχρι πριν από λίγο, πως το κορυφαίο αυτό αποτέλεσμα οφείλεται σε ελληνικά χέρια… Από την άλλη η Bandisca δεν αποκαλύπτει τις λεπτομέρειες των εργασιών και τις συνεργασίες της μιας κι αυτές ήταν επί πληρωμή και όχι χορηγία. Δεν αποκαλύπτει πως η συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα πέρασε από την Ελλάδα για όλες αυτές τις εργασίες...

https://www.instagram.com/akisartek/

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”