Τα καλύτερα Superbike ήταν… Γαλλικά

Από τον

Μπάμπη Μέντη

27/5/2019

Από το Σάββατο έχουν ανοίξει οι πόρτες της Villa d Este στην Ιταλία, όπου στο γκαζόν του πολυτελέστατου ξενοδοχείου πάνω στη λίμνη παρελαύνουν κάθε χρόνο μηχανοκίνητοι θησαυροί του παρελθόντος, αλλά και του μέλλοντος. Τα τελευταία τρία χρόνια, συνδιοργανωτής είναι η BMW, όπου φροντίζει να παρουσιάζει τουλάχιστον ένα πρωτότυπο αυτοκίνητο ή μια μοτοσυκλέτα, πριν αυτό βγει στην παραγωγή. Εδώ είδαμε πέρσι το 9cento, την μοτοσυκλέτα που θα βρεθεί απέναντι από το Yamaha Tracer 900, ενώ φέτος παρουσίασε το Concept R18, το οποίο επίσης θα βγει στην παραγωγή σε λίγους μήνες.

Όμως ο βασικός λόγος για να βρεθείς εκεί είναι η παρέλαση από αμύθητης αξίας (όχι μόνο χρηματικής, αλλά και ιστορικής) αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών, που με μεράκι και πολύ αγάπη έχουν ανακατασκευάσει οι ιδιοκτήτες τους ή ακόμα και μουσεία. Φέτος την παράσταση και το τίτλο της καλύτερης μοτοσυκλέτας έκλεψε επάξια η γαλλική V2 των 1000cc της Koehler Escoffier. Η άγνωστη αυτή εταιρεία σταμάτησε τις δραστηριότητές της το 1956, όμως πριν από αυτό είχε προλάβει να φτιάξει διάφορες εντυπωσιακές μοτοσυκλέτες, που διέθεταν την χαρακτηριστική γαλλική avant-garde φιλοσοφία. Μία από αυτές είναι και η νικήτρια του φωτεινού Villa d Este, χάρη στον V2 κινητήρα της που διέθετε 2 ΕΕΚ, οι οποίοι έπαιρναν κίνηση μέσω άξονα τύπου Bevel. Οι δύο εξατμίσεις σε κάθε κύλινδρο (συνολικά τέσσερεις…) τις χάριζαν αυτή την εντυπωσιακή εμφάνιση, παρά το γεγονός ότι είχε μόνο μία βαλβίδα εξαγωγής σε κάθε κύλινδρο.

Η Koehler Escoffier έρχεται να μας θυμίσει τις απίστευτα εντυπωσιακές μοτοσυκλέτες της γαλλικής βιομηχανίας και να μας κάνει να αναρωτηθούμε, πως είναι δυνατόν να εξαφανίστηκαν όλες μαζί. Το ίδιο περίπου συνέβη και με τη βρετανική μοτοβιομηχανία, όμως τα ονόματα των Brough Superior και Vincent είναι γνωστά σε αρκετό κόσμο, σε αντίθεση με τις γαλλικές εταιρίες που δεν θυμάται κανείς τίποτα από την ιστορία τους. Ακόμα και η Peugeot έφτιαχνε V2 μοτοσυκλέτες, αλλά σήμερα την ξέρουμε μόνο για τα scooter της.

Ενδιαφέρον φέτος είχε και η μεγάλη παρουσία των superbike που εμφανίστηκαν στο τέλος του 1960 και στις αρχές του 1970.

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway.

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”