Amarok P1: Από τον Καναδά

Από το

Μαύρο Σκύλο

24/5/2011

Η Amarok P1 είναι η πρώτη αγωνιστική ηλεκτροκίνητη μοτοσυκλέτα που φτιάχνεται στον Καναδά. H Amarok είναι μια εταιρεία που έχει ιδρύσει ο βραβευμένος σχεδιαστής Michael Uhlarik -έχει σχεδιάσει το Yamaha MT-03 αλλά και μοντέλα από τη σειρά των TZR- με αντικείμενο τις συμβουλές και την εξέλιξη σχεδίων για το κλάδο της βιομηχανίας μοτοσυκλετών. Η αγωνιστική μοτοσυκλέτα που παρουσίασαν πρόκειται να λάβει μέρος σε αγώνα του πρωταθλήματος TTXGP το καλοκαίρι. Η κατασκευή της είναι ριζοσπαστική και διαφορετική από όσα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στην εξέλιξη των μοτοσυκλετών, ηλεκτρικών ή όχι. H βασική έμπνευση που είχαν όταν άρχισαν να την σκέφτονται στο τέλος του 2009, έρχεται από την αεροναυπηγική και έτσι άρχισαν να θέλουν το πλαίσιο, τις μπαταρίες και το φαίρινγκ σε μια ενιαία δομή. Με λίγα μέσα και δίχως μεγάλους προϋπολογισμούς η Amarok εξέλιξε και παρουσίασε την μοτοσυκλέτα της, η οποία πράγματι είναι διαφορετική. Δεν έχει πλαίσιο -με τη συμβατική έννοια- αφού ένα αλουμινένιο “κουτί” είναι ταυτόχρονα το φαίρινγκ, κουβαλάει τις μπαταρίες και πάνω του βιδώνεται το αρθρωτό μπροστινό σύστημα. Η P1 ζυγίζει 147 κιλά ενώ η P2 που θέλουν να παρουσιάσουν το τελευταίο τρίμηνο της χρονιάς έχει ως στόχο τα 125 κιλά. Οι μπαταρίες που βρίσκονται μέσα στο αλουμινένιο monocoque είναι λιθίου και αποθηκεύουν ενέργεια 7,5KwH. Η μοτοσυκλέτα χρησιμοποιεί δυο κινητήρες της -επίσης καναδικής- Agni και συγκεκριμένα τον τύπο 95R. Πρόκειται για κινητήρα που λειτουργεί με συνεχές ρεύμα και αποδίδει ισχύ 22 ίππων, ενώ με αυξημένη τάση μπορεί να δώσει 40 αλλά για πέντε δευτερόλεπτα μόνο. Με την συνολική απόδοση των δυο κινητήρων να φθάνει στους 45 ίππους -και στιγμιαία όμως τους 80- η πρωτότυπη αυτή ηλεκτροκίνητη απέχει ακόμη πολύ από τα όρια του σχεδιασμού της που προσδιορίζονται σε σχέση ισχύος/βάρους αντίστοιχη των κατηργημένων πλέον δίχρονων GP250. Μπορεί να έχει δρόμο μπροστά της - οι μοτοσυκλέτες με τους κινητήρες βενζίνης των 250 κυβικών απέδιδαν εκατό ίππους και ζύγιζαν εκατό κιλά - αλλά και σε αυτήν ακόμη την πρώτη της μορφή φέρνει φρέσκιες ιδέες για το πώς μπορούν να φτιάχνονται οι μελλοντικές μοτοσυκλέτες. Απλές και ελαφριές χωρίς πολύπλοκες μεθόδους και υλικά, αλλά και εύκολες στη συντήρηση και την επισκευή. Άλλωστε αυτές είναι και οι αρετές γενικότερα των κατασκευών στον Καναδά με τη μεγάλη έκταση και τις αντίξοες συνθήκες.

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

1/8/2025

Η Moto Guzzi ετοιμάζει το μεγαλύτερο τεχνολογικό άλμα εκτός παράδοσης εδώ και δεκαετίες. Αντί για τον κλασικό εγκάρσια τοποθετημένο V2, η νέα της μικρή μοτοσυκλέτα θα χρησιμοποιεί δικύλινδρο σε σειρά 457 κ.εκ., προερχόμενο από την Aprilia, με στόχο την παγκόσμια αγορά και ιδιαίτερα την Ασιατική

Το καλοκαίρι του 2023 η Aprilia παρουσίασε την RS457, εξοπλισμένη με νέο δικύλινδρο εν σειρά κινητήρα. Το μοτέρ αυτό γρήγορα έγινε η βάση για ολόκληρη οικογένεια μοντέλων, την RS457, την Tuono 457 και σύντομα την Tuareg 457. Όλα παράγονται στο εργοστάσιο της Piaggio στην Ινδία, διασφαλίζοντας χαμηλότερο κόστος και άμεση πρόσβαση σε αναδυόμενες αγορές.

Η Moto Guzzi, μέλος του ίδιου ομίλου (Piaggio) από το 2004, αποφάσισε να υιοθετήσει τον κινητήρα, φέρνοντας για πρώτη φορά εδώ και σχεδόν έναν αιώνα έναν δικύλινδρο σε σειρά σε μοντέλο παραγωγής της. Αν και η Guzzi είχε φτιάξει εν σειρά κινητήρες τη δεκαετία του ’30, αυτοί περιορίζονταν σε αγωνιστικές εφαρμογές. Από το 1967 και μετά, η εταιρική ταυτότητα της, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον εγκάρσιο αερόψυκτο V2. Η εισαγωγή της υδρόψυξης με το V100 Mandello ήταν ήδη μεγάλο βήμα αλλά η εγκατάλειψη του V2 αποτελεί πραγματική επανάσταση.

Η νέα naked της Guzzi θα μοιράζεται τον κινητήρα και ορισμένα περιφερειακά με την Tuono 457, αλλά θα έχει ολοκληρωτικά δική της αρχιτεκτονική στηριζόμενη σε σωληνωτό ατσάλινο πλαίσιο αντί για αλουμινίου, με στόχο να προσδώσει διαφορετική γεωμετρία αναβάτη για μια πιο άνετη θέση οδήγησης αλλά και μια μια πιο παραδοσιακή σχεδίαση ρεζερβουάρ και φωτιστικών σωμάτων.

Η κατηγορία 350-500 κ.εκ. αναπτύσσεται ραγδαία, ιδιαίτερα στην Ασία. Για μικρές εταιρείες όπως η Guzzi (15.000 μονάδες ετησίως), η διείσδυση σε αυτές τις αγορές είναι ζήτημα επιβίωσης. Η παραγωγή στην Ινδία, όπως ήδη γίνεται με την Aprilia, ανοίγει τον δρόμο για οικονομικά προσιτά μοντέλα που θα μπορούν να πωλούνται τόσο σε Ασία όσο και σε Ευρώπη.

Παράλληλα, η Moto Guzzi ακολουθεί το παράδειγμα άλλων κατασκευαστών: KTM- Bajaj, Triumph-Bajaj και εργοστάσια στην Ταϊλάνδη, BMW-TVS. Όλοι προσαρμόζουν την παραγωγή τους σε μικρότερες και πιο οικονομικές μοτοσυκλέτες για να κερδίσουν μερίδιο αγοράς σε χώρες με εκρηκτική ζήτηση.

Αν και είχε ακουστεί ότι η Guzzi θα επαναφέρει το όνομα “Eldorado”, αυτό φαίνεται απίθανο, καθώς ιστορικά αφορούσε μεγάλες cruiser. Μια πιο ταιριαστή επιλογή θα ήταν ίσως το “Airone”, το πρώτο μεταπολεμικό Guzzi μαζικής παραγωγής που έφερε την ελευθερία ταξιδιού σε χιλιάδες αναβάτες, ακριβώς όπως στοχεύει να κάνει και η νέα, μικρή Moto Guzzi.