MotoGP: Επιστροφή σε δημόσιους δρόμους! Δυνατή υποψηφιότητα Ινδονησίας

Πιο δυνατό από ποτέ αυτό ενδεχόμενο
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

14/11/2018

Την ημέρα που άνοιγε η EICMA για τους δημοσιογράφους και όλα τα φώτα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα στα νέα μοντέλα του 2019, η Dorna επιβεβαίωνε την δεύτερη επίσκεψη των Ezpeleta, πατέρα και γιου, στην Ινδονησία και συγκεκριμένα στο νησί Lombok δίπλα στο Bali. Αυτό από μόνο του μπορεί να μην συγκεντρώσει την προσοχή που του αξίζει, με δεδομένο πως ακούγεται μακρινό το ενδεχόμενο ενός νέου αγώνα στο εξωτικό νησί. Όχι όμως αν δει κανείς όλη την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό, αλλά και τις πολύ συγκεκριμένες συνθήκες που ισχύουν για την Ινδονησία. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή κι ας τα δούμε συμπυκνωμένα, καθώς αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που οι Ezpeleta πραγματοποιούσαν επίσκεψη στο συγκεκριμένο νησί..

Σχεδόν δύο χρόνια πριν, κι ενώ η Φιλανδία και το Μεξικό ήταν οι δύο πιο σοβαρές προτάσεις ανάμεσα σε δεκάδες, για την προσθήκη ενός ακόμη αγώνα, παρουσιάστηκε μία τρίτη και μάλιστα πολύ καλύτερη από όλες τις υπόλοιπες. Καλύτερη γιατί ήταν σε ένα μέρος που όλος ο κόσμος θέλει να δει αγώνα. Οι Ιάπωνες κατασκευαστές, η Dorna και οι Ασιάτες φίλαθλοι, όλοι τους θέλουν κάτι από κοινού: Την δημιουργία μίας πίστας στην Ινδονησία, εκεί που τόσες εταιρίες έχουν τεράστια εργοστάσια παραγωγής μοτοσυκλετών, κινητήρων κτλ.. Για παράδειγμα η Honda κατασκευάζει εκεί τον τετρακύλινδρο εν σειρά των 650 κυβικών που υπάρχει στο CB650F κι από το ’19 και σε αυτά εδώ τα νέα μοντέλα. Όπως διαβάσατε πρώτοι εδώ, το Tenere 700 που θα κατασκευάζεται σε τρία διαφορετικά εργοστάσια σε όλο τον κόσμο, θα έχει έναν κινητήρα που θα βγαίνει από το τεράστιο εργοστάσιο της Ινδονησίας και θα προμηθεύει όλες τις γραμμές παραγωγής. Αυτό που καθόλου τυχαία ο Rossi και ο Vinales επισκέπτονται κάθε χρόνο. Όπως αντίστοιχα και ο Marquez με τον Pedrosa –μέχρι τώρα- επισκέπτονταν το εργοστάσιο της Honda, που πριν από τέσσερα σχεδόν χρόνια σχεδίασε και τον κινητήρα που αναφέρεται πιο πάνω. Ο πρώτος της Honda που σχεδιάστηκε εκτός Ιαπωνίας, αν και φυσικά πήρε την έγκριση από τους Ιάπωνες που τον δοκίμασαν στην Ιαπωνία. Είναι επίσης σχετικά πρόσφατη η αναβάθμιση των Ινδονήσιων σχεδιαστών στον παγκόσμιο χάρτη των τμημάτων της Honda, ωστόσο ας μην μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς εργάζεται το συγκεκριμένο διασυνδεδεμένο σχεδιαστικό τμήμα που το έχουμε αναλύσει παλιότερα. Η Suzuki έχει επίσης επενδύσει πολύ δυναμικά στην Ινδονησία.

UPDATE:
MotoGP & WSBK Ινδονησία 2021: Έκλεισε ο αγώνας σε δημόσιο δρόμο!

Πάμε στο συμπέρασμα των παραπάνω, που είναι το εξής αναμφισβήτητο: Οι Ιάπωνες κατασκευαστές θέλουν αγώνα στην νησιώτικη κι εξωτική χώρα, το ίδιο όμως και η ίδια η Dorna μιας και η κουλτούρα των ανθρώπων εκεί είναι άκρως μοτοσυκλετιστική. Αν δεν προσθέσεις τις χώρες της Λατινικής Αμερικής τότε η Ινδονησία είναι από μόνη της η τρίτη χώρα στον κόσμο από πλευράς πωλήσεων σε αριθμό μονάδων. Αρκετά κάτω από τα σχεδόν 20 εκατομμύρια της πρώτης Ινδίας και της Κίνας που ακολουθεί, αλλά εξαιρετικά υπολογίσιμη και με πλήθος κόσμου που παρακολουθεί τους αγώνες με πάθος. Τα 100.000 εισιτήρια θα μπορούσαν να είναι αστείο νούμερο για την Ινδονησία, παρά το περιορισμένο κατά κεφαλή εισόδημα.

Μένουν δύο τεράστια κι ανυπέρβλητα, ως τώρα προβλήματα. Το γεγονός πως δεν υπάρχει πίστα αλλά και η τεράστια διαφθορά σε ένα βασίλειο της γραφειοκρατίας. Μάλιστα το πρόβλημα της διαφθοράς είναι μεγαλύτερο από το ίδιο το γεγονός πως δεν υπάρχει πίστα! Είναι πιθανό να προσγειωθούν τα ειδικά αεροσκάφη της Dorna στο αεροδρόμιο έτοιμα να ξεφορτώσουν τις μοτοσυκλέτες και ξαφνικά να τους αρνηθούν την εκφόρτωση αν δεν καταβάλουν πρόσθετους φόρους ή υπέρογκες μίζες, δίχως να τους νοιάζει καθόλου ότι κινδυνεύουν να τινάξουν τον αγώνα κι όλο το πρωτάθλημα στον αέρα! Θα περίμενε κανείς πως μία κυβέρνηση που την ενδιαφέρει ο τουρισμός, όπως και τα μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα έσοδα από έναν τέτοιο αγώνα, να καταφέρουν να συντονιστούν έστω για τις ημέρες εκείνες πριν και μετά. Όμως η κυβέρνηση της Ινδονησίας δεν είναι «ένα πράγμα», ούτε και θεωρούν την διαφθορά πρόβλημα παρά αναγκαιότητα, όπως έσπευσαν να προειδοποιήσουν την Dorna όλοι οι μεγάλοι που διατηρούν εκεί εργοστάσια και γραμμές παραγωγής…

Πριν από δύο χρόνια λοιπόν, τα δύο αυτά μεγάλα προβλήματα συνάντησαν ξαφνικά μία κοινή λύση. Δίπλα στο απόλυτα αναγνωρίσιμο κι εξωτικό Bali, από το καταπράσινο νησί Lombok, θα ερχόταν η πρόταση που θα άξιζε να συζητήσουν. Μία εταιρία είχε ξεκάθαρους τίτλους ιδιοκτησίας και απόλυτα εξασφαλισμένη ανεξαρτησία από την κυβέρνηση, για να χτίσει ένα τεράστιο resort με διάφορες ξενοδοχειακές μονάδες, εκθεσιακό κι εμπορικό κέντρο, γήπεδα γκολφ κτλ, σε μία από τις πιο τουριστικές παραλίες του νησιού. Ταυτόχρονα όλο το νησί είναι τελωνειακά ανεξάρτητο - και μερικώς διοικητικά ανεξάρτητο, έχει την δική του ΑΟΖ και την δική του αστυνομία. Πράγμα που σημαίνει λιγότερη γραφειοκρατία και περιορισμό της διαφθοράς. Αν μάλιστα ο αγώνας γίνει μέσα στο resort τότε δεν εμπλέκεται καθόλου η κυβέρνηση! Βέβαια τα resort αυτού του είδους δεν αποτελούν περιφραγμένες εκτάσεις, αλλά οι περιφράξεις είναι ανά ενότητα και μονάδα με τους ενδιάμεσους δρόμους να είναι ανοικτοί στην δημόσια κυκλοφορία. Και οι ενδιάμεσοι δρόμοι δεν είναι μικροί αλλά έχουν το μέγεθος λεωφόρου.

Θυμηθείτε τι είχαμε γράψει για αυτό πριν λίγους μήνες: MotoGP σε δημόσιους δρόμους! - Το σχέδιο της Dorna

Πριν από δύο χρόνια οι Carmelo και Carlos Ezpeleta βρέθηκαν στα εγκαίνια των εργασιών για το τεράστιο resort, για να συζητήσουν ακριβώς αυτό το ενδεχόμενο και να δουν από κοντά τα σχέδια που προέβλεπαν τεράστιους δρόμους με επίσης τεράστιο χώρο για αμμοπαγίδες, βοηθητικούς δρόμους, μπαριέρες κτλ..

Στην πράξη το resort θα μπορεί να προσφέρει μία πολύ καλύτερη ευκαιρία για προσωρινή πίστα συγκριτικά με του Μακάο –σίγουρα- αλλά και του Μονακό και της Σιγκαπούρης, με δεδομένο πως εξ αρχής κατασκευάζεται με γνώμονα οι δρόμοι να λειτουργούν και ως πίστα, έστω και για μία φορά το χρόνο. Η κατασκευαστική εταιρία Vinci που βρίσκεται πίσω από όλο αυτό το εγχείρημα, ξέρει πολύ καλά τι κάνει και δεν κινείται ούτε τυχαία, ούτε μονάχα από το πάθος για τους αγώνες. Κι αυτό γιατί εξασφαλίζει και τα δικαιώματα της τέλεσης του αγώνα. Είναι λοιπόν ταυτόχρονα ο κατασκευαστής και ο διοργανωτής!

Σε κόκκινο κύκλο το κέντρο του resort αυτή την στιγμή, και σε οβάλ, το σημείο από όπου τραβήχτηκε η πιο πάνω φωτογραφία που δίνει στην δημοσιότητα το motogp.com

Οι εργασίες στα 1.310 στρέμματα, μία τεράστια έκταση που συνορεύει με την λιμνοθάλασσα που φαίνεται στις φωτογραφίες και πρακτικά κυκλώνει μία από τις πιο όμορφες παραλίες του νησιού στην περιοχή Mandalika, έχουν από καιρό ξεκινήσει κι αποτυπώνονται και στους χάρτες της Google. Όσο για το πόσο μακριά έχουν φτάσει οι διαπραγματεύσεις με την Dorna, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις και πληροφορίες πως έχουν πρακτικά ολοκληρωθεί και πως η νέα «πίστα» οδεύει προς ένταξη το 2021.

εύστοχα -για την κατασκευαστική- στα εγκαίνια των εργασιών για το resort δεν υπάρχει καμία πίστα... αν τελικά γίνει εκεί αγώνας όπως όλα δείχνουν, θα είναι με ευθύνη κι έξοδα αποκλειστικά ιδιωτικής προέλευσης, όπως και η κατεύθυνση του κέρδους φυσικά...

Καταρχήν το ενδεχόμενο ενός αγώνα σε δημόσιο δρόμο το επανάφερε ο ίδιος ο Ezpeleta το 2017, σχεδόν έναν χρόνο μετά την πρώτη του επικοινωνία με την κατασκευαστική Vinci. Τότε το χαρακτήρισε ως ένα «solid project in a warm city» δίνοντας εξαρχής τόσο την σοβαρότητα των διαπραγματεύσεων, όσο και την κοντινή στον ισημερινό τοποθεσία… Ο Ezpeleta είχε πει τότε πως κομμάτι της πίστας θα μπορούσε να είναι δημόσιος δρόμος με τα paddock να φιλοξενούνται σε ένα εκθεσιακό κέντρο που θα προσαρμόζεται πλήρως στα δεδομένα του αγώνα τόσο για δοκιμές στην αρχή της σεζόν, όσο και για τις κατεξοχήν ημέρες του αγώνα, με το υπόλοιπο έτος να χρησιμοποιείται για άλλες εκδηλώσεις.

Αυτή την στιγμή υπάρχουν δεκαεννιά αγώνες που στην αρχή της τρέχουσας σεζόν υπήρχε αρκετά μεγάλη πιθανότητα να γίνουν είκοσι, μία πιθανότητα που απομακρύνθηκε για το 2019 καθώς έχει ανακοινωθεί το πρόγραμμα. Το φιλόδοξο σχέδιο του Μεξικού -όπως και της Φινλανδίας- δεν πρέπει ωστόσο να θεωρείται οριστικά χαμένο και μπορεί να επιστρέψει για το 2020. Σε κάθε περίπτωση όμως οι αγώνες δεν θα ξεπεράσουν αυτό τον αριθμό μέχρι το 2021, όμως από εκεί και πέρα ο Ezpeleta ανακοινώνει πως θα υπάρχουν μεγάλες αλλαγές, τόσο στις πίστες που θα απαρτίζουν την εικοσάδα, αλλά και σε νέες που θα προστεθούν. Πρώτη σε αυτή την λίστα και με το ενδεχόμενο μίας συμμετοχής για το 2021, πρέπει να θεωρείται η Ινδονησία και ο αγώνας στο δημόσιο δρόμο, μέσα στο εξωτικό resort των 1.310 στρεμμάτων…

η παραλία δεν θα χάσει τον χαρακτήρα της, σύμφωνα με την κατασκευαστική εταιρία...

Να θυμίσουμε επίσης κάτι ακόμη που θα φανερώσει ακόμη περισσότερο, τον πόθο της Dorna για αγώνα στην Ινδονησία, καθώς παράλληλα με τις παραπάνω ενέργειες συζητούσε και την αναβάθμιση μίας υπάρχουσας πίστας, με την εμπλοκή της κυβέρνησης κι όλα όσα αυτό σημαίνει. Μάλιστα η πίστα αυτή δεν θα πρέπει να θεωρείται ανώτερη από την δική μας στις Σέρρες, από άποψη υποδομών και χώρων, δίνοντας ένα μέτρο σύγκρισης για τον άθλο που σκεφτόταν σοβαρά, να αναλάβει η Dorna.

Και να σας θυμίσουμε και κάτι τελευταίο, ήταν μόλις το 2014, μόλις δύο χρόνια πριν αρχίσουν να διαδραματίζονται όλα αυτά που τώρα αναλύουμε, που ο Ezpeleta δήλωνε πως δεν υπάρχει περίπτωση τα MotoGP να αγωνιστούν σε δημόσιο δρόμο. Τότε τον είχαν ρωτήσει με αφορμή τον αγώνα της F1 στην Σιγκαπούρη… Αλλά το εξηγήσαμε, όλοι θέλουν έναν αγώνα στην Ινδονησία, ενώ σίγουρα και ο ίδιος ο Ezpeleta δεν φανταζόταν την προοπτική της εξ αρχής κατασκευής ενός δημόσιου δρόμου με την προοπτική των MotoGP.

Κι ένα τελευταίο. Χρόνια τώρα η Dorna επιθυμεί περισσότερες νέες πίστες, κοντά σε διεθνή αεροδρόμια, δίπλα σε ξενοδοχεία και κυρίως στη θάλασσα… ένα στοιχείο στο οποίο επιμένει για μία σειρά από λόγους. Για τις πιθανότητες ενίσχυσης του θεάματος στο κοντινό μέλλον, (μετά τα ηλεκτρικά κι όλα όσα έρχονται) για την αίγλη, την εικόνα του αθλήματος, την προσέλκυση του κόσμου, κι έπειτα από καθαρά τεχνικής φύσεως επιλογές. Το Lombok και η πρόταση της Vinci τα συγκεντρώνει όλα αυτά μαζί, κι ετοιμάζεται να γίνει η πρώτη πίστα της χώρας και η πρώτη που περιλαμβάνει δημόσιους δρόμους στο πρόγραμμα των MotoGP εδώ και πολύ καιρό!

 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”