Ταξίδι στην Κεντρική Ασία: Β' ανταπόκριση

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

8/7/2019

Η διάσχιση του Καζακστάν με την λευκή Honda CB500X στην διαδρομή Oral – Aktobe – Aral – Shymkent (2.150 χλμ) αποδείχθηκε η πιο ανιαρή και μονότονη αποστολή του ταξιδιού. Στέπες, καμήλες, άμμος, ευθεία και μοναξιά, πρωταγωνίστησαν για τρεις μέρες στην ζωή μου…
Το Ουζμπεκιστάν ήταν η δεύτερη κεντροασιατική χώρα που με υποδέχθηκε. Η πρωτεύουσα Τασκένδη, μόλις 20 χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Καζακστάν, με κοίμισε στην αστική της αγκαλιά για δυο μέρες, μου πρόσφερε μια ευχάριστη περιπλάνηση σε ενδιαφέροντα μουσεία (Μουσείο Ταμερλάνου), βαθύσκιωτα πάρκα και μεγάλες πλατείες, ενώ οι καλοσυνάτοι κάτοικοί της με καλωσόρισαν στην πόλη τους μ’ ένα διάπλατο χαμόγελο.

Μόλις 280 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Τασκένδης, κυκλωμένη από καταπράσινα χωράφια με βαμβάκι, αντίκρισα την Σαμαρκάνδη, το "Γαλάζιο Μαργαριτάρι της Κεντρικής Ασίας", που υπήρξε μια από τις σημαντικότερες πόλεις στην διαδρομή του μεταξένιου δρόμου, από την μακρινή Κίνα στην Δύση.
Στο διάβα των αιώνων, τις πύλες της κεντροασιατικής πολιτείας πέρασαν αμέτρητα εμπορικά καραβάνια, σκονισμένοι ταξιδιώτες και αδίστακτοι εισβολείς. Η απόφαση του Ταμερλάνου να επιλέξει την Σαμαρκάνδη για πρωτεύουσα της κοσμοκρατορίας του, μοιραία της χάρισε μια περίοπτη θέση στο πάνθεον των πιο ένδοξων πόλεων του κόσμου.

Με σημείο αναφοράς την διάσημη πλατεία Regastan, η παλαιά πόλη της Σαμαρκάνδης ήταν γεμάτη με πανύψηλα μνημεία, που με εντυπωσίασαν κυρίως με τους γαλάζιους τρούλους τους. Μαυσωλεία και τζαμιά τα περισσότερα, αποτελούσαν την μακροσκελή λίστα των μοναδικών κτισμάτων της μαγευτικής Σαμαρκάνδης.
Δεν χρειάστηκε να οδηγήσω περισσότερα από 270 χιλιόμετρα για να φτάσω κατόπιν στην Μπουχάρα, που καμαρώνει σήμερα για τα διάσημα χαλιά της, όπως φυσικά και για τα 140 διατηρημένα μεσαιωνικά κτίσματα που υπάρχουν στα όρια της παλαιάς πόλης.
Η Μπουχάρα, το "δεύτερο ανατολίτικο θαύμα", όπως περιγραφόταν από τους ποιητές της Ανατολής, έφτασε στο απόγειο της δόξας της κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους (12ο–16ο αιώνα), όταν εξελίχθηκε σ’ έναν από τους σημαντικότερους εμπορικούς σταθμούς πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού.

Η Μπουχάρα, διαθέτοντας ένα μοναδικό σκηνικό εποχής, μού πρόσφερε στο ακέραιο την αίσθηση μιας αυθεντικής ανατολίτικης πολιτείας της μεσαιωνικής περιόδου. Αλλά και οι κάτοικοί της, απλοί και καλοσυνάτοι, σε αρκετές περιπτώσεις με κάλεσαν σπίτι τους για να πιούμε μαζί ένα φλιτζάνι τσάι και να μου διηγηθούν μια ιστορία για ένα τζαμί ή ένα κάστρο, για ένα μύθο ή έναν τρομερό πολεμιστή της μυθικής Μπουχάρα… Γιατί να αρνηθώ άλλωστε; Επειδή δεν μιλούσα ουζμπέκικα;

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

20/10/2022

Με οικοδεπότη τον καλό φίλο και σύντροχο Στέλιο Ρασσιά, που τα τελευταία δέκα χρόνια διαμένει με την οικογένειά του στη Ζυρίχη, πέρασα δυο υπέροχες μέρες στη μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, που απλώνεται στην βορειοδυτική πλευρά της ομώνυμης λίμνης και κατά μήκων του ποταμού Limmat.

Παρέα με τον Στέλιο περιπλανήθηκα στους δρόμους της Ζυρίχης και γνώρισα μια πόλη με ιδιαίτερη μεσαιωνική κομψότητα, αυθεντικό κεντροευρωπαικό στιλ, μεγάλη οικονομική ευρωστία και υψηλής ποιότητας αστικό χώρο. Και φυσικά δεν δυσκολεύτηκα διόλου να κατανοήσω γιατί η Ζυρίχη καταλαμβάνει παγίως μια από τις πρώτες θέσεις στους καταλόγους που συγκρίνουν το επίπεδο ποιότητας ζωής στις πόλεις του ανεπτυγμένου κόσμου.

Όπως ήταν αναμενόμενο, σε μια πόλη τέτοιου επιπέδου τα πάντα δούλευαν με την ακρίβεια… ελβετικού ρολογιού (οδικές συγκοινωνίες, κρατικοί οργανισμοί, διοικητικές υπηρεσίες), ενώ το γεγονός ότι η BMW R18 CLASSIC διανυκτέρευσε στο πεζοδρόμιο και όχι σε κάποιο κλειστό πάρκιγκ, ήταν η τρανή επιβεβαίωση πως η τάξη και η ασφάλεια αποτελούσαν σημείο αναφοράς της παραλίμνιας Ζυρίχης, που συγκεταλέγεται στις πλουσιότερες πόλεις του κόσμου.

Η κοντινή Ιταλία ήταν ο επόμενος –και τελευταίος– προορισμός του “RIDE THE CLASSIC WAY”. Η διαδρομή από την Ζυρίχη μέχρι τα ιταλικά σύνορα (230 χλμ.) σχεδιάστηκε από τον Στέλιο, ο οποίος και θα ταξίδευε μαζί μου με την μοτοσυκλετα του (BMW GS 1200) – ήταν κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα! Οδηγώντας τις δύο μοτοσυκλέτες στις καταπράσινες βουνοπλαγιές των Ελβετικών Άλπεων θα σκαρφαλώναμε σε 4 αλπικά περάσματα άνω των 2.000 μ. (FLUELA PASS / 2.383 μ., FUORN PASS/ 2.149 μ. UMBRAIL PASS / 2.503 μ. PASSO DELLO STELVIO / 2.757 μ.). Και μετά Ιταλία!

Από την Ζυρίχη ως το Davos (150 χλμ.) ταξιδέψαμε με ψιλόβροχο, αλλά ο καιρός βελτιώθηκε αισθητά μόλις ξεκινήσαμε την ανάβαση στο ορεινό πέρασμα Fluela Pass, που κατασκευάστηκε το 1867 και ένωνε το Davos με την κωμόπολη Susch του καντονιού Graubünden. Η άφιξή μας στα 2.383 μ. συνοδεύτηκε από τις καθιερωμένες αναμνηστικές φωτογραφίες στις όχθες της παρακείμενης αλπικής λίμνης Schottensee, ενώ λίγη ώρα αργότερα αποχαιρετήσαμε το πέρασμα Fluela Pass με προορισμό το Fuorn Pass, το δεύτερο ορεινό πέρασμα της αλπικής διαδρομής μας.

Όσο πλησιάζαμε στην κορυφη του περάσματος Fuorn Pass, τα σύννεφα άρχισαν να υποχωρούν, παραχωρώντας τη θέση τους σ’ έναν γαλάζιο ουρανό – η τύχη ήταν με το μέρος μας! Με μήκος περίπου 31,5 χλμ., ο στριφτερός δρόμος του περάσματος “Route 28” ανέλαβε να μας οδηγήσει τελικά στα 2.149 μ., εκεί όπου το αλπικό πέρασμα Fuorn Pass (Ofen Pass ή Pass dal Fuorn) άγγιζε την κορύφωσή του.

Διασχίζοντας το Εθνικό Πάρκο «Swiss National Park», το ορεινό πέρασμα Fuorn Pass ένωνε την κωμόπολη Zernez με την κωμόπολη Val Müstair και είχε δανειστεί το όνομά του από τους φούρνους που χρησιμοποιούνταν στα σιδηρουργεία της περιοχής. Σειρά είχαν κατόπιν τα ορεινά περάσματα Umbrail Pass και Passo dello Stelvio, τα οποία βρίσκονταν σε κοντινή πλέον απόσταση – όπως και η Ιταλία άλλωστε!